Dobra książka.

Dobra książka.

John Blackthorne, angielski nawigator jako członek załogi holenderskiego statku, trafia do XVII-wiecznej Japonii. Wyspa w tym czasie znajdowała się pod patronatem Portugalczyków, którzy zażarcie bronili tego terenu przed innymi Europejczykami. Znajdując się początkowo w bardzo trudnej sytuacji jako więzień i cudem unikając śmierci, stopniowo poznaje kulturę Krainy Wschodzącego Słońca przeżywa, a nawet osiąga znacznie więcej. Posiadając cenną wiedzę o świecie, niedostępną dla ówczesnych mieszkańców Japonii, odizolowanych od świata zewnętrznego, jak też bystry umysł, nawigator nieuchronnie zostaje wciągnięty w walkę o władzę pomiędzy potężnymi japońskimi panami feudalnymi. No i wiadomo – musi się zakochać i to nie byle w kim (co wyraźnie podkreśla serial)
Z czym kojarzy się mi współczesna Japonia? Sushi, ramen, Toyota, anime... Automaty z używaną bielizną… Tak wygląda teraźniejszość, ale Clavell zaprosił lata temu (a teraz ponownie wydobyto dzięki ekranizacji) do zanurzenia się w historyczną przeszłość tego kraju, gdy rządzili tam potężni samurajowie, a koncepcja honoru nie była pustym frazesem. W istocie Shogun jest syntezą encyklopedii życia w średniowiecznej Japonii z klasyczną powieścią przygodową. Objętość dzieła jest naprawdę imponująca – aż 1200 stron tekstu i niejednokrotnie podczas lektury nasuwało się skojarzenie z „Grą o tron” J. Martina, jeśli oczywiście usunąć z niej elementy fantasy oraz dodać orientalny smak. Główną cechą wyróżniającą „Shoguna” jest obfitość i zawiłość intryg, każdy bohater ma swoje zainteresowania, plany i cele - miłość, obowiązek, zdrada i śmierć splatają się jak kłębowisko węży, rozplatanie którego zajmie czytelnikowi sporo czasu. To nie jest pozycja na pobieżne przekartkowanie, wymaga przemyślanego podejścia, dbałości o szczegóły. a w zamian czytelnik otrzyma cząstkę poczucia poznania zen, a także fascynującą, czasem szokującą, prawdę o życiu i zwyczajach mieszkańców Kraju Kwitnącej Wiśni w tamtej epoce historycznej. Skrupulatna dbałość o szczegóły jest naprawdę niesamowita – autor poruszył niemal wszystkie interesujące aspekty japońskiego życia i kultury – od ceremonii parzenia herbaty i sokolnictwa po powstanie instytucji gejszy. Nawet tak „wstydliwe” pytanie, jak dbanie o swoje naturalne potrzeby, jak się okazuje, może wiele powiedzieć o gospodarce i mentalności narodu. Kwestie seksu również nie pozostały poza zakresem opowieści – w ogóle Japończycy nie mają nawet takiego pojęcia jak „perwersja seksualna” – jeśli chcesz chłopca, kaczkę, kozę lub barana, to proszę, i nie wpływa to w żaden sposób na demografię; pod względem populacji Japonia z łatwością dorównywała wówczas wielkością całej Europie.
Struktura powieści podzielona jest na 6 części, z których każda zawiera co najmniej kilkanaście obszernych rozdziałów. Fabuła równoległa daje czytelnikowi możliwość spojrzenia na wydarzenia oczami nie tylko kluczowych bohaterów, ale także przypadkowych statystów – bezimiennego samuraja, chłopa czy służącej. Obszerne wycieczki w przeszłość zawierają wiele ciekawych informacji o głównych bohaterach powieści. Stylistycznie książka również zasługuje na pochwałę – zawsze da się odróżnić myśli Japończyka od rozumowania Europejczyka; jeśli dialog prowadzą holenderscy marynarze, to z pewnością nie zabraknie wulgarnych słów i żargonu morskiego. Razem z Blackthorne będziemy stopniowo opanowywać podstawy gramatyki i słownictwa języka japońskiego – wszystko to umiejętnie wkomponowane w fabułę i nie powoduje odrzucenia.
Serial, który niedawno się ukazał, miał sporą kampanię marketingową ze strony Disneya i kształtował się na flagową produkcję. Jest rzeczywiście dobry i zrobiony z rozmachem. Przy czym akcenty w serialu rozstawiono zgodnie ze współczesnymi standardami więc zmienia się trochę kolejność postaci pierwszoplanowych. No cóż, serial bardzo dobry, ale książka – wybitna!

John Blackthorne, angielski nawigator jako członek załogi holenderskiego statku, trafia do XVII-wiecznej Japonii. Wyspa w tym czasie znajdowała się pod patronatem Portugalczyków, którzy zażarcie bronili tego terenu przed innymi Europejczykami. Znajdując się początkowo w bardzo trudnej sytuacji jako więzień i cudem unikając śmierci, stopniowo poznaje kulturę Krainy...

jeśli masz przeczytać jedną książkę o feudalnej Japonii, to niech będzie to ta książką!

jeśli masz przeczytać jedną książkę o feudalnej Japonii, to niech będzie to ta książką!

Oglądany w TV serial w latach *0-tych zrobił na mnie, wtedy dziecku, ogromne wrażenie. Współczesnej ekranizacji jeszcze nie oglądałam, niemniej jednak jestem jej bardzo ciekawa. Jeśli chodzi o książkę, to czytałam tłumaczenie z lat 70-tych. Obecnie sięgnęłam po tłumaczenie współczesne i to właśnie chcę zrecenzować.
Po pierwsze, mam wrażenie, jakbym czytała zupełnie inną książkę, ponieważ tłumacze zdecydowali się na tłumaczenie stylem ujednoliconym, tzw .przeźroczystym, co ma wadę i zaletę. Wadą jest to, że zamaskowany zostaje cały mrok tej ksiażki, rozdarcie Johna Blackthorna między Japonią a Anglią, posłuszenstwem wasala, wieźnia i zakładnika, którym de facto Blackthorne jest, a przywiązaniem do wolności niespokojnego żeglarza, pilota statków, pirata, odkrywcy i zdobywcy, który chce żyć na własnych zasadach. Japonia fascynyje, ale jest dla niego złotą klatką, z której nie wyleci nikt, kto w nią wpadnie. Zaletą obranego przez tłumaczy stylu jest niezaprzeczalny fakt, że lepiej się ją czyta, bo czytelnik koncentruje się na akcji, choć jest troszkę oszukiwany, bo powieść jest tak napisana, że nie ma tu właściwie klasycznej linearnej akcji. Clavell był scenarzystą i komponował powieść składając ją ze scen, niechronologiczne pomieszanych, jak sceny teatru kabuki, opowiadającego o wielkich bohaterach, pięknych, przebiegłych i nieszczęśliwych damach oraz legendarnych kurtyzanach. Poza tym wszystkim rozgrywa się dramat w szekspirowskim stylu: o tym, czym jest władza absolutna, o tym, że czy się chce czy też nie, trzeba w tych rozgrywkach uczestniczyć, bo inaczej jest się przegranym, wreszcie konflikt różnych kultur, w który wpadł Blackthorne dokładając swoje przekonania. Ciemność tej powieści ujawnia się od razu, wraz z prezentacją poszczególnych bohaterów, którzy nie reprezentują dobra i zła, w ogóle nie podlegają temu wartościowaniu. Niedawno spotkałam się z bezskutecznym porównaniem Shoguna do Gry o tron Martina, co skutkowało całkowitym niezrozumieniem powieści Clavella przez czytelnika przyzwyczajonego do narracji linearnej zakończonej wielką bitwą dobra ze złem. Niczego takiego w powieści Shogun nie ma, bo to nie jest fantasy, ani epicka proza historyczna, na tym zresztą opiera się jej inność. Kategorie dobra i zła znikają zastąpione przez pojęcia powinności, obowiązku, posłuszeństwa, ponieważ zdejmują z jednostki wszelką indywidualną odpowiedzialność moralną za popełnione czyny. Ale bez względu na wyznawane zasady każdy jest marionetką w rozgrywkach toczonych między Jezuitami a feudalnymi japonskimi magnatami, w której obyczaje i wierzenia są jedynie pocieszeniem dla maluczkich. Wielkość Clavella jako pisarza polega na tym, że nie każe swoim bohaterow wybierać jednej z nich, nie wskazuje ani wyższości chrześcijaństwa nad buddyzmem czy shinto. Jest jedynie inność, ale obu systemom wierzeń przypisuje się tę samą rolę: wsparcia w obliczu śmierci, jedynej stuprocentowo pewnej rzeczy w zyciu każdego człowieka.

Oglądany w TV serial w latach *0-tych zrobił na mnie, wtedy dziecku, ogromne wrażenie. Współczesnej ekranizacji jeszcze nie oglądałam, niemniej jednak jestem jej bardzo ciekawa. Jeśli chodzi o książkę, to czytałam tłumaczenie z lat 70-tych. Obecnie sięgnęłam po tłumaczenie współczesne i to właśnie chcę zrecenzować.
Po pierwsze, mam wrażenie, jakbym czytała zupełnie inną...

Świetna książka!

Świetna książka!

Książka idealnie wpasowała się w moje gusta. Czasami bardzo okrutna, natomiast jeśli ktoś lubi i jest zainteresowany opowieściami o Japonii, samurajach, intrygach i dążeniu do władzy za wszelką cenę to zdecydowanie polecam!

Książka idealnie wpasowała się w moje gusta. Czasami bardzo okrutna, natomiast jeśli ktoś lubi i jest zainteresowany opowieściami o Japonii, samurajach, intrygach i dążeniu do władzy za wszelką cenę to zdecydowanie polecam!

Świetna książka

Świetna książka

Ciekawe i klimatyczne, ale strasznie rozwleczone. Momentami trochę się dłużyło.

Ciekawe i klimatyczne, ale strasznie rozwleczone. Momentami trochę się dłużyło.

To powieść nie o tym, że zrobi się wiele żeby przetrwać.
Jednakże o tym, że zrobi się absolutnie wszystko, aby osiągnąć pełną, niepodzielną władzę.
Treść tak pełna intryg, kluczeń i dziwnych nazw, że początkowo trudno wszystko ogarnąć. 🙂
Przesłanie wciąż aktualne, dlatego daję 8/10.

To powieść nie o tym, że zrobi się wiele żeby przetrwać.
Jednakże o tym, że zrobi się absolutnie wszystko, aby osiągnąć pełną, niepodzielną władzę.
Treść tak pełna intryg, kluczeń i dziwnych nazw, że początkowo trudno wszystko ogarnąć. 🙂
Przesłanie wciąż aktualne, dlatego daję 8/10.

Swietna książka

Swietna książka