Kobieta z blizną

Bardzo dobry powrót Departamentu Q, ale czy najlepszy? Chyba nie... Brakowało mi trochę zagłębienia w życie prywatne Carla i Assada oraz rozwinięcia wątku wojennego. Jednakże, książka nadal zasługuje na wysoką notę!

Bardzo dobry powrót Departamentu Q, ale czy najlepszy? Chyba nie... Brakowało mi trochę zagłębienia w życie prywatne Carla i Assada oraz rozwinięcia wątku wojennego. Jednakże, książka nadal zasługuje na wysoką notę!

Pokaż mimo to

Zawsze się cieszę na nowe przygody Departamentu Q. Ten zbiór dziwaków postawionych naprzeciw przestępców, o często żelaznej logice. Oni potrafią rozbić każdą sytuację i zrobić w konia najlepszych. Żaden plan się nie uda, gdy wsadzą swoje trzy grosze, często zupełnie przypadkowo.
W tym tomie nagromadzenie absurdalnych sytuacji jest chyba największe. Nie chce spamować, ale sam pomysł kto jest mordercą i jak realizuje swój makabryczny plan…. Dzięki tej absurdalności oraz lekkim (i świetnym) dialogom ta makabreska jest strawna i … bawi.
Przy tej okazji chcę pokłonić się tłumaczce – Joannie Cymbrykiewicz. Żarty słowne, pokazujące postępy Assada w nauce duńskiego pewnie nie były łatwe do przetłumaczenia.
I nie dajcie się zwieść – akcja kryminalna rozwija się dość powoli, ale jak już przyspieszy….

Zawsze się cieszę na nowe przygody Departamentu Q. Ten zbiór dziwaków postawionych naprzeciw przestępców, o często żelaznej logice. Oni potrafią rozbić każdą sytuację i zrobić w konia najlepszych. Żaden plan się nie uda, gdy wsadzą swoje trzy grosze, często zupełnie przypadkowo.
W tym tomie nagromadzenie absurdalnych sytuacji jest chyba największe. Nie chce spamować, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Solidna pozycja w cyklu, ale jak to u Adlera-Olsena, bez fajerwerków. Rzemieślnicza robota, przyjemnie się czyta.

Solidna pozycja w cyklu, ale jak to u Adlera-Olsena, bez fajerwerków. Rzemieślnicza robota, przyjemnie się czyta.

Pokaż mimo to

Dania. Kopenhaga. Piwnica Komendy Policji. Departament Q. Tym razem mamy zabitą uderzeniem w tył głowy staruszkę, trzy bezrobotne dokonujące napadu na dyskotekę i szaloną opiekunkę społeczną, wymierzającą sprawiedliwość na własną rękę. Śledztwa w którymś momencie zaczynają się ze sobą łączyć i po nitce do kłębka Carl, Assad i Gordon dochodzą do ich rozwiązania. W tle, ich ekscentryczna współpracownica Rose, przechodzi załamanie nerwowe. Koledzy robią wszystko, by dotrzeć do jego źródła. Na szczęście udaje im się :) Autor kończy powieść zostawiając nas w nieludzkim momencie, gdzie znak zapytania: co dalej? jest monstrualnych rozmiarów :)

Dania. Kopenhaga. Piwnica Komendy Policji. Departament Q. Tym razem mamy zabitą uderzeniem w tył głowy staruszkę, trzy bezrobotne dokonujące napadu na dyskotekę i szaloną opiekunkę społeczną, wymierzającą sprawiedliwość na własną rękę. Śledztwa w którymś momencie zaczynają się ze sobą łączyć i po nitce do kłębka Carl, Assad i Gordon dochodzą do ich rozwiązania. W tle, ich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść kryminalna z Departamentem Q, kopenhaską jednostką do rozwiązywania starych spraw. Kolejna świetna, wielowątkowa powieść autora. Początkowo trochę przytłoczyła mnie ilość wątków i postaci, dawnych i współczesnych, ale potem wszystko cudnie nabrało sensu. A zakończenie... myślałam, że paznokietków już mieć nie będę.
Jak każda z powieści autora, ta też poruszała ważny współczesny problem, lęk... wielość stanów lękowych, strachu... przed ludźmi, życiem, starymi tajemnicami, nowymi sprawami... ile ludzi, tyle powodów.
Mam nadzieję na kolejne sprawy Carla, Assada, Rose i Gordona.

Powieść kryminalna z Departamentem Q, kopenhaską jednostką do rozwiązywania starych spraw. Kolejna świetna, wielowątkowa powieść autora. Początkowo trochę przytłoczyła mnie ilość wątków i postaci, dawnych i współczesnych, ale potem wszystko cudnie nabrało sensu. A zakończenie... myślałam, że paznokietków już mieć nie będę.
Jak każda z powieści autora, ta też poruszała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kto nie czytał tej serii to wielbłąd. Tak prawdopodobnie powiedział Assad.

Kto nie czytał tej serii to wielbłąd. Tak prawdopodobnie powiedział Assad.

Pokaż mimo to

Część siódma, i jak na razie ostatnia.
Jak zawsze - kilka wątków: morderstwo starszej pani, które jest dziwnie podobne do innego zabójstawa sprzed 10 lat, do tego - tajemnicze wypadki samochodowe, których ofiarami są młode kobiety, podopieczne opieki społecznej i wreszcie próba wyjasnienia osobistej sprawy Rose, która od lat boryka się z traumą po śmierci ojca. Każdy z tematów, jak to u Jussiego, zawiły i trzymający w napięciu. Tym razem autor umieszcza akcję w środowisku tzw. pasożytów społecznych. Młode kobiety żerują na finansach publicznych. Uważają, że należą im się społeczne pieniądze i nie zamierzają na nie pracować, są oburzone taką propozycją ze strony swojej opiekunki społecznej. Postanawiają zdobyć kasę poprzez rabunek. Tylko, że prosta kradzież przeradza się w rozbój i morderstwo. Dodatkowo, ktoś na nie "poluje" i zabija takie jak one. I -wiedzą kto! Postanawiają przejąć inicjatywę, ale kto był szybszy ? Denise, mózg operacji czy zabójca?
Carl i Assad rozgryzając sprawę morderstwa starszej kobiety, dochodzą do wniosku, że wszystkie te sprawy się ze sobą łączą. Rodzina bowiem nie jest kryształowa, ma sporo sekretów do ukrycia. Gdy jeszcze do tego okazuje się, że ofiara była sąsiadką Rose, a ta tajemniczo zaginęła po wypisaniu się ze szpitala psychiatrycznego - robi się gorąco. Akcja przyspiesza, trup ściele sie gęsto, a Rose w ostatniej chwili zostaje odnaleziona. Choć jej stan pozostawia wiele do życzenia, jest jednak nadzieja na jej ocalenie - panowie detektywi odnaleźli bowiem świadków wypadku jej ojca ,a ich zeznania pozwolą Rose wreszczie zaznać spokoju sumienia.

Żegnam się, choć mam nadzieję, że nie na zawsze z Departamentem Q . To była przyjemność poznać ksiązki tego duńskiego pisarza i...poznać go osobiście podczas Targów Ksiązki w Krakowie.
Dobra sensacja, ciekawe tematy. Siedem ksiązek i siedem historii, siedem różnych miejsc akcji , niesztampowych - to duży plus tej serii. Dodatkowe smaczki w osobie tajemniczego Assada, urocza gburowatość Carla, Rose z jej zmieniająca sie osobowcią, Hardy i inni wspólokatorzy Carla, no i odjazdowa była żona Carla Viki i jej ekscentrycza matka - to tworzy klimat tych kryminałów.
Polecam.

Część siódma, i jak na razie ostatnia.
Jak zawsze - kilka wątków: morderstwo starszej pani, które jest dziwnie podobne do innego zabójstawa sprzed 10 lat, do tego - tajemnicze wypadki samochodowe, których ofiarami są młode kobiety, podopieczne opieki społecznej i wreszcie próba wyjasnienia osobistej sprawy Rose, która od lat boryka się z traumą po śmierci ojca. Każdy z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to zdecydowanie najsłabsza ze wszystkich książek w serii. Gdyby nie to, że przeczytałam poprzednie, po 10% autentycznie bym ją porzuciła. Ze świecą szukać tu bohaterów wzbudzających sympatię. Assad nie ratuje sytuacji, bo zabawnych tekstów już tu nie ma. Rose została przedstawiona jeszcze gorzej niż w poprzednich seriach. Zwyczajnie mi się nie podobała ta część.

Jest to zdecydowanie najsłabsza ze wszystkich książek w serii. Gdyby nie to, że przeczytałam poprzednie, po 10% autentycznie bym ją porzuciła. Ze świecą szukać tu bohaterów wzbudzających sympatię. Assad nie ratuje sytuacji, bo zabawnych tekstów już tu nie ma. Rose została przedstawiona jeszcze gorzej niż w poprzednich seriach. Zwyczajnie mi się nie podobała ta część.

Pokaż mimo to

Najsłabsza z dotychczas wydanych książek o podkomisarzu Carlu Morcku i jego ekipie z Departamentu Q. Słabość książki rozpoczyna się od tytułu zupełnie nie związanego z jej treścią, a uwydatnia się w postępowaniu osoby, którą ściga podkomisarz, a której motywy psychologiczne do zabijania swoich ofiar są trudne do uwierzenia. Do tego wątek Rose, schozofreniczki zatrudnionej na etacie w duńskiej policji. Nie orientuję się w duńskich realiach, ale osoba o wielorakiej osobowości nie pasuje mi do pracy nawet na stanowisku cywilnym w instytucji zajmującej się ściganiem przestępców. Książka bardzo mi się dłużyła, a dokończyłem ją tylko ze względu na kompletność cyklu. Jeśli Jussi Adler-Olsen nie wróci do swojego średniego poziomu, to nie wiem, czy dam radę kolejnemu wyzwaniu.

Najsłabsza z dotychczas wydanych książek o podkomisarzu Carlu Morcku i jego ekipie z Departamentu Q. Słabość książki rozpoczyna się od tytułu zupełnie nie związanego z jej treścią, a uwydatnia się w postępowaniu osoby, którą ściga podkomisarz, a której motywy psychologiczne do zabijania swoich ofiar są trudne do uwierzenia. Do tego wątek Rose, schozofreniczki zatrudnionej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Poczucie misji, polegającej na wyplenieniu z tego świata ludzkich chwastów, wciąż ją przepełniało.”

Choć książka jest odrębną całością i można ją czytać niezależnie od poprzednich tomów serii, zwłaszcza w odniesieniu do rozwiązywania zagadki detektywistycznej, to mam wrażenie, że sporo straciłam nie znając poprzednich odsłon, w szczególności w ujęciu losów postaci kluczowych. Ciężko było złapać istotne niuanse w przeszłościach, osobowościach i postawach bohaterów, nie do końca udawało się je odpowiednio zinterpretować, raz brakowało dystansu, kiedy indziej bliskości. Dla trafniejszego zrozumienia słów i działań Carla, Rose, Assada i Gordona, trzeba nadrobić poprzednie tomy.

Intryga kryminalna kręci się wokół aż pięciu wątków, zgrabnie połączonych i zapętlonych. Żmudne i czasochłonne prace śledcze oscylują wokół spraw jakimi zazwyczaj zajmuje się Departament Q, dawnymi, nierozwiązanymi, porzuconymi przez wydział zabójstw, oraz aktualnymi zbrodniami, których sensacyjną treść natychmiast podchwytują media i opinia społeczna. Niekiedy należy działać w ukryciu, tak aby nie drażnić i nie prowokować dochodzeniowców z innych wydziałów, uwzględniać wewnętrzne spory i konflikty w strukturach policji, roszady personalne, zbieżne kompetencje, osobiste porachunki i złożone manipulacje. Departament Q często zmuszony jest iść niejako pod prąd, lawirować między przepisami, wystawiać na cierpliwość szefów, odsłaniać nieudolność nieprzychylnych im kolegów. Wszystko, aby rozwiązać sprawy: śmierci ojca Rose, zabójstwa nauczycielki, kierowcy mordercy, napadu rabunkowego na dyskotekę i postrzelenia młodej kobiety, a także uzasadnić użyteczność Departamentu Q wystawionego do likwidacji.

Odpowiadało mi obyczajowe tło kryminału, sięgnięcie po zagadnienia nurtujące współczesne duńskie społeczeństwo, odsłonięcie istotnych bolączek, uchwycenie niekorzystnych zmian mentalności, odwołanie do klęski systemu opieki socjalnej. Autorowi udało się zajmująco wpleść w fabułę wiele niepokojących objawów chorób społecznych, czyniąc powieść prawdopodobną. Niektóre sytuacje celowo nadawały sprzeczne sygnały i przejaskrawione barwy, tak podkreślono konieczność zajęcia się nimi i szukania właściwych rozwiązań. Niekiedy dałam się podpuścić w niechęci do uciążliwych obywateli pasożytów, potrafiących perfekcyjnie wyłudzać pieniądze z opieki społecznej, nie proponując żadnego korzystnego wkładu w życie społeczne. Dlatego łapałam się na tym, że w pewnym stopniu rozważałam zrozumienie motywów eliminacji nierobów, wałkoni i szkodników. Wkraczałam w kilka warstw psychologicznej niesprawności człowieka, zarówno od strony oprawcy, jak i ofiary. Trzeba przyznać, że Jussi Adler-Olsen naprawdę nieźle poradził sobie z wyrazistością portretów, nadał im różnorodny koloryt, przydzielił frapujące role.

bookendorfina.pl

"Poczucie misji, polegającej na wyplenieniu z tego świata ludzkich chwastów, wciąż ją przepełniało.”

Choć książka jest odrębną całością i można ją czytać niezależnie od poprzednich tomów serii, zwłaszcza w odniesieniu do rozwiązywania zagadki detektywistycznej, to mam wrażenie, że sporo straciłam nie znając poprzednich odsłon, w szczególności w ujęciu losów postaci...

więcej

mniej

Pokaż mimo to