Piękna książka. Ligocka w rozmowie sama ze sobą rozprawia się ze swoją przeszłością. Nieudanym małżeństwie, zaniedbanymi relacjami z matką, swoją niefrasobliwością, naiwnością, młodzieńczą beztroską. Świetnie się czyta. Polecam

Piękna książka. Ligocka w rozmowie sama ze sobą rozprawia się ze swoją przeszłością. Nieudanym małżeństwie, zaniedbanymi relacjami z matką, swoją niefrasobliwością, naiwnością, młodzieńczą beztroską. Świetnie się czyta. Polecam

książki Romy są jak najlepsze bajanie. czyta się chwilę a jakby poznawało część życia i nawet w nim uczestniczyło, trochę z boku ale zawsze. widzisz,czujesz przy dobrej fantazji posmakujesz. to tak jakby trochę wejść i podglądać cichaczem życie.uczestniczyc w troskach i radościach. Pani Roma w każdej swojej książę zabiera nas tam gdzie nie byliśmy a mamy okazję doświadczyć wręcz fizycznie tego co ona . to taki dar. cudownych czasem trudnych opowiesci

książki Romy są jak najlepsze bajanie. czyta się chwilę a jakby poznawało część życia i nawet w nim uczestniczyło, trochę z boku ale zawsze. widzisz,czujesz przy dobrej fantazji posmakujesz. to tak jakby trochę wejść i podglądać cichaczem życie.uczestniczyc w troskach i radościach. Pani Roma w każdej swojej książę zabiera nas tam gdzie nie byliśmy a mamy okazję doświadczyć...

Zafascynowała mnie ta autobiografia.Książkę wypożyczyłam dla innego czytelnika ale przejrzałam kilka stron i tak mnie zaciekawiła, że odłożyłam przeczytaną.Zapewne będę czytać kolejne pozycje tej autorki.Roma wchodzi w dorosłe życie i wpada w różne pułapki,czyhające na takie młode ,ciekawe życia dziewczyny.Nie umie się dogadać z matką , z chłopakami też ma róże perypetie ale nam czytelnikom zwierza się ze swych słabości czy problemów, nie kryje się z tajemnicami, nie obwija w bawełnę , nie zwodzi nas, jest szczera aż do bólu albo pisze tak jak chcemy to odebrać.Polecam przeczytać.

Zafascynowała mnie ta autobiografia.Książkę wypożyczyłam dla innego czytelnika ale przejrzałam kilka stron i tak mnie zaciekawiła, że odłożyłam przeczytaną.Zapewne będę czytać kolejne pozycje tej autorki.Roma wchodzi w dorosłe życie i wpada w różne pułapki,czyhające na takie młode ,ciekawe życia dziewczyny.Nie umie się dogadać z matką , z chłopakami też ma róże perypetie...

„Zawsze może ktoś przyjść i wszystko ci zabrać. Nam już nie ma czego odbierać, bo nic nie mamy, więc czym się tu przejmować? Nie warto nic mieć, liczy się tylko ten moment, ta chwila….” – Roma Ligocka i „Droga Romo”.
.
Kiedy wchodzisz w dorosłość, to jesteś podekscytowana tym „czymś”, nowym, lepszym, ciekawym i fascynującym. Ale kiedy wchodzisz w dorosłość z traumą, z przeszłością, bólem i ogromną obawą czy sobie poradzisz - bo przecież ty już kiedyś wychodziłaś z getta i wchodziłaś w nowe życie a teraz musisz wejść w nie ponowie, tylko inaczej z innym bagażem doświadczeń. To już nie jesteś taka pewna, taka odważna, taka zdeterminowana.
.
Literacka konstrukcja dostarcza nam dialogu z własnym i trudnym JA. I właśnie ta rozmowa, jest skomplikowana, ciernista, szczera, brutalna i momentami skostniała – bo patrzysz na siebie własnymi oczami. Sama oceniasz swoje błędy a ogromną sztuką jest ich akceptacja, zrozumienie i lekcja na przyszłość. Ten dialog jest kwintesencją życia i słowa. Bo w pewnym momencie spotykasz się TY i twoje JA. Trzeba sobie podać rękę, trzeba siebie zaakceptować. Trzeba iść do przodu….. Czy będzie lepiej? Nie wiesz tego!, ale idziesz, bo iść trzeba, bo mimo, iż jesteś „wprawna w cierpieniu” to nigdy nie wiesz, czy na tym życiowym zakręcie zobaczysz światło….
.
Przeszłość staje się przyszłością. Przezywaną świadomie i z pełną akceptacją dokonanych wyborów. Wyborów, które nie były łatwe, a które zmieniły bieg życia, które skomplikowały i utrudniły relacje. Bo jak sama potwierdza „zawsze w trudnych chwilach była sama (…) dziś już zdaje sobie z tego sprawę”.

„Zawsze może ktoś przyjść i wszystko ci zabrać. Nam już nie ma czego odbierać, bo nic nie mamy, więc czym się tu przejmować? Nie warto nic mieć, liczy się tylko ten moment, ta chwila….” – Roma Ligocka i „Droga Romo”.
.
Kiedy wchodzisz w dorosłość, to jesteś podekscytowana tym „czymś”, nowym, lepszym, ciekawym i fascynującym. Ale kiedy wchodzisz w dorosłość z traumą, z...

W powieści Droga Romo dorosła (dojrzała będzie chyba lepszym słowem) Roma Ligocka spotyka się z tą dopiero zaczynającą dorosłe życie młodą kobietą. Pisarka opowiada o swojej samotności, o ogromnej potrzebie przypodobania się innym ludziom. Za wszelką cenę stara się zapomnieć o swojej przeszłości o wszystkim co przeżyła podczas wojny jako mała dziewczynka. W swoich życiowych wyborach jest często bardzo nierozważna i popełnia wiele błędów. Mając zaledwie dwadzieścia lat zmaga się już z bolesnymi doświadczeniami swojego krótkiego dorosłego życia, bowiem wspomnienia dokonanej aborcji i dwuletniego małżeństwa z alkoholikiem bardzo odbiją się na jej psychice i sprawią, że będzie się czuła jeszcze bardziej samotna.
Nie wszystkie swoje decyzje ocenia jednak negatywnie, bowiem mając właśnie osiemnaście lat zaczyna malować,a studia na ASP utwierdzają ją w przekonaniu, że powinna zostać malarką.
Jeśli ktoś wcześniej nie czytał książek Romy Ligockiej powinien rozpocząć od początku, sięgając najpierw po Dziewczynkę w czerwonym płaszczyku, a następnie po powieści Dobre Dziecko i Droga Romo. Taka kolejność pomoże w lepszym zrozumieniu pisarki i wyborów których dokonywała. A jeśli ktoś ma okazję wzięcia udziału w spotkaniu autorskim z pisarką to niech z tej szansy skorzysta bo naprawdę warto.

W powieści Droga Romo dorosła (dojrzała będzie chyba lepszym słowem) Roma Ligocka spotyka się z tą dopiero zaczynającą dorosłe życie młodą kobietą. Pisarka opowiada o swojej samotności, o ogromnej potrzebie przypodobania się innym ludziom. Za wszelką cenę stara się zapomnieć o swojej przeszłości o wszystkim co przeżyła podczas wojny jako mała dziewczynka. W swoich życiowych...

Siłą tej książki jest młodość, przeżywana intensywnie, pełna burzy uczuć, nierozpoznawalnych dla samej siebie, pełna nie-wiem-czego-chcę, głupoty, egoizmu, naiwności, pierwszych kroków, idiotycznych decyzji i ich konsekwencji. Wkraczanie w dorosłość w przypadku młodziutkiej Romy to szereg doświadczeń, na które rzutuje cały wcześniejszy bagaż dzieciństwa i trudnej relacji z matką.
Może to kwestia tego, że już dawno mam ten czas za sobą i być może zapomniałam jakim się jest wówczas głupiutkim i jak wiele się człowiekowi wydaje, ale nie polubiłam specjalnie tej wkraczającej w dorosłość dziewczyny. Trudno mi też nie dociekać, ile w tym autorskiej kreacji, ile biograficznej prawdy, a ile literackiej blagi.
Niemniej czytało się dobrze, jak to zawsze Ligocką. O ile jednak do felietonów wrócę chętnie, do tej już nie.

Siłą tej książki jest młodość, przeżywana intensywnie, pełna burzy uczuć, nierozpoznawalnych dla samej siebie, pełna nie-wiem-czego-chcę, głupoty, egoizmu, naiwności, pierwszych kroków, idiotycznych decyzji i ich konsekwencji. Wkraczanie w dorosłość w przypadku młodziutkiej Romy to szereg doświadczeń, na które rzutuje cały wcześniejszy bagaż dzieciństwa i trudnej relacji z...

To nie jest książka do czytania. Tę książkę się współprzeżywa, wchłania całą sobą, mierzy własną miarą. Tę książkę się współczuje- współ-łzami i współ-śmiechem. Kręci się w niej piruety na paryskim bruki, tupie obcasami szpilek biegnąc przez rzymskie noce. Tu się oddycha, łapie w garście, tutaj się kładzie spać i zasypia w ramionach i poza nimi. Tutaj nie ma książki Romy Ligockiej, tutaj jest za rękę pociągniecie we wnętrze autorki, siebie samej, życia.

Czasami książkę czyta się niby sprawozdanie. "Drogo Romo" to rozmowa przy serwetce haftowanej, z wykrzyknikami, łzami, szaleństwem, żalem. Trzy kobiety przy stole, a na nim mapa życia, pośród której rozkwitł jeden rok. Słodkie osiemnastoletnie życie, pełne wolności, durnych decyzji, krakowskiego spleenu i ukochania tego miasta, wyruszania w świat i powracania. Strona po stronie Roma Ligocka prowadzi rozmowę ze sobą beztrosko młodą, odpowiedzialną za to, jak potoczyło się jej dalsze życie.

Młoda Roma, piękna, pozostawiona sama w cudnym Krakowie, z mamusią pisząca listy, napominającą, z wiecznie niezadowolona przyganą, gdzieś w Wiedniu leczącą zdrowie a może i niedoskonałości polskich lat. Roma odpowiedzialna na tyle, by może tylko raz, a może wcale, pokonać wizję osiemnastoletniego macierzyństwa, do którego ani nie dorosła ani nawet dorosnąć nie chciała. Roma kwiat, Roma motyl.

Wracamy z autorka w dni i noce pełne artystycznych chwil. Patrzymy w oczy lekko sennego Hłaski, krzyczymy szybkie 'cześć' niepokornemu, uśmiechniętemu Cybulskiemu, dajemy złapać się za rękę Piotrowi Skrzyneckiemu by tworzyć z nim "Piwnicę". Kraków piękny, ukochany chwytamy w garście i wtedy gdy malujemy z Roma obrazy, przyklejamy je do ścian przed wystawą i wtedy, gdy mówi się w nim o węgierskiej krwi, na ratunek której trzeba szybko, w szpitalu nasza polską oddawać.

Później wyrzucona w świat by przemyśleć, ostudzić żar pierwszej miłości. Aż czasem zazdrość serce ściska, gdy skuterem przemierza rzymskie ulice a w Paryżu na tyle się zapomina, że tak naprawdę nie wiadomo co zrobić z nią i z jej wygasłą wizą. Ech, co za życie młode, szalone, ubrane w paryską sukienkę w kropeczki, czy raczej łezki, perełki. I w szpilki, zawsze w szpilki.

A potem Roma zakochana. Oddana, posłuszna, wyjąca z miłości i bólu. I tutaj niech skończy się opowieść. Bo nagle wszystko z rąk wypada. Tej Romie, co nawet dwudziestu lat jeszcze nie ma i nam, czytelnikom rozszalałym wraz z 'autobohaterką'. A przecież współczesna, dojrzała Roma ostrzegała. A przecież ganiła, mówiła i prosiła : nie idź tam!, nie idź w ten świat który znam, który uboleję, który upłaczę!.

Naprzeciw kobiety dojrzałej stoi lustro z młodą twarzą. Teraz jest czas na zadumę, wtedy był na szaleństwo.
To nie jest książka do czytania. To jest książka do bycia. Weźcie ja ze sobą, wejdźcie w nią. Koniecznie.

Pani_Ka Czyta

To nie jest książka do czytania. Tę książkę się współprzeżywa, wchłania całą sobą, mierzy własną miarą. Tę książkę się współczuje- współ-łzami i współ-śmiechem. Kręci się w niej piruety na paryskim bruki, tupie obcasami szpilek biegnąc przez rzymskie noce. Tu się oddycha, łapie w garście, tutaj się kładzie spać i zasypia w ramionach i poza nimi. Tutaj nie ma książki Romy...

Mądra, szczera. Klimat książki otulał. Raz jak ciepły przytulny koc. Czasami - a raczej częściej - jak zimny jesienny wiatr z deszczem. Jednak szczerość słów, ich znaczenie i kontekst są warte tego chłodu.

Mądra, szczera. Klimat książki otulał. Raz jak ciepły przytulny koc. Czasami - a raczej częściej - jak zimny jesienny wiatr z deszczem. Jednak szczerość słów, ich znaczenie i kontekst są warte tego chłodu.

"Droga Romo" to kontynuacja "Dobrego dziecka". Autobiograficzna powieść Romy Ligockiej z czasów kiedy autorka z nastolatki przeobrażała się w osobę dorosłą. Opis trudnych relacji z matką, trudnych czasów lat 50-tych, pierwszych miłości, zabaw i trudnych wyborów. Jest to też pewien rodzaj rozliczenia się dojrzałej Romy z tą młodszą.To trzecia książka pani Romy, którą przeczytałam. I kolejna którą czyta się jednym tchem.

"Droga Romo" to kontynuacja "Dobrego dziecka". Autobiograficzna powieść Romy Ligockiej z czasów kiedy autorka z nastolatki przeobrażała się w osobę dorosłą. Opis trudnych relacji z matką, trudnych czasów lat 50-tych, pierwszych miłości, zabaw i trudnych wyborów. Jest to też pewien rodzaj rozliczenia się dojrzałej Romy z tą młodszą.To trzecia książka pani Romy, którą...

Po raz kolejny dałam się uwieźć niezwykłej narracji pani Romy i nie żałuję! Jej książki dają mi przestrzeń do refleksji, radości, smutku, uzupełnienia wiedzy historyczno-socjologicznej naszego kraju. Jest tu po prostu wszystko, czego szukam w książce na wolny wieczór.

Po raz kolejny dałam się uwieźć niezwykłej narracji pani Romy i nie żałuję! Jej książki dają mi przestrzeń do refleksji, radości, smutku, uzupełnienia wiedzy historyczno-socjologicznej naszego kraju. Jest tu po prostu wszystko, czego szukam w książce na wolny wieczór.