Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"O kocie, który ratował książki" konfrontuje czytelnika z bardziej filozoficznym podejściem do książek. Pojawiają się pytania o wartość książek i czytania jako ucieczki od świata, przedmiotu i produktu. Nic tutaj nie jest czarno-białe. Trudno się nie zgodzić z podejściem “antagonistów”, przy których główny bohater wypada naprawdę naiwnie, często podążając za ideałami swojego zmarłego dziadka bez głębszego zastanowienia. Misją głównego bohatera jest przekonanie 3 osób do zmiany nastawienia względem książek. Dla pierwszej z nich przeczytane książki są po prostu numerkiem na liczniku, określającym jego pewność siebie i sukces zawodowy (określa je na podstawie liczby przeczytanych pozycji, nieważne jakich i w jakiej kolejności). Druga osoba chce pomóc społeczeństwu, które nie ma czasu czytać, więc skraca (”streszcza”) książki nawet do jednego zdania, które ma oddać ich istotę. Trzecia osoba to wydawca, który sprzedaje książki dla zysku i, co istotne, jednocześnie dopasowuje wydawaną tematykę książek do zapotrzebowania społeczeństwa. Podczas, gdy "O kocie..." daje do myślenia na tematy związane z czytelnictwem i książkami jako takimi, jednocześnie jest miejscami dziwnie napisane. Słowa wypowiadane przez bohaterów oraz opisy sposobu, w jaki je wypowiadali często do siebie nie pasowały. Może to kwestia różnic kulturowych w odbiorze słowa pisanego między japońskim odbiorcą (któremu dedykowano książkę) a polskim oraz różnice w sposobie wypowiadania się i interpretacji. Nie jest to bowiem pierwsza pozycja japońskiej literatury, przy której odnoszę takie wrażenie.