Pickax to dla mnie wymarzone miejsce - takie, gdzie wszyscy chętnie angażują się we wspólne przedsięwzięcia i dobrze się przy tym bawią.

Pickax to dla mnie wymarzone miejsce - takie, gdzie wszyscy chętnie angażują się we wspólne przedsięwzięcia i dobrze się przy tym bawią.

Info dla fanów Koko, Yum Yum i Qwillerana - nie czytać! Niestety, łabędzi śpiew Lilian Jackson Braun jest słabiutki... Autorka rozwodzi się w nieskończoność nad parą ludzi, którzy pojawili się dopiero w tym tomie a (bez sensu) uśmierca jedną z ważnych postaci, kwitując to dwoma zdaniami. Nudne, rozwlekłe, niespójne. Naprawdę, jako miłośniczka, która cała serię czytała wielokrotnie, ten tom radzę sobie odpuścić!

Info dla fanów Koko, Yum Yum i Qwillerana - nie czytać! Niestety, łabędzi śpiew Lilian Jackson Braun jest słabiutki... Autorka rozwodzi się w nieskończoność nad parą ludzi, którzy pojawili się dopiero w tym tomie a (bez sensu) uśmierca jedną z ważnych postaci, kwitując to dwoma zdaniami. Nudne, rozwlekłe, niespójne. Naprawdę, jako miłośniczka, która cała serię czytała...

..."Kwiecień był piękny tego roku! Nie było zamieci śnieżnych, burz gradowych ani ulewnych deszczy, podczas których obsuwałyby się skarpy ziemi zamienione w błoto. Ani razu nie doszło do odcięcia prądu. Miękkie nocne deszcze zraszały pola kartoflane w Moose County i poiły piwonie w ogrodach Pickax, miasta stanowiącego ośrodek okręgu. Pogoda sprzyjała zbliżającym się obchodom sto pięćdziesiątej rocznicy założenia Pickax, które leżało czterysta mil na północ od każdego normalnego miejsca. Planowano parady, uroczystości i zjazdy rodzinne. Jim Qwilleran, dziennikarz prowadzący kolumnę w gazecie lokalnej, który spędził zimę w apartamencie, zamierzał przenieść się wraz z domownikami (dwa koty syjamskie) do swojej letniej siedziby, aby obserwować te wydarzenia z bliska."
To właśnie w swoim pięknym składzie na jabłka Qwill podejmuje Harveya Ledfielda, młodego architekta, który zupełnie nie przypada do gustu Koko. Ku niepomiernemu zdziwieniu dziennikarza, kot skacze z balkonu wprost na głowę goszczącego u Qwilla mężczyzny. Dlaczego to zrobił? I dlaczego wuj i ciotka gościa nie pokazują się publicznie od chwili jego przyjazdu? Koko już wie. Pytanie, czy Qwill się domyśli.
Kot, który spuścił bombę (2006) to dwudziesty ósmy, a zarazem (jak dotąd) przedostatni tom przygód Qwilla i jego syjamczyków w miejscu leżącym czterysta mil na północ od wszystkiego. Mieszkańcy Moose County obchodzą właśnie swój wielki jubileusz. Na dniach mają się rozpocząć obchody 150-lecia istnienia stolicy okręgu pod hasłem „Teraz Pickax!”. Qwill jako szara eminencja Moose County, chcąc nie chcąc, musi wziąć w nich udział. Jednak bardziej od samych obchodów obchodzi go siostrzeniec Nathana i Doris Ledfieldów. Kolejne wydarzenia tylko utwierdzają dziennikarza w przekonaniu, że chłopak ma nie najczystsze intencje. Jego sympatię budzi natomiast Clarissa Moore , dziewczyna Harveya, która jest zafascynowana rodzinnymi stronami młodego Ledfielda.
Lilian Jackson Braun po raz kolejny wykorzystuje fabułę do przybliżenia czytelnikom swojej wyimaginowanej krainy. Opowiada o tradycji organizowania zjazdów rodzinnych, społeczeństwie obywatelskim i ekscentrykach, którzy zawsze znajdą się w każdej małej społeczności. Tym razem uwagę miejscowych zaprząta pewna wdowa obdarzona zdolnością jasnowidzenia, która przepowiada zbrodnię. Trup ściele się gęsto, jednak bezsensowna śmierć jednej z bohaterek szczególnie poruszy serca miłośników Moose County. Choć forma Braun spada, pisarka pozostaje bezwzględna i lekką ręką pozbawia życia te postaci, o których czytelnicy nawet nie myśleli, że mogłyby odejść.

..."Kwiecień był piękny tego roku! Nie było zamieci śnieżnych, burz gradowych ani ulewnych deszczy, podczas których obsuwałyby się skarpy ziemi zamienione w błoto. Ani razu nie doszło do odcięcia prądu. Miękkie nocne deszcze zraszały pola kartoflane w Moose County i poiły piwonie w ogrodach Pickax, miasta stanowiącego ośrodek okręgu. Pogoda sprzyjała zbliżającym się...

Im dalej czytam serię tym mniej podoba mi się główny ludzki bohater. Bo koty to koty!

Im dalej czytam serię tym mniej podoba mi się główny ludzki bohater. Bo koty to koty!