Podróż zimowa

Książkę pożyczyła mi kumpela, mówiąc o niej, że to najlepszy sposób na początek znajomości z Cabré. Zgadzam się z nią. Choć nie znam pozostałej twórczości autora, „Podróż zimowa” z pewnością zachęca do jej poznania, mimo że zawarte tu opowiadania, jak dla mnie przynajmniej, nie są ani szczególnie porywające, ani językowo piękne, a niekiedy przebijała przez nie dość prostolinijna naiwność, której można by się spodziewać u debiutanta. I ja tak właśnie zamierzam potraktować ten zbiór opowiadań, jak debiut, który daje nadzieję na lepsze czytanie w przyszłości.

Książkę pożyczyła mi kumpela, mówiąc o niej, że to najlepszy sposób na początek znajomości z Cabré. Zgadzam się z nią. Choć nie znam pozostałej twórczości autora, „Podróż zimowa” z pewnością zachęca do jej poznania, mimo że zawarte tu opowiadania, jak dla mnie przynajmniej, nie są ani szczególnie porywające, ani językowo piękne, a niekiedy przebijała przez nie dość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zaskakujące są te opowiadania. Perełki. Warto, naprawdę warto!

Zaskakujące są te opowiadania. Perełki. Warto, naprawdę warto!

Pokaż mimo to

Ja nie zacząłem przygody z Jaume Cabre od niezwykłego WYZNAJĘ, tylko od JAŚNIE PANA, nie tak wybitnej powieści jak ta pierwsza, ale na tyle dobrej, iż od razu wiedziałem, że chciałbym przeczytać inne jego książki. Już wtedy dostrzegłem jego pisarską wartość:)
Jego myśli zapisane w słowach osiadają w umyśle i sercu czytelnika. To jeden z moim ulubionych pisarzy, bo kiedy czytam jego książki, opowieści, opowiadania, przenoszę się w świat jego historii. Buszując w labiryntach swojej wyobraźni karmię swoją świadomość czymś niezwykłym

Wszystkie te opowiadania to nie są najnowsze historie. Pierwsze z nich zaczęło swój byt w 1982, ostatnie natomiast w 2000, ale dobrze, że polski rynek wydawniczy odkrywa przed nami tego genialnego i wybitnego pisarza, wypuszczając w każdym roku jakąś jego powieść.
Pisząc o tej książce Cabre wspomina, że pisząc te opowiadania, nie pisał ich od deski do deski. W przypadku większości opowiadań w tym zbiorze problematyka i nastrój od razu miały w sobie pewną całość, ale szlifował je do granic możliwość, niczym diamenty, by skrystalizować ich wartość i przekaz, by w jego mniemaniu były pełnowartościowe

"Kiedy wreszcie zrozumiałem, że opowiadania mają nogi, zmieniłem strategię i zgodnie z zaleceniem Lao-cy, na którego powołuje się Quiquin, usiadłem nieruchomo przed swoją chatką, żeby pewnego dnia, gdy opowiadania będą tamtędy przechodzić, złapać je za kark i dokładnie przepytać. I tak pojedynczo, z niesłychaną cierpliwością, drążyłem tajniki każdej opowieści." ( str. 275-276)

Każdy w tej książce powinien znaleźć coś dla siebie. Niby to jest zbiór opowiadań, ale najlepiej przeczytać ją za jednym zamachem. Te opowiadania, każde z nich ma ze sobą wiele wspólnego, wiele wspólnych czynników, tworzą pewnego rodzaju całość, którą dostrzega się dopiero u schyłku powieści.
Jeśli kiedyś będzie mi dane przeczytać ją jeszcze raz, to z pewnością przeczytam za jednym zamachem heh

Miłość do muzyki widać niemalże na każdej stronie. Stąd wniosek, że jest ona dla niego bardzo ważna..., była i jest, i to już się nie zmieni. Zresztą całą jego miłość do muzyki można w największym stopniu doświadczyć w powieści WYZNAJĘ i CIENIU EUNUCHA. Tam jest tego jak najwięcej.

Książkę polecam osobom, które w literaturze szukają prawdziwych emocji, historii, które zapadną w pamięć i wpłyną na naszą świadomość, na postrzeganie przez nas świata:)

Ja nie zacząłem przygody z Jaume Cabre od niezwykłego WYZNAJĘ, tylko od JAŚNIE PANA, nie tak wybitnej powieści jak ta pierwsza, ale na tyle dobrej, iż od razu wiedziałem, że chciałbym przeczytać inne jego książki. Już wtedy dostrzegłem jego pisarską wartość:)
Jego myśli zapisane w słowach osiadają w umyśle i sercu czytelnika. To jeden z moim ulubionych pisarzy, bo kiedy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Podróż zimowa” reklamowana jest jako preludium do „Wyznaję”, chyba najlepszej książki w dorobku Jaume Cabre. I to prawda. Ta książka wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Mamy tu wszystkie wątki, które potem pojawią się w „Wyznaję”. Jest więc muzyka jako źródło doznań estetycznych, ale przede wszystkim jako specyficzny kod czy język, którym opisywany jest nasz świat. Mamy też samotnego bibliofila, który tylko w zapomnianych książkach odkrywa sens świata oraz historie wielu osób, które się przeplatają, rozchodzą i znów spotykają.

Z pozoru jest to zbiór opowiadań. I tak chyba należałoby tę książkę zakwalifikować. W wielu miejscach pojawiają się jednak punkty, które łączą poszczególne fragmenty zbioru ze sobą, dając w konsekwencji zupełnie nowy efekt literacki.

Najkrócej mówiąc: „Podróż zimowa” jest lekturą obowiązkową dla każdego miłośnika Jaume Cabre.

„Podróż zimowa” reklamowana jest jako preludium do „Wyznaję”, chyba najlepszej książki w dorobku Jaume Cabre. I to prawda. Ta książka wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Mamy tu wszystkie wątki, które potem pojawią się w „Wyznaję”. Jest więc muzyka jako źródło doznań estetycznych, ale przede wszystkim jako specyficzny kod czy język, którym opisywany jest nasz świat....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cabre jest moim ulubionym pisarzem, więc nie odkryję tu Ameryki. Dotychczas miałam do czynienia z powieściami, a tutaj autor oferuje bardzo ciekawy zbiór opowiadań połączonych motywem "Zimowej podróży" - utworu literackiego i muzycznego. Nie wszystkie teksty podobały mi się równie bardzo, to oczywiste, ale sam pomysł i jego realizacja mnie urzekły.

Cabre jest moim ulubionym pisarzem, więc nie odkryję tu Ameryki. Dotychczas miałam do czynienia z powieściami, a tutaj autor oferuje bardzo ciekawy zbiór opowiadań połączonych motywem "Zimowej podróży" - utworu literackiego i muzycznego. Nie wszystkie teksty podobały mi się równie bardzo, to oczywiste, ale sam pomysł i jego realizacja mnie urzekły.

Pokaż mimo to

"Zimowa podróż" to zbiór opowiadań. Opowiadanie to niezwykle trudna literacka forma, która wymaga więcej zaangażowania. Jaume Cabre jednak radzi sobie z tą formą bardzo dobrze. Wątki opowiadań się łączą, co pozwala kojarzyć i przypominać sobie te wcześniej przeczytane. Cała książka opowiada jak dla mnie o podróżach, ale nie ludzi lecz przedmiotów: takich jak dwa duże diamenty czy Obraz Rembranta "Filozofia".
Opowiadanie, które najbardziej mnie poruszyło, to opowiadanie o rodzinie polskich Żydów Łódzerów oraz ich tragedia w Treblince.

"Zimowa podróż" to zbiór opowiadań. Opowiadanie to niezwykle trudna literacka forma, która wymaga więcej zaangażowania. Jaume Cabre jednak radzi sobie z tą formą bardzo dobrze. Wątki opowiadań się łączą, co pozwala kojarzyć i przypominać sobie te wcześniej przeczytane. Cała książka opowiada jak dla mnie o podróżach, ale nie ludzi lecz przedmiotów: takich jak dwa duże...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka trochę na mnie czekała, w zasadzie rok, zanim się do niej zabrałam. Jak Cabre uwielbiam, uwielbiam jego styl, to jak wplata wypowiedzi w zwykłą narrację, co brzmi rewelacyjnie. Tak tutaj większość opowiadań mnie po prostu nudziła. Zdarzały się niezwykle śmieszne zdania i całe fragmenty, ale poza jednym opowiadaniem "Testament", które podobało mi się bardzo, to tylko "Ballada" i "Ślad" były całkiem ciekawe. Poza nimi, chyba żadne inne mi się nawet specjalnie nie podobało, a n nawet mnie irytowały i nieco usypiały. Przyznam, że jak na Cabre czytało mi się to strasznie opornie i jest mi z tego powodu smutno, ale miałam takie odczucia raczej od początku i nie przemijały. Powinien jednak pozostać przy powieściach, nawet jeżeli te opowiadania zostały napisane już bardzo dawno, ponad 30 lat temu, lepiej już niech nie wraca do tego formatu.

Książka trochę na mnie czekała, w zasadzie rok, zanim się do niej zabrałam. Jak Cabre uwielbiam, uwielbiam jego styl, to jak wplata wypowiedzi w zwykłą narrację, co brzmi rewelacyjnie. Tak tutaj większość opowiadań mnie po prostu nudziła. Zdarzały się niezwykle śmieszne zdania i całe fragmenty, ale poza jednym opowiadaniem "Testament", które podobało mi się bardzo, to tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pozostaję zagorzałą fanką Cabre.
Uwielbiam styl i język jakim pisze - tu dochodzi jeszcze genialne przeplatanie się wątków.
Must read, absolutnie.

Pozostaję zagorzałą fanką Cabre.
Uwielbiam styl i język jakim pisze - tu dochodzi jeszcze genialne przeplatanie się wątków.
Must read, absolutnie.

Pokaż mimo to

Przeoczyłam informację na okładce, że są to opowiadania. Zabrałam się do czytania sądząc, że mam przed sobą powieść. Okazało się, że jest to powieść złożona z opowiadań. Pomysł dla mnie nowy, gdyż wcześniej nie czytałam nic w takiej formie. Zasadniczo nie czytam opowiadań, gdyż uważam, że jest to zbyt krótka forma dla rozwijania wielu wątków, co najbardziej lubię w literaturze, dlatego zdecydowanie wolę powieści. Wyjątek stanowią opowiadania G. G. Marqueza. W tym zbiorze również tematyka nie jest taka jaką zazwyczaj się zaczytuję. Mamy tu do czynienia z opowiadaniami kryminalnymi, a ja od kryminałów raczej trzymam się z daleka.
Książka nie zostanie moją ulubioną, choć niewątpliwie przeczytałam ją z ciekawością i na pewno wrócę do twórczości Autora, którego inne pozycje mam na czytniku, bądź na półce. Duże uznanie dla tłumaczki za mistrzowskie przełożenie na język polski nie tylko treści, ale i niezapomnianego hiszpańskiego klimatu i sprawienie, że Polka, która nigdy nie była w Hiszpanii, a tym bardziej w Katalonii, czuła się tam jak u siebie.

Przeoczyłam informację na okładce, że są to opowiadania. Zabrałam się do czytania sądząc, że mam przed sobą powieść. Okazało się, że jest to powieść złożona z opowiadań. Pomysł dla mnie nowy, gdyż wcześniej nie czytałam nic w takiej formie. Zasadniczo nie czytam opowiadań, gdyż uważam, że jest to zbyt krótka forma dla rozwijania wielu wątków, co najbardziej lubię w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo cenię Jaume Cabré za genialną twórczość i mistrzowskie operowanie słowem, zdaniem, myślą, zdarzeniem. Każda jego powieść to wirtuozeria słowa połączona z i niezwykłą historią. Moja ulubina powieść to Wyznaję, jest to prawdziwe arcydzieło. Ja osobiście, jako formę literacką ukochałam powieść stąd do opowiadań Mistrza nie było mi spieszno, bo niby taka mała forma czymże może mnie zaskczyć? Ledwo się rozczytam, umoszczę w klimacie ... a tu już koniec. Byłam w błędzie, jak na Mistrza przystało podano opowiadania w nieoczywistej formie, w anturażu muzyki, sztuki i literatury, w zadziwiający sposób połaczone. Jestem zauroczona nieprzeciętnym umysłem i zmysłam autora.

Bardzo cenię Jaume Cabré za genialną twórczość i mistrzowskie operowanie słowem, zdaniem, myślą, zdarzeniem. Każda jego powieść to wirtuozeria słowa połączona z i niezwykłą historią. Moja ulubina powieść to Wyznaję, jest to prawdziwe arcydzieło. Ja osobiście, jako formę literacką ukochałam powieść stąd do opowiadań Mistrza nie było mi spieszno, bo niby taka mała forma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to