Faworyty

W swoim życiu przeczytałam kilka powieści autorstwa pani Manueli Gretkowskiej.
Za każdym razem zanim sięgnę po twórczość autorki zastanawiam się czym tym razem mnie zaskoczy i czy mi się spodoba. Dla mnie to jest inny typ literatury. Nie zawsze na skróty i pod publikę, raczej szczerze i bezpośrednio. Nieważne, że czasem bezczelnie i z nazywaniem rzeczy po imieniu (niekoniecznie wygodnym dla innego oka) ważne, że w zgodzie ze sobą i swoim pomysłem na życie. Podoba mi się to.
*
Nie inaczej było z tą powieścią Faworyty. Bezpośrednia, bezczelna, ukazująca prawdziwe oblicze człowieka u władzy. Słabego i obnażonego, nie potrafiącego odnaleźć się w dorosłości, dużego dziecka. Król - narcystyczna dusza pełna egoizmu, zaspokajająca swoje popędy i jego trzy Faworyty. Kobiety o różnych cechach. Poddające się, igrające z losem, uznawane przez mężczyzn za słabostki. Bo tak kobiety spostrzegano.

Bolały słowa, sceny i przedstawiony los kobiety jako człowieka oraz całego społeczeństwa. Bolało do czego ich zachowanie prowadzi. Prześmiewcza jednak prawdziwa. Nie odbiega daleko od teraźniejszości. Tego jaki człowiek jest.

O biedny królu czym zawiniłeś, że los skazał cię na takie potępienie.

Dobra. Inna. Jakże prawdziwa.

W swoim życiu przeczytałam kilka powieści autorstwa pani Manueli Gretkowskiej.
Za każdym razem zanim sięgnę po twórczość autorki zastanawiam się czym tym razem mnie zaskoczy i czy mi się spodoba. Dla mnie to jest inny typ literatury. Nie zawsze na skróty i pod publikę, raczej szczerze i bezpośrednio. Nieważne, że czasem bezczelnie i z nazywaniem rzeczy po imieniu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść jest nasączona aż do przesady uczuciami i emocjami, jakie tylko mogą się wydarzyć między kobietą a mężczyzną. Między kochankami, między żoną a mężem, bratem i siostrą czy córką a ojcem.
Trudno do końca zaliczyć „Faworyty” do rodzaju powieści historycznej. Polityka i historia są tylko tłem do rozgrywek miłosnych i salonowych. Wątek zakulisowych układów i walki o władzę, dla mnie najciekawszy , ratuje całą historię, trochę zbyt mocno doprawioną pieprzem.

Powieść jest nasączona aż do przesady uczuciami i emocjami, jakie tylko mogą się wydarzyć między kobietą a mężczyzną. Między kochankami, między żoną a mężem, bratem i siostrą czy córką a ojcem.
Trudno do końca zaliczyć „Faworyty” do rodzaju powieści historycznej. Polityka i historia są tylko tłem do rozgrywek miłosnych i salonowych. Wątek zakulisowych układów i walki o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Faworyty" przeczytałam z prawdziwą przyjemnością. Manuela Gretkowska uraczyła nas śmiałą powieścią z Kochankami Polkami w roli głównej. Powieść jest wartka, momentami zabawna, momentami dosadna - ale w gruncie rzeczy zasmucająca. Kobiety są tu tylko instrumentami i pionkami w męskich grach. I może to własnie Autorka chciała w zawoalowany sposób zasygnalizować świętoszkom oburzonym zbyt dosadnym językiem powieści?

"Faworyty" przeczytałam z prawdziwą przyjemnością. Manuela Gretkowska uraczyła nas śmiałą powieścią z Kochankami Polkami w roli głównej. Powieść jest wartka, momentami zabawna, momentami dosadna - ale w gruncie rzeczy zasmucająca. Kobiety są tu tylko instrumentami i pionkami w męskich grach. I może to własnie Autorka chciała w zawoalowany sposób zasygnalizować świętoszkom...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna opowieść o samotności człowieka w tłumie. Wśród zdrad, podłości, pozorów i tymczasowości. O służebnej roli kobiet używanych w bezwzględnej walce o władzę.
Aspekt obyczajowy śmierdzący i czasami obrzydliwy. Całość fascynująca.

Świetna opowieść o samotności człowieka w tłumie. Wśród zdrad, podłości, pozorów i tymczasowości. O służebnej roli kobiet używanych w bezwzględnej walce o władzę.
Aspekt obyczajowy śmierdzący i czasami obrzydliwy. Całość fascynująca.

Pokaż mimo to

" Dyplomacja jest sztuką naginania rzeczywistości do swoich planów. Tylko głupcy czekają na bezrozumny los. " ( str. 34)

Bohaterem powieści jest ostatni król Polski Stanisław August Poniatowski. Słaby król słabego państwa. Został namaszczony przez carycę Katarzynę, której całkowicie podporządkował swoją politykę. Był najbardziej zadłużonym władcą Europy. Nie przejmował się faktem, że jego przychody nie były w stanie zaspokoić jego wybujałych pragnień. Był miłośnikiem piękna, które widział przede wszystkim w rzeźbie, literaturze i malarstwie. Jego stroje, dwór kapały od bogactwa. Jego przypadłością była padaczka. Porwany w wieku dwóch lat i od tamtej pory bał się ciemności. Jego trzy faworyty z czego dwie były kuzynkami wzbogacały jego życie erotyczne, nie pogardzał też kurtyzanami. Te pierwsze toczyły walkę miedzy sobą o względy króla nie żałując wzajemnych złośliwości. I co dziwiło czytelnika wszystkie były mężatkami, a ich partnerzy przymykali oko na perwersyjne gierki żon.

Były to czasy rozwiązłości i rozpusty. Małżeństwa aranżowane były na pokaz i dla zdobycia posagu. Nikt nie był wierny i szczęśliwy w stadle małżeńskim, a zaspokojenia rozkoszy seksualnych poszukiwano gdzie indziej. Tam nie było miłości, był seks brutalny, wulgarny jako karta przetargowa do zdobycia władzy. Szacunek i cywilizacja równały się z obłudą i perfidią.

Układ sił politycznych w tamtym czasie był nie do pozazdroszczenia. Magnaci w tym Czartoryscy pragną korony dla siebie, negocjując za plecami króla z carycą. Zdrada polityczna była coraz bardziej namacalna, zwłaszcza, że w spisku bierze udział jedna z faworyt królewskich. Byli oni silni posiadali swoją armię, politykę, bogactwo i duże wpływy.

Opłakany obraz polskiej szlachty słynącej z pijaństwa i burd, oddającej swoje głosy wyborcze temu kto więcej zapłacił. Król znalazł się w trudnej sytuacji. Magnaci chcieli korony dla siebie, szlachta była przez nich przekupywana, a kościół popierał magnaterię nie króla. Caryca domagała się równości dla wszystkich religii i powroty liberum veto co popierali magnaci i ich zwolennicy.

W powieści dość znaczącą rolę odegrał rosyjski ambasador prowadzący mediacje miedzy królem a carycą. Był wielką podporą króla. W jego przypadku możemy powiedzieć o prawdziwej wytrwałej miłości od jednej z faworyt królewskich.

Tragiczny obraz polskiej wsi z biedą, brudem, nędzą i ludzkim zezwierzęceniem.
Prawdę mówiąc lektura nie powaliła mnie na kolana, ogólny chaos w niej panujący i bardzo raził wulgarny język, który nie pasował do całości.

" Dyplomacja jest sztuką naginania rzeczywistości do swoich planów. Tylko głupcy czekają na bezrozumny los. " ( str. 34)

Bohaterem powieści jest ostatni król Polski Stanisław August Poniatowski. Słaby król słabego państwa. Został namaszczony przez carycę Katarzynę, której całkowicie podporządkował swoją politykę. Był najbardziej zadłużonym władcą Europy. Nie przejmował się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gretkowską cenię, niektóre jej pozycje mniej, niektóre dużo bardziej, ta pozostanie w cyklu tych "mniej", chociaż nie znaczy to, że spotkania z tą lekturą żałuję. Początkowo rzeczywiście zostaje się wrzuconym w fabularny chaos, a wulgarność trochę odstręcza, niemniej jednak wraz z czytaniem, w pewnym sensie przyzwyczaiłam się do realiów świata przedstawionego i dałam pochłonąć akcji, podziwiając skądinąd konsekwencję, z jaką Gretkowska maluje swój obsceniczny, pełen obłudy i wyrachowania bohaterów, krajobraz literacki. Wyuzdane, seksualne opisy, które tak wszystkich zniesmaczyły są perwersyjne w starym, dobrym francuskim stylu (o literaturę mi rzecz jasna chodzi ;) i nie rozumiem tych krzywdzących porównań do beztalencia, jakim jest radosna twórczość B. Lipińskiej; znać język to bardziej dla koneserów zapoznanych z takimi klasykami, jak chociażby "Historia O." ;) Słowem - jest to interesująca powieść, może zmyliła opisem miłośników historii, czy okładką czytelników lubujących się ckliwych romansach kostiumowych, stąd u niektórych taki zawód. Język jest tutaj zazwyczaj dość toporny, to prawda, jednak potrafi zaskoczyć trafną retoryką, czy zgrabnym zwrotem. Powieść należy odczytywać raczej alegorycznie, w nawiązaniu do współczesnej sytuacji Polski, co wpisuje się w naszą bogatą tradycję mistrzów pióra, tworzących w nieciekawych dla kraju czasach...

Gretkowską cenię, niektóre jej pozycje mniej, niektóre dużo bardziej, ta pozostanie w cyklu tych "mniej", chociaż nie znaczy to, że spotkania z tą lekturą żałuję. Początkowo rzeczywiście zostaje się wrzuconym w fabularny chaos, a wulgarność trochę odstręcza, niemniej jednak wraz z czytaniem, w pewnym sensie przyzwyczaiłam się do realiów świata przedstawionego i dałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo nie lubię źle pisać o książkach. Ja wiem, że gusty są bardzo subiektywne i każdemu się podoba co innego. A ostatnio mam jakoś wielkiego pecha, i nawet jak książka się dobrze zapowiada to im dalej czytam tym większy gniot.
I przez ten ostatni czas urlopu i żniw co chce się zrelaksować przy lekturze to gniot gniotem pogania.

Faworyty miały być śmiałą obyczajową powieścią z mocnym historycznym tłem.

Kurtyzany, kochanki wielkich królów czy możnych zawsze wywoływały wielkie emocje. Mówiło się o nich różnie, raczej źle.
Inspirowały pisarzy czy malarzy.

U Manueli wszystko było na oślep. Żadnego wspólnego mianownika nie odnalazłam. Lektura toporna i ciężka.
I ciągle, absolutnie ciągle miałam wrażenie, że autorka chciała zostać choć przez chwilę Blanką Lipińską. I to miało być ambitne "365 dni". No niestety, ani Blanki ani chwały.

Nie polecam. Gniot. Wielki bubel.
Pierwsze spotkanie z autorką stało się moim ostatnim.

https://www.instagram.com/p/CEUO3XRpLCf/

Bardzo nie lubię źle pisać o książkach. Ja wiem, że gusty są bardzo subiektywne i każdemu się podoba co innego. A ostatnio mam jakoś wielkiego pecha, i nawet jak książka się dobrze zapowiada to im dalej czytam tym większy gniot.
I przez ten ostatni czas urlopu i żniw co chce się zrelaksować przy lekturze to gniot gniotem pogania.

Faworyty miały być śmiałą obyczajową...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lekcje historii można sobie serwować przez całe życie. Mimo wieku i codziennych obowiązków można przenieść się do szkolnej klasy historycznej, obserwować porozwieszane na ścianach mapy, dotykać replik broni, wpatrywać się w portrety królów. Można wdychać lekko zatęchłe od kurzu powietrze, które uparcie krąży po pomieszczeniu nawet przy otwartym oknie. Historia ma swój zapach, którego żadna pani Krysia nie zabije detergentami. W swoim bezdźwięcznym „h” ma wiele dźwięku i wdzięku. Może dlatego wciąż do niej wracam. Może to właśnie powód, dla którego ciągle grzebię w przeszłości, zapominając niejednokrotnie o tu i teraz. I czasem znajduję to, czego szukam. Przeszłość, którą widzę we współczesności. Składam je w parę jak skarpetki, które właśnie wyschły na słońcu. One zawsze do siebie pasują, zawsze kroczą jedna obok drugiej. Nie inaczej czułam podczas lektury „Faworyt” Manueli Gretkowskiej, która opisując pogmatwane relacje między rodzinami Lubomirskich, Czartoryskich i Sapiehów, przedstawia prawdziwy obraz władzy w osiemnastowiecznej Polsce.

„Faworyty” to moje pierwsze spotkanie z Gretkowską. Nie powiem, że mnie ono zachwyciło, że stało się dla mnie czymś nadzwyczajnym i pochłaniającym. Przyznam, że mimo niewielkich gabarytów, czytałam tę powieść długo i początkowo trudno było mi się odnaleźć w całej fabule. Miałam wrażenie, że narracja jest prowadzona trochę nerwowo, zbyt chaotycznie. Z czasem, gdy zaczęło do mnie docierać, o czym jest ta książka, poczułam z autorką wspólnotę myśli. Gdy zrozumiałam, co jest punktem ciężkości tej powieści, zdecydowanie łatwiej było mi odnaleźć się w niej.

Gretkowska nasącza swoją historię każdą możliwą emocją. Jest tu miłość, nienawiść, zazdrość, strach, rywalizacja, pożądanie. Doszukamy się wszystkiego. Jak mogłoby być inaczej, jeżeli na pierwszy plan wysuwają się trzy kobiety, które walczą o tego samego mężczyznę? Przynajmniej tak to powinno wyglądać, bowiem najważniejsze jest to, czego nie widać gołym okiem. Kluczem są powody tej walki i jej konsekwencje. Ważne jest kto i jak walczy oraz kto wygrywa. A tutaj, jak pokazuje pisarka, tak naprawdę zbyt wiele możliwości nie ma.

Ta powieść to takie mini kompendium wiedzy na temat tego, jak dążyć do celu. To również jasna odpowiedź na pytanie, kto jest głową, a kto szyją w całym wystawnym przyjęciu zwanym życiem. Manuela Gretkowska od zawsze jawi mi się jako kobieta świadoma i wiedząca, czego chce. Mająca swoje zdanie i bezkompromisowa. Tak też opisuje niegdysiejszą Polskę. Nie waha się nazywać rzeczy po imieniu, niejednokrotnie wulgarnie, ale zawsze tak, jak na to zasługują. Pokazuje zepsucie tych, których wielu wynosi na piedestały, obnaża tajemnice alkowy, uwypukla intrygi. I wiecie co? To wszystko wcale nie jest aż tak bardzo nam obce, bo – jak to zwykle bywa – czasy się zmieniają, ale ludzie niekoniecznie, a mechanizmy rządzące państwem, choć przez speców od public relations nazywane coraz ładniej, u swoich podstaw rządzą się zawsze tymi samymi prawami.

Lekcje historii można sobie serwować przez całe życie. Mimo wieku i codziennych obowiązków można przenieść się do szkolnej klasy historycznej, obserwować porozwieszane na ścianach mapy, dotykać replik broni, wpatrywać się w portrety królów. Można wdychać lekko zatęchłe od kurzu powietrze, które uparcie krąży po pomieszczeniu nawet przy otwartym oknie. Historia ma swój...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałam w życiu już kilka fabularyzowanych biografii kurtyzan wszelkiej maści, rozwiązłych caryc i lubieżnych księżniczek. Tym razem srodze się zawiodłam. Z jednej strony fragmenty silące się na historyczną prawdę, z drugiej absurdalne quasi pornograficzne wstawki, rynsztok i popłuczyny po Blance Lipińskiej. Nie czytać, uciekać.

Czytałam w życiu już kilka fabularyzowanych biografii kurtyzan wszelkiej maści, rozwiązłych caryc i lubieżnych księżniczek. Tym razem srodze się zawiodłam. Z jednej strony fragmenty silące się na historyczną prawdę, z drugiej absurdalne quasi pornograficzne wstawki, rynsztok i popłuczyny po Blance Lipińskiej. Nie czytać, uciekać.

Pokaż mimo to

Straszny obraz kobiet, mężczyzn i elit wyłania się z tej książki. Wszystko cuchnie, niczym opisana przez autorkę góra kup. To świat, w którym nie ma miejsca na miłość i słabość. Kto nie zagra w grze, odchodzi w niebyt. Trzeba zapewnić sobie poparcie, to niech żona idzie do łóżka przeciwnika, ba, niech rodzi mu dzieci. Trzeba władzy, to się ją kupi. Trzeba seksu? Od tego są wszystkie kobiety, biedne, bogate, chłopki, manackie córki. Trudno mi się ocenia tę książkę. Wiele cennych spostrzeżeń, uniwersalnych prawd, świetnych myśli. Z drugiej strony dość toporna, bardzo wulgarna, niesmaczna.

Straszny obraz kobiet, mężczyzn i elit wyłania się z tej książki. Wszystko cuchnie, niczym opisana przez autorkę góra kup. To świat, w którym nie ma miejsca na miłość i słabość. Kto nie zagra w grze, odchodzi w niebyt. Trzeba zapewnić sobie poparcie, to niech żona idzie do łóżka przeciwnika, ba, niech rodzi mu dzieci. Trzeba władzy, to się ją kupi. Trzeba seksu? Od tego są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to