Podróż zimowa

Ach, co to była za uczta...pierwsze spotkanie z Jaume Cabre, nie jestem fanką opowiadań z reguły, ale w " Podróży zimowej " jest zawartych tyle smaczków, emocji, pogmatwanych losów. W każdym rozdziale są nawiązania do sztuki : muzyki, literatury, malarstwa. Podziwiam kunszt literacki autora. Książka jest kopalnią fantazyjnych cytatów. Moje ulubione opowiadanie : "Kurz" chyba poniekąd z miłości do książek i biblioteczek. Polecam gorąco.

Ach, co to była za uczta...pierwsze spotkanie z Jaume Cabre, nie jestem fanką opowiadań z reguły, ale w " Podróży zimowej " jest zawartych tyle smaczków, emocji, pogmatwanych losów. W każdym rozdziale są nawiązania do sztuki : muzyki, literatury, malarstwa. Podziwiam kunszt literacki autora. Książka jest kopalnią fantazyjnych cytatów. Moje ulubione opowiadanie :...

To drugie spotkanie z PODRÓŻĄ ZIMOWĄ i pewnie nie ostatnie....Nie wszystkie opowiadania pamiętałem dokładnie, ale to nic nie szkodzi....mogę do nich powracać i ponownie smakować historie bohaterów opowiedziane w ten zaczarowany sposób przez autora...Dziękuję za tak mądrą ciekawą i bajecznie wzruszającą opowieść....Każde opowiadanie jest zaskoczeniem....i dobrze. Potrzeba mi jeszcze naprawdę sporo czasu, żeby odkryć wiele ukrytych prawd ,które autor umiejętnie ukrył w pozornie prostych historiach XIV OPOWIADAŃ.

To drugie spotkanie z PODRÓŻĄ ZIMOWĄ i pewnie nie ostatnie....Nie wszystkie opowiadania pamiętałem dokładnie, ale to nic nie szkodzi....mogę do nich powracać i ponownie smakować historie bohaterów opowiedziane w ten zaczarowany sposób przez autora...Dziękuję za tak mądrą ciekawą i bajecznie wzruszającą opowieść....Każde opowiadanie jest zaskoczeniem....i dobrze. Potrzeba mi...

Wyzwanie czytelnicze na grudzień: śnieg, zima.

Książkę wygrzebałam z mojego przepastnego czytnika od razu po ogłoszeniu grudniowego wyzwania i dwa dni póżniej byłam już po lekturze. Z doskonałymi wrażeniami, wiedziałam, że ocenię je bardzo wysoko, pamiętam, że myślałam nawet o 9 gwiazdkach.
Bo wysmakowane historie, bo literacka podróż do świata sztuki, a zarazem rzecz o nieprzewidywalności ludzkiego losu, że proza wysokiej jakości, urzekający styl, charakterystyczny język, melodyjne zdania i w ogóle, że uczta literacka. I podtrzymuję te moje odczucia, prawdziwe dla czasu, w którym obcowałam z opowiadaniami Cabre. To była przyjemność - gdy czytałam, to się zachwycałam.
Ale minął miesiąc, wzięłam się za pisanie tej opinii i zonk! Pamiętam tylko to dobre wrażenie z czasu spędzonego z książką w ręku oraz o co mniej więcej chodziło w dwóch opowiastkach z czternastu. Oprócz tego czarna dziura. I to wcale nie dlatego, że to są krótkie formy, wszak ja jestem miłośnikiem opowiadań.
No to jak tu wysoko ocenić coś, czego się nie pamięta? A co tam, za mgliste wspomnienie.
Nie żałuję czasu spędzonego z książką, to było urocze kilka godzin, ale nic z tego nie wynikło i niewiele mi w głowie zostało. Widać w zakresie krótkich form autor nie oddziałuje na mnie i nie zapada w duszę, tak jak np. Marquez, Atwood, Tokarczuk, czy Twardoch.

Wyzwanie czytelnicze na grudzień: śnieg, zima.

Książkę wygrzebałam z mojego przepastnego czytnika od razu po ogłoszeniu grudniowego wyzwania i dwa dni póżniej byłam już po lekturze. Z doskonałymi wrażeniami, wiedziałam, że ocenię je bardzo wysoko, pamiętam, że myślałam nawet o 9 gwiazdkach.
Bo wysmakowane historie, bo literacka podróż do świata sztuki, a zarazem rzecz o...

,,Podróż zimowa” to kilkanaście opowiadań pozornie niezależnych, ale w rzeczywistości połączonych ze sobą na różne sposoby, np. muzyk z zafascynowaniem odczytuje partyturę utworu, którego powstanie przybliży nam opowiadanie umieszczone kilka pozycji dalej. Prawie każda część to właśnie taka zagadka, w której autor zachęca nas do poszukiwania tropów i nawiązań. Sama tematyka jest zaskakująca i różnorodna, poznajemy między innymi grupę planującą ucieczkę z więzienia, maniakalnego zbieracza książek czy pomocnika szlifierza diamentów. Zagadkowość opowiadań nie wyklucza emocjonalności, która wywołała we mnie wzruszenie czy wzburzenie podłością antybohatera. Kolejny raz zachwycił mnie warsztat Cabre, który nie jest ani przesadnie sztywny i akademicki ani kolokwialny. Nie trafiły do mnie tylko opowiadania o Quiquinie, które są bełkotliwe, wulgarne i pozbawione czytelnej myśli.

,,Podróż zimowa” to kilkanaście opowiadań pozornie niezależnych, ale w rzeczywistości połączonych ze sobą na różne sposoby, np. muzyk z zafascynowaniem odczytuje partyturę utworu, którego powstanie przybliży nam opowiadanie umieszczone kilka pozycji dalej. Prawie każda część to właśnie taka zagadka, w której autor zachęca nas do poszukiwania tropów i nawiązań. Sama tematyka...

Opowiadania, a właściwie zbiory opowiadań przypominają mi najczęściej restauracyjne menu. Podane w pewnym porządku, są różnorodne, ale mają wspólna własność, która pozwala dostrzegać nie tylko rękę autora, ale również dominującą i wszech obecną przyprawę. Potrafią zaspokoić gusta szerokiemu spectrum odbiorców, chociaż skrócona forma może być odczytywana (i pewnie jest) przez wielu jako menu baru tapas.
Podróż zimowa Jaume Cabre to jednak zupełnie inna bajka, nie mieszcząca się w tym skojarzeniu.
To opowiadania podane niczym układanka puzzli, różnorodnych tak, jak tylko mogą być puzzle składającego się z 20 000 elementów. Spojone celem i regułą pozwalająca łączyć poszczególne elementy. Ich spiwem jest muzyka, która różnorodnie rozbrzmiewa w każdym z opowiadań. Muzyka ta nie jest jednak tylko jakimś przedmiotem, o ktorym sie pisze. To raczej to co pomiedzy, to uczucia jakie wywołuje u grającego, czy słuchającego jeno. To miłość do niej, możliwość wyrażenia się i obecność w życiu każdej osoby.
Jeśli już jakaś restauracja chciałaby stworzyć menu z tych opowiadań, byłaby to menu kuchni całego świata, przyrządzana rękami wielu kucharzy złączonych nie bazylią, czosnkiem, czy kurkumą, ale wspólną ideą nakarmienia nawet tych o najwybredniejszych gustach. Horyzont możliwych doświadczeń jest bowiem wielki, można się tu i śmiać, i płakać, popadać w zadumę i przed nią umykać, nie można się tylko nudzić.
Układ tych opowiadań, kolejność ich przedstawiania nie jest przypadkowa i stanowi dodatkowy instrument, który ma nas wciągnąć i dać na radosne zatracenie. Jeśli układamy puzzle najczęściej zaczynamy od elementu brzegowego, gdyż w niepewności układania, ten sposób daje nam jakąś chybotliwą pewność. Cabre układa od środka, a więc najtrudniej jak można. Okazuje się jednak, że idąc jego tropem doświadcza się zupełnie nowej przyjemność. A czy nie jest to dobre i piękne?
Kalokagatia ma tutaj poziom 9/10.

Opowiadania, a właściwie zbiory opowiadań przypominają mi najczęściej restauracyjne menu. Podane w pewnym porządku, są różnorodne, ale mają wspólna własność, która pozwala dostrzegać nie tylko rękę autora, ale również dominującą i wszech obecną przyprawę. Potrafią zaspokoić gusta szerokiemu spectrum odbiorców, chociaż skrócona forma może być odczytywana (i pewnie jest)...

Jak zwykle u Cabre - opowiadania są bardzo dobre, subtelnie łączą się ze sobą, a olbrzymią rolę odgrywa muzyka. Ta autor, który ma niepowtarzalny styl.

Jak zwykle u Cabre - opowiadania są bardzo dobre, subtelnie łączą się ze sobą, a olbrzymią rolę odgrywa muzyka. Ta autor, który ma niepowtarzalny styl.

"A ponieważ jest fizyczną niemożliwą umieszczenie wszystkiego w granicach opowiadania, wspomnienie lektury jak echo (podobnie jak bezpośrednie wspomnienie wysłuchanego utworu muzycznego) pozwala czytelnikom uzupełnić wymiar moralny każdego opowiadania, jeśli faktycznie go posiada."

Sięgając po "Podróż zimową" byłam przekonana, że przeczytam 14 odrębnych opowiadań. Nie martwiłam się więc o czas jaki poświęcę temu dziełu. Jednak po lekturze muszę przyznać, że się myliłam. Opowiadania te zawierają pewne powtarzające się motywy i postaci przez co tworzą dość chaotyczną całość. Co ciekawe- nie był to umyślny zabieg autora. Dla mniej uważnych czytelników, którzy nie wyłapali tych podobieństw przydatny będzie dramatis personae sporządzony przez Annę Sawicką na końcu książki.

Szczególnie duży wpływ na książkę miał moim zdaniem motyw muzyki. (sam tytuł jest nawiązaniem do Winterreise Franz'a Shuberta) Ze względu na to jest to pozycja dla tych, którzy chcą poszerzyć swoje horyzonty zapoznając się zarówno z rockiem jak i z muzyką klasyczną.

Mimo, że opowiadania nie zapisują się w pamięci, a bohaterowie nie są na tyle rozbudowani żeby zdążyć ich polubić (autor sam przyznaje, że opowiadanie ze względu na swoją dynamiczną formę nie dopuszcza zbyt szerokich opisów) uważam, że ich cel został osiągnięty. Każde niesie za sobą jakiś morał/refleksję. Trafność ich odczytania zależy już od czytelnika.

"A ponieważ jest fizyczną niemożliwą umieszczenie wszystkiego w granicach opowiadania, wspomnienie lektury jak echo (podobnie jak bezpośrednie wspomnienie wysłuchanego utworu muzycznego) pozwala czytelnikom uzupełnić wymiar moralny każdego opowiadania, jeśli faktycznie go posiada."

Sięgając po "Podróż zimową" byłam przekonana, że przeczytam 14 odrębnych opowiadań. Nie...

Cabre, jak zwykle, znakomity.
Nie lubię i nie czytuję opowiadań. Może nie jest to słuszne. W tej księżce splatające się śłady śladów są dodatkową wartością.

Cabre, jak zwykle, znakomity.
Nie lubię i nie czytuję opowiadań. Może nie jest to słuszne. W tej księżce splatające się śłady śladów są dodatkową wartością.

Lubię, kiedy iskierka opowiadania rozbłyskuje nagle w innej części książki. Czuję się wtedy, jakbym znalazła czterolistną koniczynkę.

Lubię, kiedy iskierka opowiadania rozbłyskuje nagle w innej części książki. Czuję się wtedy, jakbym znalazła czterolistną koniczynkę.

Opowiadania rewelacyjne. Diamenciki literackie. Wspaniały lektor Marcin Popczyński

Opowiadania rewelacyjne. Diamenciki literackie. Wspaniały lektor Marcin Popczyński