Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy ja się spodziewałam, że ja tyle rzeczy będę przeżywać, a jednocześnie nie, kiedy przyszło powiadomienie z biblioteki, że pozycja "Pawilon małych ssaków" jest do odbioru? No wcale, zupełnie, nic a nic.

Raz, że myślałam, że pożyczam fabułę, ot, takie zmyślenie kompletne, żeby akurat się rozerwać w natłoku myśli własnych. Tu mogę obwinić bieganie po katalogu online biblioteki dzielnicowej i rezerwowanie czego popadnie, na chybił trafił, jakbym grała w totka.

Dwa, że jak już przyszło, to akurat leciałam na fali innych książek, z których każda jest albo o rodzinie, przeszłości i genealogii, albo o tożsamości (polskiej, żydowskiej, mniejszościowej), a bardzo często o obu tych rzeczach naraz.

"Pawilon małych ssaków" wpasował się w tę falę idealnie. Aż mnie to rozbawiło, gdy zdałam sobie sprawę, że muszę skończyć poprzednie książki, zanim się w tę zagłębię, bo inaczej mi się pomylą wszyscy dziadkowie i babcie, wszystkie Krysie i Tereski, a Sopot z Gdańskiem i Wrocław z Krakowem.

Zamknąwszy poprzednie książki, od razu otworzyłam tę i z trudem przychodziło mi ją zamknąć. Forma pamiętnika jest świetna, autentyczna, wątki przeplatają się jak w życiu (choć po lekturze, po raz kolejny w bardzo krótkim czasie zaczynam myśleć, że ja mam chyba, jak na ekstrowertyczkę, chyba ubogie życie towarzyskie).

Ale to co mnie urzeka najbardziej, to, hm, osobowość?

Czekaj, są jakieś lepsze słowa na to?

Hmm, niech ja pomyślę...

Wiem! Znacie to uczucie, kiedy patrzycie na kogoś po raz pierwszy i myślicie "o, już tę osobę lubię!"? A potem ona się odzywa, mówi coś nic nieznaczącego albo bardzo głębokiego (albo podaje wam przepis na łazanki) i myślicie od razu "o bogowie, to już!, to teraz!, będziemy przyjaciółmi"?

To ja miałam to uczucie czytając "Pawilon małych ssaków". Że jakby mnie Wszechświat postawił na drodze Patryka Pufelskiego, na przykład w scenariuszu pt. "pytam pracownika zoo o to, czemu ten pingwin siedzi tylko w dziurze i nie wychodzi wcale" albo w krótkiej scence pt. "jadę do Sopotu powspominać babcię i mężczyzna na monciaku mówi mi, że mam otwarty plecak", to pewnie tak by się to odbyło, zaprzyjaźnilibyśmy się bardzo - choć może jedynie na sześć i pół minuty rozmowy o pingwinach.

Czytając miałam wiele momentów, przy których o tym właśnie myślałam. Miałam też wiele momentów, w których chciałam autora przytulić (ale, że nie mogłam, to przytulałam książkę).

Na przykład 10 stycznia 2020 przytuliłabym. I te wszystkie dni przez które mogę śledzić życie jednej z ważniejszych osób - Krysi - przytuliłabym, mocno, najmocniej.
I 31 stycznia 2021 przytuliłabym również (i, skoro jedna złota już jest, to bym przyniosła marcepanowe świnki, na uczczenie okazji!).
A najbardziej to chyba 19 kwietnia 2022.
No, już rozumiecie, naprzytulałam się.

A na koniec, z jakiejś nieznanej mi przyczyny, się jeszcze do tego popłakałam. No. Także ten, tak to już jest.

I zanim jeszcze skończyłam czytać egzemplarz biblioteczny, zamówiłam już swój własny. Dojechał właśnie dziś.

Jutro podrzucę go mamie. Może jak go przeczyta, to mnie trochę lepiej zrozumie.

Czy ja się spodziewałam, że ja tyle rzeczy będę przeżywać, a jednocześnie nie, kiedy przyszło powiadomienie z biblioteki, że pozycja "Pawilon małych ssaków" jest do odbioru? No wcale, zupełnie, nic a nic.

Raz, że myślałam, że pożyczam fabułę, ot, takie zmyślenie kompletne, żeby...

Rozwiń Zwiń

8/10. Bo to jednak wielka sztuka napisać o ludziach, którzy mnie nie interesują, ich historiach, koligacjach i cechach w taki sposób, żebym:
a) przeczytała taką ponad 400-stronicową cegłę
b) nie nudząc się ani trochę.

("Dziady i dybuki" wypożyczyłam z biblioteki na pałę, po tym jak, widząc, że jest dużo rezerwacji, też ustawiłam się w kolejce - ot tak, z ciekawości. Ciekawość została zaspokojona, a ja usatysfakcjonowana. I zwracam książkę przed terminem!)

8/10. Bo to jednak wielka sztuka napisać o ludziach, którzy mnie nie interesują, ich historiach, koligacjach i cechach w taki sposób, żebym:
a) przeczytała taką ponad 400-stronicową cegłę
b) nie nudząc się ani trochę.

("Dziady i dybuki" wypożyczyłam z biblioteki na pałę, po ty...

Rozwiń Zwiń

Kiedyś, raczej dawno, bardzo chciałam tę książkę przeczytać. Ale tak się życie złożyło, że nigdy, aż do teraz, Wszechświat mnie do niej nie zaprowadził. Zaprowadził mnie za to w wiele innych miejsc i sytuacji i dekadę później wiem już, że co jak co, ale ze stawianiem granic nie mam problemów. Jestem dla innych miła - ale nie Miła - więc, całkiem zdroworozsądkowo - nie jestem grupą docelową dla "Bycie miłym to przekleństwo".

Podskoczyłam sobie więc do biblioteki z myślą "pożyczę i zaraz oddam". Chciałam tylko przejrzeć co tam w tej książce jest, czy coś z tego by mi się przydało na mojej drodze w prz_szłości, ot, przelecieć wzrokiem i zdjąć w końcu z półki "chcę przeczytać".

Ku mojemu, całkiem sporemu, zaskoczeniu, spędziłam z tą książką więcej czasu niż planowałam. Jacqui Marson napisała poradnik, który w gruncie rzeczy jest też trochę podręcznikiem. Podczas lektury wypisałam z niej 17(!) oddzielnych punktów - każdy z nich jest organiczną i konkretną propozycją akcji (techniką, ćwiczeniem, eksperymentem), który ma pomóc - w kontekście książki - stawiać granice i uczyć się, że nie zawsze trzeba być Miłym przez duże M. Poza kontekstem książki za to, przynajmniej niektóre mają wszechstronne zastosowanie. Niektóre z nich znam z własnej terapii, o niektórych czytałam w teorii, niektóre dodają niezwykle interesujące modyfikacje do technik, które znam i używam, a jeszcze część widziałam po raz pierwszy.

W zalewie rozmemłanych "poradników", tj. książek, które przedstawiają luźno powiązane historie obcych ludzi i oferują zero konkretów, licząc, że Ty, Czytelniku, sam wymyślisz, jak możesz rozwiązać swoje problemy, "Bycie miłym to przekleństwo" jest naprawdę skarbem.

Kiedyś, raczej dawno, bardzo chciałam tę książkę przeczytać. Ale tak się życie złożyło, że nigdy, aż do teraz, Wszechświat mnie do niej nie zaprowadził. Zaprowadził mnie za to w wiele innych miejsc i sytuacji i dekadę później wiem już, że co jak co, ale ze stawianiem granic nie mam problem...

Rozwiń Zwiń