Marek Baraniecki

Lubię czasem poczytać androny, i dopóki nie zmęczą, - sprawiają satysfakcje. Do tego jeszcze można dodać, braki warsztatowe autora, więc radocha jest niezmierna i w pełni uzasadniona. Tak jest i tym razem. Naiwna i bezbarwna. Brak jakiegokolwiek klimatu, charakterystycznego dla powieści postapo. Nijakość i nuda to motyw przewodni tej powieści. Postacie, spotkania i dialogi... są tak patetyczne i sztuczne, że traci się chęć wczucia w wiarygodność fabuły. Pozostaje się tylko cieszyć, z absurdów i niedorzeczności z których składa się cała fabuła. Ziemia wzięła i się obróciła. Bombowce, odrzutowce robią za codzienny, zwyczajny środek lokomocji na nieco dalsze, codzienne kurtuazyjne wizyty i eskapady. Ludzie komunikują się przez radio... Obowiązuje zakaz latania odrzutowcami oraz korzystania z radia, żeby rakiety ukryte w silosach, samodzielnie nie wystrzeliły... A "emeryt mimo woli", siedzi na "własnej", niesamowicie wyposażonej działce. Nic mu tam nie brakuje. (Prąd, ma pewnikiem kradziony gdzieś na lewo). Żarcie, picie i co ino... Czasem gdzieś tam pojedzie i coś podłubie i nic więcej... sielanka. Degustując, popija jabcoki i słucha jednego, jedynego "przeboju" Straussa, bo innych kompletnie nie zna, co prawdopodobnie ma uwiarygodnić czytelnikowi, że bohater ma niebywałą klasę i jest niezwykle, odchamionym dżentelmenem. A "Gazeta Wybiórcza" uznała ją za jeden z filarów literatury postapo... Pozostaje mi tylko pogratulować.