Jacek Hołub

Miałam wobec tej książki bardzo duże oczekiwania (jako matka dziewczynki w spektrum autyzmu) i dlatego też obawiałam się tej lektury. Z wielką radością mogę teraz stwierdzić, że lęk ten okazał się całkowicie bezzasadny. Już pierwszy akapit wstępu pokazuje, jaki będzie cały reportaż - pełen szacunku i akceptacji autora wobec swoich rozmówców : "Każdy z nas jest niepowtarzalny. Różnimy się kolorem oczu, wrażliwością, charakterem, temperamentem i potrzebami. Przejawiamy różne talenty i zmagamy się z różnymi trudnościami. Mamy odmienne sposoby ekspresji i komunikujemy się w rozmaity sposób. Jedni z nas potrzebują większego, inni mniejszego wsparcia. Jesteśmy różni. Neurotypowi i neuroróżnorodni. Jesteśmy równi. Jeśli wsłuchamy się w siebie nawzajem, z otwartością i szacunkiem, możemy być lepsi. Różnorodność to nasze bogactwo." To są bardzo piękne i bardzo mądre słowa, które powinny w zasadzie przyświecać każdemu z nas. Reportaż zawiera historię osób, które w dorosłym życiu uzyskały diagnozę spektrum autyzmu. Opisuje trudności, jakich doświadczały i z jakimi zmagają się także dziś. Autor oddał swoim bohaterom pierwszy głos i w żadnym miejscu nie dominował, a jedynie dyskretnie i delikatnie im towarzyszył. Przez całą książkę przebija ogromny szacunek, jaki wobec nich żywił. Książka tą tylko potwierdził wysoką opinię, jaką mam o jego reportażach i jego stylu pisania. We wstępie autor zawarł także naukowe dane na temat autyzmu, które przybliżają czytelnikowi jego istotę. Jest to bardzo przydatne zwłaszcza dla tych, autyzm jest czymś bliżej nieznanym. Moim ulubionym fragmentem jest ten, w którym jeden z bohaterów porównuje umysł swojej partnerki (osoby w spektrum autyzmu) do... systemu operacyjnego w komputerze: "(...) umysł Dominiki działa jak inny system operacyjny. Większość ludzi ma Windowsa, a jej komputer pracuje na Linuxie. Dla przeciętnego zjadacza chleba, który działa na Windowsie, Linux to czarna magia, ale jedno i drugie to system operacyjny na ten sam komputer". Słowa te w bardzo ładny, obrazowy i przystępny sposób wyjaśniają istotę autyzmu. "Niegrzeczne...", poprzedni reportaż autora (o dzieciach m.in. w spektrum autyzmu) pomógł mi uporządkować emocje po tym, jak dowiedziałam się, że moja córka ma autyzm (diagnoza pojawiła się krótko przed premierą książki). Książka "Wszystko mam bardziej" dała mi natomiast głębsze zrozumienie tego, z czym córka może się zmagać jak dorośnie, jakich może doświadczać trudności. Dla mnie jako matki jest to bardzo cenna wiedza.