Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ileż to razy Ziemia przez obcych była atakowana, ileż razy niszczona przez kataklizmy naturalne czy te przez człowieka spowodowane. Ale w stylu w jakim to przedstawił Leibner rzadko, albo nawet nigdy. Bez żadnej zapowiedzi w pobliżu Księżyca pojawia się planeta, która... zaczyna zjadać Księżyc właśnie. Skąd pochodzi, dlaczego tak działa, czym jest? Na odpowiedzi czekamy dość długo, tak jak i na to, kto i co nią steruje, jakie są jego motywy i powód jej pojawienia. A że Księżyc dla Ziemi obojętny nie jest to i zaczyna się dziać niemało. Losy Ziemi śledzimy z perspektywy kilkunastu postaci, jak reagują na liczne katastrofy, jak sobie radzą, o czym myślą kiedy wola przetrwania bierze górę nad człowieczeństwem. Leibner pokazuje mam pełne spektrum zachowań każdej warstwy społecznej: od upojonych marihuaną narkomanów, przez oderwanych od rzeczywistości nastolatków, zagorzałych ignorantów, bogobojnych szaleńców do wybitnych i tych mniej uczonych. Ich historie są w równej mierze ciekawe, żaden wątek nie nudzi. A i sami kosmici, są niejednoznaczni jako banici, outsiderzy, nie są źli, jedynie ich i Ziemian interesy nie są do pogodzenia. To absolutnie doskonałe SF, ale i powieść o szerszej perspektywie: przypomina, że Świat, a właściwie Wszechświat, który – wydaje nam się że znamy – może odbiegać od naszych wyobrażeń, że nadal jesteśmy niewolnikami Matki Natury, która nie daje się okiełznać.