Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawem klasycznego sequela, po okiełznaniu problemów na Pyrrusie, Jason w wyniku zbiegu przypadków, zapoczątkowanych przez fanatyka religijnego Micaha, trafia na nową "planetę śmierci". Tym razem jest to Cassylia, której dalecy potomkowie osadników rozproszyli się w praktykujących niewolnictwo plemionach i pogrążyli w regresie cywilizacyjnym, tocząc ze sobą wyniszczające walki. Stąd też mamy do czynienia z powieścią przywodzącą poniekąd historie post-apokaliptyczne, gdzie pozostałości po zaawansowanej technice traktowane są jako nieomal magiczne artefakty. Nasz bohater - zaskakująco - czuje się tutaj jak ryba w wodzie (choć przez większość czasu popada w niewolę u tych, czy u tamtych),tym razem wykazując się nie tylko swoimi tricksterskimi sztuczkami (ciekawe, że o jego zdolnościach PSI w tym tomie Harrison jakby zapomniał),ale też wszechstronną, niemalże inżynieryjną wiedzą i praktyką z wielu dziedzin techniki. To chyba najpoważniejszy zarzut, jaki mam pod adresem tej książki. Nigdzie wcześniej nie było wspomniane, że protagonista posiada takie zdolności i trochę naiwnym wydaje się założenie - często podnoszone w literaturze science-fiction - że użytkownik nowoczesnych technologii rozumie zasady ich działania i jest w stanie odtworzyć je w prymitywnych warunkach (na przykład cofnąwszy się w czasie do średniowiecza, zwykły użytkownik samochodu nie będzie w stanie odtworzyć pojazdu, z którego na co dzień korzystał). Jasona ta reguła nie dotyczy. Potrafi zarówno przeprowadzić rektyfikację ropy naftowej, odtworzyć silnik parowy, zbudować młyn i cóż tam jeszcze!... Przymknąwszy na to oko, można się jednak wciąż świetnie bawić, bo podobnie jak w przypadku pierwszego tomu, nie ma tu miejsca na nudę. To wciąż świetne science-fiction nastawione na akcję i przygodę a tym razem do Jasona dołącza niemal jego kompletne przeciwieństwo, kontrastujący z nim naiwny zelota i sprawca niejednego nieszczęścia, Micah. Mimo moich utyskiwań na to i owo, "Planetę Śmierci 2" polecam!