Jeffery Deaver

Jakiś czas temu wreszcie dotarła do mnie trzecia odsłona cyklu z Lincolnem Rhymem, co naprawdę mnie ucieszyło. Jednakże „Puste krzesło” autorstwa Jeffery’ego Deavera wzbudziło we mnie mniejsze emocje niż poprzednie części. To wciąż bardzo dobry thriller – po prostu dotychczasowa poprzeczka była zawieszona nieco zbyt wysoko. Eksperymentalna operacja staje się jedyną nadzieją Lincolna na poprawę stanu zdrowia. Amelia tonie w obawach, gdy zbliża się termin, po którym wszystko może zmienić się na gorsze. Tymczasem lokalna policja prosi Rhyme’a o pomoc w sprawie morderstwa i podwójnego porwania. Podejrzanym jest miejscowy nastolatek znany przez mieszkańców jako Owadzi Król. Nikt nie wie, dokąd zabrał dwójkę kobiet, a wytropienie go wymaga natychmiastowego działania. Czas działa na niekorzyść – jak jednak uchwycić trop w leśnej gęstwinie, gdy zupełnie nie zna się okolicy? Bardzo obiecujący początek osadzający bohaterów w zupełnie niesprzyjających warunkach. Obcy teren, wrogo nastawieni policjanci i włóczące się bezwiednie oprychy polujące na nagrodę. Pierwsza połowa historii zdecydowanie bardziej ekscytuje, przypomina klasyczne śledztwo z dwóch pierwszych części. Po dotarciu do młyna konwencja zupełnie się zmienia, pod pewnymi względami robi się nawet goręcej. Gdy jednak fabuła zabiera się za plot twisty… Napięcie jakoś tak się ulatnia, zresztą bardzo gwałtownie, a im bliżej końca, tym więcej niewiarygodności – wcale nie w pozytywnym znaczeniu. Kilka kwestii zostało nieco naciągniętych, inne rozwiązano niemal leniwie. Zabrakło tu dotychczasowego pazura i odwagi sięgnięcia po mniej szablonowe rozwiązania. Do tej pory zachwycała mnie szczegółowość opisów technik kryminalistycznych. Szczęśliwie autor stara się zanadto nie powtarzać – w tej odsłonie pojawia się mniej wycinków z pracy laboranta, eksplorowana jest za to zupełnie odmienna gałąź nauki. Entomologia. Owady: latające, pływające, sprytne, niebezpieczne i nieuchwytne. Mnóstwo jest tu faktów oraz ciekawostek ze świata tych niezwykłych organizmów – uwielbiam takie smaczki. Zawsze doceniam popularyzację nauki, nawet w tak nieszablonowym formacie. Sam styl powieści jest lekki, a dialogi niezwykle zgrabne, dzięki czemu książkę czyta się wprost błyskawicznie. „Puste krzesło” należy bez wątpienia do powieści niezwykle udanych. Po prostu mniej sprawnie wymyka się gatunkowym schematom niż wcześniejsze odsłony. Część ta otrzymuje z mojej strony ocenę 7/10 – jak do tej pory najsłabiej w cyklu, jednak nie jest to poziom jakkolwiek rozczarowujący.