Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powrót do tej książki po wielu latach od ostatniej lektury. Wiem, że ma wady i może nie jest super wybitna. Niemniej, tempo opowieści, kreacja świata i postaci, humorystyczne i cięte dialogi oraz świetnie opisane sceny batalistyczne, a do tego rewelacyjny research autorki po Biblii, apokryfach oraz mistycznej literaturze judaistycznej - to wszystko, plus mój własny sentyment, sprawia, że nie potrafię nie kochać tej książki, ani jej niżej ocenić. All time favorite i tyle.

Powrót do tej książki po wielu latach od ostatniej lektury. Wiem, że ma wady i może nie jest super wybitna. Niemniej, tempo opowieści, kreacja świata i postaci, humorystyczne i cięte dialogi oraz świetnie opisane sceny batalistyczne, a do tego rewelacyjny research autorki po Biblii, apokryfach oraz mistycznej literaturze judaistycznej - to wszystko, plus mój własny...

Nie trafiło w moją wrażliwość w ogóle. Bardzo krótkie formy (czasami na jednej stronie znajduje się dosłownie równoważnik zdania składający się z trzech słów i tyle), ale niekoniecznie bogate w treść. Próbuje udawać polską Rupi Kaur, ale Rupi mnie przynajmniej jakoś poruszyła, a Ciarkowska niestety nie. Daję o jedną gwiazdkę więcej, bo tomik jest pięknie wydany i ma ładne ilustracje.

Nie trafiło w moją wrażliwość w ogóle. Bardzo krótkie formy (czasami na jednej stronie znajduje się dosłownie równoważnik zdania składający się z trzech słów i tyle), ale niekoniecznie bogate w treść. Próbuje udawać polską Rupi Kaur, ale Rupi mnie przynajmniej jakoś poruszyła, a Ciarkowska niestety nie. Daję o jedną gwiazdkę więcej, bo tomik jest pięknie wydany i ma ładne...

Długo czytałam tą księgę, nie dlatego, że jest opasła, ani dlatego, że jest nudna - bynajmniej. Jest bardzo wciągająca, bardzo rozbudowana i po prostu wymaga skupienia się - nie jest to lektura do poczytania w podróży do pracy w autobusie stojącym w porannym korku.

Nie jestem jakąś wielką fanką pani Tokarczuk (a raczej, do tej pory nie byłam, ale teraz to już będę), do tej pory przeczytałam tylko 3 książki jej autorstwa ("Prawiek i inne czasy", którego już nawet za bardzo nie pamiętam, "Anna In w grobowcach świata", która jest ciekawą próbą reinterpretacji sumeryjskiego mitu o bogini Inannie, oraz "Bieguni", którzy bardzo mi się podobali), ale nawet pomimo takiej szczątkowej wiedzy o jej twórczości mogę stwierdzić, że "Księgi Jakubowe" to literackie opus magnum, dzieło totalne tej niezwykle utalentowanej autorki.

Przede wszystkim chylę czoła nad ogromnym nakładem pracy jaki w napisanie tego dzieła włożyła pani Tokarczuk. To widać na każdej stronie. Autorka bardzo starannie opisała ruch frankistowski w Polsce, szczegółowo przedstawiając kolejność zdarzeń, nauki Jakuba Franka, tajniki judaizmu oraz mistycznych ruchów żydowskich. Pani Tokarczuk wiele wysiłku włożyła również w to, żeby opisać atmosferę społeczną ówczesnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów w przededniu pierwszego rozbioru. Dzieło to ma zatem niewątpliwą wartość edukacyjną.

Jedną z zalet tej powieści jest również sposób przedstawienia samej postaci Jakuba Józefa von Frank-Dobruckiego (znanego wcześniej jako: יעקב פרנק Ja’akow Josef ben Juda Lejb Frank), widzianego jedynie z perspektywy postronnych osób. Dzięki temu pani Tokarczuk nie narzuca czytelnikowi jednoznacznej odpowiedzi na pytanie czy Jakub Frank był prawdziwym wizjonerem działającym ze szlachetnych pobudek i głębokiej wiary czy też był po prostu zwykłym hochsztaplerem żądnym władzy, zaszczytów i dóbr materialnych? Próba wniknięcia w umysł tej charyzmatycznej postaci mogłaby być zbyt karkołomna i prawdopodobnie straszliwie spłyciłaby fabułę tej lektury, sądzę więc, że to dobrze iż autorka z takowej zrezygnowała.

Dodatkowym plusem jest piękny, stylizowany na archaiczny (zwłaszcza w listach lub notatkach) język oraz częste użycie przez panią Tokarczuk prozy poetyckiej.

Jako bonus dostajemy również nawiązanie do frankistowskiego pochodzenia Mickiewicza (wspomniania tylko rodzina Majewskich z Litwy) oraz kabalistyczne wyjaśnienie owego słynnego "czterdzieści i cztery". Co ciekawe pani Tokarczuk nie pisze wprost o żydowskim pochodzeniu rodziny Mickiewicza - pytanie czy wynika to z tego, że nie jest do końca przekonana do tego czy może raczej ze względu na wciąż kwitnący antysemityzm wsród Polaków, którym nawet w szkołach nie mówi się o żydowskim pochodzeniu wieszcza, jakby to było coś złego, wstydliwego, co trzeba trzymać w tajemnicy.

Nie mogę nie wspomnieć oczywiście również o naprawdę wspaniałym wydaniu tej książki - twarda oprawa, porządne szycie, dobrze dobrana wielkość czcionki (nie za duża i nie za mała) i mnogość wspaniałych ilustracji.

Szczerze polecam.

Długo czytałam tą księgę, nie dlatego, że jest opasła, ani dlatego, że jest nudna - bynajmniej. Jest bardzo wciągająca, bardzo rozbudowana i po prostu wymaga skupienia się - nie jest to lektura do poczytania w podróży do pracy w autobusie stojącym w porannym korku.

Nie jestem jakąś wielką fanką pani Tokarczuk (a raczej, do tej pory nie byłam, ale teraz to już będę), do tej...