Pierwszą część oceniłam na 6, tej dałabym może 6.5. Fabularnie drugi tom wydaje mi się lepszy od poprzedniego. Natomiast jeśli chodzi o moją osobistą rozrywkę to czytało mi się go gorzej, bardziej mnie wynudził.

Eh, ta recenzja będzie trochę bez ładu i składu, ale chyba nie chcę tracić więcej czasu na rozwodzenie się nad tą lekturą.

Po pierwsze muszę o tym wspomnieć. Nikki i Gabe. Ich relacja na początku jest, cóż... dosyć burzliwa. To nie problem, to mogłoby być zrozumiałe. Problemem jest to, że Gabe przez 1/3 książki jest... zwyczajnym bucem. Ledwo byłam w stanie przez to przebrnąć i szanuję Nikki za jej cierpliwość do tego mężczyzny. To w jaki sposób się do niej zwracał, jak ją obwiniał...
Na szczęście jakoś w połowie Gabe sie ogarnia i już jej w porządku postacią. Nikki jako główna bohaterka też jest okej.

Generalnie to ta seria ma w moich oczach sporo zmarnowanego potencjału.

No bo tak, klątwa rodziny de Vincent. Autorka zwyczajnie nas, czytelników, teasinguje. No inaczej tego nazwać nie mogę. Ten wątek mógłby być tak ciekawy, a w ogóle nie jest rozwinięty. Jest ledwie muśnięty, coś tam wspomniany, ale nie ma w zasadzie żadnego znaczenia.

Przydomki braci - Lucyfer, Demon, Diabeł - nadal nie mają dla mnie sensu. Zresztą autorka też temu nie poświęca uwagi.

Postać Sabriny. Fajnie, że się pojawiła. Ale tak w zasadzie nie ma co o niej więcej powiedzieć prócz tego że jest suką (i wariatką).
(Pominę też podobieństwo wątku Sabriny i Parkera do wątku Madeline i Daniela z pierwszego tomu, ekhem).

Nawiedzony dom.
*wzdycha ze zmęczeniem*
No, jeśli czuliście pod tym względem niedosyt w "Lucyferze", to nie martwcie się. Nadal będzie go odczuwać.

Baton Rouge i syn Gabe'a. Dlaczego nie mamy żadnych scen pomiędzy ojcem i synem? Ja rozumiem, że to jest romans na pierwszym miejscu, no ale proszę. To nie tak, że książka pisana jest tylko z perspektywy głównej bohaterki, historię śledzimy też oczami Gabe'a. Skoro mogliśmy dostać parę scen pomiędzy Nikki a jej rodzicami lub przyjaciółkami, to co stało na przeszkodzie, by przybliżyć nam choć trochę relację Gabe i Williama?

Prócz tego, mamy więc ten romans. Nie mam co tu dużo mówić, jest całkiem nieźle i tyle. Scen erotycznych nie jest dużo. Chyba jest ich nawet mniej niz w pierwszym tomie. A no i też odnioslam wrażenie, że były troszeczkę lepsze. Fajnie, że pojawił się motyw sporej różnicy wieku głównej pary. Wiadomo, że z tym zawsze mogą się wiązać pewne kontrowersje. Autorka nie pozwala nam o tym zapomnieć, radzi sobie bardzo dobrze z tą kwestią.
Niemniej jednak historia miłosna Nikki i Gabe'a (chociaż tak jak i Julii i Luciana) nie utkwi na zbyt długo w mojej pamięci.

Mimo wszystko sięgnę po trzeci tom, bo postać Devlina wreszcie mnie delikatnie zaintrygowała. Kwestia śmierci Lawrence'a nadal pozostaje zagadką i może to Devlin maczał w tym palce? No i ten snippet na końcu "Gabriela". Rosie i Devlin, co? W pierwszej chwili Rosie wydaje się kobietą, która za nic nie pasowałaby do Devlina, więc może być ciekawie.

Pierwszą część oceniłam na 6, tej dałabym może 6.5. Fabularnie drugi tom wydaje mi się lepszy od poprzedniego. Natomiast jeśli chodzi o moją osobistą rozrywkę to czytało mi się go gorzej, bardziej mnie wynudził.

Eh, ta recenzja będzie trochę bez ładu i składu, ale chyba nie chcę tracić więcej czasu na rozwodzenie się nad tą lekturą.

Po pierwsze muszę o tym wspomnieć....

Drugi tom jest dużo lepszy. Tworzy nową historię lekko dopełniając poprzedniej. Trzeci tom jest fantastyczny .

Drugi tom jest dużo lepszy. Tworzy nową historię lekko dopełniając poprzedniej. Trzeci tom jest fantastyczny .

Czytając tą książkę miałam czasem wrażenie, że czytam jakąś inną historię postaci z pierwszej części. Trochę się różniły, ale znalazło się klika podobieństw. Drobnych to prawda, ale dla mnie dostrzegalnych. Przeczytam kolejną część, bo jestem ciekawa jaki jest trzeci z braci.

Czytając tą książkę miałam czasem wrażenie, że czytam jakąś inną historię postaci z pierwszej części. Trochę się różniły, ale znalazło się klika podobieństw. Drobnych to prawda, ale dla mnie dostrzegalnych. Przeczytam kolejną część, bo jestem ciekawa jaki jest trzeci z braci.

Lubię książki autorki, choć wciąż twierdzę, że przeczytałam ich za mało i zdecydowanie za rzadko po nie sięgam. Pamiętam mój sceptycyzm w trakcie słuchania pierwszego tomu i chyba głównie to zaważyło na tym, że tak długo zwlekałam z sięgnięciem po drugi tom. Czemu? Nigdy nie wiem, ale okazało się, że:
- wciągnęła mnie od pierwszych słów.
- jest sto razy lepsza, niż pierwszy tom i lubię bardziej zarówno Gabe'a, jak i Nikki ♡.
- jestem jeszcze bardziej ciekawa Devlina i uważam, że zostawienie go na sam koniec to świetny zabieg marketingowy.
- potrzebuję wiedzieć, czy tu serio jest jakaś klątwa, czy po to po porstu taki niesamowity klimat.
- dalej nie przepadam za tym lektorem i robi dziwne pauzy w trakcie czytania, chociaż głos ma miły.

Pierwsza połowa jest zdecydowanie spokojniejsza, taka trochę cisza przed burzą, ale za to można się trochę pouśmiechać i pokibicować Nikki. Druga połowa za to? Ufff, jazda bez trzymanki i nawet zastygłam bez ruchu w pewnym momencie, słuchając z napięciem, także doceniam mocno, bo ostatnio rzadko mi się to zdarza. Idę zamknąć się w sobie i poszukać kolejnej emocjonującej książki, bo zdecydowanie za mało mam ich w swoim życiu.

Lubię książki autorki, choć wciąż twierdzę, że przeczytałam ich za mało i zdecydowanie za rzadko po nie sięgam. Pamiętam mój sceptycyzm w trakcie słuchania pierwszego tomu i chyba głównie to zaważyło na tym, że tak długo zwlekałam z sięgnięciem po drugi tom. Czemu? Nigdy nie wiem, ale okazało się, że:
- wciągnęła mnie od pierwszych słów.
- jest sto razy lepsza, niż pierwszy...

Lepsza niż poprzednia i mam nadzieję,że gorsza od następnej 😁 polecam

Lepsza niż poprzednia i mam nadzieję,że gorsza od następnej 😁 polecam

Książka dobra, chociaż nie sprostała moim oczekiwaniom. Odkąd zaczęłam czytać Lucyfera, Gabriel był postacią, z którą się polubiłam. Wydawał się być 'najbardziej normalny' i ludzki z całej rodzinki, dlatego nie mogłam doczekać się książki z perspektywą i życiem Gabe'a. I niestety, zgubiło mnie to. Choć książka, jak już pisałam na prawdę nie jest zła, jest dobra, tak po prostu oczekiwałam czegoś lepszego po drugim tomie. Ale mimo to, bawiłam się dobrze. Autorka zawsze potrafi oddać klimat i świat, który sobie wyobraża podczas pisania książki. Jedyne jeszcze, czego mi zabrakło to 'bomby', jaką zawsze autorka szykowała przed końcem. Było jedno wydarzenie, które zapewne miało być eksplozją, jaką trzeba zaakceptować w tej serii, jednak "bomba nie wybuchła". Nie było to na tyle mocne, bym była tak pełna emocji, jak w przypadku pozostałych tomów.
ALE! Żeby nie było, że tylko źle mówię o książce - ostatnia strona strasznie mnie wzruszyła. Było w niej coś wyjątkowego, przez co poleciały mi łzy. I co więcej - ta ostatnia scena była warta męczenia się przez dwa tygodnie z ponad 400 stronową książką. Naprawiła też to, czego mi zabrakło i czego oczekiwałam, więc kończę z uśmiechem na twarzy, wrzucając gdzieś w kąt oczekiwania, jakim nie sprostała.

Książka dobra, chociaż nie sprostała moim oczekiwaniom. Odkąd zaczęłam czytać Lucyfera, Gabriel był postacią, z którą się polubiłam. Wydawał się być 'najbardziej normalny' i ludzki z całej rodzinki, dlatego nie mogłam doczekać się książki z perspektywą i życiem Gabe'a. I niestety, zgubiło mnie to. Choć książka, jak już pisałam na prawdę nie jest zła, jest dobra, tak po...

Witam. Przychodzę dziś do was z książka pod tytułem "Gabriel". Jest to druga część histori rodu de Vincento. Średni z braci też musi zmierzyć się ze swoją przeszłością jaki wybrać dobrze w sprawie przyszłości. Gabriel skradł mi serce on chyba najbardziej zasługuje na szczęśliwa miłość. Książka fajna i lekka do czytania. Polecam każdemu kto ma się ochotę trochę rozluźnić, pośmiać i rozczulić. Pozdrawiam.

Witam. Przychodzę dziś do was z książka pod tytułem "Gabriel". Jest to druga część histori rodu de Vincento. Średni z braci też musi zmierzyć się ze swoją przeszłością jaki wybrać dobrze w sprawie przyszłości. Gabriel skradł mi serce on chyba najbardziej zasługuje na szczęśliwa miłość. Książka fajna i lekka do czytania. Polecam każdemu kto ma się ochotę trochę rozluźnić,...

Poprzedni tom bardzo mi się podobał, ale ta historia nie zrobiła na mnie wrażenia. Bardzo się dłużyła i cieżko było mi się w nią wciągnąć.

Poprzedni tom bardzo mi się podobał, ale ta historia nie zrobiła na mnie wrażenia. Bardzo się dłużyła i cieżko było mi się w nią wciągnąć.

„Nie ma niewłaściwego czasu, aby wyznać komuś miłość.”


NIcolette Besson, córka gosposi De Vincentów całe swoje nastoletnie życie spędziła w rezydencji braci, dorastała wśród nich i tam tez przeżyła swą pierwszą miłość.
Na studia wyjechała ze złamanym sercem, tajemnicą skrywaną w głębi duszy i postanowieniem że nigdy nie wróci do posiadłości. Niestety życie jest nieprzewidywalne, jej mama poważnie choruje i musi poddać się chemioterapii.
Nikki wraca więc do Luizjany by na czas rekonwalescencji przejąć obowiązki matki. Bycie gosposią w nawiedzonej rezydencji de Vincent nie jest jednak takie proste, wygórowane oczekiwania Devlina i jego wredna narzeczona i Gabriel, na widok którego
wciąż szybciej bije jej serce to nie jedyne problemy z którymi boryka się Nikki. Szybko okazuje się, że klątwa de Vincent nie jest tylko przesądem, Nikki spotykają coraz dziwniejsze wypadki jakby ktoś czatował na jej życie.
Gabriel wciąż ma wyrzuty sumienie po tym jak potraktował Nikki i nie jest w stanie ukrywać, że dziewczyna nie jest mu obojętna. Czy Nikki da radę stawić czoła obowiązkom i Gabrielowi?
Gabe’a poznaliśmy już w pierwszym tomie opowieści. W „Lucyferze” wydawał mi się najmniej „demoniczny” a nawet sympatyczny. Tutaj przyglądamy mu się bliżej i jak się okazuje przydomek „Demon” nie wziął się z niczego.
Nikki to wrażliwa, piękna i odpowiedzialna młoda kobieta, niestety wydarzenia sprzed czterech lat odcisnęły swe piętno na jej dorosłym życiu i jej relacjach w mężczyznami.
Tak, Jennifer L. Armentruot doskonale kreuje bohaterów, są oni wielowymiarowi, barwni i „ludzcy”. Potrafią nas zaskakiwać zarówno pozytywnie jak i negatywnie.
Relacja bohaterów jest burzliwa, pełna wzlotów i upadków, mimo to cały czas im kibicujemy ponieważ nie można zlekceważyć łączącej ich chemii. Myślę że drugi tom serii De Vincent jest zdecydowanie lepszy od poprzedniego.
Mniej „cukierkowy”, mroczniejszy i pełen zawirowań. Chętnie sięgnę po ostatni tom i mam już swoje przypuszczenia co do postaci Devlina .
Nie zrażajcie się nudnymi okładkami bo książki z tej serii są naprawdę fajne.

„Nie ma niewłaściwego czasu, aby wyznać komuś miłość.”


NIcolette Besson, córka gosposi De Vincentów całe swoje nastoletnie życie spędziła w rezydencji braci, dorastała wśród nich i tam tez przeżyła swą pierwszą miłość.
Na studia wyjechała ze złamanym sercem, tajemnicą skrywaną w głębi duszy i postanowieniem że nigdy nie wróci do posiadłości. Niestety życie jest...

"Gabriel" to druga część przygód braci de Vincent, która okazała się być taka samo dobra jak pierwsza. Pochłonęłam ją w jeden dzień przez większą część książki z bananem na twarzy 😁 Jednak niech Was to nie zwiedzie, bo powieść dotyka też mniej wesołych a nawet bardzo bolesnych tematów. Zdarzyło mi się i przy tej opowieści łezkę uronić.

Znowu muszę się zachwycić tym, z jaką lekkością Autorka potrafi pisać, jak niesamowicie przywiązuje nas do swoich postaci pozwalając zamieszkać w głowach głównych bohaterów.

Znowu powtórzę się w kwestii hot scen 🔞 Nie wiem jak Pani Armentrout to robi, ale ja tylko czekam na więcej 🤭 Po 30-tu latach czytania książek jest to dla mnie nie lada odkryciem 😁

Czy fabuła jest przewidywalna? Myślę, że w wielu miejscach Autorka potrafi zaskoczyć a największym plusem jest to, że nie przedłuża. Losy bohaterów są zgrabnie, energicznie zaplecione. Wszystko dzieje się wręcz w idealnym tempie.

Kocham braci de Vincent i jeśli ich jeszcze nie znacie, nie spocznę dopóki tego nie zmienię 🤭🤣💙

"Gabriel" to druga część przygód braci de Vincent, która okazała się być taka samo dobra jak pierwsza. Pochłonęłam ją w jeden dzień przez większą część książki z bananem na twarzy 😁 Jednak niech Was to nie zwiedzie, bo powieść dotyka też mniej wesołych a nawet bardzo bolesnych tematów. Zdarzyło mi się i przy tej opowieści łezkę uronić.

Znowu muszę się zachwycić tym, z jaką...