Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeci tom historii Doktora Strange'a od Egmontu okazał się tak dobry, że wchłonąłem go w ciągu dwóch wieczorów. Nie żałuję ani jednej sekundy spędzonej z tym dziełem.

Nie zdradzając zbyt dużo mogę powiedzieć, że w wydaniu zawarto spektakularne walki, masę intryg oraz kilka wzruszających momentów. Do tego mamy ironiczną narrację głównego bohatera, mafiosa w białym garniturze, herosa o mocy miliona wybuchających słońc i gadającego psa. A na koniec lektury czytelnik dostaje więcej pytań niż odpowiedzi.

Czytało się świetnie, polecam z całego serca każdemu fanowi komiksu superhero!

Trzeci tom historii Doktora Strange'a od Egmontu okazał się tak dobry, że wchłonąłem go w ciągu dwóch wieczorów. Nie żałuję ani jednej sekundy spędzonej z tym dziełem.

Nie zdradzając zbyt dużo mogę powiedzieć, że w wydaniu zawarto spektakularne walki, masę intryg oraz kilka wzruszających momentów. Do tego mamy ironiczną narrację głównego bohatera, mafiosa w białym...

Na początku była ciemność… A nie, inaczej: na początku było ciężko. Nie mogłem się „zmóc” żeby usiąść na dłużej do tej książki. Pomogły mi w tym okoliczności – siedmiogodzinna podróż autobusem. „Cylinder van Troffa” pochłonął mnie na cztery godziny i się stało… przez kolejne trzy nie miałem co czytać.
Janusz Andrzej Zajdel jest określany w różnych mediach jako prekursor polskiej fantastyki socjologicznej. Jego imieniem nazwano także jedną z najbardziej znanych polskich nagród literackich w dziedzinie fantastyki. W przerwie pomiędzy jednym a drugim dziełem Stanisława Lema po prostu musiałem sięgnąć po ten tytuł.
Przechodząc do meritum: autor pisał ciekawie. Bardzo ciekawie. Przedstawił świat przyszłości, ale jeśli mogę pozwolić sobie na takie porównanie, w ujęciu innym niż wspomniany Lem. SL skupiał się na pokazywaniu nowych technologii, odkrywaniu nieznanych światów i szukaniu nowych cywilizacji oraz tego jak te procesy zmieniają życie człowieka. W „Cylindrze…” Zajdel podszedł do tematu w zgoła inny sposób.
Ukazał On społeczeństwo w obliczu nieuchronnej zagłady, które zdaje sobie sprawę z tego do czego dąży, ale nie potrafi sobie pomóc, bo jest zwyczajnie zbyt głupie. Elita społeczeństwa, w wyniku przeszłych złych decyzji ląduje na księżycu, gdzie od jakiegoś czasu żyje. Chociaż „żyje” to zbyt duże słowo. Egzystuje. Bytuje. Po prostu jest tam. Dwa społeczeństwa pod ścisłą kontrolą, ich motywacje i decyzje. A w środku tej sytuacji pojawia się grupa astronautów powracająca z kilkusetletniej podróży międzygwiezdnej, która stara się „zorientować w sytuacji” i za wszelką cenę powrócić na Ziemię.
Poza tym sam pomysł tytułowego cylindra jest rewelacyjny. Mimo, że to urządzenie nie pojawia się na kartach książki co stronę, to jest ono niezwykle ważnych elementem powieści i napędza poczynania głównego bohatera w niesamowity sposób. Janusz A. Zajdel oszczędził nam zbędnych szczegółów technicznych dotyczących funkcjonowania maszyny i dobrze na tym wyszła akcja dzieła.
Podsumowując: skupienie się na przedstawieniu społeczeństwa jako całości i w zgrabny sposób pominięcie nadmiernych szczegółów funkcjonowania nowoczesnych technologii. Język przejrzysty, fabuła zaskakująca, a wszystko w futurystycznej otoczce (mimo, że mocno pesymistycznej). Polecam!

Na początku była ciemność… A nie, inaczej: na początku było ciężko. Nie mogłem się „zmóc” żeby usiąść na dłużej do tej książki. Pomogły mi w tym okoliczności – siedmiogodzinna podróż autobusem. „Cylinder van Troffa” pochłonął mnie na cztery godziny i się stało… przez kolejne trzy nie miałem co czytać.
Janusz Andrzej Zajdel jest określany w różnych mediach jako prekursor...

„Śledztwo”

Powieść zaczyna się od wrzucenia czytelnika w sam środek śledztwa Scotland Yardu. Detektyw Gregory zostaje przez swojego szefa Shepparda mianowany na tego, który ma rozwiązać zagadkę kradzieży zwłok z różnych miejsc. Proste? Tylko pozornie…
Na początku wszyscy zaangażowani w dochodzenie starają się podchodzić do sprawy z daleko idącym dystansem i logiką. W toku wydarzeń powstają coraz to nowe teorie na rozwiązanie zagadki - poczynając na wzorach ekonometrycznych, a kończąc na przypisywaniu przyczynku siłom nadprzyrodzonym. Ostatecznie bohaterowie książki skłaniają się ku poglądowi, że wszystko to spowodowała… statystyka. Dalej takie proste? Już mniej…
Przez cały czas miałem wrażenie, że atmosfera powieści opiera się na niedopowiedzeniach. Autor zaczyna pewne wątki, wprowadza postacie, opisuje sytuacje, a potem nagle to kończy… a kontynuacji tych wątków jak nie było, tak nie ma.
Sama zagadka, tytułowe śledztwo w zasadzie nie zostało nawet dokończone. W dodatku czytelnik nie powinien nawet domniemywać czy sprawca został złapany, bo w pewnym momencie akcji padają sugestie, że zwyczajnie jest to niemożliwe. Bo jak można pojmać coś fizycznie niemożliwego do schwytania?
Stanisław Lem posługiwał się w cudowny sposób polskim językiem, a coś takiego jak ramy jednego gatunku literackiego nie istniały dla niego. W „Śledztwie” znalazły się wątki filozoficzne, fantastyczne i motyw walki z nieznanym, a wszystko ujęte pod szyldem powieści detektywistycznej. Z drugiej strony kompletnie nie przemówił do mnie pomysł na takie zbudowanie akcji dzieła. Nie jestem w żaden racjonalny sposób określić dlaczego.
Powód? Nie i już. Powieść detektywistyczna – najwidoczniej nie dla mnie.

„Katar”

Tutaj, również jak w „Śledztwie”, mamy dochodzenie – sprawę kilkunastu samobójstw popełnionych przez klientów ośrodka wypoczynkowego, których pozornie nie łączyło kompletnie nic. Jest ono prowadzone przez niedoszłego astronautę, który z powodu alergii nigdy nie został kosmicznym eksploratorem. Podróżuje on po terenach Włoch śladami jednej z ofiar. Zagmatwanie głównego wątku wzrasta jednak wprost proporcjonalnie do zaangażowania w śledztwo protagonisty.
Stanisław Lem ponownie odchodząc od gatunku „czystego” science-fiction stworzył powieść sensacyjną umiejętnie wplatając w jej akcję wątki fantastyczne i filozoficzne. Oczywiście wyróżnia się ogromny atut jakie mają książki autora: styl. Pisze lekko i pozostawia duże pole do interpretacji dzieła, a szczegółowość opisywanych wydarzeń paradoksalnie nie przytłacza.
Podobnie jak w „Śledztwie”, rozważane jest tutaj znaczenie przypadkowości w funkcjonowaniu świata znanego człowiekowi. Pojedyncze wypadki nie mają ze sobą żadnego związku, a dopiero na kartach książki pokazane są jako szereg zdarzeń, które dają rozwiązanie zagadki powieści.
Niestety tutaj również w ogóle nie przemawia do mnie sposób budowania akcji. I tutaj również nie potrafię określić dlaczego. Jak wyżej: nie i już.
Statystyka? Z pewnością. Parafrazując słowa jednego z bohaterów dzieła: bez względu na autora recenzji ukazanie się tej opinii było pewnością matematyczną.

„Śledztwo”

Powieść zaczyna się od wrzucenia czytelnika w sam środek śledztwa Scotland Yardu. Detektyw Gregory zostaje przez swojego szefa Shepparda mianowany na tego, który ma rozwiązać zagadkę kradzieży zwłok z różnych miejsc. Proste? Tylko pozornie…
Na początku wszyscy zaangażowani w dochodzenie starają się podchodzić do sprawy z daleko idącym dystansem i logiką. W toku...