Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyjemna książka. Owszem, zakończenie urwane w połowie, czasem niezbyt sensowe postępowanie bohaterów, ale jakoś zupełnie mi to nie przeszkadzało.
Nie jest to wybitna literatura, ale wciągnęłam się w fabułę i zanim się obejrzałam już był koniec. Na pewno sięgnę po inne książki Koontza.

Przyjemna książka. Owszem, zakończenie urwane w połowie, czasem niezbyt sensowe postępowanie bohaterów, ale jakoś zupełnie mi to nie przeszkadzało.
Nie jest to wybitna literatura, ale wciągnęłam się w fabułę i zanim się obejrzałam już był koniec. Na pewno sięgnę po inne książki Koontza.

Potwierdza się moje przekonanie, że im bardziej okrzyknięta książka, tym dalej powinnam od niej uciekać.

Tu absolutnie wszystko jest złe: bohaterowie (w zasadzie jest ich aż dwóch, bo reszta stanowi nic nieznaczące tło), smęcenie Elio, fabuła (czy tam w ogóle była fabuła?), częste powtórzenia. Płaski opis relacji, beznadziejnie opisane sceny, czasami aż musiałam rozchodzić zażenowanie. Sceny łóżkowe chyba miały powodować subtelny dreszczyk emocji, u mnie była to w najlepszym wypadku obojętność, a niezwykle romantyczna i wysublimowana akcja z brzoskwinią to już szczyt szczytów. Książka jest na przemian albo mdła i nijaka, albo brudna.
Do tego ta pretensjonalność, silenie się autora na intelektualne przemyślenia i złote myśli budzące jedynie uśmiech politowania.

Dawno nie czytałam tak złej książki, choć nie powiem, na początku szczerze się śmiałam ze skopanych opisów i tekstów nie dowierzając, że można spłodzić coś takiego, ale dość szybko zamiast śmiechu zaczęły one budzić znudzenie i zażenowanie.

Potwierdza się moje przekonanie, że im bardziej okrzyknięta książka, tym dalej powinnam od niej uciekać.

Tu absolutnie wszystko jest złe: bohaterowie (w zasadzie jest ich aż dwóch, bo reszta stanowi nic nieznaczące tło), smęcenie Elio, fabuła (czy tam w ogóle była fabuła?), częste powtórzenia. Płaski opis relacji, beznadziejnie opisane sceny, czasami aż musiałam rozchodzić...