Oglądany w TV serial w latach *0-tych zrobił na mnie, wtedy dziecku, ogromne wrażenie. Współczesnej ekranizacji jeszcze nie oglądałam, niemniej jednak jestem jej bardzo ciekawa. Jeśli chodzi o książkę, to czytałam tłumaczenie z lat 70-tych. Obecnie sięgnęłam po tłumaczenie współczesne i to właśnie chcę zrecenzować.
Po pierwsze, mam wrażenie, jakbym czytała zupełnie inną książkę, ponieważ tłumacze zdecydowali się na tłumaczenie stylem ujednoliconym, tzw .przeźroczystym, co ma wadę i zaletę. Wadą jest to, że zamaskowany zostaje cały mrok tej ksiażki, rozdarcie Johna Blackthorna między Japonią a Anglią, posłuszenstwem wasala, wieźnia i zakładnika, którym de facto Blackthorne jest, a przywiązaniem do wolności niespokojnego żeglarza, pilota statków, pirata, odkrywcy i zdobywcy, który chce żyć na własnych zasadach. Japonia fascynyje, ale jest dla niego złotą klatką, z której nie wyleci nikt, kto w nią wpadnie. Zaletą obranego przez tłumaczy stylu jest niezaprzeczalny fakt, że lepiej się ją czyta, bo czytelnik koncentruje się na akcji, choć jest troszkę oszukiwany, bo powieść jest tak napisana, że nie ma tu właściwie klasycznej linearnej akcji. Clavell był scenarzystą i komponował powieść składając ją ze scen, niechronologiczne pomieszanych, jak sceny teatru kabuki, opowiadającego o wielkich bohaterach, pięknych, przebiegłych i nieszczęśliwych damach oraz legendarnych kurtyzanach. Poza tym wszystkim rozgrywa się dramat w szekspirowskim stylu: o tym, czym jest władza absolutna, o tym, że czy się chce czy też nie, trzeba w tych rozgrywkach uczestniczyć, bo inaczej jest się przegranym, wreszcie konflikt różnych kultur, w który wpadł Blackthorne dokładając swoje przekonania. Ciemność tej powieści ujawnia się od razu, wraz z prezentacją poszczególnych bohaterów, którzy nie reprezentują dobra i zła, w ogóle nie podlegają temu wartościowaniu. Niedawno spotkałam się z bezskutecznym porównaniem Shoguna do Gry o tron Martina, co skutkowało całkowitym niezrozumieniem powieści Clavella przez czytelnika przyzwyczajonego do narracji linearnej zakończonej wielką bitwą dobra ze złem. Niczego takiego w powieści Shogun nie ma, bo to nie jest fantasy, ani epicka proza historyczna, na tym zresztą opiera się jej inność. Kategorie dobra i zła znikają zastąpione przez pojęcia powinności, obowiązku, posłuszeństwa, ponieważ zdejmują z jednostki wszelką indywidualną odpowiedzialność moralną za popełnione czyny. Ale bez względu na wyznawane zasady każdy jest marionetką w rozgrywkach toczonych między Jezuitami a feudalnymi japonskimi magnatami, w której obyczaje i wierzenia są jedynie pocieszeniem dla maluczkich. Wielkość Clavella jako pisarza polega na tym, że nie każe swoim bohaterow wybierać jednej z nich, nie wskazuje ani wyższości chrześcijaństwa nad buddyzmem czy shinto. Jest jedynie inność, ale obu systemom wierzeń przypisuje się tę samą rolę: wsparcia w obliczu śmierci, jedynej stuprocentowo pewnej rzeczy w zyciu każdego człowieka.

Oglądany w TV serial w latach *0-tych zrobił na mnie, wtedy dziecku, ogromne wrażenie. Współczesnej ekranizacji jeszcze nie oglądałam, niemniej jednak jestem jej bardzo ciekawa. Jeśli chodzi o książkę, to czytałam tłumaczenie z lat 70-tych. Obecnie sięgnęłam po tłumaczenie współczesne i to właśnie chcę zrecenzować.
Po pierwsze, mam wrażenie, jakbym czytała zupełnie inną...

Świetna książka!

Świetna książka!

Książka idealnie wpasowała się w moje gusta. Czasami bardzo okrutna, natomiast jeśli ktoś lubi i jest zainteresowany opowieściami o Japonii, samurajach, intrygach i dążeniu do władzy za wszelką cenę to zdecydowanie polecam!

Książka idealnie wpasowała się w moje gusta. Czasami bardzo okrutna, natomiast jeśli ktoś lubi i jest zainteresowany opowieściami o Japonii, samurajach, intrygach i dążeniu do władzy za wszelką cenę to zdecydowanie polecam!

Świetna książka

Świetna książka

Ciekawe i klimatyczne, ale strasznie rozwleczone. Momentami trochę się dłużyło.

Ciekawe i klimatyczne, ale strasznie rozwleczone. Momentami trochę się dłużyło.

To powieść nie o tym, że zrobi się wiele żeby przetrwać.
Jednakże o tym, że zrobi się absolutnie wszystko, aby osiągnąć pełną, niepodzielną władzę.
Treść tak pełna intryg, kluczeń i dziwnych nazw, że początkowo trudno wszystko ogarnąć. 🙂
Przesłanie wciąż aktualne, dlatego daję 8/10.

To powieść nie o tym, że zrobi się wiele żeby przetrwać.
Jednakże o tym, że zrobi się absolutnie wszystko, aby osiągnąć pełną, niepodzielną władzę.
Treść tak pełna intryg, kluczeń i dziwnych nazw, że początkowo trudno wszystko ogarnąć. 🙂
Przesłanie wciąż aktualne, dlatego daję 8/10.

Swietna książka

Swietna książka

Swietna książka

Swietna książka

Naprawdę chciałam dać więcej gwiazdek, ale po zadaniu sobie pytania czy jeszcze do niej wrócę, odpowiedziałam sobie: nieprędko.
-akcja w pierwszej połowie książki rozwija się bardzo płynnie i jest wciągająca. Klimat książki, styl autora, opisy kultury i zarys bohaterów- wszystko jest super
- w drugiej połowie książki coś zaczyna się psuć. Miejsce fantastycznie prowadzonej akcji i polityki zajmuje opis romansu Blackthorna z Mariko. Mam wrażenie, że autor sobie coś tymi opisami rekompensuje, być może urzeczywistnia w jakiś sposób swoje fantazje, bo dosłownie nic nie wnosi to do akcji. Nie wiem co opisy różnych dild i innych przyborów seksualnych miały wnieść do akcji. To że kulturowe różnice z Europą były ogromne? No tak, wiemy. Już sama pozycja kurtyzan nam o tym mówi. Generalnie za każdym razem jak Anjin przeżywał jakąś nową erotyczną przygodę albo mówił nagle do Mariko „miłuje cię” to wewnętrznie czułam dyskomfort.
- sama końcówka średnio satysfakcjonująca. Tak jakby autor się zmęczył pisaniem. Niby zakończenie jest, ale czuję niedosyt że poznajemy jest w kilkunastu zdaniach. Dodatkowo sama postać Toranagi ma dla mnie jakiś irytujący wydźwięk. Rozumiem że gość jest politycznym asem, ale przewidzieć wszystko aż do tego stopnia, nawet porażki- zamiast reagować bieżąco na sytuacje- trochę to dla mnie nie jest wiarygodne.
Generalnie bardzo polecam książkę. Absolutnie nie jest ona stratą czasu. Ale po tylu zachwytach spodziewałam się ciut bardziej kompletnego dzielaj

Naprawdę chciałam dać więcej gwiazdek, ale po zadaniu sobie pytania czy jeszcze do niej wrócę, odpowiedziałam sobie: nieprędko.
-akcja w pierwszej połowie książki rozwija się bardzo płynnie i jest wciągająca. Klimat książki, styl autora, opisy kultury i zarys bohaterów- wszystko jest super
- w drugiej połowie książki coś zaczyna się psuć. Miejsce fantastycznie prowadzonej...

Książka świetna, jeżeli ktoś nie czuję tego klimatu to proponuje zapoznać się z treścią chociażby dla niesamowicie napisanej postaci Toranagi. Trzeba być geniuszem żeby wymyślić genialną postać.
Toranaga kot ponad koty !:D

Książka świetna, jeżeli ktoś nie czuję tego klimatu to proponuje zapoznać się z treścią chociażby dla niesamowicie napisanej postaci Toranagi. Trzeba być geniuszem żeby wymyślić genialną postać.
Toranaga kot ponad koty !:D