Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera

Ile razy przechodząc alejką w sklepie lub parku widzimy „niegrzeczne” dzieci? A może pamiętamy takie ze swoich szkolnych lat? Wiele z nich pewnie faktycznie spełnia kryteria naszego rozumienia „niegrzecznych”, natomiast część z nich to dzieci ze spektrum autyzmu lub z ADHD.

Reportaż nie jest źródłem wiedzy o powyższych zaburzeniach.

Z tej książki dowiedziałam się, że dziecko z ADHD to nie zawsze wrzeszczący dzieciak, a bardziej dziecko z problemem w skupieniu się.

Dowiedziałam się, że różnie zachowują się dziewczynki i chłopcy.

Utwierdziłam się w tym, że dzieci w spektrum to często zdolne dzieci, które widzą świat zupełnie inaczej niż my.

Rozmowy przeprowadzone są z rodzicami, nauczycielami, opiekunami. Zwraca uwagę na to, że zachowujące się nietypowo dzieci, o ile nie są z niepełnosprawnością fizyczną, nie wzbudzają w nas współczucia. Poruszające wypowiedzi rodziców i chęć bycia zrozumianymi, że nie są złymi rodzicami.

Wiele tutaj historii całkowicie odmiennych od siebie. Po lekturze zaczęłam zwracać większą uwagę na to, co dzieje się dookoła mnie, a także włączać się do dyskusji, jeśli poruszane są tematy „niegrzecznych” dzieci w przedszkolach. A to chyba znaczy, że książka spełniła swoje zadanie.

Ile razy przechodząc alejką w sklepie lub parku widzimy „niegrzeczne” dzieci? A może pamiętamy takie ze swoich szkolnych lat? Wiele z nich pewnie faktycznie spełnia kryteria naszego rozumienia „niegrzecznych”, natomiast część z nich to dzieci ze spektrum autyzmu lub z ADHD.

Reportaż nie jest źródłem wiedzy o powyższych zaburzeniach.

Z tej książki dowiedziałam się, że...

Bardzo dobry obraz dzieci, a przede wszystkim rodziców, którzy zmagają się z różnymi problemami psychologicznymi. Książka pokazuje nam świat "niegrzecznych" dzieci z ich perspektywy. Uczy, że nie należy oceniać innych, bo tak naprawdę nie wiemy, co się dzieje w ich głowach.

Bardzo dobry obraz dzieci, a przede wszystkim rodziców, którzy zmagają się z różnymi problemami psychologicznymi. Książka pokazuje nam świat "niegrzecznych" dzieci z ich perspektywy. Uczy, że nie należy oceniać innych, bo tak naprawdę nie wiemy, co się dzieje w ich głowach.

Temat ważny i głośny ale sposób realizacji pozostawia wiele do życzenia.
To już druga z książek autora, którą czytałam i kolejna, która jedzie na schemacie pisania na szlochu - dużo jest tu płaczliwej narracji, mało głosu oddanego samym dzieciom z ADHD i równie niewiele miejsca dla lekarzy, profesjonalistów, terapeutów. Dostajemy za to strony pełne płaczu matek, po jakimś czasie ta narracja naprawdę zaczyna męczyć i irytować.

Temat ważny i głośny ale sposób realizacji pozostawia wiele do życzenia.
To już druga z książek autora, którą czytałam i kolejna, która jedzie na schemacie pisania na szlochu - dużo jest tu płaczliwej narracji, mało głosu oddanego samym dzieciom z ADHD i równie niewiele miejsca dla lekarzy, profesjonalistów, terapeutów. Dostajemy za to strony pełne płaczu matek, po jakimś...

Jacek Hołub zrobił to znów. Niesamowity reportaż, pełen wyczucia, troski i zrozumienia. Oprócz historii kilku bohaterów otrzymujemy fragmenty edukacyjne jak i krótki segment pytań i odpowiedzi. Myślę, że jest to jeden z tych reportaży które powinien każdy przeczytać.

Jacek Hołub zrobił to znów. Niesamowity reportaż, pełen wyczucia, troski i zrozumienia. Oprócz historii kilku bohaterów otrzymujemy fragmenty edukacyjne jak i krótki segment pytań i odpowiedzi. Myślę, że jest to jeden z tych reportaży które powinien każdy przeczytać.

„Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera” to mój trzeci reportaż pana Hołuba. W ostatnim, który słuchałam w zeszłym miesiącu, czyli „Wszystko mam bardziej” doświadczamy historii dorosłych osób w spektrum autyzmu, a w tej książce skupiamy na dzieciach z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera, których życia poznajemy z perspektywy rodziców, pracowników socjalnych, psychologów, asystentów, nauczycieli, a nawet jednego z dzieci. Ciekawe było to, że w niektórych przypadkach mieliśmy perspektywy różnych osób, na zachowania tego samego dziecka, więc mogliśmy zobaczyć naprawdę różne punkty widzenia na te same sytuacje.

Będę się powtarzać, ale bardzo doceniam reportaże pana Hołuba za wrażliwość z jaką podchodzi do tych tematów i osób o których pisze, a także za sposób w jaki oddaje on głos osobom, które potrzebują być wysłuchane. Gdybym miała wybrać książki, które wszyscy powinni przeczytać, to wymieniłabym reportaże tego autora, bo są one bardzo uświadamiające. Jak autor pisze, to opowieść o dzieciach, ich rodzinach oraz o tym, jak z innością radzą sobie społeczeństwo, szkoła i instytucje. Podczas czytania docierało do mnie, że ja też jestem częścią tego społeczeństwa, która powinna edukować się w zakresie tego, jak reagować w różnych sytuacjach. Bardzo ważna książka i zdecydowanie za krótka!

„Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera” to mój trzeci reportaż pana Hołuba. W ostatnim, który słuchałam w zeszłym miesiącu, czyli „Wszystko mam bardziej” doświadczamy historii dorosłych osób w spektrum autyzmu, a w tej książce skupiamy na dzieciach z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera, których życia poznajemy z perspektywy rodziców, pracowników...

To była naprawdę dobra książka! Lepiej traktować ją jako strumień świadomości rodziców, niż jako lekturę popularnonaukową. Ale spełnia swoje funkcje: wciąga, uświadamia, uwrażliwia. Polecam!

To była naprawdę dobra książka! Lepiej traktować ją jako strumień świadomości rodziców, niż jako lekturę popularnonaukową. Ale spełnia swoje funkcje: wciąga, uświadamia, uwrażliwia. Polecam!

Tę książkę powinien przeczytać każdy rodzic borykający się z trudami wychowawczymi dzieci z ADHD czy ze spektrum. Ja czytając tę pozycję miałam przed oczami wiele scen życia mojego dziecka, któremu wówczas nie potrafiłam pomoc , bo zabrakło mi wiedzy.

Tę książkę powinien przeczytać każdy rodzic borykający się z trudami wychowawczymi dzieci z ADHD czy ze spektrum. Ja czytając tę pozycję miałam przed oczami wiele scen życia mojego dziecka, któremu wówczas nie potrafiłam pomoc , bo zabrakło mi wiedzy.

Książka nieco toporna, glownie strumien świadomości rodziców dzieci z ADHD, Aspergerem czy autyzmem. Podejście rodziców mocno dyskusyjne, dużo pretensji do otoczenia, zwłaszcza do opiekunów szkolnych o to, że nie radzą sobie z ich dziećmi, potem wyznania, że sami krzyczą czy potrząsają dziećmi. Dużo frustracji, żalu - podejście wyczekujące - to gmina ma zapewnić większe mieszkanie itd.

Książka nieco toporna, glownie strumien świadomości rodziców dzieci z ADHD, Aspergerem czy autyzmem. Podejście rodziców mocno dyskusyjne, dużo pretensji do otoczenia, zwłaszcza do opiekunów szkolnych o to, że nie radzą sobie z ich dziećmi, potem wyznania, że sami krzyczą czy potrząsają dziećmi. Dużo frustracji, żalu - podejście wyczekujące - to gmina ma zapewnić większe...

Uważam, że książka zdecydowanie jest warta przeczytania i to nie tylko dla ludzi, których dotyczy temat, ale szczególnie tych którzy z tematem nie mają za dużo wspólnego.
Książkę przeczytałam ze względu na to, że jest to bliski mi temat z racji wykonywanego zawodu. Jako nauczyciel - terapeuta mam styczność z dziećmi "niegrzecznymi". Pomimo tego książka pozwala szerzej spojrzeć na pryzmat niepełnosprawności oczami rodzica. Nigdy nawet nie podejrzewałam, że rodzice mają łatwo, ale i tak czytanie tej książki, pokazało dogłębnie, że skala walki o dobro dziecka jest ogromna i to na wielu płaszczyznach, często kosztem siebie. My, jako społeczeństwo, nie powinniśmy dokładać jeszcze więcej, swoim niezrozumieniem i brakiem empatii.

Uważam, że książka zdecydowanie jest warta przeczytania i to nie tylko dla ludzi, których dotyczy temat, ale szczególnie tych którzy z tematem nie mają za dużo wspólnego.
Książkę przeczytałam ze względu na to, że jest to bliski mi temat z racji wykonywanego zawodu. Jako nauczyciel - terapeuta mam styczność z dziećmi "niegrzecznymi". Pomimo tego książka pozwala szerzej...

Książka ważna i warta przeczytania dla każdego. To zapis rozmów zarówno z dziećmi i nastolatkami, rodzicami, psychologami, nauczycielami, dyrekcją szkoły na temat problematyki osób z zaburzeniami rozwoju np. autyzmem, nadpobudliwością psychoruchową (ADHD). Rozmowy z różnymi osobami pozwalają się zidentyfikować z problemami i radościami tychże osób, gdyż są one uniwersalne np. potrzeba bycia akceptowanym i rozumianym, chęć posiadania kolegów, dorosłość a samodzielne radzenie sobie w życiu. Polecam.

Książka ważna i warta przeczytania dla każdego. To zapis rozmów zarówno z dziećmi i nastolatkami, rodzicami, psychologami, nauczycielami, dyrekcją szkoły na temat problematyki osób z zaburzeniami rozwoju np. autyzmem, nadpobudliwością psychoruchową (ADHD). Rozmowy z różnymi osobami pozwalają się zidentyfikować z problemami i radościami tychże osób, gdyż są one uniwersalne...