Kiedy tylko w oczy rzuciła mi się ta pozycja, od razu wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć, bo feministyczna mieszanka greckich mitów to coś skrojonego pode mnie. Ostatecznie jednak nie wiem, jak ocenić tę historię, bo wśród pięknych i poruszających opowiadań znalazły się też takie, które wywołały we mnie bardziej zniesmaczenie i złość, że tak bardzo można zepsuć oryginalną historię. Więc teraz krótko o każdym z nich:

DEMETER
Był to naprawdę dobry wstęp do całości. Piękny styl i wyjątkowe spojrzenie na cierpienie Demeter-matki, która musi wykorzystywać brutalną siłę nacisku, żeby zwrócono uwagę na jej ból

ECHO
Żałowałam, że było tak krótkie, bo autorka zaczarowała mnie swoją prozą. To wyjątkowe opowiadanie, pozbawione dialogów, ale wypełnione tęsknotą

ARTEMIDA
Nieoczywiste spojrzenie na historię Artemidy, ukazanie przede wszystkim siły siostrzeństwa, życia zgodnie z naturalnymi cyklami i przyrodą. Również mnie urzekło

EURYDYKA
Tutaj poczułam prawdziwe znaczenie słowa retelling, bo to opowiadanie zupełnie odwróciło moje postrzeganie Eurydyki i uważam to za duży plus. Styl jest dość potoczny, ale koncepcja i ukazanie głównej bohaterki jako twórczyni dzieł Orfeusza kupiło mnie, podobnie jak zakończenie. Naprawdę nieoczywiste

MEDEA
W przypadku tego opowiadania każdy zwraca uwagę na zabawne dopiski producentki, a w audiobooku się nie pojawiły, czego ogromnie żałuję, bo być może inaczej spojrzałabym na tę historię :( A tak to koniec końców nie uważam jej za złą, ale mało odkrywczą w stosunku do oryginału

PAZYFAE
Były słabsze i leprze momenty. Szczególnie podobał mi się system religijny stworzony przez autorkę, który opiera się na cyklach, oddawaniu czci bogini matce, dziękowaniu duszom zabitych zwierząt. Z chęcią poczytałabym o tym więcej. Nie do końca podobały mi się opisy seksualne, były niestety często obrzydliwe. Ostatecznie jednak dobrze się bawiłam

MEDUZA
Bardzo klimatyczna i budząca dreszcz grozy historia o kobiecie zepchniętej na margines i ukaranej przez bogów

EURYKLEJA, PENELOPA, KIRKE
Również mi się podobała, postać Odyseusza została tu trochę za bardzo zantagonizowana, ale poza tym styl i inne spojrzenie na niechęć Penelopy do zalotników mi odpowiadały. Uważam, że było to naprawdę świeże spojrzenie

KASANDRA
Mało odkrywcza, a dodatkowo nie polubiłam się ze stylem pisania w czasie przyszłym, bo wybijało mnie to z rytmu. Pod tą warstwą kryła się jednak poruszająca opowieść, której nie skreślam całkowicie

JOKASTA
Naczytałam się o tym opowiadaniu bardzo dużo, więc pochodziłam do niego z dystansem, ale o dziwo pierwsze dwie rapsodie były dla mnie zjadliwe, problem zaczął się przy trzeciej, bo po pierwsze byłam już strasznie znużona tą formą i powtarzalnością, a po drugie autorka poszła w dziwne rejony i pod koniec miałam wrażenie, że to nie ma fabuły. Nie spodobało mi się też urwanie każdej z historii w połowie, bo autorka pominęła w mojej opinii najciekawszą część mitu. Bardzo nietuzinkowe historie. Trzeba być przygotowanym na dość ekscentryczny klimat i dużą dawkę brutalności wulgaryzmów i surowości

IFIGENIA
No i przechodzimy do opowiadania, które całkowicie zepsuło mi odbiór całości. Nigdy nie czytałam tak tragicznie napisanej opowieści, która nie wnosi absolutnie nic. Rzadko to piszę, ale podczas czytania miałam w głowie tylko myśl "co za pseudoliteracki bełkot". Z oryginalnym mitem miało to naprawdę niewiele wspólnego, brakowało tutaj wyraźnej konstrukcji, charyzmy, a styl pisania doprowadzał mnie do szału. Te powtórzenia miały chyba brzmieć literacko, ale mnie odrzucały.
Możliwe, że czegoś nie zrozumiałam, ale z oceniam tę opowieść z poziomu zwykłej, szarej czytelniczki. Jeśliby wykreślić te opowiadanie całość jedynie by zyskała. Szkoda, że nie doczekałam się retellingu historii Ifigenii z prawdziwego zdarzenia. Jej historia miała duży potencjał

KORA
No i na koniec historia spokojna, ciepła, ale z przesłaniem. Stanowiła idealne zwieńczenie całości

Książkę oceniam ostatecznie na 4 gwiazdki, bo większość opowiadań mi się podobała, jednak zdecydowanie spodziewałam się po niej czegoś jeszcze lepszego.

Kiedy tylko w oczy rzuciła mi się ta pozycja, od razu wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć, bo feministyczna mieszanka greckich mitów to coś skrojonego pode mnie. Ostatecznie jednak nie wiem, jak ocenić tę historię, bo wśród pięknych i poruszających opowiadań znalazły się też takie, które wywołały we mnie bardziej zniesmaczenie i złość, że tak bardzo można zepsuć oryginalną...

Chwilami interesująca, chwilami irytująca. Ale warto.

Chwilami interesująca, chwilami irytująca. Ale warto.

Ze względu na to, że jest to zbiór opowiadań różnych autorek muszę przyznać, że niektóre podobały mi się bardziej niż inne.

Te, które zostawały w czasach antycznych, czytało mi się bardzo lekko, choć i nie bez przemyśleń.

Te historie, które przeniesione były na czasy współczesne wymagały więcej skupienia.

Muszę przyznać, że trzy wariacje o Jokaście zbiły mnie z nóg.

Bardzo gorąco polecam, bo myślę, że spomiędzy tylu różnych stylów pisania znajdzie się coś dla każdego.

Ze względu na to, że jest to zbiór opowiadań różnych autorek muszę przyznać, że niektóre podobały mi się bardziej niż inne.

Te, które zostawały w czasach antycznych, czytało mi się bardzo lekko, choć i nie bez przemyśleń.

Te historie, które przeniesione były na czasy współczesne wymagały więcej skupienia.

Muszę przyznać, że trzy wariacje o Jokaście zbiły mnie z...

Opowiadania nie są równe, niektóre mniej mi się podobały, ale większość bardzo ciekawie napisana. Trafiłam na książkę podczas weekendowego pobytu na wsi i przeczytałam w kilka godzin, trafiła do mnie wtedy, opowiadanie Demeter i Kora najbardziej. Moim skromnym zdaniem warta przeczytania :)

Opowiadania nie są równe, niektóre mniej mi się podobały, ale większość bardzo ciekawie napisana. Trafiłam na książkę podczas weekendowego pobytu na wsi i przeczytałam w kilka godzin, trafiła do mnie wtedy, opowiadanie Demeter i Kora najbardziej. Moim skromnym zdaniem warta przeczytania :)

Trochę się wynudziłam podczas czytania tych opowiadań. Interpretacja greckich mitów polskich pisarek jakoś nie trafiła do mnie. Choć mitologie bardzo lubię. Coś mi tu nie zagrało.

Trochę się wynudziłam podczas czytania tych opowiadań. Interpretacja greckich mitów polskich pisarek jakoś nie trafiła do mnie. Choć mitologie bardzo lubię. Coś mi tu nie zagrało.

Z całego serca uwielbiam mitologię grecką, dlatego z wielkimi nadziejami sięgnęłam po tę książkę - wyglądała oryginalnie i to mnie zachęciło. Liczyłam się z tym, że każda z autorek ma własny styl i pomysł na mit. Kilka opowiadań ("Znałaś tylko Korę" o Demeter i Korze, "Widzę cię" o Echo, "Srebrzysta" o Artemidzie" oraz "Zabawka bogów" o Gorgonie),zapamiętam na dłużej, bardzo mi się spodobały, wysoko podniosły poprzeczkę. Inne były dość przeciętne, a pozostałe - okropne i to na nich chciałabym się skupić, bo to one wpłynęły na moją ocenę.

- "NIE WRACAJ" o Eurydyce - pomysł był oryginalny (Eurydyka nie kocha Orfeusza, została zmuszona do małżeństwa),ale wykonanie... słabe. Bardzo wulgarny język, mężczyźni przedstawieni jako wiecznie podnieceni zboczeńcy, postacie bardzo przerysowane. Jeśli to opowiadanie miało pokazać feminizm, to zamiast tego wyszła mizoandria (nienawiść do mężczyzn).
- "PIEŚNI KRÓLOWEJ" o Pazyfae - od początku miałam złe przeczucia do tego opowiadania, ze względu na jakim micie się opiera. Te przeczucia się sprawdziły- kolejne stereotypowe przedstawienie mężczyzn. Minos zdradza Pazyfae - źle, Pazyfae zdradza Minosa - dobrze. Ilość opisów seksu i płynów ustrojowych tylko sprawiły, że w tym miejscu chciałam przerwać czytanie.
- "ŚWIAT, KTÓRY WYMYŚLIŁAM DLA ODYSA" o Eurykleji, Penelopie i Kirke - zaczęło się dobrze, skończyło źle. W tej opowieści Kirke tak naprawdę nie było i znowu mamy ten sam przykład, że mężczyzn należy się pozbyć, bo to najgorsze zło wszechświata. Odyseusz, w założeniu postać nieidealna jak każdy człowiek, został wykreowany na pijaka i gwałciciela, który zdradza swoją żonę na lewo i prawo. Penelopa robi to samo i czy zostaje za to potępiona? Oczywiście, że nie. Eurykleja, która nie jest uprzedzona do mężczyzn, zostaje zmieszana z błotem, no bo jak może bronić tych obrzydliwych facetów.
- "RAPSODIA NA TEMAT" o Jokaście - w tym momencie miałam dość. Przeniesienie tego mitu do czasów współczesnych to okropny pomysł. Jesteśmy w Polsce, która jest rządzona przez fanatyków religijnych, a gdzieś ukrywają się przed nimi wyznawcy bogów greckich. Co mnie tutaj tak oburzyło? Brutalność i obrzydliwość tego opowiadania, zwłaszcza pierwszej wersji. Moment, w którym Jokasta ogląda zakazany film Lajosa, opis tego, co się na nim dzieje, wstrząsnął mną tak bardzo, że musiałam sobie zrobić przerwę od tej książki. Druga wersja wcale nie była lepsza - może pomysł na związek Kreona z Lajosem nie był taki zły, to najbardziej bolały mnie homofobiczne zwroty i scena, w której Jokasta namawia Edypa do seksu. Trzeciej wersji nie dałam rady przeczytać, za bardzo wstrząsnęły mną dwie pierwsze.
- "OD PIĄTEJ DO SIÓDMEJ" o Ifigenii - nie byłam wstanie się połapać, kto jest kim i co zrobił. Brak pełnych imion bohaterów bardzo to utrudnił. Nie znałam tego mitu, tym bardziej nie wiedziałam, co się dzieje. Mimo wszystko nie przypadło mi do gustu ze względu na styl autorki.

Książka miała pokazać feminizm, a w wielu przypadkach to się nie udało i dostaliśmy jakąś nienawiść do mężczyzn. A trzeba pamiętać, że nie na tym feminizm polega - chodzi w nim o równouprawnienie płci, a nie poniżanie jednej kosztem drugiej.

Z całego serca uwielbiam mitologię grecką, dlatego z wielkimi nadziejami sięgnęłam po tę książkę - wyglądała oryginalnie i to mnie zachęciło. Liczyłam się z tym, że każda z autorek ma własny styl i pomysł na mit. Kilka opowiadań ("Znałaś tylko Korę" o Demeter i Korze, "Widzę cię" o Echo, "Srebrzysta" o Artemidzie" oraz "Zabawka bogów" o Gorgonie),zapamiętam na dłużej,...

Uwielbiam mitologię, zwłaszcza grecką. Dlatego, gdy dowiedziałam się o tej książce, wiedziałam, że muszę ją przeczytać.

Pierwszy raz czytałam mity, w których to bogowie opowiadają swoją historię. W dodatku mają uczucia, odczuwają przyjemności, ale też się boją. Do tego to nie krótkie opowiadanka, a kawałek porządnej opowieści.

Każda z autorek ma inny styl, inaczej czyta się te historie, inaczej też przypadają do gustu.

Całość 6/10

DEMETER
Niby każdy zna mit o Demeter i Korze, wie jak matka kochała córkę. Ale to zupełnie co innego wiedzieć to, a co innego przeżywać to razem z boginią.
Pięknie opisane, że świat po śmierci też jest piękny i nie trzeba się go bać.
Można uznać, że ta opowieść do manifest feminizmu. Demeter nie poddała się woli Zeusa, nie zgodziła się na jego wizję świata. "Dobrze zrobiłaś, córko. Odebrałaś sprawczość Zeusowi, używając jego własnej broni" powiedziała Rea do Demeter. Obie przeciwstawiły się odwiecznej dominacji mężczyzn.
"Kłos i ziarno, co było pierwsze?
Kwiat, po nim owoc"

Bardzo przyjemnie czytało mi się tę opowieść. 8/10

ECHO
Wygląda na to, że nie znałam historii tej nimfy, albo zupełnie jej nie zapamiętałam.

Czy można żyć bez miłości? Jak mawia moja ulubiona poetka "miłość jest najważniejsza". To samo mówi nam autorka "pustoszeje, wymiera, wysycha od środka, bo nie potrafi wpuścić tam miłości".

"Bogowie lubią takie rzeczy, uwielbiają pokazywać słabszym, że są słabsi, bez tego byliby przecież nie bogami, tylko postaciami z jakiejś drugorzędnej komedii"

"Czy można odczuwać brak czegoś, czego się nigdy nie znało? Więcej: czego nie można sobie nawet wyobrazić? Otóż można. I akurat pod tym względem bogowie nie różnią się od śmiertelników. Jedni i drudzy noszą w sobie pestkę niespełnienia - wystarczy odpowiednia pożywka, a pestka wykiełkuje i urośnie. Każdy, kto nosi w sobie tę roślinę - ten pazerny i bardzo żywotny organizm - dniami i nocami będzie poszukiwać zaspokojenia, ale nie znajdzie".

Zupełnie nie kojarzyłam tej historii, więc nie mogę jej porównać z tym co pamiętam z dawnych lat. Mimo to czytało mi się ją lekko. 8/10

ARTEMIDA
Nigdy wcześniej nie patrzyłam na mity w ten sposób. Może gdy byłam młodsza po prostu tego nie zauważałam. Ale przecież mamy w mitologii to, co dziś jest przedmiotem tak zażartych dyskusji, nietolerancji, często tabu. Mamy homoseksualizm i aborcję. Co ciekawe mitologia nie wzbudza takich kontrowersji jak współcześni ludzie. Straszne jest to, jak wiele osób jest zaślepionych nienawiścią i nie dostrzega, że nasza różnorodność jest naszym atutem.

W tym opowiadaniu ważny jest też aspekt zgody kobiety na to, czego chce od niej mężczyzna. Nawet bogini nie potrafiła otrząsnąć się po gwałcie. Dlaczego tak wielu mężczyzn myśli, że wolno im wszystko. W sumie nie tylko mężczyzn, bo kobiety też bywają w tym względzie okrutne :(

Podobało mi się, wszystko było spójne i jedno wynikało z drugiego. 9/10

EURYDYKA
No nie przypadło mi to opowiadanie do gustu, takie nie w moim stylu.
Podobnie jak w poprzednich, tu też wybrzmiewa wartość kobiety, jej zgoda na poczynania mężczyzn i życie na własnych warunkach.
2/10

MEDEA
W ogóle nie pamiętałam tego mitu. O Złotym runie tak, ale Medea nie utkwiła mi w pamięci. Okrutna jest ta opowieść. Początkowo nie bardzo przypadła mi do gustu, a im dalej tym czytało mi się lepiej. No i ubawiłam się przy dopiskach producentki :)
7/10

PAZYFAE
Ta część jest zupełnie nie w moim stylu. Nie podoba mi się po prostu. Ale z jednym fragmentem się zgadzam, który zaczyna się od słów "Bo tylko miłość jest ważna...".
1/10

GORGONA
Przerażająca, mroczna opowieść, ale mimo tego czytało mi się ją dobrze. Budziła ciekawość co będzie dalej.
8/10

EURYKLEJA, PENELOPA, KIRKE
Nie mogłam się oderwać od tej historii. Czytało mi się ją tak dobrze, tak lekko, tak spójnie.
Nigdy nie czytałam o dalszych losach Odysa :)
10/10

KASANDRA
Świetnie napisana historia wojny trojańskiej. Bardzo dobrze mi się to czytało.
10/10

JOKASTA
Dziwne mam odczucia z tymi opowiadaniami o Jokaście. Bo z jednej strony podobały mi się i dobrze mi się je czytało, a z drugiej strony kompletnie nie podobało mi się to, co autorka zrobiła z tym mitem. W zasadzie to poza imionami i głównymi założeniami fabuły nic nie było z mitu. Jak dla mnie to za bardzo współczesne. A jednocześnie nie mogłam się oderwać i chciałam wiedzieć co dalej.
Po pierwszej części chciałam postanowić 0/10, ale ostatecznie jest 6/10

IFIGENIA
To nie moja bajka, tak kompletnie i totalnie. Ani mi się dobrze nie czytało, ani nie widziałam nawiązania do mitu, ani do końca nie zrozumiałam o co chodzi.
0/10

KORA
Ciekawa interpretacja mitu o Demeter i Korze. I jedno rzuciło mi się w oczy, zresztą w pierwszej części, tej o Demeter też, że matka powinna wypuścić dziecko w dorosłość a nie trzymać je cały czas przy sobie.
7/10

Nie wszystkie części trafiły w mój gust, ale cieszę się, że ta książka trafiła w moje ręce. To była ciekawa przygoda z nową odsłoną greckiej mitologii.

Marta

Uwielbiam mitologię, zwłaszcza grecką. Dlatego, gdy dowiedziałam się o tej książce, wiedziałam, że muszę ją przeczytać.

Pierwszy raz czytałam mity, w których to bogowie opowiadają swoją historię. W dodatku mają uczucia, odczuwają przyjemności, ale też się boją. Do tego to nie krótkie opowiadanka, a kawałek porządnej opowieści.

Każda z autorek ma inny styl, inaczej czyta...

Daję 8 gwiazdek. To było naprawdę ciekawe doświadczenie. Uwielbiam mitologiczne opowieści. A tu otrzymałam zupełnie nowe, nieoczywiste odczytania mitów z kobiecymi postaciami w roli głównej. Niektóre lepsze, niektóre słabsze. Ale to przecież zależy, co komu do gustu przypadnie. Zachwyciły mnie opowieści o Korze i Demeter (dwie różne),i o Medei. Nieco inaczej będę teraz myśleć o historii Orfeusza i Eurydyki. A opowieść o Jokaście zaskoczyła mnie zupełnie. Chyba nie spodziewałam się takiej interpretacji.

Daję 8 gwiazdek. To było naprawdę ciekawe doświadczenie. Uwielbiam mitologiczne opowieści. A tu otrzymałam zupełnie nowe, nieoczywiste odczytania mitów z kobiecymi postaciami w roli głównej. Niektóre lepsze, niektóre słabsze. Ale to przecież zależy, co komu do gustu przypadnie. Zachwyciły mnie opowieści o Korze i Demeter (dwie różne),i o Medei. Nieco inaczej będę teraz...

Dno i trzy metry mułu.

Dno i trzy metry mułu.

Bardzo wiele oczekiwałam od tej książki i bardzo się rozczarowałam. Mit jest według mnie bardzo plastycznym tworzywem, zjawiskiem bardzo pojemnym, które można wspaniale wykorzystać również we współczesnej literaturze. Spodziewałam się, że autorki zbioru opowiadań "Ziarno granatu" sięgając po ten materiał, wydobędą z niego treści istotne dla współczesnego czytelnika, pokażą, co je w mitach porusza i inspiruje. Tego jednak w ich utworach nie znalazłam. Według mnie duża część z nich, to po prostu opowiedziane własnymi słowami historie mitologicznych bohaterek. A nie oszukujmy się, zostały one już dużo lepiej opowiedziane chociażby przez greckich tragików czy Owidiusza. Najciekawszą kreacją mitycznej postaci w zbiorze, była opowieść o Eurydyce. Jej autorka w interesujący sposób opowiedziała, jak odzyskuje ona głos i wydobywa się spod męskiej dominacji. Bardzo pięknym pod względem estetycznym opowiadaniem, jest historia Kory i Demeter. Tutaj widać kunszt języka i umiejętność tworzenia plastycznych opisów. Reszta opowiadań nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. Ciekawy efekt mógłby dać zabieg przeniesienia mitycznej bohaterki do współczesności. Moim zdaniem jednak z jej historii wypadałoby wziąć coś więcej niż tylko imię, oddać jakieś clue, jakąś nadrzędna wartość, która w niej jest...Także nie polecam. Jeśli kogoś interesuje mitologia i jej kobiece postaci, to sugerowałabym raczej sięgnąć po klasyków.

Bardzo wiele oczekiwałam od tej książki i bardzo się rozczarowałam. Mit jest według mnie bardzo plastycznym tworzywem, zjawiskiem bardzo pojemnym, które można wspaniale wykorzystać również we współczesnej literaturze. Spodziewałam się, że autorki zbioru opowiadań "Ziarno granatu" sięgając po ten materiał, wydobędą z niego treści istotne dla współczesnego czytelnika, pokażą,...