Spojrzenie na świat muzułmanek z zewnątrz, lecz sprawiedliwie. Bez słodzenia, ale i bez demonizowania. Są tu zarówno historie szczęśliwe, jak i skrajnie dramatyczne. I to nie tylko Omanek, również Indusek, Filipinek i innych imigrantek. W tym jednej Polki. Do tego rys historyczny i tło społeczne.

Spojrzenie na świat muzułmanek z zewnątrz, lecz sprawiedliwie. Bez słodzenia, ale i bez demonizowania. Są tu zarówno historie szczęśliwe, jak i skrajnie dramatyczne. I to nie tylko Omanek, również Indusek, Filipinek i innych imigrantek. W tym jednej Polki. Do tego rys historyczny i tło społeczne.

"Z miłości? To współczuję" to reportaż skupiający się na kobietach oraz na relacjach damsko-męskich we współczesnym Omanie. Są historie szczęśliwych mężatek, przedwczesnych wdów i uciekających przed przemocą rozwódek, są historie małżeństw mieszanych i niespełnionych miłości, są historie kobiet pracujących - w zawodach typowo kobiecych jak ginekolog czy typowo męskich jak kontroler ruchu lotniczego, są historie wyzysku pracownic z Azji Połudnowo-Wschodniej, kupowania w Indiach nieletnich żon czy podwójnej moralności, gdzie zaglądamy do posiadłości prostytutki na wyłączność i poznajemy jej trzech klientów - zamożnych braci. Książka jest bardzo przekrojowa - każda historia opowiada inny aspekt omańskiego życia. Z pewnością mogłaby być bardziej szczegółowa, a każdy omawiany aspekt poparty większą liczbą przykładów. To oczywiście przełożyłoby się na większą objętość książki, ale przy tej formie w jakiej jest "Z miłości? To współczuję" czuć pewien niedosyt. Nie udało się tej książce porządnie mną wstrząsnąć, chociaż wiele historii powinno było wywrzeć na mnie silny emocjonalny wpływ. Może dlatego, że o wielu rzeczach wiedziałam wcześniej? Może dlatego, że Oman to nie Arabia Saudyjska i kobieta ma tu jakąś wolność, choć oczywiście nie w małżeństwie? A może dlatego, że poszczególne historie są zbyt krótkie i, tak skacząc z tematu na temat, trudno jest się w poszczególne historie wczuć? Trudno mi określić. Czegoś jednak mi w tej książce brakuje.
(A tak na marginesie dodając, warto mieć na uwadze, że chociaż reportaż Agaty Romaniuk wydano zaledwie pięć lat temu, jest on już nieco nieaktualny. Sytuacja w Omanie trochę się zmieniła, w 2020r. umarł sułtan Kabus ibn Sa’id po pięćdziesięciu latach panowania, obecnie krajem rządzi jego kuzyn Hajsam ibn Tarik Al Sa’id, który już wyznaczył swojego następcę - swojego syna Zi Jazana ibn Hajsama Al Sa’ida.)

"Z miłości? To współczuję" to reportaż skupiający się na kobietach oraz na relacjach damsko-męskich we współczesnym Omanie. Są historie szczęśliwych mężatek, przedwczesnych wdów i uciekających przed przemocą rozwódek, są historie małżeństw mieszanych i niespełnionych miłości, są historie kobiet pracujących - w zawodach typowo kobiecych jak ginekolog czy typowo męskich jak...

Rewolucyjne spojrzenie na miłość w świecie aranżowanych małżeństw. Świeże spojrzenie na świat, gdzie kobiety wydają się pozbawione swoich praw. Czytając ten reportaż spotykamy jednak kobiety które dokonują wyborów, odnajdują się w tym świecie, są szczęśliwe. Najważniejsza jest dla nich miłość do samych siebie.

Rewolucyjne spojrzenie na miłość w świecie aranżowanych małżeństw. Świeże spojrzenie na świat, gdzie kobiety wydają się pozbawione swoich praw. Czytając ten reportaż spotykamy jednak kobiety które dokonują wyborów, odnajdują się w tym świecie, są szczęśliwe. Najważniejsza jest dla nich miłość do samych siebie.

"Z miłości? To współczuję?" doskonale napisany reportaż o życiu we współczesnym państwie islamskim. Autorka zabiera nas w podróż po kraju, w którym wszystko jest podporządkowane tradycji i religii. Ludzie skrywają swoje prawdziwe uczucia i namiętności, a także rany cielesne i mentalne przed światem.

"Z miłości? To współczuję?" doskonale napisany reportaż o życiu we współczesnym państwie islamskim. Autorka zabiera nas w podróż po kraju, w którym wszystko jest podporządkowane tradycji i religii. Ludzie skrywają swoje prawdziwe uczucia i namiętności, a także rany cielesne i mentalne przed światem.

Bardzo ciekawy reportaż o współczesnym Omanie. Choć autorka przedstawia kraj i tamtejszych mieszkańców przez pryzmat wybranych, skrajnych historii - to w ten sposób niesamowicie zachęca do pochylenia się nad problemami kobiet w świecie islamskim w ogóle. Opisany wizerunek Omanu to nie prawdziwy obraz problemów tego kraju. To przedstawienie problemów całego świata muzułmańskiego.

Dzięki publikacji można trochę bardziej zrozumieć perspektywę kobiet islamu. Jako Europejczycy wielokrotnie nie jesteśmy w stanie przyjąć innego sposobu widzenia. Ta publikacja te wszystkie islamskie, zwyczaje w racjonalny sposób próbuje pokazać. Okazuje się, że kobiety jako jedne z kilku żon, często wręcz cieszą się z pomocy innych małżonek swojego męża. W końcu nie muszą wykonywać wszystkich obowiązków same.

Ta książka to ważny głos w zrozumieniu przez Europejczyków, Polaków - rzeczywistości innej, muzułmańskiej religii. To także opowieść o problemach kobiet, które znajdują się może i setki kilometrów od nas, ale przeżywających dramaty uniwersalne, niezależne od kultury. Dzięki temu "Z miłości? To współczuję" to też w jakimś stopniu opowieść o Polsce, o ciągłym braku równości płci i odebranych szansach na rozwój przez sytuację materialną.

Bardzo ciekawy reportaż o współczesnym Omanie. Choć autorka przedstawia kraj i tamtejszych mieszkańców przez pryzmat wybranych, skrajnych historii - to w ten sposób niesamowicie zachęca do pochylenia się nad problemami kobiet w świecie islamskim w ogóle. Opisany wizerunek Omanu to nie prawdziwy obraz problemów tego kraju. To przedstawienie problemów całego świata...

Książka do przesłuchania w jeden dzień, płynie z niej następujący wniosek: zawsze to my, kobiety mamy przejebane. Nieważne pod jaką szerokością geograficzną.

Książka do przesłuchania w jeden dzień, płynie z niej następujący wniosek: zawsze to my, kobiety mamy przejebane. Nieważne pod jaką szerokością geograficzną.

Bardzo ciekawe historie z Omanu. Nie jest to reportaż o państwie, ale raczej zbiór historii osób, które z Omanem mają bardzo dużo wspólnego. Niemniej jest to bardzo ciekawy obraz tej bardzo egzotycznej, z punktu widzenia środkowej Europy, kultury.

Bardzo ciekawe historie z Omanu. Nie jest to reportaż o państwie, ale raczej zbiór historii osób, które z Omanem mają bardzo dużo wspólnego. Niemniej jest to bardzo ciekawy obraz tej bardzo egzotycznej, z punktu widzenia środkowej Europy, kultury.

Bardzo ciekawa, opisuje życie w nieznanej mi części świata

Bardzo ciekawa, opisuje życie w nieznanej mi części świata

Lubisz podróże? Poznawanie innych kultur? 🙂

Jeśli tak, to polecam bardzo ciekawy reportaż o Omanie Agaty Romaniuk. Fotografie są jego cennym uzupełnieniem 😍

Jest to reportaż o współczesnym Omanie: o kobietach z różnych warstw społecznych, o realiach życia w tym muzułmańskim kraju, o obyczajach i zwyczajach religijnych, o kobiecych marzeniach, o małżeństwach kontraktowych, o Tinderze, o podróżach w celu odzyskania dziewictwa. To również zarys historii Omanu, sułtanatu i przemian społeczno-gospodarczych w XX wieku.

Opowieść o kobietach w Omanie i ich codzienności przykuwa uwagę, bardzo dobrze się ją czyta. Ucieszyłam się, że reportaż nie został napisany pod publikę, aby wzbudzić sensację, jak wiele innych wydawanych w ostatnich latach. Bardzo udany debiut reporterski ❤️

Lubisz podróże? Poznawanie innych kultur? 🙂

Jeśli tak, to polecam bardzo ciekawy reportaż o Omanie Agaty Romaniuk. Fotografie są jego cennym uzupełnieniem 😍

Jest to reportaż o współczesnym Omanie: o kobietach z różnych warstw społecznych, o realiach życia w tym muzułmańskim kraju, o obyczajach i zwyczajach religijnych, o kobiecych marzeniach, o małżeństwach kontraktowych,...

W końcu to skończylam, niestety reportaże nie są dla mnie ale dużo się dowiedziałam i polecam

W końcu to skończylam, niestety reportaże nie są dla mnie ale dużo się dowiedziałam i polecam