Jesteśmy społecznością, która kocha książki

RECENZJA DOSTĘPNA RÓWNIEŻ NA BLOGU: https://about-katherine.blogspot.com/2023/05/zagadkowe-znikniecie-i-skrywane.html
___
Jak tylko dowiedziałam się o tym tytule wiedziałam, że koniecznie muszę się z nim zapoznać! A to dlaczego? Połączenie thrillera z motywem florystycznym niesamowicie mnie zaintrygowało. Dotychczas nie zetknęłam się jeszcze z kombinacją tego typy, więc jak mogłam przejść koło niego obojętnie? Czy było warto i się nie zawiodłam? Jeśli jesteście ciekawi mojej opinii zapraszam was do przeczytania reszty recenzji.

Trzeba przyznać, że autorce książki już od samego początku udało się bez problemu przykuć moją uwagę. Intrygująca tajemnica spotyka nas już na pierwszych stronach, kiedy to razem z bohaterką powieści, Sonią, dowiadujemy się, że jej przyjaciółka i jednocześnie szefowa kwiaciarni, w której wspólnie pracowały, zniknęła. Nikt nie wie, co tak na prawdę stało się z kobietą - tylko Sonia podejrzewa, że coś tu nie gra i że Helenie mogło przytrafić się coś złego. Czuje, że musi coś zrobić, aby pomóc przyjaciółce, jednakże po drodze musi zmierzyć się z wieloma sekretami, jakie ukrywała przed wszystkimi Helena.

Niesamowicie spodobało mi się to, że autorka dała czytelnikom możliwość poznawania tajemnic Heleny razem z bohaterami książki - głównie Sonią oraz mężem zaginionej kobiety. Bardzo szybko okazało się bowiem, że ta niezwykle utalentowana florystka, zajmująca w swojej branży wysoką pozycję i ciesząca się uznaniem wśród swoich klientów, nie jest do końca tym, za kogo się podaje. Za Heleną ciągnie się mroczna przeszłość, o której wiedzą tylko nieliczni. Ci natomiast dla własnego dobra nie zdradzą jej sekretów. Warto tu wspomnieć o tym, iż względem zaginięcia kobiety duże znaczenie miały okoliczności, w jakich Sonia i Helena się poznały. Śmiało można powiedzieć, że Sonia uratowała swojej przyjaciółce życie, a ta postanowiła odwdzięczyć się jej najlepiej jak potrafiła - ucząc ją swojego fachu i zatrudniając w swojej kwiaciarni. Jednak i w tym przypadku prawda nie jest do końca taka, jak Soni się wydaje.

Zagłębiając się w fabułę "Florystek" towarzyszymy w szczególności Soni, która jest w pewnym sensie naszym przewodnikiem po całej historii. To dzięki niej z każdą kolejną stroną poznajemy nowe fakty odnoszące się do życia Heleny, jej małżeństwa, przeszłości, jak i samej znajomości z Sonią. I choć z początku mogłoby się wydawać, że nie ma w tych sekretach nic niezwykłego, bo w końcu każdy z nas ma jakieś swoje tajemnice, wszystko zmienia się po odnalezieniu pamiętnika Heleny. To on zdradza nam wszystko to, co kobieta przez tyle lat starała się ukryć, a co tak mocno rzutowało na jej osobę - co spowodowało, że stała się tym, kim była obecnie. Muszę przyznać, iż czytanie wspomnianego pamiętnika razem z Sonią było dla mnie niesamowicie fascynujące. Alicja Sinicka postanowiła dodatkowo go nam dozować, przeplatając go jednocześnie z rzeczywistością Sonii. Dzięki temu wiele spraw zaczynało nabierać sensu - zarówno dla nas, jak i dla Sonii.

Najmocniejszym elementem książki jest z całą pewnością jej zakończenie, gdy w końcu dowiadujemy się, co tak na prawdę stało się z Heleną i dlaczego. Nie ukrywam, że byłam w ogromnym szoku, gdy dowiedziałam się o jednym z najważniejszych wydarzeń z przeszłości Heleny i o tym, dlaczego zaginęła. Czytając cały czas miałam ciarki, czemu dodatkowo towarzyszyło niedowierzanie, ogromne zdziwienie, a jednocześnie dość spory smutek. Alicja Sinicka wykonała kawał na prawdę dobrej roboty - udało jej się przyciągnąć uwagę czytelnika już od pierwszych stron i utrzymać ją praktycznie do samego końca, gdzie zaprezentowane przez nią zakończenie okazało się istną petardą!

Lektura "Florystek" była moim pierwszym spotkaniem z twórczością Alicji Sinickiej i już teraz wiem, że zdecydowanie nie ostatnim! Jej styl prowadzenia akcji, wykreowane postacie, budowanie napięcia podczas lektury i zjawiskowe zakończenie zdecydowanie przyczyniły się do tego, że z całą pewnością będę musiała poznać kolejne powieści, które wyszły spod jej pióra. Książka "Florystki" okazała się być na prawdę niezłym thrillerem, który na długo pozostanie w mojej pamięci.

RECENZJA DOSTĘPNA RÓWNIEŻ NA BLOGU: https://about-katherine.blogspot.com/2023/05/zagadkowe-znikniecie-i-skrywane.html
___
Jak tylko dowiedziałam się o tym tytule wiedziałam, że koniecznie muszę się z nim zapoznać! A to dlaczego? Połączenie thrillera z motywem florystycznym niesamowicie mnie zaintrygowało. Dotychczas nie zetknęłam się jeszcze z kombinacją tego typy, więc jak...

Za każdym razem, kiedy sięgałam po książki autorstwa K.A. Figaro budziły one we mnie na prawdę sprzeczne uczucia. Z jednej strony historia, którą wymyślała autorka wydawała mi się ciekawa i taka w moim stylu, jednak z drugiej bardzo przeszkadzała mi kreacja bohaterów, motywy ich działania, zachowanie, czy nawet charakter. Nie da się ukryć, że to często wpływało na moją opinię odnośnie konkretnego tomu serii "Rozchwiani". Mimo to, wciąż wracałam do tego cyklu, bo chęć dowiedzenia się, jak potoczą się dalej losy Łucji i Dymitra zawsze wygrywała. Także i tym razem sięgnęłam po trzeci już tom tej intrygującej serii i jestem zaskoczona, że "Próba życia" tak pozytywnie mnie zaskoczyła.

Jeśli więc jesteście ciekawi, jakie są moje wrażenia po poznaniu dalszych poczynań Łucji i Dymitra, zapraszam was do zapoznania się z całą recenzją!

Po wyjawieniu Dymitrowi, że Łucja jest z nim w ciąży i kategorycznym rozpadzie ich nietuzinkowej relacji, dziewczyna robi wszystko, aby jak najmocniej odciąć się od swojej przeszłości. Dzięki pomocy Sebastiana wiedzie teraz spokojne życie za granicami swojego rodzinnego kraju. Na świat przyszła też jej cudowna córeczka, która choć daje jej masę miłości i radości, przy każdym spojrzeniu wzbudza wspomnienia, przez które serce dziewczyny ponownie rozpada się na kawałki. Dymitr ją porzucił, nazwał dziwką i wyrzekł się ich wspólnego dziecka - tego nie da się tak łatwo zapomnieć. Lecz również i życie mężczyzny zaczęło sypać się odkąd po Łucji zaginął najmniejszy ślad. Choć Dymitr nie chce się do tego przyznać nie potrafi pogodzić się ze stratą dziewczyny, która znaczyła dla niego tak wiele. Co raz bardziej stacza się więc w mroczną otchłań swojej osobowości.

"Próba życia" to pierwszy z tomów, w którym nasi główni bohaterowie rozstają się na tak długo. Praktycznie przez całą książkę nie mają ze sobą żadnej styczności. I ja wam powiem, że to było świetne posunięcie. Często mówi się, że przy kłótni w związkach, najlepszy jest "odpoczynek od siebie", aby móc na spokojnie przemyśleć wszystko to, co zaprząta nam głowę. Myślę, że w przypadku historii Łucji i Dymitra wyszło to autorce na prawdę dobrze - nie dość, że obserwujemy to, co dzieje się z bohaterami po rozłące, widzimy, jak oni radzą sobie z rozstaniem i jak przez to zmienia się ich sposób myślenia, to jeszcze sami mamy taką możliwość. Możemy poznać obydwie postaci z całkiem innej strony, a to pozwala nam przemyśleć wszystko, co się wydarzyło dotychczas znacznie lepiej. Ja sama na przykład zmieniłam nieznacznie postrzeganie Dymitra - przez cały czas uważałam go za najpodlejszego człowieka na świecie i chociaż w tej części staje się swojego rodzaju kwintesencją tego słowa, to pozwoliło mi to znacznie bardziej wczuć się w "jego skórę". Dzięki temu bardziej zrozumiałam sposób jego postępowania w niektórych sytuacjach i dało mi to nadzieję, że może jednak z tym facetem stanie się coś lepszego.

Zawsze miałam mieszane uczucia w stosunku do samego sposobu, w jaki K.A. Figaro kreuje swoich bohaterów i jaki daje im tok rozumowania. Bardzo często nie rozumiałam jej wyborów i to co przedstawiała wydawało mi się niekiedy kompletnie nieprawdopodobne. Im bardziej jednak zagłębiam się w lekturę jej książek, tym bardziej jednak zaczynam się do niej przekonywać. Oczywiście nadal nie do końca zgadzam się ze wszystkim, co autorka przedstawia w swoich powieściach, jednak z całą pewnością zaczynam lubić się z jej stylem. Jestem bardzo ciekawa, jak to będzie dalej, czy przy kolejnych książkach będę mogła powiedzieć to samo.

"Próba życia" zdecydowanie czytała mi się najlepiej ze wszystkich dotychczasowych części, jednak z drugiej strony czuję tutaj pewien niedosyt. Odniosłam wrażenie, że jest to swego czasu taki zapychacz, jakby autorka nie bardzo wiedziała, co zrobić dalej. Niczego szczególnego, tak na dobrą sprawę, się z tej części nie dowiedzieliśmy, a i całość mi na przykład bardzo się dłużyła. Wiem, że jest to trochę sprzeczne z tym, o czym wspominałam wyżej, jednak tak właśnie było. Cały czas czekałam na jakiś zwrot akcji, coś, po czym stwierdzę, że na to właśnie warto było czekać, ale niestety się zawiodłam. Jedynym plusem jest tutaj zakończenie, które wgniata w fotel i budzi ogromną ciekawość względem następnego tomu. Tego się nie spodziewałam i już snuję teorie, co dalej może się wydarzyć.

Podsumowując więc, "Próba życia" to kolejna z serii "Rozchwiani", która wzbudziła we mnie tak sprzeczne uczucia. Z jednej strony znajduję w niej kilka plusów, które mocno wpływają na to, jak postrzegam cały cykl, z drugiej jednak wciąż mocno przeszkadza mi to, z czym miałam problem w przypadku dwóch poprzednich tomów. Jednakże dzięki temu, że K.A. Figaro zawsze zostawia nas z jakimś zaskakującym zakończeniem, już teraz mocno czekam na kontynuację przygód Łucji i Dymitra i coś mi mówi, że może się tam na prawdę sporo zmienić. Zobaczymy... A co do "Próby życia" polecam, jeśli polubiliście bohaterów w poprzednich częściach.

Za każdym razem, kiedy sięgałam po książki autorstwa K.A. Figaro budziły one we mnie na prawdę sprzeczne uczucia. Z jednej strony historia, którą wymyślała autorka wydawała mi się ciekawa i taka w moim stylu, jednak z drugiej bardzo przeszkadzała mi kreacja bohaterów, motywy ich działania, zachowanie, czy nawet charakter. Nie da się ukryć, że to często wpływało na moją...

RECENZJA KSIĄŻKI DOSTĘPNA NA BLOGU: https://about-katherine.blogspot.com/2021/02/przedpremierowo-niezwyka-modziezowka-w.html

Szczerze mówiąc byłam bardzo sceptycznie nastawiona do tej książki. Gdy dostałam propozycję jej recenzji, od razu chciałam odmówić - a to wszystko dlatego, że poezja jest zwyczajnie nie dla mnie. Nigdy nie rozumiałam tego gatunku i zawsze trzymałam się od niego z daleka. Jednakże połączenie poezji i młodzieżówki bardzo mnie zaintrygowało. Dodatkowo fakt, że "Projekt Prawda" to nie tylko wiersze, ale również fragmenty SMS-ów i e-mailów jeszcze bardziej mnie zaciekawił. Zacisnęłam więc pasa i postanowiłam dać szansę tej niecodziennej młodzieżówce. Czy było warto?

Cordelia jest niezwykle ambitną uczennicą. Razem z rodziną mieszka na Alasce a jej największą pasją jest poezja. W szkole dostaje zadanie - ma przygotować swój własny, indywidualny projekt na wybrany przez siebie temat i w dowolnej formie. Cordelia, oczywiście, postanawia wykorzystać do tego poezję, a całość ma opierać się na poszukiwaniu korzeni dziewczyny. Uważa ona bowiem, że kompletnie nie pasuje do swojej rodziny i chce zbadać, czy jej podejrzenia są słuszne. Projekt ten wywraca jej życie jednak całkowicie do góry nogami, bo to, czego się dowiaduje, może całkowicie zniszczyć jej rodzinę.

Nie zdziwiłabym się teraz, gdybyście powiedzieli, że fabuła ta nie prezentuje sobą nic wyjątkowego - w końcu ile jest książek, i to w dodatku młodzieżowych, o podobnym motywie? Ale to, co najbardziej wyróżnia tą pozycję, to jej forma, która jest zdecydowanie jedna z jej najmocniejszych stron! Nie będę kłamać - z początku wczytanie się w całość było dla mnie nie lada wyzwaniem. Jak mówiłam nie lubię i nie rozumiem poezji, a jednak książka ta całkowicie się na niej opiera. Jednakże im dalej w las, tym było lepiej. Aż sama zdziwiłam się, jak dobrze poznawało mi się tą historię, bo z czasem liczne wiersze oraz fragmenty SMS-ów stały się dla mnie wręcz normalnością. Czekałam na każdy kolejny wiersz opisujący życie Cordelii, bo nie były to typowe wiersze. Można powiedzieć, że to właśnie dziewczyna jest ich autorką i mówi w nich o swoim życiu - o tym co się aktualnie wydarzyło, czy co ją trapi. Jestem pewna, że gdyby książka została napisana w normalny, tradycyjny sposób, całość nie wywarłaby na mnie aż tak wielkiego wpływu. Cieszę się więc, że autorka postanowiła wykreować coś tak innego.

Akcja "Projektu Prawda" dzieje się głównie na Alasce, gdzie mieszka Cordelia. Chociaż opisów tego stanu jest mało, to jednak czytając książkę miałam wrażenie, jakbym sama tam była. Mimo, że autorka skupiła się na problemach głównej bohaterki świetnie udało jej się oddać klimat otoczenia. Mnie Alaska zawsze mocno intrygowała, więc jest to dla mnie kolejny duży plus tej książki. Przez formę, na którą zdecydowała się autorka, nie mieliśmy za bardzo okazji przyjrzeć się dokładniej wszystkim bohaterom. Znamy bowiem jedynie to, w jaki sposób są oni postrzegani przez Cordelię. Mimo wszystko bardzo zżyłam się z nimi wszystkimi. Dobrze spędzało mi się czas w ich towarzystwie, choć niektórzy troszkę mnie irytowali. Mam tutaj głównie na myśli starszą siostrę Cordelii, która była dla mnie bardzo przemądrzała i niezwykle samolubna. Co prawda jej akurat nie było w książce za dużo, jednakże przez ten moment, gdy miałam okazję ją poznać, miałam jej już serdecznie dość.

Myślę, że to, co najbardziej spodobało mi się w tej pozycji to fakt, że Dante Medemie udało się przedstawić tak zwyczajny (choć nie do końca) wątek, w taki inny i niespotykany sposób. Sprawiła, że przedstawiona historia nabrała zupełnie innego brzmienia i że całkowicie inaczej jest ona odbierana przez czytelników. Nie jest to książka, która będzie odpowiadać wszystkim, bo jednak nie każdy może czuć się dobrze w takiej formie, w jakiej została ona przedstawiona. Uważam jednak, że jest to pozycja, której warto dać szansę, bo może ona zaskoczyć nie jednego czytelnika! Sama bardzo się cieszę, że mimo wcześniejszej niechęci dałam jej szansę.

RECENZJA KSIĄŻKI DOSTĘPNA NA BLOGU: https://about-katherine.blogspot.com/2021/02/przedpremierowo-niezwyka-modziezowka-w.html

Szczerze mówiąc byłam bardzo sceptycznie nastawiona do tej książki. Gdy dostałam propozycję jej recenzji, od razu chciałam odmówić - a to wszystko dlatego, że poezja jest zwyczajnie nie dla mnie. Nigdy nie rozumiałam tego gatunku i zawsze trzymałam...

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2017/02/140-ps-i-like-you.html

Lily to z pozoru zwyczajna dziewczyna, która jednak dość mocno wyróżnia się na tle swoich koleżanek i kolegów ze szkoły. Ma swój własny, niepowtarzalny styl, uwielbia słuchać alternatywnych kapel, o których nikt jak dotąd nie słyszał, a gdy się denerwuje zaczyna pleść co jej ślina na język przyniesie. Przez to niestety wielu z jej rówieśników uważa ją za dziwadło, jednak najlepsze w tym wszystkim jest to, że Lily kompletnie się tym nie przejmuje. Jest tylko jedna osoba, która swoimi komentarzami doprowadza ją do białej gorączki, a mianowicie Cade, który jest typowym przystojnym i lubianym amerykańskim chłopcem. Pewnego razu Lily pod wpływem impulsu (i braku swojego ulubionego zeszytu z pomysłami) zapisuje kawałek tekstu piosenki na szkolnej ławce w sali chemicznej - niby nic takiego, jednak od tego małego zbitka słów wszystko się zaczęło. Gdy na następnej lekcji chemii dziewczyna odkrywa, że nie dość, iż ktoś odpowiedział na to, co napisała, to jeszcze zna i uwielbia tą samą kapelę co ona. Jak rozwinie się ta intrygująca konwersacja?

Na kolejną książkę Kasie West czekałam z naprawdę wielką niecierpliwością. Ucieszyłam się więc, gdy nadarzyła mi się okazja do zapoznania się z kolejną powieścią autorki i to w dodatku nie wiedząc tak na prawdę nic na temat tej pozycji, gdyż miała ona być niespodzianką od wydawnictwa. Spodziewałam się, że otrzymam kolejną świetną historię, którą pokocham całym sercem, a niestety chociaż sama historia była przyjemna to jednak nie spodobała mi się ona aż tak bardzo, jak to było w przypadku dwóch poprzednich tytułów od Kasie West.

Zawsze bardzo podobało mi się to, że w swoich powieściach autorka zawsze wybiera tematy, sytuacje i bohaterów z życia wziętych. Czytając miało się wrażenie, że poznajemy historię jakiejś osoby z naszego otoczenia, co z pozoru może wydawać się nudne, jednak autorce zawsze udawało się przedstawić to w fantastyczny sposób. W przypadku P.S. I Like You również Kasie West postawiła właśnie na takie zagranie, jednak tym razem to nie do końca do mnie przemówiło. Główną bohaterką książki jest Lily Abbot. Polubiłam ją już od pierwszych stron książki, a nawet w wielu sytuacjach odnajdywałam w jej osobie samą siebie. Strasznie spodobało mi się w niej to, że mimo tego, iż przez wielu uważana jest za dziwną i zwariowaną, ona się tym nie przejmowała - wręcz przeciwnie, robiła wszystko, by podkręcić swoją osobowość do maksimum. Prócz Lily polubiłam też bardzo postać Cage'a. Od samego początku wiedziałam, że mimo szczerej niechęci głównej bohaterki do chłopaka (i w sumie z wzajemnością), jakoś zabłyśnie on na przestrzeni całej książki. Dzięki tym dwóm bohaterom P.S. I Like You czytało mi się na prawdę przyjemnie.

Choć tak jak wspomniałam na początku historia przedstawiona w książce na prawdę mi się podobała, to jednak nie jestem do końca zadowolona z tej powieści. Odczuwam na prawdę spory niedosyt, gdyż zwyczajnie nie oczarowała mnie ona tak bardzo jak dotychczas robiły to inne powieści autorki. Bardzo jestem tym faktem rozczarowana, gdyż spodziewałam się kolejnego wielkiego WOW a tutaj otrzymałam coś zwyczajnie dobrego. Nie zrozumcie mnie źle, nie mówię, że książka była koszmarna i nie warta w ogóle uwagi - co to, to zdecydowanie nie! Z całego serca wam ją polecam, jednak uważam ją za najsłabszą powieść Kasie West.

Podsumowując więc, P.S. I Like You to dobra książka, jednak nie powala na kolana. Czyta się ją bardzo przyjemnie, poznajemy na prawdę uroczych i zabawnych bohaterów (z resztą całej fabule nieustannie towarzyszy nam charakterystyczny dl autorki humor), a sama historia jest niezwykle oryginalna, jednak to tyle. Nie ma tu żadnego wielkiego zachwytu. Mimo wszystko polecam wam najnowszą powieść Kasie West, gdyż zdecydowanie umili nam ona niejeden zimowy wieczór.

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2017/02/140-ps-i-like-you.html

Lily to z pozoru zwyczajna dziewczyna, która jednak dość mocno wyróżnia się na tle swoich koleżanek i kolegów ze szkoły. Ma swój własny, niepowtarzalny styl, uwielbia słuchać alternatywnych kapel, o których nikt jak dotąd nie słyszał, a gdy się denerwuje zaczyna pleść co...

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2016/09/127-przedpremierowo-chopak-z-sasiedztwa.html

Dziesięć lat temu Charlie, w wypadku samochodowym, straciła matkę i od momentu jej całe życie to jej trzej starsi bracia, ich przyjaciel z domu na przeciwko oraz ojciec. Różni się ona od innych dziewczyny - uwielbia sport każdego rodzaju, nie maluje się ani nie stroi i uwielbia spędzać czas w towarzystwie swoich braci. Są oni niesamowicie zgraną paczką, przez co Charlie czasem czuje się, jakby była jeszcze jednym chłopakiem w rodzinie. Do tej pory w ogóle jej to nie przeszkadzało - nie martwiła się, że ktoś może zobaczyć ją umazaną błotem, czy spoconą, nie zastanawiała się, jakie ciuchy najlepiej na siebie ubrać, a co najważniejsze nie wstydziła się być sobą. Gdy jednak z powodu narzuconej przez ojca kary Charlie musi znaleźć sobie pracę, wszystko powoli zaczyna się zmieniać. Zatrudnia się w małym butiku z ubraniami u niezwykle charyzmatycznej Lindy, która zaczyna budzić w bohaterce uczucia, jakie dzieliłaby ona ze swoją matką. Tam poznaje też Amber, która wciąga ją w świat makijażu i mody, nie wiedząc tak na prawdę, jaka Charlie jest na prawdę. Szybko okazuje się, że jej bracia, przyjaciel Braiden oraz ojciec znają jedną Charlie, a Linda, Amber oraz inne osoby które poznała za sprawą pracy, poznali tą drugą dziewczynę, która całkowicie różni się od oryginału. Tylko Braiden zauważa, że bohaterka coraz bardziej zanurza się w kłamstwie i stara się ją od tego odwieźć. Bo przecież jedna osoba nie może skrywać w sobie dwóch różnych osób.

Pierwsza książka autorstwa Kasie West, z którą miałam styczność niesamowicie mnie oczarowała. Autorka potrafiła zrobić coś z niczego i przedstawiło z pozoru zwykłą, niczym nie wyróżniającą się historię w taki sposób, że powstało z niej coś tak wciągającego, że po prostu nie szło się od tego oderwać. Jednak często zdarza się to tylko raz i już kolejna książka autora okazuje się być zwyczajnie przeciętna, gdyż nie udało mu się powtórzyć swojego wcześniejszego sukcesu. Choć bardzo starałam się zagłuszyć ten cichy głosik, obawiałam się, że może się tyczyć to właśnie Chłopaka z sąsiedztwa. Postanowiłam więc podejść do książki na luzie i nie oczekiwać niczego wielkiego, aby później się nie rozczarować (takie rozczarowania są najgorsze). Bardzo szybko okazało się jednak, że Chłopak z sąsiedztwa to niesamowita i prosta historia, a autorce znów udało się przedstawić ją w taki sposób, że wyszło coś po prostu genialnego!

Główną bohaterką powieści jest Charlie - najmłodsza z czwórki rodzeństwa i jedyna dziewczyna w gronie trzech pokaźnych chłopaków. Wychowywanie przez samych mężczyzn przyczyniło się do tego, że dziewczyna stała się typem chłopczycy, jednak jej wcale to nie przeszkadzało. Charlie to niezwykle przyjazna osoba kochająca każdą dyscyplinę sportową jaka tylko istnieje, która świetnie wprost dogaduje się ze swoimi braćmi i ich przyjacielem Braidenem, którego nawiasem mówiąc również traktuje jak jednego z braci. Już od pierwszych stron powieści bardzo ją polubiłam, mimo iż różnimy się od siebie w bardzo wielu kwestiach. Spodobało mi się w niej to, że tak swobodnie czuje się w towarzystwie chłopaków oraz jej przezabawne podejście do życia. Świetnie poznawało mi się historię przedstawioną właśnie z jej perspektywy - praktycznie pochłonęłam ją za jednym razem. Jednakże po prostu pokochałam wszystkich jej braci oraz Braidena! Choć posiadanie samych braci wydawać by się mogło czymś strasznym i przerażającym, Charlie trafiła na samych wspaniałych facetów, których po prostu nie da się nie lubić! Te ich miejscami głupkowate pomysły, ich podejście oraz troska o siostrę oraz to, że choć bardzo podobni do siebie byli tak na prawdę całkowicie inni niesamowicie mi się spodobał. Jestem po prostu przekonana, że gdyby nie oni książka nie spodobała by mi się tak bardzo, gdyż utraciłaby cały swój niepowtarzalny charakter. No i jest oczywiście jeszcze Braiden, który trafił jako kolejny na listę moich ulubionych męskich bohaterów. Tu również bardzo spodobał mi się sposób, w jaki traktował on Charlie, jak i w sumie pozostałych trzech jej braci, jego niepowtarzalny humor i mimo wszystko troskliwe podejście do każdej sprawy. Od samego początku kibicowałam jemu i Charlie, by w końcu się między nimi ułożyło.

Jak wspomniałam prędzej, historia wydawać by się mogła z pozoru na prawdę zwyczajna, jednak autorka po raz kolejny stworzyła coś z niczego! Rzadko się to zdarza, a Kasie West osiągnęła to już drugi raz pod rząd. Potrafi pisać ona niesamowicie chwytające za serce teksty prezentujące historię zwykłej osoby, która bardzo przypomina czytelnika. Od jej historii po prostu nie idzie się oderwać. Mnie oczarowała po raz kolejny i sprawiła, że z jeszcze większą niecierpliwością będę czekać na kolejne jej powieści, które z całą pewnością dorównają dwóm poprzednim.

Bardzo się cieszę, że mogłam już zapoznać się z Chłopakiem z sąsiedztwa i to w dodatku jeszcze przedpremierowo, jednak ogromnie zazdroszczę tym, którzy tą historię dopiero poznają. Chciałabym być na waszym miejscu i zagłębić się w tej cudownej historii jeszcze raz. Spędzenie czasu w towarzystwie tak charyzmatycznych i przyjacielskich bohaterów to spełnienie marzeń każdego czytelnika. Śmiało mogę więc powiedzieć, że Chłopak na zastępstwo to kolejne wspaniałe dzieło autorki, które z całą pewnością będę polecała każdemu fanowi gatunku. To książka, obok której nie można przejść obojętnie i mam nadzieję, że i wy przystaniecie przy niej na chwilkę, by później już po jej przeczytaniu móc w stu procentach zgodzić się z moim zdaniem.Ja z całą pewnością jeszcze nie raz będę do niej chętnie wracać.

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2016/09/127-przedpremierowo-chopak-z-sasiedztwa.html

Dziesięć lat temu Charlie, w wypadku samochodowym, straciła matkę i od momentu jej całe życie to jej trzej starsi bracia, ich przyjaciel z domu na przeciwko oraz ojciec. Różni się ona od innych dziewczyny - uwielbia sport każdego rodzaju, nie maluje...

ABBY JEST artystką - to zdecydowanie nie podlega dyskusji. Wszyscy z jej otoczenia zawsze uważali jej obrazy za zjawiskowe i mocno wykraczające poza panujące w tym wieku standardy. Abby sama cały czas również uważała się za dobrą artystkę i nie wątpiła, że ma wielką szansę na wzięcie udziału w miejscowej wystawie dla profesjonalistów. Jednakże jak się okazało, niektórzy uważają nieco inaczej. Dziewczyna dowiedziała się, że nie wkłada serca w swoje prace, a to nie pomoże jej w osiągnięciu tego, o czym od dawna marzy. Po namowie ze strony dziadka i mamy, bohaterka tworzy listę serca, która ma pomóc jej w lepszym przerzuceniu swoich emocji na płótno. Pomóc ma jej w tym jej najlepszych przyjaciel Cooper, do którego dziewczyna czuje coś więcej, jednak ten nie odwzajemnia jej uczuć. Czy zdobywanie nowych doświadczeń pomoże jej w osiągnięciu wyznaczonych sobie celów?



WSPOMINAŁAM o tym na blogu już nie raz, nie dwa, ale powtórzę, że po książki Kasie West zawsze sięgam tak na prawdę w ciemno. Bardzo rzadko zdarza mi się czytać opis z tyłu książki i nigdy tak na prawdę nie mam pojęcia, co tym razem może mnie spotkać. Tak samo było i w tym przypadku. Byłam bardzo zaskoczona, gdy dowiedziałam się, że jednym z głównych wątków jest sztuka - nie ukrywam też, że trochę się tego obawiałam. Nie można nazwać mnie kimś, kto na co dzień lubuje się w malarstwie, a wcześniejsze doświadczenia w czytaniu powieści z podobnym motywem niestety nie zakończyły się dobrze. Ale no... To jest książka Kasie West, powtarzałam sobie, musi być dobra. No i co - i była dobra! Myślę, że motyw malarstwa świetnie wpasował się w całą historię i dodał jej nawet takiego pewnego konkretnego znaczenia. Bardzo spodobało mi się, że autorka nie zrobiła z tego motywu takiego głównego wątku i nie zamęczała swoich czytelników jakimiś typowymi fachowymi stwierdzeniami. Określiłabym to jako sztuka dla opornych, czyli w takiej swobodnej do przyjęcia dawce. Miejscami przyłapywałam się nawet na tym, że bardzo chciałam zobaczyć w realu, jak prezentują się obrazy Abby.

GDY JESTEM już przy Abby, od razu muszę powiedzieć, że niesamowicie ją polubiłam. Cieszę się, że autorka nie wykreowała jej jako taką typową stereotypową artystkę tylko jako normalną siedemnastolatkę. Jednakże to, co najbardziej mnie w niej urzekło to ten jej sarkazm - szczególnie w połączeniu z jej dziadkiem! Uwielbiam, gdy bohaterowie mają taki cięty język i specyficzne poczucie humoru, bo tym drugim często przypominają mi mnie samą, tylko w o wiele większej dawce. Przywykłam jednak do tego, że zazwyczaj znajdywałam takich bohaterów w wersji męskiej, więc Abby okazała się dla mnie świetnym odejściem od rutyny i takim dość sporym powiewem świeżości. Z wielką niecierpliwością czekałam na każdą kolejną zabawną scenę z jej udziałem - na szczęście nigdy nie musiałam zbyt długo czekać. Jeśli chodzi o Coopera, to tutaj mam trochę mieszane uczucia. Nie chodzi o to, że go nie polubiłam - na prawdę okazał się być bardzo przyjemnym bohaterem - po prostu jakoś niczym specjalnym mnie nie zaskoczył. Ogólnie odniosłam wrażenie, że było o nim trochę mało w całej książce. O głównej bohaterce dowiadujemy się na prawdę sporo, a w przypadku Coopera... tylko, że ma wspaniałe blond włosy, niebieskie oczy, bardzo optymistyczne podejście do życia i uwielbia jeździć kładami. No może jeszcze plus do tego, że ma młodszą siostrę, jego rodzicie nie przepadają za Abby i najprawdopodobniej są dość zamożni. Niby trochę tego jest, ale zabrakło mi jednak tych szczegółów. Odniosłam nawet wrażenie, że o Lacey (czyli dziewczynie, którą później poznaje główna bohaterka) dowiadujemy się mimo wszystko więcej. Także mówię, był on bohaterem na prawdę przyjemnym, jednak jak dla mnie troszeczkę nijakim.

W SAMEJ książce dzieje się na prawdę dużo. Nie znajdziemy tutaj takich momentów, gdzie niby coś się dzieje, ale tak na prawdę stoimy w miejscu i mamy ochotę odłożyć książkę na bok. Dosłownie od pierwszej do ostatniej strony cały czas ma miejsce coś, czego nie możemy sobie odpuścić - co ciekawe mimo wszystko nie dzieje się tam aż tyle, żeby mogło okazać się tego za dużo. Wszystko jest odpowiednio wyważone i dozowane w stosownej ilości. Na tym między innymi polega moim zdaniem fenomen Kasie West - autorka potrafi pisać w taki sposób, że nie dość, że stworzy coś z niczego, to jeszcze potrafi tak przykuć do siebie uwagę swojego czytelnika, że ten czyta dosłownie jak zaklęty! Myślę, że nie tylko mnie to zawsze urzekało w jej książkach.

CÓŻ, CO mogę więcej powiedzieć na temat książki Miłość i inne zadania na dziś? Za każdym razem, gdy sięgam po nową powieść Kasie West myślę sobie, że niczym nie może mnie już zaskoczyć, a i za każdym razem okazuje się, że się mylę. O tym, że koniecznie musicie ją przeczytać chyba nie muszę już wspominać - i nie mówię tak z tego względu, że to mój patronat! Jeśli lubicie sięgać po romanse młodzieżowe zwyczajnie jestem na sto procent pewna, że zakochacie się w tej powieści! W tym momencie zazdroszczę wam, że ta książka jest dopiero przed wami! Pilne wyczekujcie więc daty 9 maja, bo takiej premiery nie można przegapić!

ABBY JEST artystką - to zdecydowanie nie podlega dyskusji. Wszyscy z jej otoczenia zawsze uważali jej obrazy za zjawiskowe i mocno wykraczające poza panujące w tym wieku standardy. Abby sama cały czas również uważała się za dobrą artystkę i nie wątpiła, że ma wielką szansę na wzięcie udziału w miejscowej wystawie dla profesjonalistów. Jednakże jak się okazało, niektórzy...

May'ę Frost poznałam całkiem niedawno, a to wszystko za sprawą opowiadań "Gorąca gwiazdka", które miałam okazję czytać w okresie Bożego Narodzenia. Jej opowiadanie "Świąteczna kwarantanna" bardzo mocno mi się spodobało, ale nie przypuszczałam, że już niedługo będę mogła poznać dalsze losy Mileny (głównej bohaterki opowiadania) w pełnowymiarowej książce! No nie ukrywam - bardzo się z tego ucieszyłam. W "Klubie Pana G." przenosimy się jednak dalej, do momentu, gdzie Milena jest już żoną Adama (którego była narzeczoną w opowiadaniu) i teoretycznie jej życie jest pełne miłości i radości. No właśnie - niestety nie jest tak kolorowo, jak by się mogło wydawać. Życie Mileny mocno odbiega od tego, które sobie wymarzyła jeszcze za czasów "Świątecznej kwarantanny". Kobieta wiedzie życie typowej kury domowej i myślę, że nawet śmiało można powiedzieć, że jest traktowana przez swojego męża i jego synów jak zwykła służąca. Cóż, w pewnym sensie, sama do tego dopuściła. Mimo tego nie potrafi jednak odejść od męża by na powrót stać się tą Mileną, którą tak bardzo lubiła.

Pewnego dnia, w jednej z kawiarni, poznaje Gabriela. Jak się okazuje para zna się z widzenia ze szkoły, do której chodzą synowie Adama. Mężczyzna od razu oczarowuje Milenę i ewidentnie widać, że tą dwójkę do siebie ciągnie. I mimo, że kobieta z początku bardzo starała się unikać Gabriela, podejrzenie romansu jej męża z jego wspólniczką przelewa czarę goryczy. Okej - jak na razie wydawać by się mogło, że w fabule nie ma nic oryginalnego. Jednakże wszystko zaczyna się rozkręcać, gdy Milena dowiaduje się o specjalnych upodobaniach Gabriela. Razem udają się bowiem do bardzo specyficznego klubu, który jest idealnym miejscem dla osób lubujących się w swingingu (czyli seksem z dwoma lub więcej osobami na raz). I tu się wszystko dopiero zaczyna...


Nie będę ukrywać - w swoim czytelniczym życiu przeczytałam już sporo erotyków i romansów. Poznawałam różne historie oraz opisy seksu, ale czegoś takiego, jak w "Klubie Pana G." jeszcze nie poznałam! Trochę szkoda, że pierwsze, co muszę powiedzieć o tej książce to właśnie to, ale no kurczę... Tam uprawiają seks prawie na każdej stronie! Okej, wiem, że to erotyk i na tym, między innymi, książki z tego gatunku polegają, jednakże mam wrażenie, że trochę tych scen, w stosunku do pozostałej fabuły, było za dużo. Po przeczytaniu książki pozostał mi taki lekki niedosyt, odnośnie samego życia jej bohaterów, czy zwyczajnie innych, towarzyszących wątków. Wielka szkoda, bo bardzo się wciągnęłam w to, co otrzymałam, jednakże bardzo chciałabym czegoś więcej. Same sceny erotyczne, jeśli już przy nich jestem, myślę, że były na prawdę przemyślane i dobrze przedstawione. Widać, że autorka dobrze sobie wszystko opracowała, bo całość jest bardzo spójna. Styl autorki urzekł mnie natomiast już za sprawą opowiadania "Świąteczna kwarantanna", a teraz tylko utwierdziłam się w przekonaniu, że podoba mi się sposób, w jaki Maya Frost pisze i z wielką chęcią będę poznawać kolejne jej powieści! Główna bohaterka - Milena - jest dla mnie postacią niezwykle dziwną... Z jednej strony polubiłam ją za jej humor, z drugiej strony wydała mi się bardzo niepoważna. Czasem jej zachowanie, na przestrzeni całej książki, bardzo mnie denerwowało i sprawiało nawet, że czułam do niej lekką niechęć. O Gabrielu natomiast wiemy bardzo nie wiele - a w zasadzie nic. Podejrzewam, że o to właśnie autorce chodziło, żebyśmy razem z Mileną na bieżąco poznawali postać Gabriela, jednakże mi osobiście nie za bardzo to podpasowało.


Podsumowując - patrząc na całokształt książka mi się podobała. Przyjemnie mi się ją czytało, jak również dostałam to, czego oczekiwałam. Zbyt wiele jest tu jednak różnych luk, żebym mogła powiedzieć, że książka jest świetna. Pod względem technicznym jest na prawdę dobra i bardzo obiecująca, pod względem skupiania się na drobnych szczegółach, które jednak stanowią podstawę całej historii, jest dużo braków, które mi osobiście przeszkadzały. Patrząc na to wszystko książka jest dobra, a mogła by być świetna. Mimo wszystko czekam na dalsze powieści spod pióra autorki i, mam nadzieję, że będę mogła poznać dalsze losy Mileny i Gabriela.

May'ę Frost poznałam całkiem niedawno, a to wszystko za sprawą opowiadań "Gorąca gwiazdka", które miałam okazję czytać w okresie Bożego Narodzenia. Jej opowiadanie "Świąteczna kwarantanna" bardzo mocno mi się spodobało, ale nie przypuszczałam, że już niedługo będę mogła poznać dalsze losy Mileny (głównej bohaterki opowiadania) w pełnowymiarowej książce! No nie ukrywam -...

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2018/01/200-przedpremierowo-fake-it.html

Powiem wam, że odkąd poznałam pierwszą książkę autorki Sandry Nowaczyk coś mi mówiło, że warto mieć tą dziewczynę na oku, bo w przyszłości może stworzyć na prawdę dobrą powieść. Ale nie spodziewałam się, że nastąpi to tak szybko! Z początku podchodziłam do Fake It czyli najnowszej książki z pod pióra Sandry dość sceptycznie. Wiązało się to głównie z moją awersją do polskich autorów. Pamiętałam jednak, że całkiem dobrze bawiłam się podczas lektury Friendzone - po Fake It sięgnęłam jednak tak na prawdę z czystej ciekawości. Czy było warto? Zdecydowanie tak!

W książce poznajemy dwie z pozoru mocno różniące się od siebie bohaterki - Sparks i Indie. Spotykają się one w dość specyficznych okolicznościach, to jest podczas wizyty u wróżki. I chociaż zamieniają ze sobą zaledwie parę słów to Sparks czuje, że zna swoją rozmówczynię, jakby spędziła z nią całe życie. Jest jednak pewien mały szkopuł - Sparks chce się zabić, zaraz po powrocie od wróżki. Ma ona bowiem swoje powody, które kumulowały się przez siedem lat i to właśnie teraz dziewczyna chce się od nich uwolnić. Jednakże jej plany zostają całkowicie pokrzyżowane pojawieniem się Indie. Dowiaduje się ona o planach Sparks i chce zrobić wszystko, aby dziewczynę od nich odwieźć. W ten oto sposób bohaterki spędzają ze sobą jeden dzień, który ma pokazać naszej narratorce, że życie potrafi być cudowne, a samobójstwo to nie jest wcale rozwiązanie problemu.

Tak jak mówiłam wcześniej, choć wiedziałam, że historia stworzona może być ciekawa, to jednak nie liczyłam na to, że zachwyci mnie ona w jakiś na prawdę mocny sposób. Ale obiecałam sobie podejść do niej raczej z czystym umysłem i na spokojnie przyjąć to, co miała do zaoferowania autorka.
Początek powieści już stopniowo zaczynał mnie zaciekawiać, jednak wiecie, nie było jeszcze tego zachwytu w stylu "o boże uwielbiam to!". Jednakże jak mówi przysłowie im dalej w las... tym książka okazywała się być co raz lepsza. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to to, że styl Sandry Nowaczyk na prawdę się poprawił. Pamiętam, że niektórzy z was, w przypadku Friendzone zarzucali jej, że wiać, iż jest dopiero początkującą autorką, itp. Ja również to zauważyłam, ale nie uderzyło mnie to tak bardzo, jak niektórych. Jednak tak jak mówiłam, od razu widać, że Sandra na prawdę mocno pracowała nad swoim stylem. Przemyślany dobór słów, filozoficzne podejście do sytuacji - ja jestem zdecydowanie na tak! Ciężko jest mi trochę wytłumaczyć to w recenzji, ale myślę, że gdy sami sięgniecie po książkę stwierdzicie "Tak! Kasia miałaś rację.". Przypomnę wam tylko, że autorka ma obecnie osiemnaście lat, jednakże w Fake It widać jej dorosłe i na prawdę przemyślane podejście do życia. Jak dla mnie pozycja ta jest doroślejszą wersją jej twórczyni. I sądzę, że to jest na prawdę sporym atutem tej książki.

Akcja książki dzieje się tak na prawdę na przestrzeni dwudziestu czterech godzin, które bohaterki spędzają razem. Zawsze bardzo podobało mi się takie przedstawienie fabuły, gdyż uważałam, że potrzeba nie lada talentu oraz zaangażowania w pracę, aby nie dość że zaciekawić czytelnika to jeszcze utrzymać wszystko w chronologicznym porządku. I choć po zastanowieniu się dochodzę do wniosku, że jakoś nie działo się w książce za dużo przez ten czas, to jednak.... cały czas akcja się rozwijała i nie było tutaj żadnych nudnych momentów, kiedy chciało by się przewinąć akcję do przodu.



Jeśli chodzi o bohaterki to tutaj na chwilkę się zatrzymam, bo zdecydowanie jest o czym mówić. W tekście poznajemy Sparks oraz Indie - dziewczyny całkowicie od siebie różne. Przez większą część książki skupiamy się tak na prawdę głównie na życiowych problemach Sparks. W sumie, z racji tego, że jest ona narratorką książki, możemy poznać również jej myśli i samo podejście do życia - a nie da się ukryć, że jest ono na prawdę pesymistyczne. Bardzo dokładnie możemy zagłębić się w jej umysł i poznać to, co nią kieruje. Powiem wam, że mocno spodobał mi się ten filozoficzny umysł Sparks. Sama uwielbiam zatapiać się w swoich myślach i rozwodzić się nad różnymi nurtującymi mnie sprawami, przez co w pewnym sensie poczułam się połączona z bohaterką. Co prawda moje rozmyślania nie idą w takim mrocznym kierunku, jak jej, ale mimo wszystko ucieszyłam się, że spotkałam na swojej czytelniczej drodze taką postać. O powodzie, który popycha Sparks w kierunku samobójstwa już od siedmiu lat, dowiadujemy się tak na prawdę na samym początku książki. Odniosłam wrażenie jednak, że w trakcie trwania książki bohaterka tak jakby chciała przekonać siebie, a za razem i nas, czytelników, że jej postępowanie jest słuszne. Gdyby jednak stanąć z boku i na spokojnie przyjrzeć się tej postaci od razu idzie zauważyć, że jest ona niezwykle zagubioną i przestraszoną dziewczyną, która tak na prawdę nie do końca wie, co ma zrobić.
Indie, jaką przedstawiła nam autorka i jaką zna również Sparks, wydaje się być całkowitym przeciwieństwem głównej bohaterki - jest szalenie pozytywna (ale nie w ten denerwujący dla większości ludzi sposób), we wszystkim stara się dostrzegać tą jasną, dobrą stronę i najważniejsze - chce zrobić wszystko, aby pomóc Sparks. Ale jest to tylko jedno oblicze Indie. Tak na prawdę przez całą książkę Sandra Nowaczyk umiejętnie dozuje nam informacje o drugiej dziewczynie. W ten sposób cały czas chcemy wiedzieć, co ukrywa Indie - a zdecydowanie jest coś na rzeczy.
Bohaterki bardzo szybko zaczyna łączyć coś, co niesamowicie przeraża a zarazem intryguje Sparks. Z początku ma to związek jedynie z takim bractwem dusz, jednakże później szybko przeradza się w coś zdecydowanie poważniejszego. Przez całą książkę obserwujemy więc, jak rozwija się relacja pomiędzy dziewczynami.

Najbardziej wbijającym w fotel punktem książki jest zdecydowanie jej zakończenie! Owszem, całość czyta się bardzo szybko i z wielkim zainteresowaniem, ale to końcówka jest tutaj tym punktem kulminacyjnym. Szczerze, gdy doszłam do ostatniego słowa powieści, pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna miałam wielką ochotę cisnąć książką po prostu przez okno! I nie przez to, że było tam coś złego - to było po prostu genialne zagranie autorki! Kompletnie nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji i gdy w końcu cała ta złość na Sandrę mnie opuściła, powoli zaczynało do mnie docierać, co tak na prawdę się wydarzyło i walczyłam z przemożną chęcią pogrążenia się w rozpaczy... O tak! Przygotujcie się na to, że książka ta zdecydowanie wyciśnie was ze wszystkich emocji...

Także przechodząc już do podsumowania, mogę wam z ręką na sercu polecić nową książkę Sandry Nowaczyk, jaką jest Fake It. Powieść jest bardzo mocno przemyślana praktycznie na każdym kroku. Cały czas trzyma w napięciu, ciekawi i zachęca do dalszej lektury. No i to zakończenie... czego chcieć więcej! Ja jeszcze raz podkreślę tylko, że jestem na prawdę zaskoczona tym, co autorka zaprezentowała i mam ogromną nadzieję, że kolejne jej książki będą równie dobre i emocjonujące co poprzednia.

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2018/01/200-przedpremierowo-fake-it.html

Powiem wam, że odkąd poznałam pierwszą książkę autorki Sandry Nowaczyk coś mi mówiło, że warto mieć tą dziewczynę na oku, bo w przyszłości może stworzyć na prawdę dobrą powieść. Ale nie spodziewałam się, że nastąpi to tak szybko! Z początku podchodziłam do Fake...

Myślę, że już na samym początku tej recenzji mogę powiedzieć, że "First love" niesamowicie mi się spodobała! Po przeczytaniu jej opisu nie spodziewałam się, że wywrze ona na mnie aż takie wrażenie. Główna bohaterka Axi postanawia uciec z domu i wyruszyć w podróż po Stanach. Zależy jej jednak, aby dołączył do niej jej najlepszy przyjaciel Robinson. Ten dba o to, aby Axi przeżyła niezapomnianą przygodę, pełną emocji i życia na krawędzi. I tak wspólnie przemierzają Stany wyznaczaną przez dziewczynę trasą, ukradzionymi przez Robinsona autami. Jednakże książka ma także drugą stronę, która koniecznie musicie poznać sami (ja się jej kompletnie nie spodziewałam). Powiem wam szczerze, że "First love" to książka idealna na lato, bo prócz tego, że sama akcja dzieje się właśnie w tym czasie, to dodatkowo mamy tutaj młodzieżowy romans oraz fantastyczny motyw podróży przez Stany, a żeby tego było mało, pod względem wizualnym książka posiada wewnątrz masę zdjęć z trasy bohaterów.
Książkę czytało mi się na prawdę lekko, a to wszystko dzięki sposobie w jaki została napisana - i powiem wam szczerze, że chętnie poznałabym więcej książek tych autorów.
Aha i na koniec dodam tylko, że jestem przekonana, że zakochacie się w Robinsonie ❤❤
I PS przygotujcie sobie tony chusteczek. Zastanawia mnie tylko, czy historia przedstawiona w "First love" wydarzyła się na prawdę...

Myślę, że już na samym początku tej recenzji mogę powiedzieć, że "First love" niesamowicie mi się spodobała! Po przeczytaniu jej opisu nie spodziewałam się, że wywrze ona na mnie aż takie wrażenie. Główna bohaterka Axi postanawia uciec z domu i wyruszyć w podróż po Stanach. Zależy jej jednak, aby dołączył do niej jej najlepszy przyjaciel Robinson. Ten dba o to, aby Axi...

http://about-katherine.blogspot.com/2018/01/201-premiera-silence.html

W stylu Natashy Preston zakochałam się, gdy po raz pierwszy przeczytałam Uwięzione. Do teraz pamiętam, jak bardzo książka mną wstrząsnęła i z jakim wielkim zapałem pochłaniałam wszystko to, co autorka miała mi do zaoferowania. Pamiętam też, że obiecałam sobie, że wezmę w ciemno każdą kolejną powieść, jaka wyjdzie z pod pióra tej pani. I w końcu, po tak długim (jak dla mnie) czasie wyczekiwania, mam już kolejną książkę Natashy Preston, która pozostawiła mnie w całkowitej rozsypce... Nie wiem, jak wytrzymam, zanim ukaże się w Polsce kolejny tom serii!!

Pewnie już nie raz, nie dwa wspominałam wam, jak bardzo lubię zagłębiać się w lektury, które poruszają tematy znęcania psychicznego (głównie), czy fizycznego. Nie wiem, dlaczego, ale po prostu uwielbiam poznawać historie gnębionych bohaterów, czy próbować zagłębiać się w umysł ich oprawców, aby zrozumieć tok ich postępowania. W Silence autorka idzie jednak o jeden krok na przód tworząc opowieść, w której główna postać nie dość, że przeżyła w swoim życiu coś na prawdę strasznego, to jeszcze nie mówi. I nie chodzi tutaj o to, że Oakley jest niemową - nie mówi, bo w ten sposób chce chronić swoją rodzinę. Jej bliscy nie wiedzą, co sprawiło, że dziewczyna nagle zamilkła i niekiedy na siłę starają się ją naprawić, zmuszając do wizyt u psychiatry i tym podobne. Jedynie Cole wydaje się być tym, który całkowicie akceptuje swoją przyjaciółkę taką, jaka jest.

Najbardziej w tej powieści spodobało mi się to, że autorka nie wyjawia czytelnikowi od razu całej historii życia głównej bohaterki - to byłoby zdecydowanie za łatwe. Wszystkie informacje dozuje stopniowo i to w taki sposób, że tak na prawdę nigdy nie wiemy, kiedy pojawi się jakaś kolejna informacja odnośnie przeszłości Oakley. Dodatkowo dzięki temu, że to właśnie Oakley jest narratorką powieści, możemy zagłębić się w jej tok rozumowania oraz postrzeganie świata. To właśnie ona wybiera kiedy, jak i jaki konkretnie kawałek swojej historii nam przedstawić. Było to na prawdę świetne posunięcie, bo przez to cały czas książkę czyta się z wielkim zaangażowanie i zaciekawieniem, ponieważ nie chce uronić się żadnej wartościowej informacji.

Jeśli jestem już przy Oakley to zdecydowanie muszę powiedzieć na jej temat parę słów. Myślę, że śmiało mogę powiedzieć, że bardzo ją polubiłam, chociaż nie ukrywam, że było wiele takich momentów, gdzie dość mocno mnie denerwowała. Chociażby to, jak bardzo przy byle błahostce panikowała, że Cole nie darzy jej takim uczuciem, jak ona jego. Wystarczyło, że chłopak inaczej na nią spojrzał, a ona już zaczynała to swoje "o Boże o Boże, o Boże...". Rozumiem, że przez to autorka chciała pokazać, jak bardzo poczucie własnej wartości Oakley posypało się po tym wydarzeniu z przeszłości, które zmieniło całe jej życie, ale no jak dla mnie to była lekko przesadzona reakcja. Ale mimo to na prawdę dobrze poznawało mi się historię z jej perspektywy i cały czas kibicowałam jej, aby w końcu wszystko w jej życiu się ułożyło. Jeśli chodzi o Cole'a to myślę, że pokochałam go tak mocno, jak Oakley. Tego chłopaka po prostu nie dało się nie lubić. To niesamowicie serdeczna i pełna optymizmu postać. Dodatkowy plus ma oczywiście za to, że jako jedyny potrafił dostrzec prawdziwą Oakley mimo jej wielu problemów i że jako jedyny starał się jej tak na prawdę pomóc. Myślę, że gdyby nie on, główna bohaterka albo popełniłaby samobójstwo, albo jej życie byłoby pełne smutku i mroku (i w końcu, prędzej czy później i tak by się zabiła). Obydwoje z resztą stanowili jak dla mnie niezwykle uroczą parę bohaterów i gdy tylko coś wyjątkowego działo się w ich wzajemnej relacji, wewnątrz mnie wszystko się topiło i miałam chęć wyduszenia z siebie takiego "Oooo..".

Troszkę nie podobało mi się w tej powieści to, że autorka większą część fabuły poświęciła relacji Cole'a i Oakley. Przez to miałam wrażenie, że czytam jakąś zwyczajną powieść dla młodszych nastolatków, a zdecydowanie nie tego się po tej książce spodziewałam. Na szczęście powieść uratowała się na prawdę fantastycznym i niezwykle wzruszającym oraz rozrywającym serce zakończeniem, które doprowadziło mnie (i z tego, co wiem, nie tylko mnie) do potoku łez - serio, dawno tak nie płakałam podczas czytania. Także troszkę szkoda, że tych chwytających za serce momentów nie było więcej, ale na pewno nie mogę powiedzieć, że było źle.

Bardzo spodobało mi się również to, jak autorka poradziła sobie z tym, że jej główna bohaterka nie mówiła. Dla czytelnika zrozumienie jej było bezproblemowe, bo w końcu mogliśmy zajrzeć do jej głowy i poznać jej myśli, jednak dla osób z otoczenia Oakley to już nie było takie zabawne. Z wielkim zainteresowaniem śledziłam to, w jaki sposób dziewczyna wyrażała swoje myśli. Niekiedy wydawało mi się to lekko naciągane, ale w sumie jak by się nad tym zastanowić jej rodzina i przyjaciele znali ją na tyle dobrze, że czasem potrafili domyślić się, co chciałaby przekazać. Na prawdę dobrze czytało mi się książkę w taki sposób. Nie ukrywam też, że czekałam jak na szpilkach, by w końcu dotrwać do momentu, w którym dziewczyna się odezwie - czy się tego doczekałam? Dowiecie się, jeśli sami sięgniecie po Silence?

Podsumowując więc, mimo tego momentu, gdy myślałam, że nic ciekawego mnie już więcej w tej książce nie spotka, myślę że mogę powiedzieć, iż Silence okazała się być na prawdę dobrą lekturą. Chociaż ja nadal pozostanę przy tym, że Uwięzione była zdecydowanie lepsza, to i ta książka na prawdę nie ma się czego wstydzić. Autorka potrafiła mnie zaciekawić - większą część książki czytałam jednym tchem - wzbudzić we mnie ogromną dozę radości i miłości, a dodatkowo tym rozdzierającym serce zakończeniem doprowadzić do łez. Już teraz nie mogę się doczekać, kiedy w Polsce pojawi się kolejny tom, bo po prostu MUSZĘ wiedzieć, co będzie dalej! Jedyną rzeczą której jeszcze troszkę żałuję jest jedynie to, że autorka trochę mało poruszyła temat tego, co przytrafiło się Oakley w przeszłości. Przez większą część historii nie mówiła prawie nic, jeśli chodzi już o konkretne szczegóły (dowiadywałam się tylko takich strzępków informacji) i później pojawił się ten temat nagle - jednak tak powiedziałabym "po łebkach". Ale nie zrażam się do tego jakoś bardzo, bo możliwe, że Natasha Preston wyjaśni wszystko dokładniej w kolejnej części - mam przynajmniej taką nadzieję.

Także kończąc, mogę wam śmiało polecić Silence bo to na prawdę dobrze przemyślana i pełna przeróżnych emocji książka. Myślę, że będziecie nią zachwyceni i tak jak jak, po jej przeczytaniu, z niecierpliwością będziecie czekać na jej kontynuację!

http://about-katherine.blogspot.com/2018/01/201-premiera-silence.html

W stylu Natashy Preston zakochałam się, gdy po raz pierwszy przeczytałam Uwięzione. Do teraz pamiętam, jak bardzo książka mną wstrząsnęła i z jakim wielkim zapałem pochłaniałam wszystko to, co autorka miała mi do zaoferowania. Pamiętam też, że obiecałam sobie, że wezmę w ciemno każdą kolejną powieść,...

W "Broken Silence" poznajemy dalsze losy Oakley i Colea - cztery lata po tym, jak zakończyły się wydarzenia z "Silence". I choć wydawać by się mogło, że to właśnie w pierwszym tomie serii musieli się oni zmagać z ogromnymi problemami, to dopiero w dwójce zaczyna się robić jeszcze ciężej. Oakley musi podzielić się ze wszystkimi tym, co od dawna tak bardzo starała się ukryć - musi ponownie zmagać się ze swoim najgorszym koszmarem. Mówiąc Szczerze trochę wątpiłam w to, że w drugim tomie autorce uda się zamieścić coś, co w takim samym stopniu mnie zafascynuje, jak to było na początku. A tu proszę, taka niespodzianka! Wbrew pozorom udało jej się to wszystko napisać w taki sposób, aby całkowicie skupić na sobie uwagę czytelnika. Bardzo spodobało mi się też to, jak zmienili się Oakley i Cole. To znaczy owszem, cały czas byli sobą, ale jednak stali się dojrzalsi, a jeszcze Oakley, która w końcu zaczęła mówić! Jak dla mnie duet Oakley i Cole to strzał w dziesiątkę! Wielkim plusem tej książki jest jeszcze opowiadanie "Silent Night", które znajduje się na końcu powieści. Jest ono idealnym dopełnieniem całości! Także jeśli o mnie chodzi to ja jestem w 100% na tak! I niesamowicie się cieszę, że ta świetna książka jest także moim kolejnym patronatem!

W "Broken Silence" poznajemy dalsze losy Oakley i Colea - cztery lata po tym, jak zakończyły się wydarzenia z "Silence". I choć wydawać by się mogło, że to właśnie w pierwszym tomie serii musieli się oni zmagać z ogromnymi problemami, to dopiero w dwójce zaczyna się robić jeszcze ciężej. Oakley musi podzielić się ze wszystkimi tym, co od dawna tak bardzo starała się ukryć -...

Myślę, że śmiało mogę się nazwać wierną fanką powieści Natashy Preston. W jej książkach uwielbiam przede wszystkim to fantastyczne połączenie thrillera i powieści młodzieżowej. Cieszę się więc bardzo, że i w "Będziesz moja" tego mojego ulubionego motywu nie zabrakło. Powiem nawet, że strasznie mnie cieszy, że w tej właśnie pozycji pojawiło się nawet troszkę więcej grozy i krwi, niż w serii Silence, czy w "Skrzywdzonej". Bardzo mi tego ostatnio brakowało i cieszę się strasznie, że autorka zaspokoiła tą moją potrzebę :) Sama historia jest niesamowicie wciągająca i czyta się ją tak na prawdę jednym tchem! Jest w niej bardzo dużo tajemnic z nutką grozy, co niesamowicie lubię, a dodatkowo cała historia rozgrywa się na kampusie, co jest kolejnym moim ulubionym motywem. Myślę, że na prawdę sporym zaskoczeniem jest tutaj przede wszystkim zakończenie, którego chyba nikt do końca się nie spodziewał. Owszem, sama miałam jakieś tam swoje podejrzenia, ale i tak mocno minęły się one z prawdę.

Śmiało mogę powiedzieć, że właśnie taką Natashę Preston uwielbiam i chciałabym więcej takich powieści z pod jej pióra. A samą książkę jak najbardziej polecam, bo to książka, koło której zdecydowanie nie można przejść obojętnie!

Myślę, że śmiało mogę się nazwać wierną fanką powieści Natashy Preston. W jej książkach uwielbiam przede wszystkim to fantastyczne połączenie thrillera i powieści młodzieżowej. Cieszę się więc bardzo, że i w "Będziesz moja" tego mojego ulubionego motywu nie zabrakło. Powiem nawet, że strasznie mnie cieszy, że w tej właśnie pozycji pojawiło się nawet troszkę więcej grozy i...

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2017/06/170-przedpremierowo-friendzone.html

Ci, którzy mnie już znają, od dawna zaglądają na mojego bloga wiedzą, że praktycznie nie czytam polskich książek. Na blogu ukazały się jak dotąd zaledwie dwie recenzje powieści naszych rodzimych pisarzy, ale na tym koniec. Jakoś zwyczajnie nie ciągnie mnie do poznawania polskich tytułów. Jednak jestem zdania, że młodych, polskich twórców należy wspierać. Bardzo żałuję, że na naszym rynku wydawniczym tak mało (bo praktycznie wcale) można znaleźć książek NA polskich autorów. Dlatego więc postanowiłam dać szansę debiutanckiej powieści autorstwa młodziutkiej (względem mnie oczywiście... chociaż teraz wychodzi na to, że jestem Bóg wie, jak stara... a pomiędzy nami jest zaledwie pięć lat różnicy) Sandry Nowaczyk - Friendzone, którą śmiało mogę uznać za jak najbardziej udany debiut!

Gdy zabierałam się za Friendzone myślałam, że książka siedemnastoletniej autorki na pewno wcale nie dorówna powieściom już bardziej doświadczonych pisarzy. Przyznam się szczerze, że zwyczajnie oceniałam tą historię pod pryzmatem wieku autorki, jeszcze zanim się z nią zapoznałam (świetna nauczka na przyszłość). Przeczytałam opis, który bardzo mnie wciągnął, ale jednak nadal byłam uprzedzona, że pewne będzie to coś raczej przeciętnego. Ale, postanowiłam dać szansę autorce i w ogóle tego nie żałuję!
O czym jest Friendzone? W bardzo dużym skrócie - o wielkiej przyjaźni, nieudanej miłości i zwyczajnym życiu dwójki nastolatków. Głównymi bohaterami książki są Tatum oraz Griffin i to właśnie z ich perspektywy poznajemy całą historię. Wkraczamy do ich życia, gdy wszystko jest jeszcze w jak najlepszym porządku - Tate i Griffin są najlepszymi przyjaciółmi od niepamiętnych czasów, każde z nich jest w szczęśliwym związku i wydawać by się mogło, że tak już będzie zawsze. Jednakże później dochodzi do czegoś, co zmienia ich życie o trzysta sześćdziesiąt stopni, a to psuje dosłownie wszystko.

Choć już od początku wiedziałam, jakiego zakończenia mogę się tutaj spodziewać, to jednak z wielkim zaciekawieniem śledziłam rozwijającą się fabułę. Bardzo polubiłam Tate oraz Griffa (każde z nich na innych sposób) i świetne bawiłam się spędzając czas w ich towarzystwie. Lubię, gdy w książkach przedstawiana jest przyjaźń damsko-męska. Choć sama nigdy takiej nie zaznałam, lubię obserwować to, co dzieje się między bohaterami. Autorce udało się połączyć to z fantastycznym humorem, co tylko dopełniło całości. Niecierpliwie czekałam więc na momenty, w których główni bohaterowie będą spędzać razem czas.
Prócz Tatum i Griffina niesamowicie polubiłam również Kita - jednego z przyjaciół Griffa. Uwielbiam jego specyficzny styl bycia oraz charakterystyczne poczucie humoru (pamiętna scena w domu Noela) i żałuję tylko, że autorka nie poświęciła mu nieco więcej uwagi.

Co mogę powiedzieć o stylu autorki? Jest on bardzo przyjemny i przemyślany - widać, że Sandra Nowaczyk włożyła w pracę nad swoją powieścią dużo pracy. Owszem, znalazłam tam kilka momentów, które sama bym zmieniła i które z lekka mnie denerwowały, jednakże jak na początek mogę śmiało powiedzieć, że spisała się bardzo dobrze. W książce Friendzone przedstawia dość skomplikowaną historię pomiędzy swoimi bohaterami, jednak potrafiła to zrobić tak, aby całość nie wyszła za poważnie i żeby czytelnik po drodze się nie zanudził. Wydawnictwo Feeria Young przedstawiło autorkę słowami "Książki od zawsze były jej pasją, więc postanowiła stworzyć coś, co sama chciałaby przeczytać." i ja myślę, że to wyszło jej na prawdę dobrze, bo Friendzone aż chce się czytać.

Podsumowując więc, myślę, że Friendzone to na prawdę dobra debiutancka książka młodej polskiej autorki. Czyta się ją jednym tchem i zwyczajnie nie można się od niej oderwać. Ja jestem na prawdę pozytywnie zaskoczona ty, co otrzymałam, bo kompletnie nie spodziewałam się czegoś aż tak dobrego. Liczę, że jeszcze nie raz będę miała okazję zapoznać się z jakąś powieścią Sandry Nowaczyk - sama również bardzo mocno będę ją wspierać.
Książkę polecam wszystkim, którzy tak jak ja uwielbiają lekkie, ale jednak wciągające książki NA oraz tym, którzy tak jak ja nie przekonali się do polskich autorów - myślę, że Friendzone może nam wszystkim w tym pomóc!

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2017/06/170-przedpremierowo-friendzone.html

Ci, którzy mnie już znają, od dawna zaglądają na mojego bloga wiedzą, że praktycznie nie czytam polskich książek. Na blogu ukazały się jak dotąd zaledwie dwie recenzje powieści naszych rodzimych pisarzy, ale na tym koniec. Jakoś zwyczajnie nie ciągnie mnie do...

Emma O'Donovan to najpopularniejsza dziewczyna w szkole, którą sympatią darzy dosłownie każdy. Wszyscy uważają ją za ósmy cud świata i dosłownie każdy by się chciał z nią przyjaźnić. Nikt tak naprawdę nie wie jednak, że dziewczyna nie jest do końca taka, jak odbierają ją inni. Ma ona swoje demony, które stara się umiejętnie ukrywać, by tylko osiągną to, czego w danej chwili pragnie. Gdy jednak pewnego razu, po szalonej imprezie budzi się na ganku przed swoim domem poparzona promieniami słonecznymi, kompletnie nie wiedzą, co było przedtem, zmienia się całe jej życie. W końcu odkrywa, że żadna z jej przyjaciółek nie chce się do niej odezwać, a ludzie spoglądają na nią z odrazą i pogardą. Szybko okazuje się, że przyczyną tego wszystkiego jest strona na Facebooku Łatwa Emma, na której grupa znajomych chłopaków, z którymi spędzała poprzednią noc, umieściła jej bardzo kompromitujące zdjęcia, które mogą świadczyć o tym, że dziewczyna została przez nich zgwałcona. Jednak czy to prawda? Co zrobić, gdy nie pamięta się niczego, co mogłoby pomóc nam w uratowaniu samego siebie?

Szczerze mówiąc, gdy sięgałam po Sama się prosiła w ogóle nie spodziewałam się, że będzie to taka książka - przepełniona smutkiem, żalem, rozpaczą i bezczynnością. Myślałam, że będzie to kolejna młodzieżówka, której bohaterka wywinęła jakieś głupstwo, z którym teraz musi się zmierzyć. Wielkie było moje zaskoczenie, gdy w końcu odkryłam prawdziwy motyw powieści, który sprawił, że książka ta dosłownie wbiła mnie w fotel. Całkowicie się tego po niej nie spodziewałam!

Główną bohaterką jest powszechnie znana i lubiana, perfekcyjna w każdym calu dziewczyna imieniem Emma. Muszę przyznać, że od samego początku, gdy poznałam Emmę zaczęłam pałać do niej niechęcią. Nie jest to bowiem ta pozytywna bohaterka, której występowanie utarło się chyba w większości książek skierowanych dla młodzieży. Emma jest raczej tą drugą, która jest przeciwniczką naszej dobrej bohaterki, która właśnie na tą naszą szarą myszkę z jakiegoś powodu się uwzięła. Z początku miałam nawet myśli, aby porzucić na jakiś czas tą książkę, w końcu nie jestem przyzwyczajona do tego typu głównych bohaterek i najzwyczajniej w świecie, w ogóle mi ona tam nie pasowała. Jednak, gdy historia zaczęła się rozwijać zrozumiałam, dlaczego autorka wybrała właśnie ten typ bohatera - myślę, że chciała pokazać, że taka historia może spotkać dosłownie każdego z nas, nie ważne, jacy jesteśmy. Koniec końców postać Emmy niesamowicie mnie zaintrygowała i choć często dziwiło mnie jej zachowanie teraz wiem, że w wielu przypadkach autorka celowo przedstawiała ją w taki a nie inny sposób.
Emma, choć początkowo wiedzie bardzo dobre życie, później musi zmierzyć się z problemem, który wielu z nas na pewno od razu powaliłby na kolana. Wiecie jednak, co w tym wszystkim jest najlepsze? Otóż autorka nie pokazała, że we wszystkich przypadkach Emmie wiedzie się świetnie - pokazała tą historię tak, jak mogłaby się odegrać w prawdziwym, realnym świecie. I za to moim zdaniem należy się jej na prawdę spory plus. Często autorzy idealizują problemy swoich bohaterów - nie ważne, czy są one błahe, czy też trudniejsze do rozwiązania - mimo wszystko jednak przedstawiają wszystko tak, że wiemy, iż wszystko skończy się dobrze. Tutaj tego nie znajdziemy. Przez większość książki nie wiemy tak na prawdę, co się wydarzy - autorka jest zdolna do wszystkiego.
Wracając na chwile do bohaterów powieści muszę koniecznie powiedzieć, że bardzo denerwowali mnie rodzice głównej postaci. Już od samego początku wyczułam, że dziewczyna ma jakieś problemy związane ze swoją matką, a im bardziej akcja się rozwijała, tym lepiej było to widać. Cały czas nie mogę pojąć, dlaczego gdy wszyscy już wiedzieli o gwałcie, jej rodzice z pozoru ją wspierali, a tak na prawdę coraz bardziej się od niej odsuwali. Dla mnie rodzice powinni być wzorem dla swojego dziecka i wspierać je mimo najgorszej rzeczy, która mogła by je spotkać. W końcu od tego właśnie są rodzice. Nie muszę więc chyba mówić, że w przypadku rodziców Emmy było nieco inaczej. Osobiście strasznie mi to przeszkadzało i wiele razy miałam ochotę potrząsnąć bohaterami by w końcu dotarło do nich to, co robią źle.

Choć historia bardzo mi się podobała, to jednak bardzo przeszkadzał mi sposób, w jaki książka została napisana. Wiem, że miała on pewnie odwzorowywać umysł głównej bohaterki, jednak sama wiele razy się gubiłam i musiałam długo szukać właściwego toku myślenia. To, jak została ona podzielona, tzn. brak rozdziałów, które zastępowały dni tygodnia (1 rozdział = 1 dzień) oraz podział całości na rok temu i w tym roku, w ogóle mi nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie - było to dla mnie klarowne i bez problemu się w tym odnajdywałam. Jednak głównym problemem okazał się dla mnie właśnie sposób postrzegania wszystkiego przez bohaterkę, a co za tym idzie przedstawienie fabuły.

Pomijając ten wyżej wspomniany minus uważam, że Sama się prosiłaś to świetna książka, która skłania czytelnika do na prawdę głębokich przemyśleń, Osobiście uważam, że powieści, gdy poruszane są na przykład problemu gwałtów, czy samej przemocy wśród młodzieży, są bardzo pouczające i wielu z nas mogą na prawdę wiele nauczyć, dlatego też i ta powieść pod tym względem okazała się dla mnie idealna. Po zakończeniu lektury, na prawdę sporo o niej myślałam próbując poradzić sobie z problemem, jaki spotkał Emmę. Nie spodobało mi się jednak do końca samo zakończenie, gdyż tak na prawdę autorka za dużo w niej nie wyjaśniła. Z pewnością wielu z nas będą dręczyć pytania, na które chyba nigdy niestety nie poznamy już odpowiedzi.
Mimo wszystko uważam lekturę Sama się prosiła za jak najbardziej udaną i polecam ją dosłownie każdemu z was - to książka, której zdecydowanie nie warto omijać!

Emma O'Donovan to najpopularniejsza dziewczyna w szkole, którą sympatią darzy dosłownie każdy. Wszyscy uważają ją za ósmy cud świata i dosłownie każdy by się chciał z nią przyjaźnić. Nikt tak naprawdę nie wie jednak, że dziewczyna nie jest do końca taka, jak odbierają ją inni. Ma ona swoje demony, które stara się umiejętnie ukrywać, by tylko osiągną to, czego w danej chwili...

RECENZJA DOSTĘPNA RÓWNIEŻ NA BLOGU: https://about-katherine.blogspot.com/2018/02/205-przedpremierowo-kredziarz.html

MYŚLĘ, że już nie raz mówiłam wam, że uwielbiam od czasu do czasu zaczytać się w thrillerach, ale nigdy nie szukam ich sama - z reguły czekam, aż to one mnie znajdą. W większości literatura, jaką pochłaniam, to książki młodzieżowe i romanse, dlatego thrillery za każdym razem są dla mnie świetnym odprężeniem i oderwaniem od codzienności. I wiecie, co jest najlepsze, że za każdym razem, jak taki thriller mnie znajdzie, okazuje się, że książka mi się podobała! Jak więc widzicie i w przypadku Kredziarza autorstwa C. J. Tudor nie było inaczej.

W KREDZIARZU poznajemy historię Ed'a - czterdziestodwuletniego nauczyciela, który w wieku dwunastu lat przeżył pewną straszną przygodę, która zdecydowanie odcisnęła piętno na całym jego życiu. Otóż, gdy nasz główny bohater był jeszcze dzieckiem w miasteczku w którym mieszkał zaczęło dochodzić do zbrodni - od pobicia i utonięcia, aż do morderstwa. Pech chciał, że tak jakby to Eddie znalazł się w centrum całych tych wydarzeń, choć tak na prawdę do żadnych się nie przyczynił. Te sytuacje jednak ciągną się za nim tak na prawdę przez całe jego życie. Tak się składa, że całą książka jest pisana z dwóch perspektyw. Wszystko opowiada nam właśnie Ed, ale autorka dała nam możliwość poznania jego przyszłości za pośrednictwem młodego, dwunastoletniego Eddie'go i dorosłego już Ed'a. Powiem wam, że na ogól lubię, gdy autorzy podzielają tak narracje bohatera, bo zdecydowanie więcej można się wówczas dowiedzieć. Daje nam to również możliwość bliższego poznania narratora. W tym przypadku jednak dość mocno mi to przeszkadzało. Przez całą książkę miałam wrażenie, że wszystko mi się gdzieś tam miesza - jeden rozdział być poświęcony przeszłości głównego bohatera, drugi natomiast teraźniejszości, ale ja nie mogłam się w tym odnaleźć. Często miałam tak, że musiałam się chwilę zastanowić, o co w danym momencie chodzi. Jak dla mnie autorka zastosowała niezbyt płynne przeskoczenie z jednego czasu do drugiego, co spowodowało nie małe zamieszanie.

ALE wróćmy jeszcze do fabuły książki. Myślę, że śmiało można powiedzieć, że wszystko to co złe, co działo się w życiu Ed'a zaczęło się tak na prawdę od kredy - najpierw tak symbolicznie przez pana Hallorana, którego paczka Eddie'go nazywała kredziarzem, a później przez wiaderko z kredami, które Gruby Gav (przyjaciel naszego głównego bohatera) dostał na urodziny. Wtedy zaczęli oni rysować tajemnicze znaki znaki kredą, które zdawały się przyciągnąć wszystkie te nieszczęścia, jakie możemy znaleźć w książce.

Czytając to, co do tej pory napisałam, mam wrażenie, że mówię do was trochę mocno chaotycznie, jednak musicie mi to wybaczyć, bo boję się, że mogłabym wam za dużo zdradzić całą fabułę, a przez to pozbawiłabym was przyjemności poznawania Kredziarza.

TO, co bardzo spodobało mi się w tej książce, to to, że autorka nie wyjawia nam tak całkiem od razu wszystkich tajemnic związanych z życiem głównego bohatera, jak i nie zdradza nam wszystkiego złego, co się w ów miasteczku stało. Umiejętnie dawkuje nam poszczególne informacje, aby pozwolić czytelnikowi samemu odkryć, co tam się tak na prawdę stało, co z tym wspólnego ma kreda (a raczej kredowe rysunki) i jaki jest w tym udział dwunastoletniego Eddie'go. Sama nie raz już myślałam, że jestem blisko rozwiązania zagadki, ale bardzo szybko przekonywałam się, że byłam całkowicie w błędzie. Dla mnie taka zabawa z czytelnikiem jest przykładem na prawdę dobrego thrillera, więc cieszę się, że C. J. Tudor się to udało.

DALEJ niesamowicie mocno spodobał mi się mroczny klimat książki. Czytając rozdziały poświęcone dwunastoletniemu Eddie'mu nie da się ukryć, że są one pisane z perspektywy dziecka (i to też genialnie wyszło autorce!), jednak nie są one pisane znowu aż w taki sposób, żeby zrobiła się z tego jakaś książeczka dla dzieci. Z resztą czytając Kredziarza odniosłam wrażenie, że Eddie to bardzo mądry i niezwykle rozwinięty (w stosunku chociażby do swoich kolegów) chłopiec. Jak na swój wiek potrafił dobrze rozróżnić dobro od zła (pomińmy to, że jednak był kleptomanem) i nie szedł sztywno za tym co mówią inni - miał własne zdanie i chociaż często ukrywał je przed innymi, to jednak postępował zgodnie ze swoim sumieniem. Gdy patrzę na przykład na jego kolegów, chociażby mojego ulubieńca Grubego Gava (kocham jego tekst "To dopiero wielka szufla syfu" 🖤), widać pomiędzy nimi zdecydowaną różnicę. Są oni typowymi dziećmi - ciekawskimi i często lekkomyślnymi. Jak dla mnie więc Eddie zdecydowanie wyróżniał się na ich tle.

Jeśli jestem już przy bohaterach, to muszę powiedzieć, że bardzo intrygowała mnie postać pana Hallorana. Odkąd pojawił się on w życiu głównego bohatera (w czasie feralnego wypadku w wesołym miasteczku), byłam pewna, że to on jest tym złym i czekałam, aż zrobi coś złego. Nie mogłam o do końca rozgryźć i nie ukrywam, że mocno mnie to frustrowało.

OGÓLNIE rzecz biorąc książkę czyta się bardzo szybko, gdyż wciąga tak na prawdę od pierwszych stron. Sądzę, że gdyby nie ta narracja mogłabym nawet uznać ją za jeden z najlepszych thrillerów, jakie w życiu czytałam. Sposób pisania autorki mocno mnie zaintrygował i jeśli ukazałaby się w Polsce kolejna jej powieść, myślę, że nie zastanawiałabym się nad nią zbyt długo.

PODSUMOWUJĄC więc, Kredziarz jest na prawdę dobrą książką, w której jednak doszukałam się dość dużej (jak dla mnie przynajmniej) wady. Dużo jednak nadrabia świetną i mocno wciągającą fabułą, intrygującymi bohaterami, klimatem no i przede wszystkim zakończeniem! Bardzo żałuję, że nie mogę powiedzieć wam na ten temat nic więcej, ale uwierzcie mi - zrozumiecie, o co mi chodzi, gdy sięgniecie po Kredziarza! Jest ono tak zaskakujące, że myślę, że nikt nie spodziewałby się takiego zwrotu akcji. Autorka wyjaśnia nam tam wszystko to, co nie zostało wyjaśnione i dopiero wtedy uświadamiamy sobie, że faktycznie to ma sens! Najlepsze jest jednak to, że nie wszystko zostaje nam powiedziane wprost i w niektórych przypadkach możemy się tylko domyślać, czy ten i ten stoi za tym i za tym. Na końcu zabrakło mi tylko takiego napisu "Koniec..... ale czy na pewno? 😈".

Także już słowem zakończenia, jak najbardziej polecam wam Kredziarza i z niecierpliwością czekam na wasze opinie na temat tej książki! Aż żałuję, że wszystko jeszcze przed wami...

RECENZJA DOSTĘPNA RÓWNIEŻ NA BLOGU: https://about-katherine.blogspot.com/2018/02/205-przedpremierowo-kredziarz.html

MYŚLĘ, że już nie raz mówiłam wam, że uwielbiam od czasu do czasu zaczytać się w thrillerach, ale nigdy nie szukam ich sama - z reguły czekam, aż to one mnie znajdą. W większości literatura, jaką pochłaniam, to książki młodzieżowe i romanse, dlatego thrillery...

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2018/02/203-przedpremierowo-krolestwo-ze-szka.html

Pierwsze, co rzuca mi się w oczy, w przypadku tej książki, jest niewątpliwie jej.... mało urodziwa okładka. Przekonałam się już, że nie tylko mi kojarzy się ona z tanimi harlequinami bądź z telenowelami. I chociaż każdy zapalony mól książkowy wie, że żadnej książki nie powinno oceniać się po okładce, to jednak w przypadku Królestwa ze szkła robi to prawie każdy. Przyznaję się z ręką na serwu, że gdy dowiedziałam się o tej książce, właśnie przez okładkę nie miałam w ogóle ochoty, aby się z nią zapoznać. Ale Wydawnictwo Media Rodzina zrobiło mi ogromną niespodziankę tą książką (i dołączonymi do tego dodatkami) i przez to, że miałam ją już w swoich rękach, postanowiłam jednak dać jej szansę.



W Królestwie ze szkła wybiegamy ładnych parę lat na przód i przenosimy się do Królestwa Viterry. Jak dowiadujemy się z krótkiej historii na początku książki, jest to państwo wytworzone przez ludzi i zamknięte pod kopułą, która miała za zadanie chronić Viterrę przed zbliżającą się wielkimi krokami trzecią wojną światową. Wkrótce okazało się, że walki doprowadziły do tego, że jedynymi ludźmi, którzy przetrwali byli właśnie mieszkańcy ów królestwa.

Dalej poznajemy nastoletnią Tatianę, która po stracie rodziców wychowuje się w domu swojej ciotki i wuja. Jej marzeniem jest przeprowadzenie się do ukochanej siostry i jej męża i tam też uczenie się fachu jubilera, aby wspólnie z nimi móc prowadzić ich mały zakład jubilerski. W Królestwie ma miejsce jednak wielkie wydarzenie - organizowana jest impreza zwana Wyborem. Książę, mający w przyszłości przejąć królewski tron, szuka swojej wybranki serca wśród wszystkich chętnych kandydatek Viterry. W kraju organizowane jest wielkie reality show, a jego haczyk polega na tym, że tak na prawdę nie wiadomo, kto jest księciem. Jest czterech młodzieńców - a każdy z nich może być następcą tronu. Tatiana zmuszona przez ciotkę musi wziąć udział w Wyborze, jeśli chce spełnić swoje marzenia.

Zapewne wielu z was powie teraz, że to wypisz wymaluj historia jak z Rywalek. I chociaż sama tej książki nie czytałam, to praktycznie wszędzie słyszę właśnie takie same opinie. Mam w planach przeczytanie Rywalek - wówczas na pewno podzielę się z wami moimi przemyśleniami odnośnie obydwóch historii.

Gdy tylko skończyłam czytać Królestwo ze szkła doszłam do wniosku, że w sumie historia była całkiem fajna, ale jest to książka zdecydowanie bardziej skierowana do młodszych czytelniczek. Nie chodzi mi już o fabułę, bo mi samej przyjemnie poznawało się historię Tatiany. Jednak nie mogłam nie zauważyć, jak bardzo dziecinna, w towarzystwie czterech młodzieńców, była główna bohaterka, jak z resztą wszystkie dziewczęta, które zakwalifikowały się do dalszych etapów Wyboru. Sami młodzieńcy z resztą też nie byli lepsi. Najbardziej z pośród nich wyróżniał się Phillip - nie muszę chyba dodawać, że to on stał się moim ulubieńcem. Tylko on zachowywał się odpowiednio jak na swój wiek. Wiem, może się za bardzo czepiam, ale jak dla mnie było to lekko przesadzone i przez to książka mocno na tym traci.

Gdy, już po przeczytaniu książki, podsumowywałam sobie to, co poznałam na jej kartach, doszłam też do wniosku, że w sumie nic wielce spektakularnego tam nie było. Tatiana ciągle spierała się z Phillipem, często spotykała gdzieś podczas spacerów pozostałych młodzieńców i rozmyślała o tym, jak bardzo chciałaby wrócić do domu. W jej postaci denerwowało mnie też trochę to, że czasem wydawała się być taka wywyższająca się w stosunku do pozostałych dziewcząt. Myślę, że sama w sobie taka nie była, tylko czasem autorka przedstawiała ją w takim świetle, jakby bohaterka była taką właśnie osobą. Jestem przekonana więc, że akurat w tym przypadku była to wina autorki i jej nie do końca przemyślana forma przedstawienia Tatiany w niektórych sytuacjach. Kolejnym przykładem może być też to, jak zmieniała się jej osobowość, gdy występowała przed kamerą, w trakcie pierwszej selekcji. W swoich myślach zapierała się rękami i nogami, aby nie zostać wybraną. Rozpaczała, że to najgorsze, co może być, a gdy już została wybrana nagle wszystko zmieniało się o sto osiemdziesiąt stopni i nagle była pewną siebie i niezwykle zadowoloną z wyniku księżniczką. Na prawdę mocno mi to przeszkadzało, te dwa odmienne charaktery. Ale jak mówiłam, winię za to błędną interpretację zachowań autorki.

Żeby nie było, że na wszystko w tej książce narzekam powiem, że na prawdę bardzo spodobał mi się pomysł przedstawienia Viterry, jako państwo zamknięte pod kopułą, rządzące się swoimi prawami, itp. Myślę, że to wyszło autorce na prawdę dobrze i już wiem, że kryje się z tym w dalszych tomach jakaś tajemnica. Na pewno będę chciała ją poznać. Sam pomysł Wyboru również wydał mi się bardzo interesujący, jednakże tutaj można by nad tym pomysłem troszkę bardziej popracować.



Nie przedłużając już bardziej powiem tak, mimo tych moich narzekań na główną bohaterkę, itp cieszę się, że jednak poznałam historię zawartą w Królestwie ze szkła. Autorka miała ciekawy pomysł i szkoda tylko, że nad niektórymi jego kwestiami bardziej nie popracowała. Jednakże całość czytało mi się przyjemnie - autorka ma ciekawy styl, którym skutecznie przyciągnęła moją uwagę. Miejscami nie podobało mi się tylko, w jaki sposób prowadzi dialogi, bo wydawały mi się troszkę sztywne. Jednakże jest to drobny szczegół, który jestem w stanie przełknąć. Valentina Fast mocno zaskoczyła mnie zakończeniem, które obiecuje czytelnikowi kolejną świetną przygodę w dalszym tomie.Osobiście jestem za bardzo ciekawa tego, jak dalej potoczą się losy Tatiany, aby przerwać czytanie na drugim tomie serii. Także mimo wszystko - mimo tych wad i moich narzekań na nie - i tak z całą pewnością sięgnę po Krainę z jedwabiu.

Czy książkę wam polecam - mimo wszystko tak. Jednakże nie spodziewajcie się tutaj niczego wielce spektakularnego. To jedna z tych pozycji, które potrafią dobrze odprężyć, ale nie pozostają zbyt długo w pamięci.

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2018/02/203-przedpremierowo-krolestwo-ze-szka.html

Pierwsze, co rzuca mi się w oczy, w przypadku tej książki, jest niewątpliwie jej.... mało urodziwa okładka. Przekonałam się już, że nie tylko mi kojarzy się ona z tanimi harlequinami bądź z telenowelami. I chociaż każdy zapalony mól książkowy wie, że...

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2017/05/165-przedpremierowo-przyrodni-brat.html

Greta to cicha i spokojna nastolatka, z którą nigdy nie było żadnego problemu. Jakiś czas temu jej matka wyszła ponownie za mąż i cała rodzina wiodła wspólnie szczęśliwe życie. Dziewczyna nie wiedziała jednak, że jej ojczym ma syna z poprzedniego małżeństwa, który teraz niespodziewanie miał z nimi mieszkać przez rok. Szybko okazało się, że Elec to całkowite przeciwieństwo Grety - jest brawurowy, pewny siebie, zaborczy i niesamowicie wściekły na swojego ojca i jego nową rodzinę (a przynajmniej takiego udaje). Początkowe próby nawiązania kontaktu z przyrodnim bratem szybko spełzają na niczym, jednakże choć Elec traktuje Gretę jak śmiecia, dziewczynę ciągle coś do niego ciągnie. Szybko zaczyna rozkwitać pomiędzy nimi uczucie, które w ogóle nie miało mieć miejsca.

Powiem tak, choć zanim zabrałam się za czytanie tej książki, byłam do niej raczej neutralnie nastawiona - opis przedstawiony na okładce wydawał się być na prawdę interesujący, a sama okładka dość intrygująca, to już po pierwszych stronach chciałam się poddać i całkowicie się jej pozbyć. Gdy już po kilku stronach zaczęłam czytać, jak to główna bohaterka niesamowicie zachwyca się swoim przyrodnim bratem (oczywiście z podtekstem seksualnym), całkowicie odechciało się się poznawania tej historii. Przez to wszystko obawiałam się, że cała książka będzie taką typową nic nie wartą książką, a na poznawanie takiej pozycji zdecydowanie nie miałam ochoty. Ale postanowiłam zacisnąć zęby i brnąć w to wszystko dalej. Na szczęście z czasem wszystko zaczęło się w miarę uspokajać i koniec końców bardzo się cieszę, że już na początku się nie poddałam.

Przede wszystkim, o czym koniecznie muszę tutaj wspomnieć, uważam, że opis przedstawiony na okładce książki na prawdę mocno odbiega od tego, co możemy znaleźć w jej wnętrzu. Sama spodziewałam się jakiegoś na prawdę wielkiego znęcania się psychicznego w wykonaniu Eleca nad Gretą, a otrzymałam tak na prawdę zwyczajne słowne utarczki ze strony chłopaka, który zwyczajnie nie mógł znieść tego, że jego ojciec ma nową rodzinę. Ja przynajmniej tak to odebrałam, Już od pierwszych stron było bowiem widać, dlaczego Elec zachowuje się tak a nie inaczej i łatwo można było dostrzec, że zależy mu na Grecie. Myślę więc, że Wydawnictwo trochę poniosła fantazja, gdy pisali opis dla tej pozycji.

Rozmawiałam o tym z jedną dziewczyną, gdy zaczęłam czytać Przyrodniego brata, że jest to chyba kolejna pozycja, gdzie przyrodnie rodzeństwo się w sobie zakochuje (dla niej niestety, dla mnie jak najbardziej stety) - jak chociażby Czy wspominałam, że Cię kocham. Jednak co mi sie w tej książce podobało to to, że jest to tak jakby połączenie właśnie książki Estelle Maskame oraz Love, Rosie Cecelii Ahern. Chodzi mi o to, że owszem mamy motyw, gdzie główni bohaterowie (przyrodnie rodzeństwo) się w sobie zakochują, jednakże z jakiegoś powodu obydwoje duszą w sobie te uczucia i dzieje się wszystko tak jak we właśnie Love, Rosie, że gdy w końcu któreś z nich ma odwagę, aby odzyskać tego drugiego, już jest za późno, bo ten ktoś zaczyna układać sobie życie. Bardzo lubię czytać takie historie mimo, że są dla mnie one na prawdę przygnębiające, gdy bohaterowie w końcu uświadamiają sobie, ile tak na prawdę czasu zmarnowali na te wszystkie gierki. Pod tym względem Przyrodni brat na prawdę mi się spodobał.

Samych bohaterów na prawdę polubiłam (oczywiście mój number one to nie kto inny, jak Elec) i z całych sił kibicowałam im z całego serca. Przyjemnie obserwowało mi się, jak ich uczucie zaczyna rozkwitać i z jakim wielkim bólem muszą zmagać się podczas rozłąki (chociaż obydwoje mocno starają się to ukryć). W przypadku bohaterów jedyne co mi się nie podobało to to, że po pierwszej rozłące autorka przenosi historię kilka lat naprzód i tak na prawdę nie mamy zielonego pojęcia, co w tym czasie się z nimi działo. Owszem sami troszkę wspominają swoją przeszłość, jednak jest tego tak mało, że nie wiele można dowiedzieć się o ich życiu. Mi osobiście się to nie spodobało, czułam przez to zwyczajnie na prawdę spory niedosyt. Myślę, że skoro już autorka chciała zastosować taki zabieg, powinna go lepiej przemyśleć i bardziej popracować nad szczegółami.

W całej książce jednak najbardziej denerwowało mnie to, że wszystko działo się tam w bardzo zawrotnym tempie. W szczególności można było to dostrzec na samym początku książki. Autorka potrafiła opisywać jedno zdarzenie, by nagle przenieść do następnego, nie dając tym samym czytelnikowi możliwości oswojenia się z daną sytuacją. Ja czułam się jakbym jechała jakąś szaloną kolejką górską, gdzie obrazy zmieniają się dosłownie co chwila i zanim zawieszę na jakimś konkretnym wzrok, wszystko się już zmienia, a mi pozostaje jedynie oszołomienie tym, co się stało. Strasznie mi się to nie podobało i czasem miałam wrażenie, jakbym czytała książkę jakiegoś kompletnie zielonego w tych tematach pisarza, a wydaje mi się, że Penelope Ward raczej do takich osób nie należy.

Podsumowując więc, gdy przebrnie się już przez początkowe rozdziały książki, reszta jest na prawdę przyjemna. Nie jest to oczywiście jakaś wybitna lektura, jednakże idealnie nadaje się ona moim zdaniem do odprężenia się. Historia jest dość wciągająca, przez co czyta się ją raczej szybko. Zdecydowanie największym plusem są tutaj główni bohaterowie oraz relacja ich łącząca - szkoda więc, że autorka nie wykorzystała do końca ich potencjału. Mimo wszystko książkę polecam, jednak radzę nie nastawiać się na coś bardzo spektakularnego.

Recenzja dostępna również na blogu: http://about-katherine.blogspot.com/2017/05/165-przedpremierowo-przyrodni-brat.html

Greta to cicha i spokojna nastolatka, z którą nigdy nie było żadnego problemu. Jakiś czas temu jej matka wyszła ponownie za mąż i cała rodzina wiodła wspólnie szczęśliwe życie. Dziewczyna nie wiedziała jednak, że jej ojczym ma syna z poprzedniego...

Pewnie dla niektórych zabrzmi to bardzo dziwnie, ale uwielbiam czytać o różnych masakrach, które wydarzyły się na świecie. Bardzo lubię szukać w internecie śladów na ten temat i dowiadywać się wszystkiego, co z tym może być związane. Myślę, że chyba zamiast na nowe media, miałam iść na psychologię. Moje zainteresowanie wiąże się bowiem jedynie z tym psychicznym aspektem całej sytuacji.
Jak dotąd jednak nigdy nie spotkałam żadnej powieści, która by taką właśnie historię opowiadała. Może to była moja wina, bo niezbyt dokładnie szukałam. Wyobraźcie sobie więc, jak wielkie było moje zainteresowanie, gdy dowiedziałam się, że Wydawnictwo Feeria Young wydaje książkę, która właśnie o takiej masakrze opowiada. Chyba nic w tym dziwnego, że koniec końców objęłam Chłopaka, który bał się być sam swoim patronatem, prawda?

Historia zawarta w powieści zaczyna się dość niewinnie. Mamy pierwszy dzień, po feriach zimowych, uczniowie niechętnie wracają do codzienności i mierzą się z trudami związanymi ze szkołą. Jak co roku wszyscy uczniowie muszą obowiązkowo stawić się na apelu w audytorium, gdzie dyrektor szkoły będzie po raz kolejny wygłaszała tą samą przemowę. I gdy apel w końcu dobiega końca, a uczniowie i nauczyciele chcą opuścić salę, okazuje się to niemożliwe. Ktoś zamknął wszystkie drzwi. I gdy do wszystkich dociera, że to chyba jednak nie jest kolejny głupi kawał szkolnego żartownisia, pojawia się on - z bronią w ręce i szaleństwem w oczach. W przeciągu godziny dokonał takiego spustoszenia, po którym nie jeden długo nie będzie się mógł pozbierać.

Choć zazwyczaj najbardziej lubię, gdy narracja książce prowadzona jest w sposób jednoosobowy - gdy konkretny (zazwyczaj główny) bohater opowiada nam całe zdarzenie - to akurat w tym przypadku kompletnie by to nie przeszło. W Chłopaku, który bał się być sam mamy aż czterech narratorów. Charakteryzuje ich to, że w jakiś sposób są oni powiązani z napastnikiem - Autumn jest jego siostrą, Sylvi to dziewczyna Autumn, która od dawna ma na pieńku z jej bratem, Thomàs jest bratem Sylvi i tym, który jest w wiecznym konflikcie z ich oprawcą, a Claire to jego była dziewczyna. Są to więc osoby z jego dość bliskiego otoczenia i które najlepiej, moim zdaniem, potrafiły wyrazić wszystkie emocje, które wiązały się z całym zdarzeniem. Bo powiedzmy sobie szczerze - kto chciałby czytać o tym co czuł jakiś zwykły pan X, czy Y kompletnie nie związany z napastnikiem? Byłoby to ciekawe, ale nie w takim stopniu, jak wrażenia osób bliskich oprawcy. Dodatkowo każdy z nich (choć początkowo prócz Autumn i Sylvi) przebywa w innej odległości, czy pomieszczeniu, dzięki czemu autorka dała nam możliwość posiadania wglądu do wszystkiego, co ma związek z masakrą. Jak dla mnie takie zagranie było po prostu genialne - dodało całości tego charakterystycznego dreszczyku i niepokoju.

Bardzo zaskoczyło mnie w tej powieści to, że praktycznie już od pierwszych stron coś się dzieje. Sama akcja jest tak bardzo wciągająca, że książkę czyta się jednym tchem. Mi zajęło to jakieś trzy godziny - tak bardzo chciałam wiedzieć, jak cała sytuacja się skończy. Autorka tak umiejętnie wszystko rozplanowała, że całość świetnie ze sobą synchronizuje. Dzięki temu, w jaki sposób przedstawiła swoją historię, zyskała pełną uwagę i ciekawość czytelnika. Ja jestem pod wielkim wrażeniem tego, co udało jej się dokonać.

Wcześniej zapomniałam wspomnieć, że cała akcja - od momentu, kiedy Tyler (sprawca masakry) uwięził wszystkich w auli, do momentu zakończenia sprawy - trwała niecałą godzinę. Autorka, w następujących kolejno po sobie rozdziałach, zamieszczała informację, w jakim właśnie czasie dany rozdział się rozgrywa. Tutaj mam niestety jedno ale. W większości przypadków rozdział trwał jakieś maksymalnie 5 minut. Moim zdaniem to, co działo się w tym czasie na kartach powieści, nie zdążyło by wydarzyć się w rzeczywistości. Jak dla mnie więc autorka nieco pogubiła się w ramach czasowych, co strasznie mnie denerwowało. Uwierzcie mi, że starałam się nawet analizować wszystko w taki sposób, aby sprawdzić, czy dany rozdział mógłby się faktycznie wydarzyć w tak krótkim czasie, ale za każdym razem utwierdzałam się w przekonaniu, że tak być nie mogło. Jest to chyba moje jedyne ale do całości książki i mimo, iż w trakcie czytania mnie to denerwowało, to jednak patrząc na wszystko już mając ją za sobą mogę stwierdzić, że jest to tylko szczegół, który niczego tej pozycji nie ujmuje.

Jak wspomniałam, bardzo spodobał mi się sposób narracji i przyznaję, że autorka spisała się świetnie wcielając się w każdego bohatera tak, aby każdy różnił się od swojego poprzednika. Żałuję jednak, że żaden z rozdziałów nie był poświęcony Tylerowi. Moglibyśmy przez to lepiej zrozumieć tok jego myślenia i przez to książka mogłaby kazać się być jeszcze bardziej ciekawa. A tak, co do motywów, które nim kierowały, musieliśmy zaufać tylko temu, co sugerowała jego siostra Autumn, czy inni bohaterowie. Myślę, że mógłby był on na prawdę ciekawą postacią, ale wielka szkoda, że autorka tego nie dostrzegła.

Podsumowując więc - Chłopak, który bał się być sam to książka niezwykła! Jest tak przepełniona różnymi emocjami, że czytając nie da się odczuwać tego, co jej bohaterowie. Śledząc z zapałem każdą kolejną stronę pogrążamy się w rozpaczy, strachu i bólu. Dowiadujemy się, jak mogą czuć się osoby, które stały się ofiarami napastnika pokroju Tyler i jak w przeciągu jednej godziny może zmienić się w naszym życiu dosłownie wszystko. Czytając nie można się również nie wzruszyć - bo za powłoką potwora, który bez skrupułów zabija 39 osób, kryje się zagubiony chłopak, którego sytuacje niezależne od niego samego doprowadziły do takich działań. Sama autorka ma świetny styl idealnie nadający się do właśnie takich historii i żywię ogromną nadzieję, że może jeszcze kiedyś Marieke Nijkamp napisze podobną historię. Jeśli tak, ja zdecydowanie będę czekać pierwsza w kolejce, aby się z nią zapoznać.

Także już słowem zakończenia, oczywiście polecam wam tą książkę z całego serca i gwarantuję, że nie będziecie się przy niej nudzić! To pozycja, którą koniecznie trzeba poznać!

Pewnie dla niektórych zabrzmi to bardzo dziwnie, ale uwielbiam czytać o różnych masakrach, które wydarzyły się na świecie. Bardzo lubię szukać w internecie śladów na ten temat i dowiadywać się wszystkiego, co z tym może być związane. Myślę, że chyba zamiast na nowe media, miałam iść na psychologię. Moje zainteresowanie wiąże się bowiem jedynie z tym psychicznym aspektem...