Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ocena bardzo subiektywna spowodowana emocjonalnym podejściem do tematu. Czytając przypominałam sobie opowieści mojego taty i jego najstarszej siostry i widziałam oczami wyobraźni tam na Syberii właśnie ich, moją rodzinę. Wywiezieni również w lutym 1940 r. Moja babcia, dziadek i ich 6 dzieci. Najstarsze z rodzeństwa miało 16 lat, najmłodsze 9 miesięcy. Udało im się wrócić do Polski w komplecie, jako jednym z nielicznych. Ale trauma tamtych lat pozostała w nich do końca życia.

Ocena bardzo subiektywna spowodowana emocjonalnym podejściem do tematu. Czytając przypominałam sobie opowieści mojego taty i jego najstarszej siostry i widziałam oczami wyobraźni tam na Syberii właśnie ich, moją rodzinę. Wywiezieni również w lutym 1940 r. Moja babcia, dziadek i ich 6 dzieci. Najstarsze z rodzeństwa miało 16 lat, najmłodsze 9 miesięcy. Udało im się wrócić do...

To jedna z tych książek, której nie chcę kończyć, czytam powoli i się delektuję, opóźniam jej zakończenie. Jak dla mnie piękny język, możliwe, że to dzięki dobremu tłumaczeniu. I fabuła - klimat starych książek, ich tajemnica czyli to co lubię najbardziej.

To jedna z tych książek, której nie chcę kończyć, czytam powoli i się delektuję, opóźniam jej zakończenie. Jak dla mnie piękny język, możliwe, że to dzięki dobremu tłumaczeniu. I fabuła - klimat starych książek, ich tajemnica czyli to co lubię najbardziej.

Czytałam i przeżywałam to wszystko razem z bohaterką. Książka przejmująca, uświadamiająca jak wielki wpływ ma dzieciństwo na całe życie i ze tak naprawdę nikt nie jest w stanie zrozumieć naszych lęków.

Czytałam i przeżywałam to wszystko razem z bohaterką. Książka przejmująca, uświadamiająca jak wielki wpływ ma dzieciństwo na całe życie i ze tak naprawdę nikt nie jest w stanie zrozumieć naszych lęków.

Książka niekoniecznie tylko dla dzieci mimo,że wchodzi w kanon literatury dziecięcej. Gdy w rodzinie dzieje się coś złego, tragicznego często dorośli zasklepiają się w swoim bólu myśląc, że dzieci nie do końca rozumieją sytuację, która się wydarzyła i przez to lepiej sobie z nią poradzą. Nie ma nic bardziej błędnego. Wrażliwość dziecięca jest ogromna i tu pani Barbara Kosmowska pokazuje ją z perspektywy dziewczynki, której umiera tato i ona próbuje poradzić sobie z nową sytuacją, uczuciami i niezrozumieniem innych. Prostota języka, przepiękne poruszające ilustracje do których co rusz się wraca po przeczytaniu książeczki i powstające refleksje to właśnie piękno tej książki, obok której nie można przejść obojętnie.

Książka niekoniecznie tylko dla dzieci mimo,że wchodzi w kanon literatury dziecięcej. Gdy w rodzinie dzieje się coś złego, tragicznego często dorośli zasklepiają się w swoim bólu myśląc, że dzieci nie do końca rozumieją sytuację, która się wydarzyła i przez to lepiej sobie z nią poradzą. Nie ma nic bardziej błędnego. Wrażliwość dziecięca jest ogromna i tu pani Barbara...