Mam wrażenie, że ten tom czytało mi się lepiej niż poprzedni. Sama sprawa krymialna była dość błacha, ale nie ujmuje to w żaden sposób przyjemności z czytania. Akcja szybko się rozwinęła, Koko zamiast czytać wspak, jadł wełne, co jest o wiele bardziej prawdopodobnym kocim zachowaniem. Zrobiłam mały reaserch i dowiedziałam się, że koty faktycznie mogą jeść wełne, jeśli zostały za wcześnie oddzielone od matki, gdyż przypomina im to uczucie ssania mleka matki. Co więcej, niektóre rasy, w tym Koty Syjamskie(!!) mają do tego większą tendencje genetyczną.
Naprawdę świetny lekki kryminał! Jedyny w swoim rodzaju. Napewno sięgnę po kolejne tomy.

Mam wrażenie, że ten tom czytało mi się lepiej niż poprzedni. Sama sprawa krymialna była dość błacha, ale nie ujmuje to w żaden sposób przyjemności z czytania. Akcja szybko się rozwinęła, Koko zamiast czytać wspak, jadł wełne, co jest o wiele bardziej prawdopodobnym kocim zachowaniem. Zrobiłam mały reaserch i dowiedziałam się, że koty faktycznie mogą jeść wełne, jeśli...

Przewidywalny, swobodny kryminał. Idealny na spokojne wieczory.

Przewidywalny, swobodny kryminał. Idealny na spokojne wieczory.

Druga część przygód dociekliwego dziennikarza Jima Qwillerana i jego nieustraszonego kota Koko. Tym razem bohaterowie muszą się zmierzyć z zagadkową kradzieżą cennych kamieni oraz tajemniczym morderstwem pewnego dekoratora wnętrz. Jim Qwilleran zostaje przez szefa mianowany redaktorem nowego dodatku do gazety "Daily Fluxion" pt. "Stylowe Wnętrza". Dzięki temu poznaje charyzmatycznego dekoratora wnętrz Davida Lyke'a. Ten załatwia mu sesję w domu bogatego przedsiębiorcy G.Verninga Taita, który posiada imponującą kolekcję cennych żad, czyli takich skał jak jadeit czy nefryt. Niestety krótko po publikacji w "Stylowych Wnętrzach" wspaniała kolekcja Taita zostaje skradziona. Przez to "Daily Fluxion" popada w kłopoty. Ponad to okazuje się, że to dopiero początek problemów jakim będzie musiała stawić czoło redakcja gazety. Qwilleran postanawia jednak wziąć sprawy w swoje ręce i z pomocą Koko uratować swoje czasopismo. Ta część podobała mi się bardziej niż poprzednia. Jest tu więcej akcji, sprawa posuwa się bardziej dynamicznie i zagadka jest ciekawsza. Poza tym pierwszy raz pojawia się nowa przyjaciółka Koko, czyli Yum Yum. Ta książka to bardzo przyjemna rozrywka na miły wieczór. O kocich tematach związanych z kryminałem i grozą piszę na moim blogu i serdecznie zapraszam: http://www.kryminalgrozatajemnica.com.pl/2021/10/najlepszy-przyjaciel-czarownicy-czyli_9.html

Druga część przygód dociekliwego dziennikarza Jima Qwillerana i jego nieustraszonego kota Koko. Tym razem bohaterowie muszą się zmierzyć z zagadkową kradzieżą cennych kamieni oraz tajemniczym morderstwem pewnego dekoratora wnętrz. Jim Qwilleran zostaje przez szefa mianowany redaktorem nowego dodatku do gazety "Daily Fluxion" pt. "Stylowe Wnętrza". Dzięki temu poznaje...

Klasyka, która się zestarzała ...

Klasyka, która się zestarzała ...

Przyznaję, że bardziej podoba mi się tytuł oryginalny: The Cat Who Ate Danish Modern (o kocie, który żarł duński modernizm). Wełna nie jest przekłamaniem, ale jak to brzmi... A w książce chodzi przecież o design, o "wnętrzarzy" i architektów, o snobowanie się nowo- i starobogackich na znawców stylu i o delikatną drwinę z tego snobizmu. Te wszystkie kolory: groszkowy, pumpernikiel, łososiowy - wszystko od żarcia, zamiast normalnego opisu - brzmi to trochę jak czytanie menu w pretensjonalnie drogiej restauracji...

Pełniejsza opinia na stronie: https://nakanapie.pl/ksiazka/kot-ktory-jadal-welne/opinia/1231316

Przyznaję, że bardziej podoba mi się tytuł oryginalny: The Cat Who Ate Danish Modern (o kocie, który żarł duński modernizm). Wełna nie jest przekłamaniem, ale jak to brzmi... A w książce chodzi przecież o design, o "wnętrzarzy" i architektów, o snobowanie się nowo- i starobogackich na znawców stylu i o delikatną drwinę z tego snobizmu. Te wszystkie kolory: groszkowy,...

W drugim tomie było mniej udziału w akcjach tytułowego kota, niż bym się spodziewała po pierwszym tomie :(

W drugim tomie było mniej udziału w akcjach tytułowego kota, niż bym się spodziewała po pierwszym tomie :(

Trochę lepsza niż poprzednia część, ale i tak bez rewelacji.

Trochę lepsza niż poprzednia część, ale i tak bez rewelacji.

Kiedy jestem tak zmęczona, albo tak wściekła, że muzyka relaksacyjna, joga i wszystkie te rzeczy, które powinny uspokajać tylko mnie irytują, wtedy sięgam po książeczki Lilian Jackson Braun. Nie czytam ich dla trupów i śledztwa, przeczytałam je już tyle razy, że doskonale wiem kto, kogo, kiedy, jak i dlaczego zabił. Czytam dla kotów. Choć same historie kryminalne są takie sobie, to koty autorka opisała perfekcyjnie. Zakochałam się w Koko od jego pierwszego mruknięcia. Mówi się, że koty łagodzą obyczaje i uspokajają. I coś w tym jest.

Sama, z różnych względów, kota nie posiadam, ani nie jestem przez żadnego posiadana, kiedy jednak zaczynam czytać... Kątem oka widzę Koko przyczajonego na najwyższym meblu w domu i Yum Yum trącającą łapką pędy bluszczu, buczenie lodówki zmienia się w mruczenie kota, a koc przybiera fakturę kociej sierści. I nareszcie jestem spokojna i odprężona...

Dlatego całą serię zaliczam do książek - przyjaciół

Kiedy jestem tak zmęczona, albo tak wściekła, że muzyka relaksacyjna, joga i wszystkie te rzeczy, które powinny uspokajać tylko mnie irytują, wtedy sięgam po książeczki Lilian Jackson Braun. Nie czytam ich dla trupów i śledztwa, przeczytałam je już tyle razy, że doskonale wiem kto, kogo, kiedy, jak i dlaczego zabił. Czytam dla kotów. Choć same historie kryminalne są takie...

Kolejny '' koci '' kryminał , czy raczej '' obyczaj '' z wątkami kryminalnymi napisany przez Lilian Jackson Braun za mną . Tym razem Jim Qwilleran znany już z części pierwszej zostaje przydzielony do tworzenia pisma o wystroju wnętrz . Nie jest tym zachwycony ponieważ on dziennikarz śledczy zupełnie się nie zna na wystroju wnętrz , ale argumenty finansowe i możliwość awansu wpływają na Jima przekonująco . Oczywiście są morderstwa i kradzież pięknej kolekcji żadów i oczywiście jest też znany i niesamowity Koko który jada wełnę , są podejrzenia kierowane zupełnie na inną osobę niż właściwa , a to wszystko podlane sosem złożonym z doskonałej znajomości kocich zachowań i kociej psychiki i za to jedna gwiazdka dodatkowo . Przyznaję że Jim Qwilleran i jego kryminalne przygody stają się coraz ciekawsze . Aha , byłabym zapomniała , w tym tomie Koko zyskuje nową przyjaciółkę , z lekka zezowatą koteczkę o słodkim imieniu Yum Yum .

Kolejny '' koci '' kryminał , czy raczej '' obyczaj '' z wątkami kryminalnymi napisany przez Lilian Jackson Braun za mną . Tym razem Jim Qwilleran znany już z części pierwszej zostaje przydzielony do tworzenia pisma o wystroju wnętrz . Nie jest tym zachwycony ponieważ on dziennikarz śledczy zupełnie się nie zna na wystroju wnętrz , ale argumenty finansowe i możliwość awansu...

Po wczytaniu trudno się oderwać...
Dziennikarz śledczy po przejściach, tym razem z działu zajmującego się sztuką "awansuje" na prowadzącego dodatek o wnętrzach. Ktoś próbuje zdyskredytować jego pismo. Ktoś ginie. Koko, syjamski kot staje się zazdrosny o pewną kobietę i znów przyczynia się do rozwikłania zagadki morderstw. Na końcu opowieści kolejny syjamski kot znajduje dom.

Po wczytaniu trudno się oderwać...
Dziennikarz śledczy po przejściach, tym razem z działu zajmującego się sztuką "awansuje" na prowadzącego dodatek o wnętrzach. Ktoś próbuje zdyskredytować jego pismo. Ktoś ginie. Koko, syjamski kot staje się zazdrosny o pewną kobietę i znów przyczynia się do rozwikłania zagadki morderstw. Na końcu opowieści kolejny syjamski kot znajduje...