To moja druga książka Kamińskiej i - co ciekawe - biografię Simony Kossak, którą się właściwie nie interesowałam, czytało mi się zdecydowanie lepiej niż biografię Wandy Rutkiewicz, gdy himalaizmem interesuję się bardzo ;). Kilka tygodni temu czytałam też "Serce i pazur" Kossak i tak sobie myślę, że gdyby jej biografia trafiła w moje ręce wcześniej, raczej nie sięgałabym po jej twórczość. Simona wyłaniająca się z tej książki to postać ekscentryczna i apodyktyczna, choć widać, że Kamińska starała się zachować bezstronność i dopuszczać do głosu różne osoby, które miały okazję poznać Simonę z różnych stron.
Podobał mi się sposób opowiadania o Kossak - skupienie się na jej dzieciństwie, wpływie wychowania na jej osobowość i późniejsze zachowanie, takie przedstawienie jej relacji z ludźmi, by nie naruszyć zanadto ich ani jej prywatności. Zabrakło mi za to bardziej szczegółowych opisów relacji Simony ze zwierzętami - w końcu stanowiły one bardzo istotną część jej życia. Ze zdjęć czy krótkich komentarzy wynika, że miała sporo oswojonych zwierząt, wiele z nich pojawiało się w jej opowieściach, ale Kamińska niemal zbagatelizowała ten temat - i szkoda.
Jako że przed lekturą moja wiedza o Simonie Kossak była baaardzo niewielka, z książki dowiedziałam się dużo i czytało mi się ją szybko i dobrze. Na pewno nie jest to bardzo szczegółowa i dokładna biografia, jednak w tym przypadku mi to nie przeszkadzało (nie sądzę, bym chciała się aż tak bardzo zgłębiać w życie Simony) i jestem zadowolona z lektury, wzbogaconej zresztą bardzo fajnymi zdjęciami :).

To moja druga książka Kamińskiej i - co ciekawe - biografię Simony Kossak, którą się właściwie nie interesowałam, czytało mi się zdecydowanie lepiej niż biografię Wandy Rutkiewicz, gdy himalaizmem interesuję się bardzo ;). Kilka tygodni temu czytałam też "Serce i pazur" Kossak i tak sobie myślę, że gdyby jej biografia trafiła w moje ręce wcześniej, raczej nie sięgałabym po...

Opowieść o życiu Simony na dobre pogrzebała we mnie sentyment, jakim przez wiele lat darzyłam rodzinę Kossaków. Ileż cierpienia i upokorzeń musiała znieść Simona od najbliższych będąc dzieckiem, nastolatką i młodą kobietą. Jedyny plus, że te złe doświadczenia spowodowały, iż odnalazła swoją życiową pasję. Myślę, że koniec końców była szczęśliwa i spełniona. W kolejce do przeczytania jeszcze dwie książki o życiu Simony. Mam nadzieję, że równie pasjonujące jak ta autorstwa Anny Kamińskiej.

Opowieść o życiu Simony na dobre pogrzebała we mnie sentyment, jakim przez wiele lat darzyłam rodzinę Kossaków. Ileż cierpienia i upokorzeń musiała znieść Simona od najbliższych będąc dzieckiem, nastolatką i młodą kobietą. Jedyny plus, że te złe doświadczenia spowodowały, iż odnalazła swoją życiową pasję. Myślę, że koniec końców była szczęśliwa i spełniona. W kolejce do...

Książka ciekawa bo opowiada historię niezwykłej kobiety, żyjącej na własnych zasadach, wbrew opinii innych ale przy tym bardzo wrażliwej i w pewnym sensie samotnej. Dzięki książce możemy też trochę poznać losy rodziny Kossaków. Lektura czasem się dłużyła ale mimo wszystko polecam tym których interesuje życie Simony.

Książka ciekawa bo opowiada historię niezwykłej kobiety, żyjącej na własnych zasadach, wbrew opinii innych ale przy tym bardzo wrażliwej i w pewnym sensie samotnej. Dzięki książce możemy też trochę poznać losy rodziny Kossaków. Lektura czasem się dłużyła ale mimo wszystko polecam tym których interesuje życie Simony.

Wiele się w niej działo. Świetna praca autorki w tak żywy i autentyczny sposób przestawić Simonę. Od razu przekazałem w kolejne ręce ze swoją rekomendacją.

Wiele się w niej działo. Świetna praca autorki w tak żywy i autentyczny sposób przestawić Simonę. Od razu przekazałem w kolejne ręce ze swoją rekomendacją.

Ta książka to prawdziwy obraz Simony Kossak. Pisząc biografię, autorka pokazała czytelnikom Simonę Kossak taką jaka była, jeżeli byłą dla kogoś niemiła to pisała o tym, jeżeli była uprzejma- to też o tym wspominała. Nie ukrywała ciemnych stron jej charakteru.
Biografię czyta się bardzo szybko i przyjemnie, humor przeplata się w niej ze smutkiem. Autorka opisując w tej książce nie tylko jej bohaterkę, ale także przyrodę, która ją otaczała, pokazuje nam jak złym zwierzęciem w przyrodzie jest człowiek, daje nam dużo do myślenia, przede wszystkim o naszym życiu i przemijaniu.
Jako młoda osoba, wychowywana na Podlasiu, niedaleko Białowieży, miałam okazję usłyszeć głos pani Simony, podczas audycji radiowych "Dlaczego w trawie piszczy". Dzięki temu, czytając cytaty pani Simony, miałam w głowie jej głos.
Jest mi bardzo miło, że jako młode pokolenie, miałam okazję móc posłuchać, jeszcze za jej życia, tych audycji radiowych i poznać ją- jednego z najważniejszych potomków rodziny Kossaków. Mimo iż rodzina nie wierzyła w nią, to wydaje mi się, że teraz to ona jest najpopularniejszą osobą z rodu Kossaków.

Ta książka to prawdziwy obraz Simony Kossak. Pisząc biografię, autorka pokazała czytelnikom Simonę Kossak taką jaka była, jeżeli byłą dla kogoś niemiła to pisała o tym, jeżeli była uprzejma- to też o tym wspominała. Nie ukrywała ciemnych stron jej charakteru.
Biografię czyta się bardzo szybko i przyjemnie, humor przeplata się w niej ze smutkiem. Autorka opisując w tej...

Wiele refleksji, nie tylko na temat naszego stosunku do zwierząt, ale także wpływie wychowania na człowieka. Książka warta przeczytania, choć momentami bardzo smutna.

Wiele refleksji, nie tylko na temat naszego stosunku do zwierząt, ale także wpływie wychowania na człowieka. Książka warta przeczytania, choć momentami bardzo smutna.

Od dawna chciałam przybliżyć sobie postać Simony Kossak, która była dla mnie szalenie ciekawym, nietuzinkowym człowiekiem, stawiającym dobro przyrody ponad wszystko.

Pochodząca ze słynnej rodziny Kossaków: wnuczka Wojciecha Kossaka, córka Jerzego Kossaka, bratanica satyryczki Magdaleny Samozwaniec i poetki Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej odstawała od znanych artystów i środowiska krakowskiej bohemy. Od narodzin nie miała słodkiego życia: wyczekiwana jako chłopiec, który odziedziczyłby nazwisko i rodzinne tradycje, była rozczarowaniem dla rodziny. Później żyła w cieniu starszej, ładniejszej, a na dodatek utalentowanej siostry. Była traktowana z lekceważeniem i to spowodowała, że miała coś do udowodnienia.
Simona dd dzieciństwa kochała zwierzęta i ostatecznie, po rezygnacji z polonistyki, dostała się na wydział Biologii. Po studiach postanowiła zmienić środowisko, rozważała wyjazd w góry, ale propozycja pracy przyszła z Białowieży. Tam osiadła na stałe.

Postać pani profesor budzi mój podziw i szacunek. W tym materialnym świecie na pierwszym miejscu postawiła istoty bezbronne, słabsze, które wymagają troski, ale przede wszystkim zrozumienia. Pomysłodawca wielu oryginalnych udogodnień dla zwierząt, między innymi urządzenia emitującego dźwięki pociągów, odstraszającego dzikie stworzenia.
Autorka książek, filmów, prowadziła audycje radiowe w Radiu Białystok, starała się przybliżyć innym świat natury.

Świetny reportaż, pełen wspomnień, fantastycznych zdjęć, ciekawych faktów, ale nie mogło być inaczej, jeżeli pisze się o Simonie Kossak.

Od dawna chciałam przybliżyć sobie postać Simony Kossak, która była dla mnie szalenie ciekawym, nietuzinkowym człowiekiem, stawiającym dobro przyrody ponad wszystko.

Pochodząca ze słynnej rodziny Kossaków: wnuczka Wojciecha Kossaka, córka Jerzego Kossaka, bratanica satyryczki Magdaleny Samozwaniec i poetki Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej odstawała od znanych artystów...

Ciekawa postać. Warto, żeby ją przeczytali ci, którzy znają książki .,,Maria i Magdalena”, ,,Zalotnica niebieska”. Trudno uwierzyć, jak rodzina Kossaków mogła być tak krańcowo różnie przedstawiana i oceniana. I trudno uwierzyć, że w jednej rodzinie mogły się urodzić tak niepodobne do siebie kobiety…

Ciekawa postać. Warto, żeby ją przeczytali ci, którzy znają książki .,,Maria i Magdalena”, ,,Zalotnica niebieska”. Trudno uwierzyć, jak rodzina Kossaków mogła być tak krańcowo różnie przedstawiana i oceniana. I trudno uwierzyć, że w jednej rodzinie mogły się urodzić tak niepodobne do siebie kobiety…

Autorka książki stara się być neutralnym kronikarzem życia Simony Kossak. Wydaje się, że skutecznie. Mam także przeczucie, że zostało pominiętych i przemilczanych trochę wątków, które lepiej pozwoliłyby rozszyfrować Simonę.
Doceniam wkład Kossakówny w ochronę Puszczy oraz jej naukowy dorobek. Nie wszystkie decyzje i przekonania w aspekcie ekologicznym bronią się po latach, jednak nie odbiera to tego, iż Simona pełniła ważną rolę ekologa i edukatora polskiego narodu.

Ciekawe czasy, ciekawa rodzina, ciekawa przyroda.

Książkę dobrze się czyta, rozdziały nie są zbyt długie i dobrze napędzają lekturę.
Wystarczający materiał fotograficzny pozwala uzupełnić luki w wyobraźni.

Autorka książki stara się być neutralnym kronikarzem życia Simony Kossak. Wydaje się, że skutecznie. Mam także przeczucie, że zostało pominiętych i przemilczanych trochę wątków, które lepiej pozwoliłyby rozszyfrować Simonę.
Doceniam wkład Kossakówny w ochronę Puszczy oraz jej naukowy dorobek. Nie wszystkie decyzje i przekonania w aspekcie ekologicznym bronią się po latach,...

Czytało mi się naprawdę dobrze mimo wielu szczegółów, takich jak nazwy ulic albo elementów umeblowania kossakówki. Początek książki trochę trudniejszy w odbiorze. Przynajmniej dla mnie, która lubi czytać o zwierzętach. Książka się rozkręciła gdy Simona zamieszkała w Puszczy.
Ogólnie co do samej postaci mam mieszane uczucia, nie ujmując inteligencji i prozwierzecej działalności bohaterki. Tak jak lubię i szanuję ludzi, którzy kochają zwierzęta tak mocno mi się wydaje, że nie umiałabym się dogadać z Panią Simoną. Wydaje mi się wręcz antypatyczna.
Autorka bardzo mocno skupia się na Simonie. To w końcu jej życie opisuje, ale brakowało mi opowieści o zwierzętach, które tak bardzo były ważne dla Pani Kossak. Chciałam poznać więcej historii związanych z np. krukiem czy sową, które się z nią "przyjaźniły". One niestety stanowią tylko tło.
Poza tym uważam, że lektura jest ciekawa, a bohaterka warta poznania.
Mam duży szacunek do Pani Simony Kossak, ale ograniczoną sympatię 😉

Czytało mi się naprawdę dobrze mimo wielu szczegółów, takich jak nazwy ulic albo elementów umeblowania kossakówki. Początek książki trochę trudniejszy w odbiorze. Przynajmniej dla mnie, która lubi czytać o zwierzętach. Książka się rozkręciła gdy Simona zamieszkała w Puszczy.
Ogólnie co do samej postaci mam mieszane uczucia, nie ujmując inteligencji i prozwierzecej...