Olivia Wildenstein

Gdy przeczytałam, że w książce pojawi się motyw snu i skrzyżowanie Śpiącej Królewny (gdzie to on będzie tym śpiącym) z mitem o Persefonie i Hadesie - nie mogłam przejść obok tytułu obojętnie. Jednak szczerze mówiąc męczyłam się czytając tego grubaska. Akcja momentami była zbyt rozwleczona, a główna para zamiast skupiać się na rozwiązaniu problemu to skupiali się na... swoich pożądaniach. Ja rozumiem, że mogli na siebie lecieć, ale serio? Może warto byłoby skupić się na uratowaniu tego śpiącego przed ostatecznym końcem? Czasami mam też wrażenie, że zainteresowanie Tariana Calanthe wynikło głównie z tego, że... mógł jej dotknąć, a po wielomiesięcznym unikaniu kontaktu mogłoby to być dla niego dosyć kuszące. Sam motyw snu, na który tak bardzo entuzjastycznie byłam nastawiona, zawiódł mnie. Bohaterowie spotykali się podczas snu, jednak sama Calanthe nie miała do końca pewności czy Tarian to wytwór jej wyobraźni czy prawdziwy Tarian. Ostatecznie spotkała go w prawdziwym świecie aż raz. Znaki odnajdowane we śnie, które naprowadzały ją na rozwiązanie, obierała jako pewniak, bo skoro był w śnie to napewno musi tak być. Teoretycznie to umysł Tariana "narzucał" sny, a skoro sam spał to jak mógł rozeznać się w otoczeniu, w którym się znajdował skoro nie mógł się wybudzić, był w stanie ala śpiączki? Trochę to było zbyt naciągane jak dla mnie. Sama relacja Tariana i Calanthe. Od nieznajomych do forever love w... tydzień. Było zamieszane w to przeznaczenie, ale nie przekonało mnie. Nie, nie i jeszcze raz nie. Książka ma jednak plusy - matka Calanthe ma Alzheimera i przedstawione jest życie z taką osobą. Samo źródło mocy Tariana i jak ją nabył zaciekawiło mnie. Finalnie dużo bardziej podobała mi się druga seria autorki, czyli królestwo wron. Tej nie zamierzam kontynuować.