Olive powraca

Kontynuacja Olive Kitteridge, powieści nagrodzonej Pulitzerem. Na podstawie pierwszej części został nakręcony mini serial przez HBO.
Cudowna książka o pozornie nudnym miasteczku i nudnym życiu jego mieszkańców. Ale to wszystko jest wciągające i prawdziwe. Autorka w piękny sposób pokazuje jak życie Olive zmienia się z biegiem lat, jak się starzeje i jak zmienia się jej myślenie. Kolejne spotkania Olivii z kolejnymi osobami, dają jej dużo do myślenia i powoli robi sobie rachunek sumienia.
Pierwsza część Olive mnie zachwyciła, kiedy zobaczyłam, że jest kontynuacja postanowiłam od razu kupić. Już po pierwszych stronach ucieszyłam się, że po nią sięgnęłam, idealne zwieńczenie dzieła.
Olive się kocha mimo tego jak jest szorstka i dzięki tej drugiej części pokochacie ją jeszcze bardziej.

„Kiedy się zestarzejesz – zwróciła się Olive do Andrei – stajesz się niewidzialna. Taka jest prawda. A jednak to w pewien sposób człowieka wyzwala.”

Olive się starzeje i starzeją się jej wszyscy znajomi i mieszkańcy miasteczka. Piękne historie ludzi o życiu, miłości i samotności.

Kontynuacja Olive Kitteridge, powieści nagrodzonej Pulitzerem. Na podstawie pierwszej części został nakręcony mini serial przez HBO.
Cudowna książka o pozornie nudnym miasteczku i nudnym życiu jego mieszkańców. Ale to wszystko jest wciągające i prawdziwe. Autorka w piękny sposób pokazuje jak życie Olive zmienia się z biegiem lat, jak się starzeje i jak zmienia się jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze było spotkać się znowu z Olive i mieszkańcami miasteczka Crosby, choć było to słodko-gorzkie spotkanie. Elizabeth Strout jak nikt potrafi w niezwykle ciepły sposób pokazać ludzkie rozterki i sekrety, dojrzewanie, starość, samotność. Mistrzostwo.

Dobrze było spotkać się znowu z Olive i mieszkańcami miasteczka Crosby, choć było to słodko-gorzkie spotkanie. Elizabeth Strout jak nikt potrafi w niezwykle ciepły sposób pokazać ludzkie rozterki i sekrety, dojrzewanie, starość, samotność. Mistrzostwo.

Pokaż mimo to

Bałam się tej kontynuacji, jak się okazało, zupełnie niepotrzebnie. Mam nawet wrażenie, że historia dalszych losów mieszkańców Crosby podobała mi się bardziej, niż pierwsza część. Olive jest wciąż sobą, choć widoczne są minimalne zmiany w jej usposobieniu. Główna bohaterka pozostaje złośliwa, szczera do bólu, a przy tym pomocna, gdy wymaga tego sytuacja. Tylko jedno z zawartych w książce opowiadań podobało mi się mniej, to dotyczące braci Burgess. Wpływ miały na to sylwetki ich małżonek. Nie jestem w stanie zdecydować, która z kobiet bardziej mniej irytowała. Żałuję, że syn Olive jest w tej części bardziej na uboczu, chociaż ich relacja ulega widocznej poprawie. Komentarze głównej bohaterki dotyczące jej synowej oraz dzieci, bawią jak zawsze. Podoba mi się styl Elizabeth Strout, to jak tworzy postaci, które są do bólu autentyczne. Mieszkańcy Crosby mają sporo sekretów, które odkrywa się z największą przyjemnością. Po raz kolejny widać jak duży wpływ na pozostałych mieszkańców ma Olive Kitteridge. Strout porusza tu przede wszystkim kwestię starości i śmierci, pogodzenia się z przeszłością i cieszenia z tego, co jeszcze przed bohaterami pozostało. Opowiadania potrafią rozbawić, wzruszyć, a przede wszystkim skłonić do refleksji. Ta część jest smutniejsza od poprzedniej, z tego względu że skupia się na przemijaniu ludzkiego losu, radzeniu sobie z chorobą oraz powolną utratą samodzielności. Z żalem dobrnęłam do końca książki, gdyż wredna profesor matematyki skradła moje serce i zajmuje zaszczytne miejsce wśród moich najukochańszych literackich bohaterek.

Bałam się tej kontynuacji, jak się okazało, zupełnie niepotrzebnie. Mam nawet wrażenie, że historia dalszych losów mieszkańców Crosby podobała mi się bardziej, niż pierwsza część. Olive jest wciąż sobą, choć widoczne są minimalne zmiany w jej usposobieniu. Główna bohaterka pozostaje złośliwa, szczera do bólu, a przy tym pomocna, gdy wymaga tego sytuacja. Tylko jedno z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część historii Olive. Nadal jest zimna i szczera do bólu przez co jej obserwacje są bardzo prawdziwe. Nie ma tu słodkości, ale prawdziwe sprawy.

Druga część historii Olive. Nadal jest zimna i szczera do bólu przez co jej obserwacje są bardzo prawdziwe. Nie ma tu słodkości, ale prawdziwe sprawy.

Pokaż mimo to

Kontynuacja portretu prowincjonalnej amerykańskiej społeczności, choć znów skupia się wokół wiekowej już Kitteridge, to właściwie opowiada o starości, jako zwykłym etapie życia. W "Olive powraca" Elizabeth Strout przygląda się rozliczeniom z życiem głównej bohaterki. Nie jest ona oczywiście w tym sama. Jej znajomi niedołężnieją, odchodzą, przez co odciskają swoje piętno na postrzeganiu otoczenia przez Olive. Walczy z pustką dwukrotnego owdowienia, szukając sensu we wstawaniu kolejnego dnia z łóżka. Te zmagania z niedomaganiem ciała i upływem czasu podejmuje dzięki nadziei, którą pokładała w poetce, czy bardzo dla Olive nietypowej, nowej znajomość z Isabelle. To piękne dowody na jasne strony duszy bohaterki szukającej w sobie empatii.

Choć bardzkiej podobała mi się część pierwsza, gdzie świat jest 'rozleglejszy', to znaczy dostajemy w niej więcej różnobarwnych scen, postaw, problemów, to i tu jest sporo powodów do przemyśleń. W drugiej części świat jest bardziej statyczny, momentami oniryczny. Zapewne to świadomy zabieg autorki, by sposobem opisu podążać za starzejącymi się umysłami bohaterów. Ciekawym wyjątkiem jest rozdział "Sprzątanie", w którym nastolatka dzięki zmysłowości dorasta do młodzieńczego buntu wobec matki. W kilku innych miejscach ciekawie autorka sportretowała konflikt pokoleń, problemy współczesnych form ekspresji. Ponieważ świat podany jest oczami starszych ludzi, to szczególnie młodszy czytelnik ma szansę odkryć - jak to jest być ograniczonym rozlicznymi uciążliwościami, które nie istnieją w jego świecie. Strout w formie przekazu takich treści nie jest na szczęście jednostajna. Stara się pokazać też dystans, dowcip i poczucie humoru seniorów, którzy mimo wstydliwych i upokarzających sytuacji wynikających z niedomagania ciała, zachowują godność.

W kilku migawkach pokazała autorka małżeństwie relacje pełne rytuałów, napięć i 'wojen pozycyjnych', których przyczyn sami uczestnicy mogą już nie pamiętać. Nie ma w tym potępienia, raczej współczucie, zrozumienie i akceptacja. Dużą wartością jest przecież pogodzenie się z tym, czego zmienić nie można, a sam wybór 'mniejszego zła' nie powinien być przedmiotem ciągłych analiz. Po prostu warto żyć dla siebie, a już wspaniale jest, gdy możemy być i dla kogoś.

"Olive powraca" to przejmująca, choć wycofana w formie, powieść. Chyba trochę zbyt szybko się skończyła, bo odebrałem ją, jako nieco urwaną, a może została po prostu zawieszona między życiem i tym, co jest dalej?

BARDZO DOBRA - 8/10

Być może cytaty, które przytoczę nie są radosne, ale jakoś utkwiły w głowie, jako memento:

– Czy on umrze? – zapytała.
Pani Kitteridge pokręciła głową.
– Gorzej – stwierdziła. A potem, pochylając się i unosząc dłoń do policzka, dodała: – Jej mąż coraz bardziej głupieje.

Idziesz przez życie i myślisz, że jesteś kimś. Ani dobrym, ani złym. Ale myślisz, że jesteś kimś. A potem dostrzegasz – Olive ruchem ramienia wskazała kelnerkę, która podała kawę – że już jesteś nikim.

Kontynuacja portretu prowincjonalnej amerykańskiej społeczności, choć znów skupia się wokół wiekowej już Kitteridge, to właściwie opowiada o starości, jako zwykłym etapie życia. W "Olive powraca" Elizabeth Strout przygląda się rozliczeniom z życiem głównej bohaterki. Nie jest ona oczywiście w tym sama. Jej znajomi niedołężnieją, odchodzą, przez co odciskają swoje piętno na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Elizabeth Strout jest geniuszem, jeśli chodzi o najłatwiej się czytającą prozę, która jednocześnie jest głęboka, pokazuje człowieka takiego, jakim jest, a nie chciałby być, daje niebanalne refleksje o życiu
W drugiej części Olive znów to dostajemy w mistrzowskim wydaniu. bardzo udana kontynuacja - świetny pomysł na kontynuację bestsellera z tymi niby-opowiadaniami wplecionymi w życie Olive
bierzcie kupujcie czytajcie, nie jest to oszukaństwo typowe dla kontynuacji

Elizabeth Strout jest geniuszem, jeśli chodzi o najłatwiej się czytającą prozę, która jednocześnie jest głęboka, pokazuje człowieka takiego, jakim jest, a nie chciałby być, daje niebanalne refleksje o życiu
W drugiej części Olive znów to dostajemy w mistrzowskim wydaniu. bardzo udana kontynuacja - świetny pomysł na kontynuację bestsellera z tymi niby-opowiadaniami...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"...nie potrafiła już sobie obciąć paznokci u stóp, nie tak jak kiedyś: była zbyt tęga i stara, żeby ustawić stopy dostatecznie blisko, a nie znosiła (.....) tak okropnie wyglądających paznokci. Wtedy Jack zaproponował: "Umówmy cię na pedicure", a Olive przyjęła to tak, jakby nie wierzyła, że coś podobnego jest możliwe." (str. 184)

Czekałam na tą książkę Elizabeth Strout, bo kilka poprzednich bardzo zapadło mi w pamięć, a jej styl trafia w moje sedno. Nie zawiodłam sie na niej, wręcz wpadłam w nią jak w toń. Ta pisarka ma niezwykłą umiejętność opisywania zwykłych ludzi i ich zwyczajne życie w sposób skrupulatny, wrażliwy, drobiazgowy, wciągający w ich "szarość dnia". Każdy z bohaterów ma jakieś swoje sekrety, słabości, skryte marzenia, niespełnione postanowienia. Wielu z nich ma bardzo przyziemne, bliskie czytelnikowi troski i problemy. Jej bohaterzy są po prostu bardzo ludzcy.

Sama książka opowiada ożyciu wielu mieszkańców nadmorskiego miasteczka Crosby, w stanie Maine. Główna bohaterka została wpisana w historie mieszkańców, czasem tylko przelotnie, niejako w przejściu, a czasem jako bohaterka rozdziału. Czytając zbliżamy się do schyłku jej życia, które pokazane jest prawdziwie bez epatowania, ale też bez owijania w pazłotko. Autorka przybliża wszystkie stany, które nieodłącznie wiążą się ze starzeniem. Olive opowiada o towarzyszących jej niepokojach, wzlotach, upadkach, miłościach, tęsknotach, niespełnieniach. Pokazuje szorstką Olive, która z każdym dniem staje się jakby milsza dla otoczenia, bardziej otwarta na nowe, świadoma, że czasu jest coraz mniej i że trzeba chwytać każdy dzień i nadarzającą sie okazję. Jej świadomość upływu czasu, wpływa też na jej większą tolerancję ludzi i rzeczy. Olive stara się pomagać innym, rozumieć coraz więcej i bardziej, stara się nie krytykować. Jest wspaniałym wzorem współpracy ze swoją starością, potrafi przyznać się przed sobą, że pewne rzeczy są nieuniknione i potrzebne, dlatego trzeba je przyjąć z pokorą , np. pieluchomajtki dla dorosłych. Tęskni jednak za swoimi mężami, wspomina swoje dzieciństwo,brakuje jej niektórych ludzi, nie radzi sobie z wieloma rzeczami i zajęciami, brak jej dawnych umiejętności, ale z drugiej strony stara się dopasować, znaleźć inne wyjście z problemu, zmienić podejście.

Czytałam z wielkim zainteresowaniem i ciekawością, obcując z koronkowym stylem pisarki miałam wiele przyjemności.

"...nie potrafiła już sobie obciąć paznokci u stóp, nie tak jak kiedyś: była zbyt tęga i stara, żeby ustawić stopy dostatecznie blisko, a nie znosiła (.....) tak okropnie wyglądających paznokci. Wtedy Jack zaproponował: "Umówmy cię na pedicure", a Olive przyjęła to tak, jakby nie wierzyła, że coś podobnego jest możliwe." (str. 184)

Czekałam na tą książkę Elizabeth...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miło było znów spotkać Olive, tę przedziwną kobietę, pełną skrajności.
Ta książka to gratka dla fanów twórczości Strout. Spotykamy bowiem na kartach bohaterów z innych powieści autorki: Braci Burgess czy Amy i Isabelle.

Miło było znów spotkać Olive, tę przedziwną kobietę, pełną skrajności.
Ta książka to gratka dla fanów twórczości Strout. Spotykamy bowiem na kartach bohaterów z innych powieści autorki: Braci Burgess czy Amy i Isabelle.

Pokaż mimo to

Bardzo lubię Olive. Lubię o Niej czytać :-)

Bardzo lubię Olive. Lubię o Niej czytać :-)

Pokaż mimo to

Ta Strout to niezła spryciara! Ja, która nie lubi opowiadań, łykam jej historie o mieszkańcach Crosby, które sprzedaje nam pod przykrywką opowieści o Olive Kitteridge, jak młody pelikan. Autorka otwiera drzwi chyba wszystkich domów w mieście i wymiata spod dywanów ich brudy prosto na ulicę, zgrabnie łącząc wszystkie wątki za pomocą głównej postaci Olive.
A co u Olive? - uwaga spoiler! - Olive znowu wychodzi za mąż!!! Kto zna Olive zrozumie, że jest to co najmniej zaskakujące, ale ja tu tak sobie śmieszkuję, a kontynuacja bestsellerowej Olive ponownie porusza ważne i smutne tematy. Olive się starzeje, co skłania do podsumowań. Jeśli zatem lubicie refleksyjną prozę i ciężkie tematy, to Strout i Olive was nie zawiodą.
I choć "Olive Powraca" nie podobała mi się aż tak bardzo jak "Olive Kitteridge", za którą autorka otrzymała Pulitzera w 2009 roku, to z przyjemnością powróciłam do eleganckiego stylu prozy Strout i małomiasteczkowego klimatu jej opowieści. I myślę, że nikt, kto pokochał te paskudne babsko Olive w pierwszej części, nie powinien ominąć tej kontynuacji.

Ta Strout to niezła spryciara! Ja, która nie lubi opowiadań, łykam jej historie o mieszkańcach Crosby, które sprzedaje nam pod przykrywką opowieści o Olive Kitteridge, jak młody pelikan. Autorka otwiera drzwi chyba wszystkich domów w mieście i wymiata spod dywanów ich brudy prosto na ulicę, zgrabnie łącząc wszystkie wątki za pomocą głównej postaci Olive.
A co u Olive? -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to