Sięgnąłem po ten tytuł, gdyż mam w planie zabrać się kiedyś za Księgę Całości. Sam początek nie zapowiadał tego, jak poźniej wciągnęła mnie ta książka. Im dalej tym lepiej 🙂
Tak więc tym chętniej wezmę się (kiedyś) za Księgę Całości 🙂

Sięgnąłem po ten tytuł, gdyż mam w planie zabrać się kiedyś za Księgę Całości. Sam początek nie zapowiadał tego, jak poźniej wciągnęła mnie ta książka. Im dalej tym lepiej 🙂
Tak więc tym chętniej wezmę się (kiedyś) za Księgę Całości 🙂

To moja pierwsza książka tego autora. Wybrałam ją spośród innych tytułów z premedytacją – bardzo lubię wędrować po górach więc byłam ciekawa czy góry Grombelardu oczarują mnie tak samo jak na przykład Alpy.

Na początku pozytywy: świat fantasy, stworzony przez Kresa, miał swoje uroki. Polubiłam kocura gadba, Rdbita, żałując jedynie że nie miał jakiś czworonożnych kompanów do towarzystwa, rozumne Sępy które nie tylko potrafiły zaatakować człowieka ale też go zahipnotyzować, niebezpieczne mgły i czarodziejów. Góry okazały się bardzo prawdziwe: niebezpieczne i trudne do poskromienia. Tak jak ludzie którzy po nich wędrowali.

Jednak główną bohaterką tych pięciu opowiadań wydaje się być łuczniczka Karenira. Poznajemy ją jako świeżo upieczoną panią podsetnik w armii Grombelardzkiej, wysłaną w góry z odziałem żołnierzy i prostym zadaniem które się paskudnie komplikuje. Po ataku sępów Karenira zaczyna żyć na własną rękę, będąc raz myśliwym który poluje na te wredne ptaszyska, raz przewodniczką, raz rozbójnikiem i zyskując przydomek „Pani Gór”, nie do końca zasłużony. W końcu Kara wychodzi za mąż za magnata z Dartanu, Baylaya, tylko po to by stwierdzić że luksusy kłują w nos, jej mąż to ‘nudziarz’, cokolwiek by to miało oznaczać, więc musi powrócić w góry z których tak bardzo chciała się wyrwać. Marudna, jak to kobieta, prawda? Nieprawda.

No i właśnie w tym momencie trafił mnie szlag. Mówiąc szczerze Karenira jest powodem dla którego być może więcej do książek Kresa nie wrócę. Czytając jej historię miałam cały czas wrażenie że czytam o mężczyźnie. Ten sposób myślenia, ta agresja, tolerancja na brud, opilstwo, brak wyobraźni… no ciężko mi było to przełknąć. Może jestem niesprawiedliwa ale wydaje mi się że autor poszedł na skróty i stworzył Karenirę tak jakby tworzył kolejny męski charakter, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Jechało od niej testosteronem na odległość, poziom estrogenów zaś był zerowy, prawie jakby była zawodniczką na nielegalnym dopingu. Ok, ja rozumiem, góry i armia to dwa środowiska wymagające twardego charakteru, świetnej kondycji fizycznej, odporności psychicznej oraz umiejętności radzenia sobie w niesprzyjających okolicznościach. Zdarzają się kobiety które tam wręcz kwitną ale, moim skromnym zdaniem, wcale nie musi to znaczyć że zamieniają się w ‘babochłopów’ tak jak Karenira.

Teraz zostaje mi zagadka do wyjaśnienia: czemu większość polskich pisarzy fantasy nie umie stworzyć bohaterek silnych i skomplikowanych ale ciągle kobiecych? Umiejętność walki i mięśnie to jedno, ale zachowanie i sposób myślenia to drugie…

To moja pierwsza książka tego autora. Wybrałam ją spośród innych tytułów z premedytacją – bardzo lubię wędrować po górach więc byłam ciekawa czy góry Grombelardu oczarują mnie tak samo jak na przykład Alpy.

Na początku pozytywy: świat fantasy, stworzony przez Kresa, miał swoje uroki. Polubiłam kocura gadba, Rdbita, żałując jedynie że nie miał jakiś czworonożnych kompanów...

Z „Sercem gór” spotkałem się w pewnym antykwariacie, skojarzyłem pseudonim autora z gatunkiem fantasy i zdecydowałem się książeczkę kupić. Jak się okazało, miło spędziłem czas zaczytując się w historii krainy Szereru.
W formie pięciu opowiadań Feliks W. Kres opowiada losy łuczniczki Kareniry, która podróż po Wysokich Górach zaczyna jako podsetnik Legii Grombelardzkiej a potem kontynuuje ją jako ktoś kogo zarówno żołnierze, jak i rozbójnicy powitają „bez entuzjazmu, ale zwykle z szacunkiem”. Szacunek ten zdążyła zdobyć jako Łowczyni – najgorszy koszmar Sępów, rozumnych istot zamieszkujących góry Grombelardu. Owiana legendą jeszcze za życia, mści się za przeszłe krzywdy wyrządzone jej przez ten gatunek stworzeń. Pracując jako przewodnik, stawiając czoła rozbójnikom, posiadając własny kodeks moralny i twarde zasady buduje przyjaźń z Królem Gór i rozumnym kotem gadba, Rbitem, wychodzi za mąż, osiada w mieście, ale ostatecznie i tak wraca do Grombelardu, nazywając ostatecznie swojego męża „nudziarzem”. Ponadto Karenira cały czas stara się odnaleźć siebie i nie zatracić się w pragnieniu zemsty.
Witold Chmielecki (to prawdziwe imię i nazwisko autora) buduje niesamowity klimat opowieści o protagonistce - z opowiadań aż czuć wilgotny klimat Gór. Wszystko jest okraszone opisami wydarzeń bez ogródek, z pewną surowością i brutalnością.
Autor bardzo dobrze skonstruował też przypisy, bo pozwoliły mi na poznanie zwyczajów, technik wojennych i sposobów walki ludów Szereru.
Podsumowując, książce daję siódemkę – wszystko łączyło się w logiczną całość, którą sprawnie się czytało. Dodatkowy plusik za bardzo skrupulatne budowanie mitologii uniwersum w formie przypisów. Niestety – brakło jakiegoś błysku, czegoś co naprawdę zapadłoby mi w pamięć i wyryło rysy w synapsach.

Z „Sercem gór” spotkałem się w pewnym antykwariacie, skojarzyłem pseudonim autora z gatunkiem fantasy i zdecydowałem się książeczkę kupić. Jak się okazało, miło spędziłem czas zaczytując się w historii krainy Szereru.
W formie pięciu opowiadań Feliks W. Kres opowiada losy łuczniczki Kareniry, która podróż po Wysokich Górach zaczyna jako podsetnik Legii Grombelardzkiej a...

Wspaniała opowieść o kobiecie, która uczyła się słuchać siebie. Królowa Gór, która otrzymuje drugie życie i jej dziwaczne perypetie, które prowadzą do tragicznego końca. Książka napisana jest z humorem tak charakterystycznym dla Kresa. Nie polecam czytać przed Granicą Północy.

Wspaniała opowieść o kobiecie, która uczyła się słuchać siebie. Królowa Gór, która otrzymuje drugie życie i jej dziwaczne perypetie, które prowadzą do tragicznego końca. Książka napisana jest z humorem tak charakterystycznym dla Kresa. Nie polecam czytać przed Granicą Północy.

Brutalna i szorstka, ale ma niepowtarzalny klimat. Warto było do niej powrócić po latach - nie byłem rozczarowany.

Brutalna i szorstka, ale ma niepowtarzalny klimat. Warto było do niej powrócić po latach - nie byłem rozczarowany.