Lubię tę serię. Tak po prostu lubię.
Nie jest to może literatura wysokich lotów, ale czyta się z przyjemnością. Zbrodnie nie są zbyt krwawe, atmosfera małego miasteczka wywołuje uśmiech.
Kiedy pomyślę, że ostatni tom autorka napisała mając ponad 90 lat, to... chylę czoła!

Lubię tę serię. Tak po prostu lubię.
Nie jest to może literatura wysokich lotów, ale czyta się z przyjemnością. Zbrodnie nie są zbyt krwawe, atmosfera małego miasteczka wywołuje uśmiech.
Kiedy pomyślę, że ostatni tom autorka napisała mając ponad 90 lat, to... chylę czoła!

Bajkowy świat ludzi, którzy są życzliwi, aktywni, zorganizowani i nie mają problemu z brakiem pieniędzy. Tęsknię za Pickax.

Bajkowy świat ludzi, którzy są życzliwi, aktywni, zorganizowani i nie mają problemu z brakiem pieniędzy. Tęsknię za Pickax.

No szkoda, szkooooda, że cykl o kocie Koko się skończył. Wprawdzie "Kot, który miał 60 wąsów" to przedostatnia część z trzydziestu, ale ta ostatnia jest taka jakaś... chyba na siłę. To zbiór opowiadań o przygodach różnych kotów. Czytam, żeby mieć całość, poza tym cały czas mam nadzieję, że gdzieś tam jeszcze trafię na moich ulubionych bohaterów.
Są osoby, które znudziły te historyjki, bo w każdej części są powtórzenia (służą osobom, które nie czytają po kolei, tylko wybiórczo, żeby się mogły orientować w treści),ale dla mnie to była świetna seria do poczytania dla relaksu, bez konieczności wczuwania się w fabułę, myślenia nad nią czy analizowania czegokolwiek. Był Qwilleran, był Fajny Koko i jego towarzyszka Yum Yum, byli pozostali mieszkańcy niewielkiego miasteczka Moose County i ich problemy, radości, troski. Nie wiem, czy podoba mi się zakończenie. Autorka w pewnym sensie "wyczyściła" życie Qwilla po raz drugi i co teraz? Co dalej? Można się tylko domyślać, jak wyglądałaby fabuła kolejnych części, bo na tej 29-tej Lilian na razie urwała... A szkoda, bardzo chętnie czytałabym dalej :-)

No szkoda, szkooooda, że cykl o kocie Koko się skończył. Wprawdzie "Kot, który miał 60 wąsów" to przedostatnia część z trzydziestu, ale ta ostatnia jest taka jakaś... chyba na siłę. To zbiór opowiadań o przygodach różnych kotów. Czytam, żeby mieć całość, poza tym cały czas mam nadzieję, że gdzieś tam jeszcze trafię na moich ulubionych bohaterów.
Są osoby, które znudziły te...

60 wąsów Koko

"Kot, który miał 60 wąsów" to ostatni, 29 tom serii, wydany w USA w 2007 roku. Jest także ostatnią książką autorki. Istniejący w polskiej serii tom 30, zawiera zbiór opowiadań kryminalnych, które Lilian Jackson Braun publikowała w gazetach. Zmarła 04 czerwca 2011 roku pisarka pracowała nad kolejnym tomikiem „The Cat Who Smelled Smoke” (Kot, który śmierdział papierosami [tłum. moje]. Książka nie została wydana.

W mojej ocenie to najsłabsza książka w tej serii, być może z powodu wieku i stanu zdrowia autorki. Fabuła po prostu się nie klei.

Qwilleran stwierdza, że Koko ma niebywałą jak na kota liczbę wąsów, bo 60. Trzeba nadmienić, że główny bohater, pochodzący ze szkockiego klanu Macintoshów, także szczyci się pokaźnymi wąsami. Obiecane w pierwszym rozdziale liczenie wąsów Koko nie dochodzi do skutku i jest jedynie aluzją do niebywałej inteligencji kota oraz jego pana.

Sama kryminalna intryga niemal nie istnieje, a książkę wypełniają spotkania seniorów, przygotowania do przedstawienia, spalenie budynku o nazwie „Stary Kadłub”, który miał być przerobiony na Klub Zdrowia Seniora oraz pożar składu, w którym Qwilleran zamieszkuje latem. W tle majaczy sprawa nieuczciwej sprzedaży majątku po zmarłym bezdzietnie Nathanie Ledfieldzie, a który według testamentu został przekazany miejskiemu muzeum.

Przyjaciółka Qwillerana, Polly, zostaje zaproszona na wycieczkę do Francji. Jedzie tam z sześćdziesięcioletnią damą Shirley z Lockmaster, która prowadzi należącą od stu lat do rodziny księgarnię. Wyjazd funduje syn Shirley w podziękowaniu za uratowanie księgarni od bankructwa. Dla Qwilla to nie jest dobra wiadomość, zwłaszcza, gdy okazuje się, że Polny otrzymała propozycję zostania we Francji na dwa – trzy lata i pracy w filii amerykańskiej biblioteki w Paryżu.

Czy Qwilleranowi pisany jest smutny los felietonisty w gazecie „Moose Country coś tam” i opieka nad kotami, czy też wydarzenia potoczą się inaczej? Dalsze przygody bohaterów zależą już tylko od naszej, czytelników, wyobraźni.
Pomimo słabego, ostatniego tomu, w którym spotykamy dziennikarza i felietonistę Qwilla, polecam tę serię na leniwe popołudnia.
[Opinię opublikowałam także na moim blogu.]

60 wąsów Koko

"Kot, który miał 60 wąsów" to ostatni, 29 tom serii, wydany w USA w 2007 roku. Jest także ostatnią książką autorki. Istniejący w polskiej serii tom 30, zawiera zbiór opowiadań kryminalnych, które Lilian Jackson Braun publikowała w gazetach. Zmarła 04 czerwca 2011 roku pisarka pracowała nad kolejnym tomikiem „The Cat Who Smelled Smoke” (Kot, który śmierdział...

Po przeczytaniu "Kota, który czytał wspak" byłam bardzo pozytywnie nastawiona to dalszych części. Do ręki wpadł mi "Kot, który miał 60 wąsów" i w ogóle mnie ta część nie wciągnęła. Piszę to ze zdziwieniem ponieważ tj pisałam wcześniej pierwszą część czytało mi się rewelacyjnie, była lekka, zabawna a ta część... nieco nudna. Część winy muszę zgonić na karb zmęczenia, bo może nie mogłam poświęcić dostatecznej uwagi lekturze, jednak zawsze to właśnie książki stanowiły dla mnie odskocznie. Ta niestety sprawdziła się średnio, natomiast absolutnie nie rezygnuję z innych części, które zamierzam w bliskiej przyszłości przeczytać.

Po przeczytaniu "Kota, który czytał wspak" byłam bardzo pozytywnie nastawiona to dalszych części. Do ręki wpadł mi "Kot, który miał 60 wąsów" i w ogóle mnie ta część nie wciągnęła. Piszę to ze zdziwieniem ponieważ tj pisałam wcześniej pierwszą część czytało mi się rewelacyjnie, była lekka, zabawna a ta część... nieco nudna. Część winy muszę zgonić na karb zmęczenia, bo może...

bardzo mało kryminału w kryminale. W zasadzie prawie całkowity brak. Coś tam się dzieje, jakaś powieść obyczajowa o życiu mieszkańców małego miasteczka, ktoś tam ginie, po czym absolutnie cisza w tej sprawie, żeby gdzieś tam pod koniec mimochodem wyszło co się w zasadzie stało.

bardzo mało kryminału w kryminale. W zasadzie prawie całkowity brak. Coś tam się dzieje, jakaś powieść obyczajowa o życiu mieszkańców małego miasteczka, ktoś tam ginie, po czym absolutnie cisza w tej sprawie, żeby gdzieś tam pod koniec mimochodem wyszło co się w zasadzie stało.

Jestem nieco rozczarowana zakończeniem, reszta, jak zawsze super.

Jestem nieco rozczarowana zakończeniem, reszta, jak zawsze super.