Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Łukjanienko powraca do formy po nieudanym drugim tomie sagi. Anton i Swietłana dostają urlop, który spędzają poza Moskwą. Lecz czy miejsce i czas ich pobytu jest przypadkowe, czy to następna prowokacja Chazera? Co kryje w sobie pobliski las? Czy Anton będzie w stanie ochronić swoja rodzinę nie zdradzając dziennego patrolu? Nic nie jest takie, jakim wydaje się na początku, a pomiędzy dobrem i złem przebiega czasem bardzo płynna granica. Cieszę się, że autor wyszedł poza ramy Moskwy i wprowadził nowych bohaterów. Czekam już na następny tom patroli.

Łukjanienko powraca do formy po nieudanym drugim tomie sagi. Anton i Swietłana dostają urlop, który spędzają poza Moskwą. Lecz czy miejsce i czas ich pobytu jest przypadkowe, czy to następna prowokacja Chazera? Co kryje w sobie pobliski las? Czy Anton będzie w stanie ochronić swoja rodzinę nie zdradzając dziennego patrolu? Nic nie jest takie, jakim wydaje się na początku, a...

To się znowu stało! W moje ręce trafiła książka w najbardziej odpowiednim miejscu i czasie. To właśnie jej teraz potrzebowałam i na nią czekałam. Pozwoliła mi przetrwać trudny czas, uczepiłam się jej jak koła ratunkowego, a ona zdołała utrzymać mnie na powierzchni. Miałam ją na dysku od wielu miesięcy, ale nie wiedziałam o czym będzie i wybrałam ją do czytania akurat w tej chwili na chybił trafił. I jak tu nie wierzyć w przypadki? A może jest odwrotnie, nic nie dzieje się przypadkowo, a wszystko co nas spotyka, dzieje się w najbardziej odpowiednim momencie, chociaż my nie od razu to dostrzegamy? Książka zawiera kilka historii, których osią jest Sandow, alter ego pisarza, artysta z przeszłością z pogmatwanym życiem osobistym, ekshibicjonista i samotnik, egoista i najczulszy przyjaciel. Autor mieszka wątki autobiograficzne z fikcją i wyszła mu całkiem niezła opowieść o miłości, poświęceniu, zemście i godności. A może raczej o potrzebie sprawiedliwości , zaprowadzenia równowagi w systemie, wyrównania sił między dobrem a złem. Wiem, że ta książka nie spotkała się z gorącym przyjęciem wśród czytelników, zachowanie Sandowa może irytować, jego egoizm drażni, ale dla mnie ta historia zawsze będzie miała szczególne znaczenie. Jeśli to czytasz - długo zastanawiałam się, czy Ci ją dać i w końcu ten moment przeszedł. Ale gdy może kiedyś będziesz ją czytał pamiętaj, że to jest czyjaś historia, nie nasza, choć niektóre uczucia są nam tak bardzo bliskie.

To się znowu stało! W moje ręce trafiła książka w najbardziej odpowiednim miejscu i czasie. To właśnie jej teraz potrzebowałam i na nią czekałam. Pozwoliła mi przetrwać trudny czas, uczepiłam się jej jak koła ratunkowego, a ona zdołała utrzymać mnie na powierzchni. Miałam ją na dysku od wielu miesięcy, ale nie wiedziałam o czym będzie i wybrałam ją do czytania akurat w tej...

Bardzo słaba książka z przeciętnymi opowiadaniami. Nawet jedno z nich nie wyróżniało się na tle innych i nie pozostało w mojej pamięci. Styl i język autorki urzekają jak zawsze, ale historie i ich bohaterowie rozczarowują. Tokarczuk opowiada swoje historie w stylu S.Grabińskiego i E.A.Poe, ale nie ma tu ani napięcia, ani dobrze wykreowanych postaci a zakończenia bez puenty zwyczajnie rozczarowują. To najsłabsza książka autorki, jaką dotychczas przeczytałam.

Bardzo słaba książka z przeciętnymi opowiadaniami. Nawet jedno z nich nie wyróżniało się na tle innych i nie pozostało w mojej pamięci. Styl i język autorki urzekają jak zawsze, ale historie i ich bohaterowie rozczarowują. Tokarczuk opowiada swoje historie w stylu S.Grabińskiego i E.A.Poe, ale nie ma tu ani napięcia, ani dobrze wykreowanych postaci a zakończenia bez puenty...

Choć jestem fanką twórczości M.Szczygła, to ta książka nie urzekła mnie ani historiami ani stylem w jakim została napisana. Autor skupił się w niej na początkach kapitalizmu w Polsce lat 90tych i pokazał, jak ludzie wkraczają w nowy pokomunistyczny świat wielkich możliwości i pieniędzy. Tą książkę można traktować jako swoisty dokument transformacji ustrojowej w naszym kraju, jednak często miałam wrażenie, że z dokumentu robi się paradokument, a autor podśmiewa się ze swoich bohaterów i pokazuje ich w krzywym zwierciadle. Sami bohaterowie wyglądają nieporadnie i śmiesznie w swojej walce o lepsze jutro. Oczywiście książka zawiera również bardziej udane reportaże, jak ten o próbie uczczenia zmarłej ciotki-pisarki przez rodzinę z Ameryki, jednak po wysłuchaniu całego audiobooka pozostał u mnie lekki niesmak.

Choć jestem fanką twórczości M.Szczygła, to ta książka nie urzekła mnie ani historiami ani stylem w jakim została napisana. Autor skupił się w niej na początkach kapitalizmu w Polsce lat 90tych i pokazał, jak ludzie wkraczają w nowy pokomunistyczny świat wielkich możliwości i pieniędzy. Tą książkę można traktować jako swoisty dokument transformacji ustrojowej w naszym...

Jak widzę po opiniach czytelników, moje pierwsze spotkanie z I.Karpowiczem zaczęłam od raczej nietypowej pozycji w jego dorobku. 'Miłość' składa się z kilku opowiadań przeplatanych stylizowanym wywiadem z alter ego autora. Motywem przewodnim jest miłość homoseksualna i dojrzewanie do decyzji, aby zaakceptować siebie takim, jakim się jest naprawdę, bez względu na koszta jakie trzeba ponieść. Opowiadania są ciekawe jednak to wywiad jest największą wartością tej książki. Swoista spowiedź autora, jego wyboista droga do samoakceptacji, bardzo realna, wręcz brutalna, bez ozdobników.

Trochę trudno mi ocenić samą treść książki, bo widzę ją przez pryzmat interpretacji Dawida Ogrodnika (do części z wywiadem), który przedstawił ją w formie stylizowanego wywiadu nagranego w jednym ujęciu. Słuchacz ma wrażenie, że słyszy prawdziwą rozmowę pisarza z reporterką, bo słowa i emocje są tak sugestywne, że nie można przejść obok nich obojętnie. Wielkie brawa dla realizatora i samego Dawida, za bardzo oryginalne podejście do tekstu i genialną interpretację. Nawet tylko dla niej warto sięgnąć po audiobook'a.

Jak widzę po opiniach czytelników, moje pierwsze spotkanie z I.Karpowiczem zaczęłam od raczej nietypowej pozycji w jego dorobku. 'Miłość' składa się z kilku opowiadań przeplatanych stylizowanym wywiadem z alter ego autora. Motywem przewodnim jest miłość homoseksualna i dojrzewanie do decyzji, aby zaakceptować siebie takim, jakim się jest naprawdę, bez względu na koszta...

Kolejna wybitna książka S.Aleksijewicz. Tym razem autorka zabiera nas do Afganistanu i rozmawia z weteranami wojennymi oraz rodzinami poległych. Po raz pierwszy książka ukazała się w latach 90tych, tuż po zakończeniu działań wojennych w Afganistanie i wywołała bardzo duże poruszenie wśród opinii publicznej, a nawet doprowadziła do kilku procesów sądowych. Aleksijewicz dotknęła otwartej rany z której cały czas sączyła się krew radzieckich żołnierzy i została za to odsądzona od czci i wiary. W obecnej wersji książka zawiera nie tylko pierwotny tekst, ale też sprawozdania z posiedzeń sądowych jak i wycinki artykułów jej poświęconych.
Cynkowi chłopcy to ponownie studium człowieka i człowieczeństwa, wiary w ideały, siły posłuszeństwa i refleksji nad bezdusznością władzy. Jak zawsze u Aleksijewicz jest tu dużo goryczy i smutku, ale też wiary i poczucia honoru. Książkę powinien przeczytać każdy komu się wydaje, że wojna to romantyczna przygoda w egzotycznych zakątkach świata, bo wojna to cierpienie, upodlenie człowieka, odhumanizowanie jego działań, coś czemu za wszelką cenę trzeba przeciwdziałać. Nikt nie umie tak pisać o wojnie jak Aleksijewicz, zawsze jest w stanie uchwycić to, co innym umyka, rzeczy banalne, detale, które jednak najlepiej pokazują większą perspektywę, i za to uwielbiam jej książki.

Kolejna wybitna książka S.Aleksijewicz. Tym razem autorka zabiera nas do Afganistanu i rozmawia z weteranami wojennymi oraz rodzinami poległych. Po raz pierwszy książka ukazała się w latach 90tych, tuż po zakończeniu działań wojennych w Afganistanie i wywołała bardzo duże poruszenie wśród opinii publicznej, a nawet doprowadziła do kilku procesów sądowych. Aleksijewicz...

Mam duży problem z tą książką. Z jednej strony fabularnie jest nawet lepsza niż pierwszy tom trylogii, z drugiej zupełnie mnie co siebie zniechęciła dzięki 'ubogaceniu' postaci głównego bohatera.

Tom drugi to dwie książki w jednej - młodzieńcze lata Balistrieri'ego w Libii oraz sprawa kryminalna tocząca się zaraz po śledztwie w sprawie Elizy z tomu pierwszego. Obie części ciekawe, lecz chyba lepiej by było zrobić z nich dwie oddzielne powieści. W pierwszej części Mike nie zawsze dał się lubić, ale po koniec tomu bardzo się do niego przekonałam, bo w sumie okazał się porządnym facetem jeśli chodzi o sprawy najważniejsze. No i co zrobił autor w części drugiej? Pokazał Mike'a jako zwykłego gnojka, gwałciciela, okrutnika i mordercę. I oczywiście za swoje uczynki bohater wini wszystkich dookoła poza sobą, naprawdę żałosne... Szkoda, że autor zdecydował się na ten twist w fabule, no i że zrobił to tak późno, bo nie traciłabym czasu na czytanie drugiej części. To nie chodzi o to, że chcę czytać tylko o szlachetnych supermenach, ale pokazanie gwałtów czy morderstw bez żadnej refleksji i do tego obwinianie o nie ofiary jest niedopuszczalne, tym bardziej, że w książce gwałty nie były nawet uzasadnione fabułą, były tylko ot takim wzmocnieniem emocji bohatera, pokazaniem, jaki to on był wściekły. I oczywiście dla kobiet nie miało to większego znaczenia, poddawały się jego woli jak bezwolne lalki i nie miały nawet o to do niego pretensji! Autor przedstawił gwałt jako coś normalnego, ale to nie jest normalne i nie powinno być tak postrzegane! Nie wiem czy tu chodzi o włoskie podejście do kobiet, czy chore fantazje autora, ale takie przedstawienie tematu jest dla mnie nie do przyjęcia. A autor dedykujący książkę swojemu 18-letniemu synowi, daje najgorszy możliwy przykład następnym pokoleniom.

Naprawdę szkoda mi skądinąd świetnego cyklu. Wątek kryminalny jest dobrze skonstruowany, choć zakończenie trochę rozczarowuje, okazuje się przyziemne i niewyszukane, więc w sumie nie wiadomo, po co cała ta otoczka i wielka zagadka kryminalna. Jednak najbardziej przemówił do mnie obraz Libii i przewrotu stanu a także stosunków społecznych we Włoszech, które można zapewne przełożyć na każde inne państwo. Nie jest to miła lektura do poduszki, a fabuła wciąga bez reszty. Gdyby jeszcze tylko autor zrezygnował z podrasowania postaci Balistrieriego, byłaby to naprawdę świetna powieść.

Mam duży problem z tą książką. Z jednej strony fabularnie jest nawet lepsza niż pierwszy tom trylogii, z drugiej zupełnie mnie co siebie zniechęciła dzięki 'ubogaceniu' postaci głównego bohatera.

Tom drugi to dwie książki w jednej - młodzieńcze lata Balistrieri'ego w Libii oraz sprawa kryminalna tocząca się zaraz po śledztwie w sprawie Elizy z tomu pierwszego. Obie części...

Naprawdę dobra książka o seksualności mężczyzn. Myślę, że powinna ona być lekturą obowiązkową dla wszystkich facetów, bo kobiety większość z opisanych rzeczy już wiedzą. Najbardziej szokujące było dla mnie to, że większość mężczyzn tak mało wie o własnym ciele i nie jest świadoma podstawowych prawd o własnej seksualności i zamiast sięgnąć po fachową literaturę wolą polegać na popkulturowych stereotypach. Dlatego polecam książkę wszystkim panom, którzy chcą nadrobić zaległości i czerpać większą przyjemność z życia seksualnego.

Naprawdę dobra książka o seksualności mężczyzn. Myślę, że powinna ona być lekturą obowiązkową dla wszystkich facetów, bo kobiety większość z opisanych rzeczy już wiedzą. Najbardziej szokujące było dla mnie to, że większość mężczyzn tak mało wie o własnym ciele i nie jest świadoma podstawowych prawd o własnej seksualności i zamiast sięgnąć po fachową literaturę wolą polegać...

Spotkanie z Franky'm po 20 latach było emocjonującym przeżyciem. Często się zdarza, że wpada nam w ręce książka, której w tej chwili potrzebujemy i u mnie to był właśnie ten moment. Franky na nowo ujął mnie swoją ciekawością świata, odwagą, skromnością i dobrocią. Na chwilę przeniosłam się do jego świata, przez co lepiej zrozumiałam mój własny. Magia, ciepło i optymizm bijące od tej książki pozwalają łaskawszym okiem spojrzeć na otaczający nas świat i nabrać dystansu do naszego życia.

Spotkanie z Franky'm po 20 latach było emocjonującym przeżyciem. Często się zdarza, że wpada nam w ręce książka, której w tej chwili potrzebujemy i u mnie to był właśnie ten moment. Franky na nowo ujął mnie swoją ciekawością świata, odwagą, skromnością i dobrocią. Na chwilę przeniosłam się do jego świata, przez co lepiej zrozumiałam mój własny. Magia, ciepło i optymizm...

Nie zachwyca. Tak długo szukałam tej książki i po latach w końcu ją znalazłam w formie audiobook'a na Storytel. Po wielu pochlebnych recenzjach i nagrodach, które ta książka otrzymała, moje oczekiwania były dosyć wysokie. Niestety zarówno język jak i treść powieści nie powalają. Styl autora jest mało wyrazisty, bez akcentów, budowania napięcia, jest wiele dłużyzn, za długich i nic nie wnoszących wstępów, także książka staje się monotonna, a akcja staje w miejscu. Z tych powodów w wielu momentach nie mogłam się skupić na treści i odpływałam myślami gdzieś daleko. Może kiedyś sięgnę po wersję książkową, ale na razie zapisuje "Głowę Kasandry" na liście moich czytelniczych rozczarowań.

Nie zachwyca. Tak długo szukałam tej książki i po latach w końcu ją znalazłam w formie audiobook'a na Storytel. Po wielu pochlebnych recenzjach i nagrodach, które ta książka otrzymała, moje oczekiwania były dosyć wysokie. Niestety zarówno język jak i treść powieści nie powalają. Styl autora jest mało wyrazisty, bez akcentów, budowania napięcia, jest wiele dłużyzn, za...

Naprawdę dobry thriller z wyrazistymi bohaterami i ciekawą historią, jednak bez zakończenia, a tego w książkach, a szczególnie w kryminałach, bardzo nie lubię. Autorka urywa w połowie, niczego nie wyjaśniając, ani nie łącząc wątków, dlatego książka nie stanowi zamkniętej całości, a tylko jest pierwszą jej częścią. Miałam wrażenie, że autorka po określonej ilości stron, w przypadkowym momencie po prostu przerwała historię, aby ją kontynuować w następnym tomie. Dlatego dostaje się autorce ode mnie duży minus za zmuszanie czytelnika, aby sięgnął po następny tom.

Naprawdę dobry thriller z wyrazistymi bohaterami i ciekawą historią, jednak bez zakończenia, a tego w książkach, a szczególnie w kryminałach, bardzo nie lubię. Autorka urywa w połowie, niczego nie wyjaśniając, ani nie łącząc wątków, dlatego książka nie stanowi zamkniętej całości, a tylko jest pierwszą jej częścią. Miałam wrażenie, że autorka po określonej ilości stron, w...

Pochwała życia na francuskiej prowincji. Tytułowy Cola Breugnon, Bretończyk u schyłku życia, czerpie z niego pełnymi garściami, ze stoickim spokojem przyjmuje zarówno jasne jak i ciemne jego strony, i nic nie może zburzyć jego wrodzonego optymizmu. Autor mógłby wzorem Woltera nadać swemu dziełu podtytuł "Optymizm", bo z tej książki emanuje niesamowita energia, radość życia i niezachwiana wiara w piękno tego świata. Tym samym Cola Breugnon dołączył do Kandyda, Skrzypka na dachu i Greka Zorby, bohaterów, którzy umiłowali życie, hedonistów odpornych na ciosy od losu i dających nam wiarę w dobre zakończenia.

Pochwała życia na francuskiej prowincji. Tytułowy Cola Breugnon, Bretończyk u schyłku życia, czerpie z niego pełnymi garściami, ze stoickim spokojem przyjmuje zarówno jasne jak i ciemne jego strony, i nic nie może zburzyć jego wrodzonego optymizmu. Autor mógłby wzorem Woltera nadać swemu dziełu podtytuł "Optymizm", bo z tej książki emanuje niesamowita energia, radość życia...