Książka „Poufne” Mikołaja Grynberga trochę naczekała się na mnie… Kiedy wreszcie zaczęłam czytać, trudno było mi oderwać się od lektury, mimo iż to nie wciągający kryminał.
Mamy tu obrazki z życia rodziny naznaczonej bolesnymi doświadczeniami, także z okresu II wojny światowej.
Opowiadania przypominają rozsypane puzzle. Akcja nie płynie w nich linearnie i dlatego czytanie wymaga skupienia.
Poznajemy różnych bohaterów, na różnych etapach ich życia (np. synowie raz są dziećmi, innym razem dorosłymi, a nawet dojrzałymi ludźmi).
Przyglądamy się tej rodzinie, czasem szukając podobieństw do własnych losów, innym razem ciesząc się, że to nie nasza historia.
Przeszłość przeplata się tu z teraźniejszością w zaskakujący sposób. Bywa wzruszająco, przerażająca, ale też zabawnie, bo autor potrafi uraczyć nas inteligentnym poczuciem humoru oraz łączyć dosadność z liryzmem.
Nie chcę zdradzać zbyt wiele z treści, by nie popsuć Wam lektury – jeśli jeszcze nie przeczytaliście, zróbcie to koniecznie.

Książka „Poufne” Mikołaja Grynberga trochę naczekała się na mnie… Kiedy wreszcie zaczęłam czytać, trudno było mi oderwać się od lektury, mimo iż to nie wciągający kryminał.
Mamy tu obrazki z życia rodziny naznaczonej bolesnymi doświadczeniami, także z okresu II wojny światowej.
Opowiadania przypominają rozsypane puzzle. Akcja nie płynie w nich linearnie i dlatego czytanie...

Piękny i intymny zbiór krótkich opowiadań. Rozpoczynając ich lekturę, nie wiedziałam, że są powiązane. W pewnym momencie, zaczęłam zauważać powiązania rodzinne i przeplatające się wątki tych krótkich opowieści.

Napisać dobre opowiadanie to sztuka i umiejętność, którą niewiele osób posiada. Mikołaj Grynberg jest jedną z nich. Forma tej książki, mimo że nielinearna, wydała mi się bardzo zbliżona do prawdziwego życia. Z codzienności, wybijają się niektóre tylko momenty, rozmowy, sytuacje, które często nabierają należnej im wagi i wartości dopiero po latach, z perspektywy.

Razem przeplatają się i współistnieją - nie tylko w określonym miejscu i czasie, ale i w zbiorowej pamięci, mitologii rodziny, przyjaciół, i społeczeństwa.

Piękny i intymny zbiór krótkich opowiadań. Rozpoczynając ich lekturę, nie wiedziałam, że są powiązane. W pewnym momencie, zaczęłam zauważać powiązania rodzinne i przeplatające się wątki tych krótkich opowieści.

Napisać dobre opowiadanie to sztuka i umiejętność, którą niewiele osób posiada. Mikołaj Grynberg jest jedną z nich. Forma tej książki, mimo że nielinearna, wydała...

Przejmująca proza o życiu po holocauście.

Przejmująca proza o życiu po holocauście.

Nie lubię układać puzzli. Nie lubię biegu na 100 m. Już prędzej trekking 20 30 km. I nie lubię krótkich form literackich. Bardzo krótkich. Takich bez początku i bez końca, tylko sam środek. Dlatego książka Poufne nie spodobała mi się, zirytowały mnie te krótkie rozdzialiki, każdy o czym innym i bez związku z poprzednim. A gdy się skończyła, to już mi się nie chciało składać tego wszystkiego w całość na podobieństwo puzzli, bez gwarancji, że te kawałki będą do siebie pasować.

Nie lubię układać puzzli. Nie lubię biegu na 100 m. Już prędzej trekking 20 30 km. I nie lubię krótkich form literackich. Bardzo krótkich. Takich bez początku i bez końca, tylko sam środek. Dlatego książka Poufne nie spodobała mi się, zirytowały mnie te krótkie rozdzialiki, każdy o czym innym i bez związku z poprzednim. A gdy się skończyła, to już mi się nie chciało składać...

Książka emocjonalna, przepełniona skrajnymi uczuciami od płaczu po śmiech.

Książka emocjonalna, przepełniona skrajnymi uczuciami od płaczu po śmiech.

Okruchy życia, wspaniale opisane, bez patosu, zwyczajnie, momentami nawet zabawnie, pomimo traumy wojennej.

Okruchy życia, wspaniale opisane, bez patosu, zwyczajnie, momentami nawet zabawnie, pomimo traumy wojennej.

Autobiograficzne, jak sądzę, skrawki życia podane w ciekawej formie, do której trzeba się przez chwilę przyzwyczaić. Dobra, wartościowa lektura, raczej dla dojrzalszych czytelników.

Autobiograficzne, jak sądzę, skrawki życia podane w ciekawej formie, do której trzeba się przez chwilę przyzwyczaić. Dobra, wartościowa lektura, raczej dla dojrzalszych czytelników.

Powiesc w formie zbioru opowiadan napisana celnym, minimalistycznym jezykiem bez dobijania pointy deska. Mocno autobiograficzna, odwazna. Ma sie jednak poczucie, ze autor wiele przemilcza. Co? - tego sie nie dowiemy.

Powiesc w formie zbioru opowiadan napisana celnym, minimalistycznym jezykiem bez dobijania pointy deska. Mocno autobiograficzna, odwazna. Ma sie jednak poczucie, ze autor wiele przemilcza. Co? - tego sie nie dowiemy.

Wiele emocji w tak prostej formie. Pozornie błahe trudy życia codziennego, jednak skrywające wieloletnie lęki albo marzenia. Krótkie opowiadania zmuszające czytelnika do myślenia poprzez trafienie kilkoma zdaniami poruszającymi do głębi w punkt. To taki zbiór opowiadań, którego chyba nie można w pełni docenić bez upływu czasu pozwalającego przemyśleć napływające czasem bez uprzedzenia do głowy fragmenty fabuły.

Opowiadania skupiają się na prozie życia przedstawianej bez koloryzowania. Synowie rozmawiają z ojcem, matka wścieka się na niegrzeczne dzieci, schorowana babcia traci kontakt ze światem, a dziadek krzyczy na balkonie widząc zbliżające się dzieci i wnuki, które są rzekomo spóźnione na obiad, ale spóźnienie istnieje jednak tylko w głowie dziadka. To przegląd dobrego i złego, które dzieje się w każdej rodzinie, nie tylko tej żydowskiej wciąż wracając myślami do czasów okupacji i obozów. Nie jest to lektura mówiąca wprost o tragedii tamtych czasów, ale dające subtelne sygnały, że pewnych przyzwyczajeń zmienić się nie da mimo upływu lat i zyskania życiowego doświadczenia. Nie jest to moim zdaniem książka, którą można ocenić jako dobrą czy złą lekturę, ale jako pewne zjawisko, z którym każdy czytelnik może się zapoznać, ale jest spora szansa, że zrozumie go w swój własny, unikatowy sposób.

Wiele emocji w tak prostej formie. Pozornie błahe trudy życia codziennego, jednak skrywające wieloletnie lęki albo marzenia. Krótkie opowiadania zmuszające czytelnika do myślenia poprzez trafienie kilkoma zdaniami poruszającymi do głębi w punkt. To taki zbiór opowiadań, którego chyba nie można w pełni docenić bez upływu czasu pozwalającego przemyśleć napływające czasem bez...

Świetna książka, do której można wielokrotnie wracać, tak bardzo jest nasycona i niejednoznaczna. Smutna i ciepła jednocześnie. Przejmująca grozą, momentami zabawna. Chciałabym umieć tak pisać jak Grynberg.

Świetna książka, do której można wielokrotnie wracać, tak bardzo jest nasycona i niejednoznaczna. Smutna i ciepła jednocześnie. Przejmująca grozą, momentami zabawna. Chciałabym umieć tak pisać jak Grynberg.