W tej części „Księgi całości” przenosimy się początkowo do słonecznego Armektu, gdzie poznajemy Aktara. Jest on jeźdźcem równin, który prowadzi swoją grupę Wiatr i planuje się ożenić z wieśniaczką, która jest z nim w ciąży. Jednak los i Pani Wojny Arilora zakpi sobie z jego planów, ponieważ ma dla niego znacznie ciekawsze.

Dodam tylko, że ostatnia z historii o losach Aktara jest wg mnie najciekawsza z całej książki, a dzieje się ona już w słoneczny Dartanie :)

Książka trzyma poziom poprzednich tomów, dlatego czytałem ją z dużym zainteresowaniem. Ciekaw jestem co przyniesie kolejny tom…

W tej części „Księgi całości” przenosimy się początkowo do słonecznego Armektu, gdzie poznajemy Aktara. Jest on jeźdźcem równin, który prowadzi swoją grupę Wiatr i planuje się ożenić z wieśniaczką, która jest z nim w ciąży. Jednak los i Pani Wojny Arilora zakpi sobie z jego planów, ponieważ ma dla niego znacznie ciekawsze.

Dodam tylko, że ostatnia z historii o losach...

Z jednej strony zaczynam mieć dość symetryzmu (tak, wiem, taka to już konstrukcja świata przedstawionego...),który sprawia, że moje ulubione postaci zawsze zrobią coś głupiego albo coś im spektakularnie nie wyjdzie; irytuje mnie, że ktoś zawsze okaże się zdrajcą, itp., z drugiej zaś cała historia Szerni jest na tyle ciekawa, że na pewno zostanę z cyklem.

Z jednej strony zaczynam mieć dość symetryzmu (tak, wiem, taka to już konstrukcja świata przedstawionego...),który sprawia, że moje ulubione postaci zawsze zrobią coś głupiego albo coś im spektakularnie nie wyjdzie; irytuje mnie, że ktoś zawsze okaże się zdrajcą, itp., z drugiej zaś cała historia Szerni jest na tyle ciekawa, że na pewno zostanę z cyklem.

Bardzo przyjemnie się tego słuchało, choć od niektórych przekleństw więdły uszy. Zdecydowanie wolę jednak poprzednie tomy, niż taki zbiór opowiadań, o wszystkim i o niczym. Nawet ciężko mi to ocenić, choć opowiadania były ok.

Bardzo przyjemnie się tego słuchało, choć od niektórych przekleństw więdły uszy. Zdecydowanie wolę jednak poprzednie tomy, niż taki zbiór opowiadań, o wszystkim i o niczym. Nawet ciężko mi to ocenić, choć opowiadania były ok.

Powrót do Szereru po latach, mimo że dwa z tych opowiadań już czytałem, był bardzo udany. Klimat taki jaki zapamiętałem, mimo że myślałem że jestem gotowy na wszystko to i tak autor potrafił mnie zaskoczyć. Szczególnie ostatnie opowiadanie "Siedmiu Najemników" jest warte przeczytania, nawet gdyby było to jedyne opowiadanie w tym tomie to i tak bym go polecił.

Powrót do Szereru po latach, mimo że dwa z tych opowiadań już czytałem, był bardzo udany. Klimat taki jaki zapamiętałem, mimo że myślałem że jestem gotowy na wszystko to i tak autor potrafił mnie zaskoczyć. Szczególnie ostatnie opowiadanie "Siedmiu Najemników" jest warte przeczytania, nawet gdyby było to jedyne opowiadanie w tym tomie to i tak bym go polecił.

Jak zawsze, pan Kres nie zawiódł - zarówno wyobraźnią jak i stylem pisania. Trzy opowiadania, które pozwalają się znów przenieść w wykreowany przez niego świat porywa, zachwyca i ukazuje bogactwo Księgi Całości.
Czytało się bardzo dobrze, wręcz żal było kończyć. Zdecydowanie, przyjemnie lekki, odświeżający całość tom. Z radością się w nim zanurzyłam, spędziłam kilka udanych wieczorów, nie tylko podziwiając kunszt mistrza, ale też ciesząc się żywymi, przyjemnymi opisami (zwłaszcza opis walki w ostatnim opowiadaniu, oto, co tygryski bardzo lubią!).

Jak zawsze, pan Kres nie zawiódł - zarówno wyobraźnią jak i stylem pisania. Trzy opowiadania, które pozwalają się znów przenieść w wykreowany przez niego świat porywa, zachwyca i ukazuje bogactwo Księgi Całości.
Czytało się bardzo dobrze, wręcz żal było kończyć. Zdecydowanie, przyjemnie lekki, odświeżający całość tom. Z radością się w nim zanurzyłam, spędziłam kilka udanych...

Zbiór jakby dłuższych opowiadań. Słabych z wyjątkiem "Siedmiu najemników" - to umieszczono na końcu tomu i dzięki temu zamyka się go z poczuciem jakiej takiej satysfakcji. Zwłaszcza że to dopiero drugi tom, w którym Kres choć trochę użył wojowników i broni do większej walki. Nie w sensie skali bitwy - bo jak sama nazwa mówi, walczy głównie tych siedmioro. W sensie, że nieco więcej czasu zajmuje właśnie opisanie wszystkiego od strony walki, przygotowań do niej, pewnych niuansów no i konkretnej, chaotycznej łomotaniny ciągnącej się miło przez dobrych ileś stron. Co tygrysy lubią najbardziej :)

Zbiór jakby dłuższych opowiadań. Słabych z wyjątkiem "Siedmiu najemników" - to umieszczono na końcu tomu i dzięki temu zamyka się go z poczuciem jakiej takiej satysfakcji. Zwłaszcza że to dopiero drugi tom, w którym Kres choć trochę użył wojowników i broni do większej walki. Nie w sensie skali bitwy - bo jak sama nazwa mówi, walczy głównie tych siedmioro. W sensie, że nieco...

Ilość bohaterów, jaka pojawiła się w poprzednim odcinku Księgi Całości, trochę mnie przytłoczyła, ale jednocześnie całość zaintrygowała mnie fabułą i pięknym językiem Dlatego postanowiłam kontynuować moją przygodę z cyklem i sięgnęłam po jego szóstą odsłonę pod tytułem Żeglarze i jeźdźcy.

Kot i człowiek.
"Świat, czy to ten pod niebem Szereru czy jakikolwiek inny, jest pełen zła. W opowieściach starych ludzi wciąż trwają okrutne wojny, łupieskie wyprawy, łzy kobiet i krew mężczyzn. Ale żadna z tych opowieści nie mówi o krzywdach wyrządzanych bez żadnego powodu, dla samej tylko zabawy.
Niektóre mówią o podłych zdradach popełnianych z szalonej miłości, przyjaźni zmienionej w zaciekłą nienawiść i bólu, który wydaje się nie do zniesienia.

Istnieją też inne opowieści, te które dają nadzieję. Opowieści o miłości, przyjaźni silniejszej niż śmierć i o niezrozumiałej łasce.

Wszystkie je można usłyszeć przy ogniskach pod niebem Szereru.

I właśnie zostały spisane."

Niby tak samo, ale…
Jestem mocno zaskoczona, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Bo klimat z ciężkiego i mrocznego zmienia się na nieco lżejszy, co pozwala czytelnikowi na chwilę wytchnienia. Szczególnie iż luźno powiązane ze sobą opowiadania nie popychają akcji do przodu, ale pozwalają lepiej „rozejrzeć się po okolicy” i poznać z lepszej, bądź gorszej strony starych oraz nowych bohaterów.

Jeżeli chodzi o same opowiadania, to pierwsze trzy (Miód dla Emiry, Jeźdźcy Równin i Armektańska nienawiść) nie dość, że zostały fajnie połączone osobą głównego bohatera, to jeszcze dało się odczuć podczas ich czytania osobliwy humor i wyłuskać konkretną puentę.

Do gustu nie przypadło mi zaś rynsztokowe opowiadanie Gówno (Piratka i żołnierz). Owszem dobrze było trochę lepiej przyjrzeć się samej Ridarecie, ale jej wyuzdane zachowanie i wulgaryzmy, tak naprawdę nic nie wniosły do całokształtu powieści.

Ostatnie, najdłuższe opowiadanie (Siedmiu najemników) wzorowane na filmie Akiry Kurosawy Siedmiu samurajów było mocno niepokojące i jednocześnie intrygujące. Gdyż zachowanie wieśniaków bardzo dobitnie pokazywało różnice w mentalności i sposobie myślenia między różnymi postaciami oraz grupami społecznymi.

Reasumując. Żeglarze i jeźdźcy Feliksa W. Kresa to fajny przerywnik od pędzącej do przodu akcji, który pozwala zagłębić się lepiej w stworzony przez autora świat i lepiej poznać tych zdawałoby się mniej ważnych bohaterów, którzy przecież też mają jakąś historię.

Gorąco polecam!

https://unserious.pl/2022/11/zeglarze-i-jezdzcy/

Ilość bohaterów, jaka pojawiła się w poprzednim odcinku Księgi Całości, trochę mnie przytłoczyła, ale jednocześnie całość zaintrygowała mnie fabułą i pięknym językiem Dlatego postanowiłam kontynuować moją przygodę z cyklem i sięgnęłam po jego szóstą odsłonę pod tytułem Żeglarze i jeźdźcy.

Kot i człowiek.
"Świat, czy to ten pod niebem Szereru czy jakikolwiek inny, jest...

Czapki z głów. "Żeglarze i jeźdzcy" jest to zbiór opowiadań, które dzieją się obok znanych nam z innych tomów wydarzeń. Na początku taki zabieg, wrzucony jako tom 8, a nie jako dodatek na koniec serii, wydawał mi się dziwny. Ale! Te opowiadania są po prostu fantastyczne. Jak zawsze mamy tu doczynienia z niesamowitym kunsztem p. Kresa. Postacie, zdarzenia, sceny walki, wykreowany świat - wszystko profesjonalne, mistrzowskie i zapięte na ostatni guzik. Mam dużą nadzieję, że gdzieś jeszcze spotkam bohaterów poznanych w tym tomie. Jest to na pewno jedna z moich ulubionych części Ksiąg Całości.

Czapki z głów. "Żeglarze i jeźdzcy" jest to zbiór opowiadań, które dzieją się obok znanych nam z innych tomów wydarzeń. Na początku taki zabieg, wrzucony jako tom 8, a nie jako dodatek na koniec serii, wydawał mi się dziwny. Ale! Te opowiadania są po prostu fantastyczne. Jak zawsze mamy tu doczynienia z niesamowitym kunsztem p. Kresa. Postacie, zdarzenia, sceny walki,...

„Księga Całości” to moje fantastyczne odkrycie tamtego roku. Przy każdej kolejnej części zachwycam się kunsztem literacki Feliksa W. Kresa, który za każdym razem zaskakuje mnie swoim stylem. Muszę przyznać, że "Żeglarze i Jeźdźcy" są jedną z moich ulubionych części tego cyklu, choć każdy kolejny tom różni się od nich, jednocześnie utrzymując wysoki poziom swoich poprzedników.

Opowiadania składające się na ten zbiór mają w sobie sporo magii, choć w tym świecie nie ma jej zbyt wiele. Wszystkie łączą się ze sobą poprzez występujące w nich postaci, które po części znamy już z poprzednich tomów. Nowi bohaterowie są ciekawi i osobiście większość z nich polubiłem i im kibicowałem. Miałbym problem z wyborem swojego ulubieńca, jak i ze zdecydowaniem się, które z opowiadań najbardziej przypadło mi do gustu. Każde z nich jest inne i wyborne na swój sposób. Wiele je łączyło, między innymi tym granie autora na emocjach czytelnika. Wielokrotnie było mi po prostu smutno, nawet jeśli bohatera znałem krótko, to i tak zdążyłem się do niego przyzwyczaić i polubić. Dlatego przygotujcie się na smutek i poruszenie, bo autor nie oszczędza ani swoich postaci, ani czytelników.
Choć, jak już wspomniałem ciężko wybrać najlepsze opowiadanie to sam postawiłbym na "Siedmiu najemników". Nie wiem czy jest najlepsze, ale przypadło mi do gustu i jakoś tak mam do niego sentyment. Idealnie nadawałoby się ono do przeniesienia na duży ekran, choć pewnie nie byłoby to łatwe. Ogólnie więcej polskiej fantastyki powinno doczekać się ekranizacji, a „Księga Całości” byłaby dobrym towarem eksportowym.

Zdecydowanie polecam książkę "Żeglarze i Jeźdźcy". Jak widać, Feliks W. Kres nawet po tylu tomach potrafi mnie zaskoczyć i stworzyć coś innego od swoich poprzednich powieści, a zarazem tak spójnego z całym cyklem. Mam nadzieję, że cały cykl do samego końca będzie trzymał tak wysoki poziom i autor jeszcze nieraz zaskoczy mnie swoim pomysłem i jego wykonaniem.

Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam

„Księga Całości” to moje fantastyczne odkrycie tamtego roku. Przy każdej kolejnej części zachwycam się kunsztem literacki Feliksa W. Kresa, który za każdym razem zaskakuje mnie swoim stylem. Muszę przyznać, że "Żeglarze i Jeźdźcy" są jedną z moich ulubionych części tego cyklu, choć każdy kolejny tom różni się od nich, jednocześnie utrzymując wysoki poziom swoich...

„Żeglarze i Jeźdźcy” to zbiór opowiadań, które są nieco inne od pozostałych tomów Księgi Całości. Mimo że pióro jest ewidentnie kresowskie, to klimat jest całkowicie odmienny, jakby lżejszy. Jednak dobry odbiór tego tomu w dużej mierze zależy od odpowiedniego nastroju, dokładnie tak jak przy reszcie książek autora. Ja niestety miałam z tym mały kłopot i nie mogłam wciągnąć się w historię, mimo że była ona interesująca i świeża.

Opowiadania są ze sobą powiązane, całość spina się idealną klamrą i niczego w nich nie brakuje. Bohaterowie, których losy śledzimy, są nieco inni od znanych nam już postaci. Oczami przeciętnego obywatela możemy dostrzec, jakie realne efekty dały wydarzenia rozgrywające się na wyższych szczeblach społeczeństwa. Dzięki temu możemy jeszcze głębiej zanurzyć się w świecie Kresa. Fani poprzednich tomów będą ukontentowani licznymi nawiązaniami do znanych im już wydarzeń.

„Żeglarze i Jeźdźcy” to esencja pióra Kresa, bez zbędnych dłużyzn. Autor zdecydował pozostawić motywy Szerni i Aleru w powieściach i według mnie była to dobra decyzja. Ten zbiór opowiadań można traktować jako przerywnik między opasłymi, niejednokrotnie trudnymi w odbiorze , a czasem nawet nużącymi i depresyjnymi tomami. W pewnym sensie zachęca on do sięgnięcia po kolejne części historii. Uważam, że warto go przeczytać.

„Żeglarze i Jeźdźcy” to zbiór opowiadań, które są nieco inne od pozostałych tomów Księgi Całości. Mimo że pióro jest ewidentnie kresowskie, to klimat jest całkowicie odmienny, jakby lżejszy. Jednak dobry odbiór tego tomu w dużej mierze zależy od odpowiedniego nastroju, dokładnie tak jak przy reszcie książek autora. Ja niestety miałam z tym mały kłopot i nie mogłam wciągnąć...