Almond

Dwóch chłopców z mommy issues zaprzyjaźnia się; ciekawa i oryginalna, ale też strasznie przytłaczająca.

Dwóch chłopców z mommy issues zaprzyjaźnia się; ciekawa i oryginalna, ale też strasznie przytłaczająca.

Bardzo chciałam ją przeczytać bo słyszałam o niej bardzo dobre opinie. Czy mi się podobał? I tak i nie. Mimo, że książka nie należy do najgrubszych to była ona dosyć wymagająca. Podczas czytania towarzyszyło mi bardzo dużo emocji i bez wątpienia mnie poruszyła. Nie spodziewałam się, że będzie aż tak inna od książek, które zazwyczaj wpadają w moje ręce. Z pewnością jest to dla mnie pierwsza koreańska książka z jaką miałam do czynienia. Narracja pierwszoosobowa jest tutaj strzałem w dziesiątkę- czytelnikowi łatwiej wczuć się w historię Yunjae, która wcale nie jest łatwa. Wyobrażacie sobie nie odczuwać emocji? Nie czuć strachu albo gniewu? Wydaje się to całkiem interesujące ale w praktyce może jedynie utrudniać życie. Tak właśnie było z głównym bohaterem- niespotykanie rzadka choroba nie pozwoliła mu normalnie funkcjonować.
Yunjae od urodzenia nie przejawia żadnych uczuć, nie czuję radości czy też strachu. To zaburzenie skazuje go na społeczną alienację. Mama wraz z babcią pomagają mu nauczyć się w jakich momentach powinien się śmiać czy też płakać. W dniu swoich szesnastych urodzin podczas wyjścia do restauracji jego mama i babcia stają się ofiarami brutalnego ataku. Co czuję wtedy Yunjae? Kompletnie nic. Pomoc bezbronnemu chłopcu oferuje doktor Shim. Jednak na jego drodze pojawia się agresywny Gon. Mimo, że oboje są jak ogień i woda ich znajomość coraz bardziej się rozwija. Jeden czuję zbyt mało a drugi wręcz odwrotnie. Co z tego wyniknie? Przeczytajcie sami! 7/10⭐️

Bardzo chciałam ją przeczytać bo słyszałam o niej bardzo dobre opinie. Czy mi się podobał? I tak i nie. Mimo, że książka nie należy do najgrubszych to była ona dosyć wymagająca. Podczas czytania towarzyszyło mi bardzo dużo emocji i bez wątpienia mnie poruszyła. Nie spodziewałam się, że będzie aż tak inna od książek, które zazwyczaj wpadają w moje ręce. Z pewnością jest to...

Książka niesamowicie szybka i przyjemna do czytania. Sam przeczytałem na obozie sportowym między aktywnościami w kilka dni. Właściwie to dzięki niej wróciłem do czytania książek i na pewno odczuwam dzięki temu wobec niej sentyment.

Mimo fabuły skoncentrowanej wokół choroby chłopca, rozciągnięta ona została na relacje głównego bohatera z otaczającymi go ludźmi. Cieszę się, że autorka podkreśliła brak szerszej wiedzy na temst aleksytymii. Dzięki temu każdy rozsądny czytelnik będzie brał przedstawiony obraz zaburzenia z pewnym dystansem.

Z zaskoczenia wzięło mnie wprowadzenie Dory do fabuły, wydawała mi się wklejona. Resztę bohaterów wprowadzono w sposób bardziej spójny na osi czasu, którą Dora mi nieznacznie zagięła.

Jednakże, cieszę się, że skupienie nie odeszło całkowicie od przyjaciela Yunjae, Gona. To ich przyjaźń sprawiała, że chciałem czytać dalej, chociaż nie jestem fanem początków ich znajomości.

Najbardziej podobały mi się odpowiedzi na pytania Yunjae przez całą książkę. Dla nas bardzo podstawowe: czym jest właściwie przyjaźń?

Powiązanie sytuacji Gona zabijającego motyla, żeby Yunjae coś poczuł, do Pręta krzywdzącego Yunjae, żeby Gon już nic nie czuł przedstawiło różnicę między tymi bohaterami najdobitniej i bardzo sobie cenię te momenty.

Moja opinia może być stronnicza, bo ta książka przywróciła moje zamiłowanie do książek, które myślałem, że już dawno straciłem. Albo może faktycznie była taka dobra.

Książka niesamowicie szybka i przyjemna do czytania. Sam przeczytałem na obozie sportowym między aktywnościami w kilka dni. Właściwie to dzięki niej wróciłem do czytania książek i na pewno odczuwam dzięki temu wobec niej sentyment.

Mimo fabuły skoncentrowanej wokół choroby chłopca, rozciągnięta ona została na relacje głównego bohatera z otaczającymi go ludźmi. Cieszę się,...

Po przeczytaniu polskiej wersji wzięłam się za wersję po angielsku i nie żałuję. Dobry sposób na naukę nowych słówek. Tak jak w polskiej wersji mamy przypisy do koreańskich nazw miejsc czy potraw. Ogólnie polecam.

Po przeczytaniu polskiej wersji wzięłam się za wersję po angielsku i nie żałuję. Dobry sposób na naukę nowych słówek. Tak jak w polskiej wersji mamy przypisy do koreańskich nazw miejsc czy potraw. Ogólnie polecam.

Piękna, poruszająca. Szybko się czyta. Dosłownie kilka godzin.

Piękna, poruszająca. Szybko się czyta. Dosłownie kilka godzin.

Po koreańskich serialach, przyszedł czas na książki. Warto było poznać tę książkę. Niesamowita literatura. Inna od tego co zazwyczaj czytam.

Jest to powieść, która opowiada o młodości, chorobie, prześladowaniu, samotności oraz od przejściu przemiany. Z jednej strony jest to bardzo pouczająca książka, z drugiej jest idealna by rozluźnić się po ciężkim dniu. Narracja w książce jest pierwszoosobowa, poznajemy całą historię z perspektywy Yunjae. Jest napisana w sposób prosty, idealnie wpasowuje się w historię z choroba naszego bohatera, który to nie odczuwa żadnych emocji. W książce dzieje się bardzo dużo, mamy niezwykła ilość zwrotów akcji oraz zawirowań. Nie jest to długa lektura, powiedziałabym, że można ją przeczytać już w 1 dzień. Książka daje wiele do myślenia i pokazuje nam, że nie wszyscy są tacy jak my. Szczerze polecam, bo uważam, że warto ją poznać.
P.S. nie dziwię się, że był na nią taki boom swego czasu ❤️

Po koreańskich serialach, przyszedł czas na książki. Warto było poznać tę książkę. Niesamowita literatura. Inna od tego co zazwyczaj czytam.

Jest to powieść, która opowiada o młodości, chorobie, prześladowaniu, samotności oraz od przejściu przemiany. Z jednej strony jest to bardzo pouczająca książka, z drugiej jest idealna by rozluźnić się po ciężkim dniu. Narracja w...

Bardzo wzruszająca książka o sile i znaczeniu uczuć.

Yunjae Seon, młody Koreańczyk, cierpi na rzadką przypadłość: ciało migdałowate, narząd który odpowiada za uczucia strachu czy gniewu, jest u niego słabo rozwinięty, przez co chłopiec nie odczuwa emocji tak jak powinien. To sprawia, że ma problemy z funkcjonowaniem w społeczeństwie, zawiązywaniem kontaktów międzyludzkich czy też z reakcjami obronnymi. Yunjae zaczyna być prześladowany w szkole, a jego matka i babka próbują nauczyć go techniki udawania emocji, by mógł kamuflować się w społeczeństwie.

Wszystko zmienia się jednak w pewien zimowy wieczór, kiedy na matkę i babkę Yunjae napada mężczyzna z nożem. Młody nastolatek jest świadkiem morderstwa, co wpływa na jego postrzeganie rodziny. Babcia ginie na miejscu, a matka staje się ,,warzywem". Osierocony chłopiec wkrótce spotyka na swojej drodze Gona, chuligana i emocjonalnie niedojrzałego kolegę z klasy, który zaczyna powoli wywracać świat Yunjae do góry nogami. Ale czy przyjaźń z Gonem może skończyć się tragicznie?

Bardzo fajna opowieść o dorastaniu i postrzeganiu rzeczywiśtości w innym świetle. Oczami Yunjae śledzimy losy jego, jego sąsiadów, przyjaciół i rodziny, jednocześnie obserwując powolną przemianę głownego bohatera z robota bez uczuć we wrażliwego nastolatka. Almond, choć jest lekturą krótką, porusza także motyw pierwszej miłości, empatii, żałoby, śmierci czy walki z odrzuceniem. Mamy tutaj też pokazany przekrój koreańskiego społeczeństwa, niezwykle surowego i bezlitosnego dla każdego, kto jakkolwiek wyróżnia się z tłumu.

Polecam nie tylko fanom literatury azjatyckiej, ale przede wszystkim ludziom chcącym przeżyć lekturę razem z głównym bohaterem i dzielić z nim jego uczucia.

Bardzo wzruszająca książka o sile i znaczeniu uczuć.

Yunjae Seon, młody Koreańczyk, cierpi na rzadką przypadłość: ciało migdałowate, narząd który odpowiada za uczucia strachu czy gniewu, jest u niego słabo rozwinięty, przez co chłopiec nie odczuwa emocji tak jak powinien. To sprawia, że ma problemy z funkcjonowaniem w społeczeństwie, zawiązywaniem kontaktów międzyludzkich...

Bardzo szybko się czyta, prosto napisana ale dzięki temu genialna. Fabuła jest tylko pomocą do nakreślenia portretów psychologicznych postaci, co jest zawsze mile widziane.
Polecam każdemu :)

Bardzo szybko się czyta, prosto napisana ale dzięki temu genialna. Fabuła jest tylko pomocą do nakreślenia portretów psychologicznych postaci, co jest zawsze mile widziane.
Polecam każdemu :)

„Almond, ten który nie czuł” autorstwa Won-Pyung Sohn to koreańska opowieść o młodości, chorobie, samotności i przemianie. Zaliczyłabym ją do grupy tzw. comfort reading books, czyli książek na rozluźnienie i oderwanie się od codzienności.
Jest to tez książka, która jako pierwsza nie raziła mnie pierwszoosobową narracją, za która nie przepadam. Myśle, że to przez przypadłość głównego bohatera i dzięki temu brak jest w tej opowieści wewnętrznych monologów myśli bohatera. Zazwyczaj to właśnie to w narracji pierwszoosobowej mnie rozprasza i irytuje, bohater za dużo myśli.
Pomimo tego książka ma swoje zwroty akcji i dzieje się w niej dużo, a historia wciąga. Mam jedynie mały niedosyt, że kończy się tak szybko 😞
Według mnie, warta jest polecenia i przeczytania. Pomimo swojej prostoty, historia w niej zawarta zostaje z czytelnikiem na długo

„Almond, ten który nie czuł” autorstwa Won-Pyung Sohn to koreańska opowieść o młodości, chorobie, samotności i przemianie. Zaliczyłabym ją do grupy tzw. comfort reading books, czyli książek na rozluźnienie i oderwanie się od codzienności.
Jest to tez książka, która jako pierwsza nie raziła mnie pierwszoosobową narracją, za która nie przepadam. Myśle, że to przez...

rozczarowanie ☹️
temat pasjonujący, ale w moim odczuciu niewykorzystany. Historia mimo wielu dramatów jest płytka. Może kształtować złudne przekonania nt. osób z aleksytymią.

rozczarowanie ☹️
temat pasjonujący, ale w moim odczuciu niewykorzystany. Historia mimo wielu dramatów jest płytka. Może kształtować złudne przekonania nt. osób z aleksytymią.