Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje pierwsze podejście do Nałkowskiej obejmowało "Granicę". Nie przebrnęłam, cierpiąc katusze nudy i rezygnacji na każdej przeczytanej stronie.
Drugim podejściem były "Medaliony". Byłam oszołomiona jak tak niewielki, cieniutki zbiór może człowiekiem tak potrząsnąć, nie tylko ze względu na tematykę, ale i na warsztat i styl autorki.

Moim trzecim podejściem jest "Choucas" i... mam pewną teorię. Jest szansa, że autorka po prostu nie napisała nigdy nic pomiędzy geniuszem a czymś przeciwnym temuż. I po prostu miałam okazję sięgnąć po dwie książki, które nie wyszły i jedną wspaniałą. Być może kiedyś zweryfikuję czytając jeszcze coś autorki, chociaż po tej książce wiem, że z Nałkowską dam sobie spokój na dłużej.

Fabuła rozgrywa się w szwajcarskim uzdrowisku. Zapewne opiera się na przeżyciach autorki, skoro ta zaczyna pisać "Choucas" zaraz po powrocie ze Szwajcarii do Polski. Opisuje ona ludzi mieszkających w tym samym pensjonacie, a także ich rozrywki, aktywności, rozmowy. I już. Książka jest tak samo blada jak to zdanie, którym ją streściłam. Nie ma niczego angażującego, nie ma żadnej ciągłej fabuły, za którą można by podążać, niewiele się dzieje (albo wręcz: nic), na końcu narratorka wraz z towarzyszącym jej partnerem, który pojawia się w ksiązce tylko w liczbie mnogiej czasowników (poszliśmy, pojechaliśmy) albo jako pojedyncze niepodpisane dialogi, opuszcza obiekt i kieruje się do kraju.

Na stronach książki jest poutykane trochę spostrzeżeń, ogólnych uwag dotyczących ludzi czy wręcz moralizatorstwa, ale całość nie ma żadnej głębi czy wartości. To bardziej takie "Życie na gorąco" (tylko o ludziach, których na oczy nie widzieliśmy) niż jakaś literatura wyższych lotów.

Nałkowska sama powiedziała kiedyś "wolę przecież czytać Dostojewskiego niż pisać Nałkowską" (cytat z posłowia, Czytelnik, 1980).
Muszę przyznać: to widać. Książeczka ma mniej niż 150 stron, a męczyłam się równie mocno czytając ją, jak autorka przy pisaniu i redagowaniu tej powieści.

Moje pierwsze podejście do Nałkowskiej obejmowało "Granicę". Nie przebrnęłam, cierpiąc katusze nudy i rezygnacji na każdej przeczytanej stronie.
Drugim podejściem były "Medaliony". Byłam oszołomiona jak tak niewielki, cieniutki zbiór może człowiekiem tak potrząsnąć, nie tylko ze względu na tematykę, ale i na warsztat i styl autorki.

Moim trzecim podejściem jest "Choucas"...

Mistrzowskie opowiadania przeplatane z jeszcze bardziej mistrzowskimi. Forma nie ustępuje treści, pomimo tego, że każde opowiadanie jest krótsze niż można by się spodziewać.
Pod względem dawania radości i uśmiechu zbiór "Słoń" przebił wszystkie inne książki jakie czytałam. Perfekcyjny wybór :)

Mistrzowskie opowiadania przeplatane z jeszcze bardziej mistrzowskimi. Forma nie ustępuje treści, pomimo tego, że każde opowiadanie jest krótsze niż można by się spodziewać.
Pod względem dawania radości i uśmiechu zbiór "Słoń" przebił wszystkie inne książki jakie czytałam. Perfekcyjny wybór :)