Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera

Jak zwykle u Hołuba, dobry reportaż, ale drętwo napisany. Uwypukla niedouczenie lekarzy i psychologów oraz desperacką walkę rodziców o autystyczne dzieciaki.

Jak zwykle u Hołuba, dobry reportaż, ale drętwo napisany. Uwypukla niedouczenie lekarzy i psychologów oraz desperacką walkę rodziców o autystyczne dzieciaki.

Ważny i poruszający reportaż.

Ważny i poruszający reportaż.

Książka społecznie ważna i potrzebna, szanuję jako wypowiedzi ludzi najbliższych tematowi. Dla mnie osobiście nic nowego nie wniosła, oprócz wypowiedzi jednego z dzieci - Kacpra.

Książka społecznie ważna i potrzebna, szanuję jako wypowiedzi ludzi najbliższych tematowi. Dla mnie osobiście nic nowego nie wniosła, oprócz wypowiedzi jednego z dzieci - Kacpra.

21-28 sierpnia 2022

21-28 sierpnia 2022

Książka jest bardzo realistycznym zbiorem reportaży na temat rodzin z dziećmi w spektrum autyzmu oraz ADHD. Historie przedstawiane są z punktu widzenia głównie rodzica dziecka, ale także w niektórych przypadkach także jego otoczenia: nauczyciela wspomagającego, pedagoga, pracownika socjalnego lub nawet samego dziecka. Autor postawił na różnorodność: są tu zarówno rodzice wykształceni i na wysokim poziomie finansowym, jak i ubodzy rodzice, żyjący w niewielkim mieszkaniu i z trudem zdobywający środki na prywatnych specjalistów. Są to realne historie, bez lukru jaki czasem przykrywają media problem autyzmu. Mamy tu przemoc rówieśniczą, niechętne do pomocy instytucje oraz niechętnych nauczycieli, jak i nauczycieli chętnych do pomocy i empatycznych (nauczyciel Paweł). Lektura wciąga od pierwszych stron. Jest gorzka, jak gorzkie jest życie większości rodzin z dziećmi ze spektrum autyzmu. Przybliża problemy na jakie narażeni są rodzice, ale i otoczenie dziecka oraz przedstawia różnorodność samych dzieci - od spokojnych "dziwaków" po dzieci z napadami agresji. Polecam, zwłaszcza grupom zawodowym pracującym z takimi osobami oraz dla rodzin i samych osób w spektrum. Na kartach tej książki odnalazłam (niestety) swoje zdarzenia z lat dzieciństwa. Mam nadzieję, że dzięki uporczywej edukacji na temat osób w spektrum w końcu będzie lepiej dla tej części społeczeństwa. Innej, często odrzucanej.

Książka jest bardzo realistycznym zbiorem reportaży na temat rodzin z dziećmi w spektrum autyzmu oraz ADHD. Historie przedstawiane są z punktu widzenia głównie rodzica dziecka, ale także w niektórych przypadkach także jego otoczenia: nauczyciela wspomagającego, pedagoga, pracownika socjalnego lub nawet samego dziecka. Autor postawił na różnorodność: są tu zarówno rodzice...

Bardzo wartościowa lektura! Druga książka tego autora, którą przeczytałam, będę sięgać po więcej.

Bardzo wartościowa lektura! Druga książka tego autora, którą przeczytałam, będę sięgać po więcej.

Jak zawsze w przypadku książek Jacka Hołuba - bardzo rzetelny i przemyślany kawał reportażu. Książka prezentuje problem autyzmu, ADHD i zespołu Aspergera z wielu różnych punktów widzenia- rodziców, nauczycieli, opiekunów, psychologów, także samych dzieci objętych tymi zaburzeniami. Pozwala to na dogłębne poznanie tematu.
Bardzo wartościowa książka.

Jak zawsze w przypadku książek Jacka Hołuba - bardzo rzetelny i przemyślany kawał reportażu. Książka prezentuje problem autyzmu, ADHD i zespołu Aspergera z wielu różnych punktów widzenia- rodziców, nauczycieli, opiekunów, psychologów, także samych dzieci objętych tymi zaburzeniami. Pozwala to na dogłębne poznanie tematu.
Bardzo wartościowa książka.

Książka, którą powinni przeczytać wszyscy. Rodzice dzieci nieneurotypowych, rodzice tzw. "normalnych" dzieci, oraz wszyscy, którzy dzieci nie mają, ale wiedzą najlepiej jak je wychowywać. Myślę, że szczególnie ci ostatni. Dlaczego tak uważam? Bo sama, jako mama dzieci " z problemami", wciąż spotykam się z niezrozumieniem i niesprawiedliwymi ocenami otoczenia. Oczywiście nie sposób w pełni zrozumieć rodziców dzieci z ADHD, zespołem Aspergera czy autyzmem, jeśli nie ma się tego na co dzień we własnym domu, ale jednak jest szansa, że lektura tej książki podniesie poziom empatii. Tylko, że jak znam życie, i tak sięgają po nią tylko ci, których to dotyczy bezpośrednio. Książka Jacka Hołuba to mocne świadectwo naszej polskiej rzeczywistości, w której rodziny dzieci nieneurotypowych są zwykle pozostawione same sobie i pozbawione pomocy. Mam wrażenie, że nasze społeczeństwo lepiej reaguje na widok dzieci z fizycznymi niepełnosprawnościami. Zaburzeń psychicznych nie widać od razu, więc takie dzieci często są odbierane jako niegrzeczne, rozpuszczone i źle wychowane. Ja mam to szczęście, że stać mnie na prywatne wizyty u psychiatrów i psychoterapeutów, ale strach pomyśleć jak sobie radzą inni, którzy takich możliwości nie mają...Autor przeprowadził rozmowy z rodzicami, z pracownicą MOPSU, panią z poradni pedagogiczno - psychologicznej , psychologiem, nauczycielem wspomagającym i dyrektorką szkoły. Jednak dla mnie najbardziej poruszająca była relacja Kacpra - piętnastoletniego chłopca z zespołem Aspergera. Szkoda, że w książce nie znalazło się więcej takich wypowiedzi, ale w większości wypadków bohaterami są młodsze dzieci i rozumiem, ze trudno było z nimi rozmawiać.
Bardzo polecam i dziękuję autorowi za podjęcie tak trudnego tematu.

Książka, którą powinni przeczytać wszyscy. Rodzice dzieci nieneurotypowych, rodzice tzw. "normalnych" dzieci, oraz wszyscy, którzy dzieci nie mają, ale wiedzą najlepiej jak je wychowywać. Myślę, że szczególnie ci ostatni. Dlaczego tak uważam? Bo sama, jako mama dzieci " z problemami", wciąż spotykam się z niezrozumieniem i niesprawiedliwymi ocenami otoczenia. Oczywiście nie...

Z perspektywy pedagożki wspierającej zdecydowanie jestem zachwycona tym reportażem. Myślę, że jest przydatny tak naprawdę dla każdego w rozszerzeniu swojego postrzegania osób i dzieci ze spektrum oraz z diagnozą ADHD, a także ich rodzin - myślę, że obu tak samo. Pracuję z dziećmi orzeczeniowymi oraz opiniowymi, a mimo to dostrzegłam podczas czytania, że w moim postrzeganiu wciąż czegoś brakowało, jakichś elementów, na które książka ta zwróciła moją uwagę.

Bardzo mi się osobiście podobało usunięcie pytań z rozmów i zamieszczenie samych wypowiedzi rozmówców. Skupia to uwagę na tym, co miały do przekazania osoby, których wypowiedzi zostały umieszczone w książce.

Z perspektywy pedagożki wspierającej zdecydowanie jestem zachwycona tym reportażem. Myślę, że jest przydatny tak naprawdę dla każdego w rozszerzeniu swojego postrzegania osób i dzieci ze spektrum oraz z diagnozą ADHD, a także ich rodzin - myślę, że obu tak samo. Pracuję z dziećmi orzeczeniowymi oraz opiniowymi, a mimo to dostrzegłam podczas czytania, że w moim postrzeganiu...

Książka, którą powinien przeczytać każdy. Na codzień spotykamy osoby dotknięte ADHD, autyzmem czy chorobą Aspergera. Warto cokolwiek wiedzieć o ich problemach i trudnościach życia codziennego. Jak widać z lektury, spotykają się z powszechnym niezrozumieniem. Przykładem są wypowiedzi nauczycieli czy dyrektora szkoły. Pomimo diagnozy psychologów, psychiatrów, nie widać chęci pomocy z ich strony. Łatwiej pozbyć się dziecka że szkoły czy oskarżyć je o konfabulację niż wyciągnąć pomocną dłoń. Co z oczu, to z serca!

Książka, którą powinien przeczytać każdy. Na codzień spotykamy osoby dotknięte ADHD, autyzmem czy chorobą Aspergera. Warto cokolwiek wiedzieć o ich problemach i trudnościach życia codziennego. Jak widać z lektury, spotykają się z powszechnym niezrozumieniem. Przykładem są wypowiedzi nauczycieli czy dyrektora szkoły. Pomimo diagnozy psychologów, psychiatrów, nie widać chęci...