Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Refleksja ogólna – zbyt często ostatnio zdarzają mi się książki, które oceniam względnie nisko i mam poczucie straconego czasu. „Pożegnanie dobrej zmiany” kwalifikuje się do tej kategorii.
Napisana przez rozpoznawalną osobę książka, mająca być swoistym pastiszem i karykaturą odnośnie środowiska PiS (poglądy polityczne autora są powszechnie znane i, ewentualnie, szeroko dostępne) stała się marnym zbiorem felietonów, który nie każdy miesięcznik by wydrukował.
Początkowo zabawna i wywołująca uśmiech z każdą kolejna minutą podobała się co raz mniej. Bohaterowi zamiast być „śmieszni” stawali się co raz bardziej „żałośni” i zbyt szablonowi. W konsekwencji traciłem kontakt z rzeczywistymi postaciami, do których miało się odnosić.
Bardziej jakaś wprawka mocno sfrustrowanej osoby, która w tej frustracji tak się zatraca, że bardziej szkodzi sobie niż tym, którzy ja frustrują.
Dobra, tyle. Bo jeszcze ten negatywny wymiar frustracji i mnie dosięgnie.

Refleksja ogólna – zbyt często ostatnio zdarzają mi się książki, które oceniam względnie nisko i mam poczucie straconego czasu. „Pożegnanie dobrej zmiany” kwalifikuje się do tej kategorii.
Napisana przez rozpoznawalną osobę książka, mająca być swoistym pastiszem i karykaturą odnośnie środo...

Rozwiń

Zwiń

Przewinęło mi się w którejś z księgarni „za grosiki”, więc sięgnąłem z sympatii do autora i pamiętając łatwość i dostępność innych jego pozycji czytanych kilka lat temu. Przy czym był to zakup spontaniczny oraz, jak teraz patrzę, nieprzemyślany oraz zbędny.
Po lekturze poczyniłem istotny wniosek – zmienił się mój odbiór, co wynika z zmiany nastawienia, jak też wzbogacenia się w wiedzę i doświadczenie. W konsekwencji nie czułem już tak dużej satysfakcji jak kiedyś, a wręcz czasami czułem się poirytowany.
Wypowiedzi Lwa-Starowicza, z którymi się spotkałem, co raz częściej wydawały mi się stereotypowe i charakterystyczne dla początkowych okresów wprowadzania terapii w Polsce. Szczególnie uderzała mnie stereotypowość podziału cech „męskich” i „żeńskich”. Aktualny stan wiedzy wszystko znacznie bardziej urozmaica i bycie w relacjach to jest mega skomplikowana wartość wykraczająca poza sumę dwóch składowych.
Do tego mam spore odczucie powtarzalności, gdyż pewne cytaty, ba! rozdziały, są żywcem zdarte z poprzednich książek. Więc nie wiem czy lektura wniosła cokolwiek poza odczuciem zmian, które zaszły we mnie.
Niedosyt i rozczarowanie, ale też satysfakcja (z siebie :p ) że „podważam autorytety”.

Przewinęło mi się w którejś z księgarni „za grosiki”, więc sięgnąłem z sympatii do autora i pamiętając łatwość i dostępność innych jego pozycji czytanych kilka lat temu. Przy czym był to zakup spontaniczny oraz, jak teraz patrzę, nieprzemyślany oraz zbędny.
Po lekturze poczyniłem istotny w...

Rozwiń

Zwiń

Wartościowa i poważna pozycja dla każdego szachisty aspirującego do grania w turniejach, czy profesjonalnych czy też amatorskich bądź "kurnikowych" rozgrywkach. Za często skupiamy się na debiutach i wypracowaniu przewagi, a potem mamy trudność z tym, żeby ją wykorzystać i doprowadzić do wygranej partii. „Końcówki szachowe” Keresa są odpowiedzią na tą niedogodność.

„Końcówki szachowe” Paula Keresa, estońskiego (radzieckiego?) arcymistrza szachowego zwanego „Księciem Szachów” jest książką napisaną w 1974 roku (rok przed śmiercią Keresa), a więc opiera się na całym jego olbrzymim doświadczeniu i wiedzy o tym, czym są szachy i jak je ugryźć, by nie połamać sobie zębów o szachownicę.
Nie jest tylko i wyłącznie dla graczy zawodowych, gdyż amatorzy też mogą w pełni z niej korzystać. Lektura jednak wyraźnie nie dla każdego. Typowo ukierunkowana na szachistów z uwzględnieniem wyższego poziomu zaawansowania w sztuce wojny szachowej, niż grających zgodnie ze stwierdzeniem „znam się na szachach bo wiem jak chodzą figury”. Skupia się na omówieniu strategii w końcowym etapie partii szachowej, przy czym (logiczne, Watson!) analizuje najważniejsze rodzaje, a nie przedstawia gotowych rozwiązań (co jest, na przykład, charakterystyczne dla debiutów) chociaż przedstawia przykłady na podstawie analizy partii.
Pisząc o książce wypada wspomnieć o autorze, by nadać wagę zaletom pozycji. Więc za wikipedią wybrane i istotne z perspektywy szachowej informacje:
„Pierwszy tytuł mistrza Estonii zdobył w 1935 roku, kolejne w latach 1942, 1943, 1945 i 1953. W okresie międzywojennym grał na I szachownicy reprezentacji Estonii na szachowych olimpiadach w Warszawie (1935), Monachium (nieoficjalna, 1936), Sztokholmie (1937) i Buenos Aires (1939). Pomiędzy 1952 a 1964 siedmiokrotnie reprezentował Związek Radziecki na turniejach olimpijskich. Łącznie rozegrał 141 partii, w których zdobył 107 pkt. W swoim dorobku posiadał 15 medali: osiem drużynowych (7 złotych i brązowy) oraz siedem indywidualnych (5 złotych, srebrny i brązowy)”.
Dodam jeszcze na marginesie, że Keres należy(-ał?) do grupy ”trójek” w liczbie Morphy’ego.

PS Książka zagościła na mojej półce dzięki uprzejmości Wydawnictwa RM

Wartościowa i poważna pozycja dla każdego szachisty aspirującego do grania w turniejach, czy profesjonalnych czy też amatorskich bądź "kurnikowych" rozgrywkach. Za często skupiamy się na debiutach i wypracowaniu przewagi, a potem mamy trudność z tym, żeby ją wykorzystać i doprowa...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom cyklu Empireum za mną i pozostaję zmieszany, ale nie wstrząśnięty.

Nadal podoba mi się kierunek przygody, w którym Autorka prowadzi swoich bohaterów. Wątek „fantasy” jest naprawdę fantastyczny i odzwierciedla moje dziecięce marzenia o smokach. Historia nabiera barw, a nasi bohaterowie kanonicznie toczą wielką bitwę i ratują swój świat. Przy czym z góry wiadomo kto jest dobry, a kto zły. Sympatie Czytelnika staną po właściwej stronie, świat jest zero-jedynkowy. Żywo kibicowałem bohaterom i chociaż z góry wiedziałem, że raczej na drugim tomie się nie skończy wiec musza przetrwać, szczerze się o nich martwiłem. Do tego wciąż czułem podwójne dno w podwójnych smokach i zastanawiałem się kiedy wyjdzie szydło z worka i dowiem się o co w tym wszystkim chodzi. Można tez dodać, że Yarros umiejętnie włada magia i dba o porządek magiczny swojego świata. Dynamika scen również była zachowana i wszystko działo się w logicznej sekwencji. Ba! Yarros nawet wzięła pod uwagę czas potrzebny na przemieszczanie się z punktu A do B, co wbrew pozorom nie jest tak oczywiste. Ten element romanTASY jest na duży plus i życzę sobie kontynuacji.

Znacznie trudniej przychodziło mi z akceptacją tego, co stanowiło człon ROMANtasy. Przebrniecie przez te wątki powodowało, że gdzieś w pierwszej połowie chciałem skończyć i odłożyć książkę (wtedy ominęłoby mnie to co mi się najbardziej spodobało). Rozwleczone relacje, pogaduszki, jak najbardziej pasujące do wątków charakterystycznych dla YA i odpowiednie dla, hmmmm, wieku z mojej perspektywy jawiły się jako niedojrzałe i infantylne. Uderzał mnie baalizm tego wszystkiego, co stanowiło sedno wewnętrznych rozterek Violet opierających się na istotnym błędzie w rozumowaniu i pojmowaniu istoty poufności, tajemnicy i… wzajemności. Zarzucając Xadenowi brak pełnej szczerości wypowiada zdanie: „I ufam ci bezgranicznie, ale nie każdy sekret mogę wyjawić”. Brawo! Nie każdy, jak tez nie każdy sekret który znam jest wyłącznie moim sekretem. Do tego nużyła mnie „erotyczna” eufemizacja oraz karykaturalność scen. Chociażby „wsuwam dłoń do jego spodni i owijam palce wokół grubej długości” – o czym autorka myśli, gdyz żaden słownik nie podpowiada synonimów do określenia czym że jest ta gruba długość. Albo „spójrz, jaka jesteś piękna, Violet, gdy dochodzisz dla mnie na tronie tyrreńskim” – pomijając całą pozę tego cytatu to zakrawa o jakiś tronowy fetyszyzm, bądź o sugestię że w każdej innej sytuacji Violet przeżywająca orgazm nie jest piękna, ale to jednak nadal fetyszyzm.

Czyli… ROMAN(nie)TASY(tak).

Drugi tom cyklu Empireum za mną i pozostaję zmieszany, ale nie wstrząśnięty.

Nadal podoba mi się kierunek przygody, w którym Autorka prowadzi swoich bohaterów. Wątek „fantasy” jest naprawdę fantastyczny i odzwierciedla moje dziecięce marzenia o smokach. Historia nabiera barw, a nasi bohat...

Rozwiń

Zwiń

Słowiańskie legendy na lubelskiej ziemi.
Zespół specjalny w osobie trzech maszkaronów, wegewąpierza, strzygonia i domownika, zajmuje się wysyłaniem do zaświatów, do Nawi, przybyłe na padół XXI wiecznej Polski legendarne stwory i baśniowe postacie. Mamy nie tylko smoka wawelskiego, bazyliszka czy upiora z opery, ale też Wandę czy Popiela.
Bazujący na rodzimych baśniach zbiór humorystycznych opowiadań, pełnych lekkości i dowcipu. Dobre słuchowisko. Przy czym okazuje się, że jest to kolejna część cyklu autora o którym (przyznaję) usłyszałem po raz pierwszy i przez przypadek. Czasem dobrze, że przypadki chodzą po ludziach, a te wszystkie stwory są tam gdzie mają być, czyli w legendach. Bo inaczej śmierć by nas czekała, z rozbawienia.

Słowiańskie legendy na lubelskiej ziemi.
Zespół specjalny w osobie trzech maszkaronów, wegewąpierza, strzygonia i domownika, zajmuje się wysyłaniem do zaświatów, do Nawi, przybyłe na padół XXI wiecznej Polski legendarne stwory i baśniowe postacie. Mamy nie tylko smoka wawelskiego, bazylisz...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsze pytanie, które zadaję sobie dotyczy tego, o czym jest ta książka. Z opisu: „Camila Sosa Villada opowiada w niej o doświadczeniu transpłciowości”. Nie czuję, że tak to jest do końca. Bo niby książka jest o osobie transpłciowej funkcjonującej wśród innych osób transpłciowych. Ale to tak, jakby książką o całej służbie zdrowia nazwać książkę o pielęgniarkach z poradni POZ.
Cała „barwna hałastra”, wśród której żyje bohaterka, stanowi tylko pewien specyficzny wycinek społeczności osób nieheteronormatywnych. Do tego ze sporym akcentem na sexworking w jego najbardziej dla mnie frustrującej i wulgarnej formie. Świadczenie usług w miejscach publicznych, typu krzaki w parku czy zaparkowane auto, stanowi formę mało akceptowalną chociażby ze względy na charakter higieniczny i estetyczny i mało mi się kojarzy z wymiarem zawodowym, tylko bardziej z popędowym. Tak samo jak nie każdy streetfood zjem, gdyż nie będzie mi odpowiadała forma przygotowania.
Książka całkiem dobrze wybrzmiewa w formie literackiej. Pasuje do niej określenie literatura piękna, chociaż też zastanawiam się czy nie nosi bardziej formę artystycznego i fabularyzowanego reportażu. Natomiast wciąż nie jestem w stanie przekonać się tematycznie. Co czuję po przeczytaniu – smutek w aspekcie „bycia” oraz niesmak w zakresie „sposobu bycia”. Jak też po przeczytaniu towarzyszy mi zmęczenie formą i treścią oraz trochę żalu do siebie z tym podejmowaniem wyzwań czytania książek nieoczywistych i ambitnych.
PS słuchanie „Lubiewo” wynikło w trakcie sięgania po „Kurewny”. W konsekwencji tylko spotęgowało niesmak.

Pierwsze pytanie, które zadaję sobie dotyczy tego, o czym jest ta książka. Z opisu: „Camila Sosa Villada opowiada w niej o doświadczeniu transpłciowości”. Nie czuję, że tak to jest do końca. Bo niby książka jest o osobie transpłciowej funkcjonującej wśród innych osób transpłciowych. Ale to...

Rozwiń

Zwiń

Pretensjonalna w każdej literze. Nadrabiająca formą i chcąca bulwersować, a w konsekwencji brzydko zestarzała się jak wyeksploatowana seksworkerka.
Opowieści o… No właśnie, o kim? Albo o czym? Chyba dążenie ku libertyńskim (co by to dla autora nie znaczyło) ideałom opierające się na wysokiej tolerancji i wolności obyczajowej. Natomiast jakby zapomniano o podstawowej składowej nurtu, czyli pierwiastku poznawczym, gdyż nie wyłapałem żadnej idei w tym przekazie.
Zabawna, pozornie bulwersująca. Za dużo w niej freudowskiego „libido” i „tanatos”. Widoczne też zatrzymanie się w którejś z wcześniejszych faz rozwojowych określonych przez twórcę psychoanalizy XD

Pretensjonalna w każdej literze. Nadrabiająca formą i chcąca bulwersować, a w konsekwencji brzydko zestarzała się jak wyeksploatowana seksworkerka.
Opowieści o… No właśnie, o kim? Albo o czym? Chyba dążenie ku libertyńskim (co by to dla autora nie znaczyło) ideałom opierające się na wysok...

Rozwiń

Zwiń

Kupiłem się na tytuł. Uwzględniając wszechobecną dominację wszelakich ekranów we wszystkich pokoleniach i wiele docierających do mnie głosów o nadmiarze tychże w ich życiu – liczyłem na książkę w stylu wprowadzania drobnych zmian, modyfikacji nawyków, bezpiecznych zachowań i takie tam w ten deseń. Bardziej czy mniej mądrze, ale coś w kierunku radzenia sobie z nadużywaniem zdobyczy cyfryzacji.
Książka duchownego przypomina bardziej kazanie niż poradnie a’la terapeutyczny. Za dużo wątków duchownych i religijnych, co w konsekwencji przypominało mi raczej moralizatorstwo i pouczanie a nie podążanie w kierunku poradzenia sobie. Mało konkretnych sposobów modyfikacji nawyków (chociaż kilka było), dużo odwołań przypominających kazanie. A biorąc pod uwagę 150 stron wydania… Nie trudno się domyśleć że o radzeniu sobie z nadmiarem „ekranów” w życiu za dużo tam nie jest. Gdyby co – nie lubię kazań, wolę opowieści.
Nie polecam ani nie odradzam. Takie nijakie, może komuś wpadnie.

Kupiłem się na tytuł. Uwzględniając wszechobecną dominację wszelakich ekranów we wszystkich pokoleniach i wiele docierających do mnie głosów o nadmiarze tychże w ich życiu – liczyłem na książkę w stylu wprowadzania drobnych zmian, modyfikacji nawyków, bezpiecznych zachowań i takie tam w te...

Rozwiń

Zwiń

Sensacyjna krótka opowiastka z gatunku political fiction w oparciu o modne teraz pojęcie cyber-zagrożenia państwa (CRP). Pokazująca, że polityka jest polem bitw, w których rządzi pieniądz i brak miejsca na miłość, szacunek i uczciwość międzyludzką… W lekturze brakuje zaskoczenia, gdyż wszelkie twisty są przewidywalne do bólu. Schematycznie, kanonicznie, poprawnie – do szybkiego odsłuchania i cieszenia się słuchowiskiem wypełnionym głosami dobrze dobranych lektorów.
Szybkie i sensacyjne opowiadanie, a raczej słuchowisko, w którym zasługa tekstu i pisarza to 20%, a 80% produkcji audio ze znakomitymi lektorami na czele i dobrą obsługa studia. Error wygrywa jako słuchowisko, jako książka – przeciętnie bardzo.

Sensacyjna krótka opowiastka z gatunku political fiction w oparciu o modne teraz pojęcie cyber-zagrożenia państwa (CRP). Pokazująca, że polityka jest polem bitw, w których rządzi pieniądz i brak miejsca na miłość, szacunek i uczciwość międzyludzką… W lekturze brakuje zaskoczenia, gdyż wsze...

Rozwiń

Zwiń

Joanna Zaręba bierze się za opowiedzenie historii psychologii i nieźle jej to idzie. A raczej poszło, gdyż do czynienia mamy z kolejnym wydaniem. Syntetycznie, krok po kroku, przedstawia rozwój dziedziny naukowej od okresu „przednaukowego” do początku XXI wieku. Ciekawie przedstawione poszczególne okresy bądź zagadnienia w syntetycznych rozdziałach. Sam dałem się wciągnąć w narrację. Przypomniałem sobie „co w trawie piszczało”.
Myślę, że przydatna pozycja dla każdego, kto interesuje się psychologią i chciałby poszerzyć wiedzę o pewne wyjściowe punkty odniesienia. Wtedy wiele kwestii dziejących się tu i teraz, chociażby neuropsychologia czy kolejne fale nurtów psychoterapeutycznych, staną się bardziej zrozumiałe.
Podsumowując i sięgając pamięcią do lektoratu z języka łacińskiego: „historia magistra vitae est”. Warta uwagi i ciekawie napisana.

PS Książka zagościła na mojej półce dzięki uprzejmości Wydawnictwa RM

Joanna Zaręba bierze się za opowiedzenie historii psychologii i nieźle jej to idzie. A raczej poszło, gdyż do czynienia mamy z kolejnym wydaniem. Syntetycznie, krok po kroku, przedstawia rozwój dziedziny naukowej od okresu „przednaukowego” do początku XXI wieku. Ciekawie przedstawione posz...

Rozwiń

Zwiń