"Człowiek powinien przeżyć każdy dzień od jego początku aż do końca i przyglądać mu się z uwagą". Trzeba przyznać, że Roma Ligocka z wielką uwagą przygląda się sprawom wielkim, a przede wszystkim tym maleńkim, które tworzą nasz każdy dzień. Na dodatek potrafi o nich pisać poetycko, choć posługuje się prozą.
Świetny zbiór felietonów, rozważań i refleksji o życiu. Warto przeczytać i pomyśleć, a przede wszystkim: nacieszyć się pięknym językiem, który jest wizytówką Romy Ligockiej, w każdej z wydanych przez nią książek.

"Człowiek powinien przeżyć każdy dzień od jego początku aż do końca i przyglądać mu się z uwagą". Trzeba przyznać, że Roma Ligocka z wielką uwagą przygląda się sprawom wielkim, a przede wszystkim tym maleńkim, które tworzą nasz każdy dzień. Na dodatek potrafi o nich pisać poetycko, choć posługuje się prozą.
Świetny zbiór felietonów, rozważań i refleksji o życiu. Warto...

Króciutkie felietony, skłaniające do refleksji i zadumy. Zarówno nad tymi małymi, jak i dużymi troskami naszego życia. Książka nostalgiczna, raczej nie napawająca optymizmem, ale piękna w swoim rodzaju.
Autorka odważnie odsłania w niej samą siebie, a tym samym każdego z nas. Bo w każdym z nas istnieje duża część wspólna z tą, którą odkryła przed nami Roma Ligocka.

Króciutkie felietony, skłaniające do refleksji i zadumy. Zarówno nad tymi małymi, jak i dużymi troskami naszego życia. Książka nostalgiczna, raczej nie napawająca optymizmem, ale piękna w swoim rodzaju.
Autorka odważnie odsłania w niej samą siebie, a tym samym każdego z nas. Bo w każdym z nas istnieje duża część wspólna z tą, którą odkryła przed nami Roma Ligocka.

Bardzo dobrze się czyta. Zdziwiłam się, że zgadzam się w 100% z podejściem do wielu spraw.

Bardzo dobrze się czyta. Zdziwiłam się, że zgadzam się w 100% z podejściem do wielu spraw.

Bardzo przyjemna książką, która zawiera sporo osobistych przemyśleń na temat zmiany epoki i obyczajów. O przemijaniu, o dojrzewaniu, o wartościach życiowych. W sposób bardzo delikatny i czasem żartobliwy przypomina o tym co w życiu na prawdę jest ważne. Serdecznie polecam

Bardzo przyjemna książką, która zawiera sporo osobistych przemyśleń na temat zmiany epoki i obyczajów. O przemijaniu, o dojrzewaniu, o wartościach życiowych. W sposób bardzo delikatny i czasem żartobliwy przypomina o tym co w życiu na prawdę jest ważne. Serdecznie polecam

Czytanie tej książki było dla mnie jak zanurzenie się w spokojnej, chłodnej wodzie. Słowa, spostrzeżenia, obrazy, o których czytałam, których doświadczałam dzięki lekturze koiły, uspokajały, skłaniały do refleksji.
To nie jest książka - dynamit. Nie wywołuje gwałtownych reakcji, przynajmniej we mnie. Ale - niczym kropla drążąca skałę - "Czułość i obojętność" muskają serce doświadczaniem - intymnym, cudzym, a jednocześnie moim, współodczuwanym.

Czytanie tej książki było dla mnie jak zanurzenie się w spokojnej, chłodnej wodzie. Słowa, spostrzeżenia, obrazy, o których czytałam, których doświadczałam dzięki lekturze koiły, uspokajały, skłaniały do refleksji.
To nie jest książka - dynamit. Nie wywołuje gwałtownych reakcji, przynajmniej we mnie. Ale - niczym kropla drążąca skałę - "Czułość i obojętność" muskają serce...

"Są dni kiedy jestem z kamienia, czasem z żelaza, najczęściej niestety ze szkła..."

"Książki ważne dla nas, choć nigdy nie uznane za wielkie. Szukać ich trzeba przez całe życie, a kiedy się znajdzie - przyjąć, oswoić, pokochać."

""Proszę mnie zabrać do siebie - oprócz pani nie mam już nikogo innego", powiedziałam do lustra. I nie umarłam."

"Są dni kiedy jestem z kamienia, czasem z żelaza, najczęściej niestety ze szkła..."

"Książki ważne dla nas, choć nigdy nie uznane za wielkie. Szukać ich trzeba przez całe życie, a kiedy się znajdzie - przyjąć, oswoić, pokochać."

""Proszę mnie zabrać do siebie - oprócz pani nie mam już nikogo innego", powiedziałam do lustra. I nie...

„Witam każdy dzień z ciekawością, rozstaje się z nim z żalem” Roma Ligocka „Czułość i obojętność”. Diamentowe felietony z socjologii życia codziennego, śmierci, miłości i nadziei. Krótka forma w mistrzowskim ujęciu – tak potrafi tylko Roma.
Czytasz i zastanawiasz się, dlaczego to o Tobie, dlaczego masz wrażenie, ze Roma wie o Tobie wszystko i nic, dlaczego częstuje Cię domowym rosołem?  - bo ONA wie, że ten rosół to symbol życia, zdrowia, wolności ….
„Ale, monsieur Proust, jeśli już chciałby pan wiedzieć, na pewno to nie te pańskie przesłodzone ciasteczka zwane magdalenkami, tak podobno przez pana ulubione, ale rosół, mój polsko-żydowski rosół - to jest najlepsza potrawa na świecie”.
To nie jest tak, że tylko trauma i Getto zmieniają tok myślenia, że ten tramwaj zwany życiem pędzi inaczej – ale dają Ci prezent o który nie prosisz, dają Ci koszmary i dziwne emocje, dają Ci …. - Każdemu z nas coś innego.
Czytasz każdy felieton, analizujesz, rozkładasz na czynniki pierwsze i wydaje Ci się, ze już rozumiesz, że już wiesz dlaczego i nagle Roma zmienia bieg rzeki i ponownie wracasz, ponownie analizujesz i szukasz odpowiedz. Czy znajdziesz – musisz się sam przekonać! Ugotuj rosół, usiądź wygodnie w fotelu, zamknij oczy i ….

„Witam każdy dzień z ciekawością, rozstaje się z nim z żalem” Roma Ligocka „Czułość i obojętność”. Diamentowe felietony z socjologii życia codziennego, śmierci, miłości i nadziei. Krótka forma w mistrzowskim ujęciu – tak potrafi tylko Roma.
Czytasz i zastanawiasz się, dlaczego to o Tobie, dlaczego masz wrażenie, ze Roma wie o Tobie wszystko i nic, dlaczego częstuje Cię...

Całą Roma Ligocka, ciężko się od niej oderwać i ciągle czuję niedosyt:)

Całą Roma Ligocka, ciężko się od niej oderwać i ciągle czuję niedosyt:)

Mam nadzieję, że dalej będę zachwycał się twórczością Ligockiej, bo moje dotychczasowe wysokie oceny (dwa razy po 8 gwiazdek) na to wskazują. Tym razem bodajże 32 miniopowiadania na przeróżne tematy, a więc moja ulubiona krótka forma, jednak na tyle długa, by pomieścić cenne refleksje autorki.

Ligocka zaczyna od symbolu życia -„polsko - żydowskiego rosołu”, który nawet psa wyleczył.....
Od rosołu się zaczęło, a potem czytałem, notowałem i uzbierały się trzy strony notatek, które mogły upodobnić moją recenzję do poprzedniej („Wszystko z miłości”),z której jestem niezadowolony. Wskutek tego notatki unicestwiłem, a Państwu chcę tylko przekazać, że Ligocka inspiruje i prowokuje czytelnika do wspomnień i rozmyślań, co może doprowadzić, r ó w n i e ż, do depresji. Świetna lektura dla ludzi myślących!
W przeciwieństwie do poprzedniej recenzji umyślnie unikam jakichkolwiek cytatów, by nie zakłócić atmosfery intymności między autorką a wrażliwym czytelnikiem.

Mam nadzieję, że dalej będę zachwycał się twórczością Ligockiej, bo moje dotychczasowe wysokie oceny (dwa razy po 8 gwiazdek) na to wskazują. Tym razem bodajże 32 miniopowiadania na przeróżne tematy, a więc moja ulubiona krótka forma, jednak na tyle długa, by pomieścić cenne refleksje autorki.

Ligocka zaczyna od symbolu życia ...

Ponownie wylało się na mnie morze szczerości. Niemalże ocean szczerej prawdy o nas samych. O naszych słabościach, niedoskonałościach, o tym co nas boli, co nas łamie, co nam podcina skrzydła, co nas uskrzydla i sprawia, że stajemy na nogi...
Im lepie poznaję samą autorkę, tym w coraz większym stopniu widzę w niej siebie samego. Jest cała masa podobieństw, które mnie z nią łączą. Mentalność, spojrzenie na świat, relacje z ludźmi, ich ocena. Są rzeczy, które mnie od niej odróżniają, ale w tych, które wymieniłem łączy mnie z panią Ligocką bardzo wiele.
Nie tylko w tej książce, ale i ogólnie odnajduje w niej wiele smutku, tęskonoty, melancholii, poczucia obcości, tęsknoty, bezradności, zagubienia. Bardzo wiele tych cech jest w również we mnie. Może nie jestem całkowicie tak emocjonalnie pesymistyczny, bo optymizm też tam gdzieś we mnie tkiw. Być może dlatego czasem się uśmiecham, a niekiedy błąkam się w swoich przygnębiających przemyśleniach...

W tej książce Roma Ligocka opowiada o swoich miłościach, czułościach, obojętnością, tych mniejszych, jak i tych większych. Tym razem pragnęła podzielić się ze swoimi czytelnikami tym, co jest dla niej ważne. Podzieliła się tym, jakie cechy ceni sobie w ludziach, a jakie już niekoniecznie. Dając się poznać mówi o tym, co ważne jest dla niej u mężczyzny, kobiety, przyjaciela. Przez co można się dowiedzieć, czym można wzbudzić w autorce jej sympatię, bądź niechęć...
Ponadto można poczytać o jej ulubionych bohaterach tych literackich, jak i tych, których miało okazję spotkać i poznać w życiu codziennym, w swej podróży przez życie, podczas tej swojej tułaczki. Zresztą ogólnie pisze o wielu ulubionych rzeczach związanych z jej codziennością.
Zastanawia się także nad dylematami natury moralnej, związanej ze śmiercią i jej prawdopodbnymi alternatywami. Oprócz tego mówi o tym, co ją boli, czego nie cierpi...
Ogólnie rzecz biorąc pisze o różnych aspektach swojej codzienności.

Szczerze powiem, że nie spotkałem się jeszcze z autorem, któryby w aż tak wielkim stopniu zdradzał tajemnice swojego życia. To pozwala nam, czytelnikom poznać bardzo blisko osobę piszącą. Lecz czy sam chciałbym by inni wiedzieli o mnie tak wiele, tak bardzo znali moje osobiste, intymne życie...?
Raczej nie...
...w aż tak wielkim stopniu nie zdradzałbym swojej prywatności, nie zdzierałbym aury tajemnicy... Część tego zostawiłbym dla siebie...
Taka otwartość i szczerość podnosi wartość książki. Przez staje się ona autentyczna, prawdziwa..., jakby każda strona oddychała własnym życiem, a każde słowo byłoby jej wdechem i wydechem...
Takie książki są inspirujące, zmieniają człowieka...Tak przelana na kartki szczerość jest niezwykle zaraźliwa i prowokuje do tego, by w szczery sposób spojrzeć na własne życie...

Ponownie wylało się na mnie morze szczerości. Niemalże ocean szczerej prawdy o nas samych. O naszych słabościach, niedoskonałościach, o tym co nas boli, co nas łamie, co nam podcina skrzydła, co nas uskrzydla i sprawia, że stajemy na nogi...
Im lepie poznaję samą autorkę, tym w coraz większym stopniu widzę w niej siebie samego. Jest cała masa podobieństw, które mnie z nią...