Kredziarz

Świetny zaskakujący thriler trzyma do samego końca w napięciu. Mamy pokazane tutaj wydarzenia, które dzieją się w 2 przedziałach czasowych obecnie a także w czasach młodości głównego bohatera. Morderstwo do którego doszło i które wydawać by się mogło że mają bardzo proste rozwiązania tak naprawdę nie są takie jak nam się wydaje.

Świetny zaskakujący thriler trzyma do samego końca w napięciu. Mamy pokazane tutaj wydarzenia, które dzieją się w 2 przedziałach czasowych obecnie a także w czasach młodości głównego bohatera. Morderstwo do którego doszło i które wydawać by się mogło że mają bardzo proste rozwiązania tak naprawdę nie są takie jak nam się wydaje.

Pokaż mimo to

Kolejny świetny thriller w moich rękach. Naprawdę, książka super, mega wciągająca, jestem pod ogromnym wrażeniem. Akcja toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych, w latach 80 i w obecnym czasie. I w obu dzieją się dziwne rzeczy. Wydarzenia z przeszłości rzucają cień na teraźniejszość. Wszystko jest ważne, wszystko się zazębia. Można też zaobserwować efekt motyla, czyli skutki pewnych wydarzeń, które często są losowe i nieprzemyślane.
Każdy ma coś za uszami, nawet dzieci. Nikt nie jest niewinny.

Kolejny świetny thriller w moich rękach. Naprawdę, książka super, mega wciągająca, jestem pod ogromnym wrażeniem. Akcja toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych, w latach 80 i w obecnym czasie. I w obu dzieją się dziwne rzeczy. Wydarzenia z przeszłości rzucają cień na teraźniejszość. Wszystko jest ważne, wszystko się zazębia. Można też zaobserwować efekt motyla, czyli...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na pozór lekka książka młodzieżowa jednak mnie wciągneła BARDZO. Zupełnie nie mogłam się od niej oderwać. Myślę, że jest to świetna pozycja dla osób w różnym wieku. Ciekawy i orginalny thriller jakiego jescze nie było. I LOVE it! <3

Na pozór lekka książka młodzieżowa jednak mnie wciągneła BARDZO. Zupełnie nie mogłam się od niej oderwać. Myślę, że jest to świetna pozycja dla osób w różnym wieku. Ciekawy i orginalny thriller jakiego jescze nie było. I LOVE it! <3

Pokaż mimo to

Dwa lata temu kupiłam tę książkę siostrze na urodziny. Po dwóch latach "wróciła" do moich rąk, by ją przeczytać. Super książka! Historia paczki przyjaciół opowiadana na dwóch płaszczyznach czasowych. Poznajemy przygody i perypetie 12-letnich dzieci i ich dorosłe życie po 30 latach. Łańcuszek zagadek z dzieciństwa sięga aż 2016 i dopiero wtedy prawda wychodzi na jaw. Kto jest autorem tajemniczych rysunków kredą? Nie powiem :) Przeczytajcie!

Dwa lata temu kupiłam tę książkę siostrze na urodziny. Po dwóch latach "wróciła" do moich rąk, by ją przeczytać. Super książka! Historia paczki przyjaciół opowiadana na dwóch płaszczyznach czasowych. Poznajemy przygody i perypetie 12-letnich dzieci i ich dorosłe życie po 30 latach. Łańcuszek zagadek z dzieciństwa sięga aż 2016 i dopiero wtedy prawda wychodzi na jaw. Kto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słuchając audiobooka, nie umiałam opędzić się od porównania tej książki z "To" Stephena Kinga. Nicky była dla mnie lustrzanym niemal odbiciem Bev. Eddie w sumie trochę przypominał mi Billa. Nie zabrakło też nastoletniego dupka, który dręczył dzieci. Od razu więc mówię, że książka nie jest oryginalna i jeśli czytaliście "To", będziecie mieć podobne odczucia.

Czy historia trzyma w napięciu? Początkowa scena w wesołym miasteczku tak, potem już różnie bywa, ale nie powiem, żebym czekała z zapartym tchem na dalszy rozwój wydarzeń. Powiem nawet, że mniej więcej wiedziałam, czego się spodziewać i brak ogarnięcia głównego bohatera mnie czasem rozbrajał.

Książka była bardzo chwalona, ja do peanów na jej temat się nie przyłączę. Za dużo było dla mnie nawiązań do Kinga. Miało być mrocznie, tajemniczo, a ja cały czas czekałam na klauna, który zaraz zacznie mordować ludzi. Niestety, nie pojawił się. Tytułowy kredziarz - no cóż, moim zdaniem to było przekombinowane.

Zakończenie nie urwało mi pośladków. Powiem więcej, nie kupiłam go za grosz. Wyjaśnienie zagadki było niewiarygodne. Miały być fajerwerki, a dostałam odgrzewanego kotleta.

Słuchając audiobooka, nie umiałam opędzić się od porównania tej książki z "To" Stephena Kinga. Nicky była dla mnie lustrzanym niemal odbiciem Bev. Eddie w sumie trochę przypominał mi Billa. Nie zabrakło też nastoletniego dupka, który dręczył dzieci. Od razu więc mówię, że książka nie jest oryginalna i jeśli czytaliście "To", będziecie mieć podobne odczucia.

Czy historia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kredowy ludzik na okładce, jak nieme pytanie. Wchodzisz do gry czy tchórzysz? Zaryzykowalam. Warto było. Fabuła wciągnęła mnie od pierwszej strony a potem coraz głębiej i głębiej jak silny nurt mrocznej rzeki. Wyrzuciła mnie dopiero na ostatniej stronie. Polecam:)

Kredowy ludzik na okładce, jak nieme pytanie. Wchodzisz do gry czy tchórzysz? Zaryzykowalam. Warto było. Fabuła wciągnęła mnie od pierwszej strony a potem coraz głębiej i głębiej jak silny nurt mrocznej rzeki. Wyrzuciła mnie dopiero na ostatniej stronie. Polecam:)

Pokaż mimo to

To wciągająca, porywająca i zaskakująca książka.
http://mamowisko.blogspot.com/2019/02/ksiazkiagi-kredziarz.html

To wciągająca, porywająca i zaskakująca książka.
http://mamowisko.blogspot.com/2019/02/ksiazkiagi-kredziarz.html

Pokaż mimo to

Elisę zabił pastor, jednak była to przypadkowa ofiara - zginąć miała Hannah (przez fryzury dziewczęta można było pomylić, zwłaszcza po zmroku), która spodziewała się dziecka z duchownym. Mimo jego nacisków nie zdecydowała się na aborcję, dlatego by uniknąć skandalu, mężczyzna, który tylko udawał katatonika, umówił się z kochanką w lesie. Nie był jednak świadom, że było to miejsce schadzek Waltzerki z panem Halloranem i to okaleczona dziewczyna padła jego ofiarą. Nauczyciel popełnił samobójstwo i wszyscy uznali go za winnego morderstwa. Kiedy Eddie postanawia skonfrontować się z duchownym, dowiaduje się, że wyszedł on z ośrodka, by zamordować Chloe - która okazuje się owocem jego romansu z Hannah. Adams znajduje dziewczynę ledwo żywą i zostaje zaatakowany przez jej ojca. Wywiązuje się walka i Chloe zabija pastora, ratując życie Eddiego.
Wypadek Gava również skrywa tajemnice: Mickey rzeczywiście nie pił na tamtej imprezie; Hoppo dosypał mu do szklanki narkotyku, żeby rozbił auto. Była to zemsta za przespanie się z jego dziewczyną. Mickey odkrył prawdę i groził jej ujawnieniem, dlatego David zepchnął go do rzeki. Natomiast Gav wybaczył Mickeyowi, ponieważ czuł się odpowiedzialny za śmierć jego brata - to on ukradł rower Seana.
Odpowiedzialny za pobicie pastora jest ojciec Hannah, ale nie do końca wyjaśnia się kwestia wyciętych na jego plecach skrzydeł i malunków w kościele, prawdopodobnie jednak stoi za tym Nicky.
Na koniec okazuje się, że Eddie jako pierwszy znalazł ciało Waltzerki i to on zostawił wskazówki, które do niej prowadziły. Co więcej, zabrał jej głowę i przechował ją przez te wszystkie lata.
Autorka sugeruje, że mężczyzna odziedziczył chorobę Alzheimera po ojcu.

Elisę zabił pastor, jednak była to przypadkowa ofiara - zginąć miała Hannah (przez fryzury dziewczęta można było pomylić, zwłaszcza po zmroku), która spodziewała się dziecka z duchownym. Mimo jego nacisków nie zdecydowała się na aborcję, dlatego by uniknąć skandalu, mężczyzna, który tylko udawał katatonika, umówił się z kochanką w lesie. Nie był jednak świadom, że było to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co mogłabym powiedzieć... po pierwsze to, że nie raz musiałam zbierać szczękę z podłogi. Po drugie, że niektóre sentencje i myśli skutecznie przyciągały moją uwagę na dłuższą chwilę. Po trzecie, że zachwyt nad sposobem w jaki została napisana książka wydawał się nie mieć końca. I po czwarte - że przedstawiona historia oplotła mój umysł mackami, które nie pozwalały mi się od niej oderwać.

Jeśli chodzi o szczegóły, moje serce skradły opisy, które momentami były zupełnie nie na miejscu, jakby oderwane od uniwersum bohaterów, a równocześnie stanowiły tak idealne dopełnienie. Świetnie uwidocznione zostały połączenia między poszczególnymi wydarzeniami i dodatkowo uwydatnione słowami "a nie powinienem był". Według mnie, taki zabieg bardzo dobrze wpływa na odbiór tej książki. Pogmatwanie całej historii (mimo "odebrania" mi kilku ważnych wyjaśnień) pozwoliło mi na przyjemne uczucie olśnienia za każdym razem, gdy w mojej głowie nowe fakty zaczynały układać w całość.
Bardzo zaskoczyło mnie wybranie narratora pierwszoosobowego - w końcu ma on dostęp tylko i wyłącznie do swoich własnych myśli i przeżyć, skąd więc będziemy czerpać inne istotne elementy układanki? I tutaj autorka poradziła sobie wyśmienicie - Ed opowiadając historię trochę sobie dopowiada, trochę przypadkiem usłyszał, trochę opiera na przypuszczeniach. Zarysowywanie niektórych sytuacji za pomocą słowa "może" wyszło bardzo naturalnie (!), a jednocześnie dostarczyło nurtujących wyjaśnień.

Niestety - nie można mieć wszystkiego. Język, który bardzo mi się podobał, skutecznie odbierał grozę i mrok całej opowieści. Mam też kilka innych zastrzeżeń (i tutaj drobny spoiler dotyczący odbioru!!) - mam wrażenie, że postać pana Hallorana została źle... wykreowana? przedstawiona? Zostaje on bowiem pokazany w sposób sugerujący, że jest on ważnym, istotnym - w końcu również tytułowym - bohaterem. Jednak w trakcie czytania jego postać powoli się rozmywa zabierając ze sobą tą przyjemną, tajemniczą aurę. I właśnie to wiąże się z kolejną sprawą - zamieszanie z kredowymi ludzikami. Tyle byłe wokół nich szumu, świetnego klimatu, tak jak sam Kredziarz sprawiały wrażenie tych kluczowych. Jednakże z biegiem książki okazywały się tylko swego rodzaju dodatkiem, który nie powinien był zostać przedstawiony na tak wysokim miejscu.

Wspomniane wady są dla mnie na tyle małe, że daję tej książce aż dziewięć gwiazdek. Jak na debiut jest naprawdę imponująca! Tych kilka niedociągnięć jestem w stanie wybaczyć (biorąc pod uwagę zachwyt w jaki raz po raz wprawiała mnie ta opowieść). Zdecydowanie polecam, ale przestrzegam, że czyta się ją jednym tchem!

Co mogłabym powiedzieć... po pierwsze to, że nie raz musiałam zbierać szczękę z podłogi. Po drugie, że niektóre sentencje i myśli skutecznie przyciągały moją uwagę na dłuższą chwilę. Po trzecie, że zachwyt nad sposobem w jaki została napisana książka wydawał się nie mieć końca. I po czwarte - że przedstawiona historia oplotła mój umysł mackami, które nie pozwalały mi się od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie dalej jak kilka dni temu sięgnęłam po „Zniknięcie Annie Thorne”. Książkę, która średnio przypadła mi do gustu i którą nawet w jednym miejscu określiłam plagiatem przez zbyt mocne „inspirowanie się” twórczością Stephena Kinga. Nie dziwi zatem, że zabierając się za „Kredziarza” byłam raczej negatywnie nastawiona do twórczości autorki. Z drugiej strony jednak, wiedziałam, że choć reklamowany jako thriller, to mogę spodziewać się ponadnaturalnych nawiązań. I to warte podkreślenia, bo właśnie przez fakt, że wiedziałam, czego mogę oczekiwać, moja opinia o tej książce jest tak zdecydowanie lepsza od poprzedniej, którą czytałam.

Widać, że C.J Tudor ma pewne schematy, których lubi się trzymać. Tutaj też główny bohater jest nauczycielem, który dzieli ze swoimi przyjaciółmi z dzieciństwa pewien mroczny sekret, który mocno wpłynął na jego życie i który jeszcze czasami nie daje mu spać po nocach. Zdaje się, że dzieci nie zrobiły nic złego, ale pewna zabawa, którą zapoczątkowały w pewne wakacje wydaje się mieć groźne następstwa nawet trzydzieści lat po wydarzeniach tamtego lata.

Ginie dziewczyna. Zostaje nie tylko brutalnie zamordowana, ale jej ciało zaraz po śmierci zostało rozczłonkowane. Jej kończyny i korpus zabójca ukrył na polanie pod stertami liśćmi. Nigdzie nie ma jednak jej głowy. Głowy o pięknej, choć zniekształconej twarzy. To co charakterystyczne, to fakt, że do zwłok prowadzi swego rodzaju szlak wyrysowany kredowymi ludzikami. Taki samymi, jakimi grupka dzieci z okolicy komunikowała się ze sobą przez ostatnie tygodnie. Trzydzieści lat później te same dzieci dostają pocztą listy (znów jak w „Zniknięciu Annie Thorne”, tyle że tam mieliśmy do czynienia z korespondencją internetową), które przedstawiają podobne jak wówczas ludziki, a do każdego dołączona jest kreda. Jakby tego było mało, śmierć zdaje się ponownie zbierać swoje żniwo.

Wyjątkowo wciągnęła mnie ta historia, choć niespecjalnie polubiłam się z bohaterami. Wydaje mi się, że autorka ma problem z dobrym konstruowaniem postaci. Jest w stanie nadawać im pewne charakterystyczne cechy, ale nic ponadto. Przy poprzedniej swojej recenzji porównałam to do bohaterów filmu „W głowie się nie mieści” i tutaj też muszę skorzystać z tego porównania. Jest chłopiec „inny niż wszyscy”, bogaty dzieciak, który się rządzi, chłopczyca, biedny koleś i kłamliwy gość z aparatem na zęby. Nie poznajemy innych ich cech nawet wówczas, gdy przedstawia nam się ich jako dorosłych. Są jednowymiarowi. To samo dotyczy zresztą bohaterów pobocznych, a jedyną osobą, która przejawia jakikolwiek wachlarz cech i emocji zdaje się być Chloe, czyli współlokatorka jednego z dorosłych już dzieciaków z paczki.

Rozwiązanie zagadki nie jest wcale oczywiste, choć uważne oko może szybko dopatrzeć się różnych nawiązań do tego, co zostaje nam zaserwowane na koniec. Morderca wszystkim zamydlił oczy i prawdopodobnie, gdyby nie powrót kredowych ludzików, nigdy nie zostałby ujęty. Wątki paranormalne się pojawiają, choć w znacznie mniejszym stopniu i też nie do końca jesteśmy w stanie stwierdzić, czy nie są one po prostu wytworem wyjątkowo bujnej wyobraźni jednego z bohaterów, który jednocześnie jest narratorem.

Podsumowując, zdecydowanie jest to lepsza książka aniżeli „Zniknięcie Anne Thorne”. Wydaje mi się, że gdyby autorka popracowała nad kreacjami swoich bohaterów to jest na dobrej drodze do napisania dobrego, trzymającego w napięciu thrillera z wątkami nadprzyrodzonymi, w których tak się lubuje.

Nie dalej jak kilka dni temu sięgnęłam po „Zniknięcie Annie Thorne”. Książkę, która średnio przypadła mi do gustu i którą nawet w jednym miejscu określiłam plagiatem przez zbyt mocne „inspirowanie się” twórczością Stephena Kinga. Nie dziwi zatem, że zabierając się za „Kredziarza” byłam raczej negatywnie nastawiona do twórczości autorki. Z drugiej strony jednak, wiedziałam,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to