Świetnie się czytało.
Pamiętnik. Wiele wspomnień, zdarzeń ludzi. Taki blog tamtych czasów.
Kucówna opisuje jak radzi sobie z codziennymi problemami, jaki to ma na nią wpływ. Tak naprawdę każdy znajdzie w tych sytuacjach trochę swoich trosk.

Świetnie się czytało.
Pamiętnik. Wiele wspomnień, zdarzeń ludzi. Taki blog tamtych czasów.
Kucówna opisuje jak radzi sobie z codziennymi problemami, jaki to ma na nią wpływ. Tak naprawdę każdy znajdzie w tych sytuacjach trochę swoich trosk.

Piękny styl i język. Przeżycia zatrzymane na kartach, trochę historii, której nie przeszkadza subiektywizm, bo to przecież pamiętnik. Kucówna nie epatuje sobą i daleko jej do powszechnego dziś ekshibicjonizmu. Może właśnie dlatego tak dobrze czytało mi się jej wspomnienia. Polecam tym, którzy szukają w literaturze liryzmu i głębi.

Piękny styl i język. Przeżycia zatrzymane na kartach, trochę historii, której nie przeszkadza subiektywizm, bo to przecież pamiętnik. Kucówna nie epatuje sobą i daleko jej do powszechnego dziś ekshibicjonizmu. Może właśnie dlatego tak dobrze czytało mi się jej wspomnienia. Polecam tym, którzy szukają w literaturze liryzmu i głębi.

Harda to książka, pozbawiona silenia się na jakiekolwiek ustępstwa, a jednocześnie brak tu choćby najmniejszych przejawów pieniactwa.

Kotłuje się tu za to od zmysłów wszelakich, ciekawych obserwacji, katalogów wartości i ocen, zachwytów nad światem, śmiesznych anegdot, wzruszających wspomnień i pięknych szkiców autorstwa samej aktorki.

Stosunkowo mało jest tu natomiast teatru, pisania o środowisku aktorskim, ale najmniej jest tu… Hanuszkiewicza, co może dziwić o tyle, że są to wspomnienia, które swym zakresem czasowym obejmują, m.in. kilkanaście lat małżeństwa Kucówny i Hana.

Cóż, klasa to klasa. Plotek, pretensji i smaczków wszelakich to się tu nie znajdzie. Imponuje mi taka powściągliwość, nie powiem. Tym bardziej, że Kucówna miała wszelkie powody, aby pojeździć po Hanuszkiewiczu jak po przysłowiowej łysej kobyle. 😉

W każdym razie to wszystko podane jest w taki sposób, że nie mogę wyjść z podziwu nad objawionym na tych stronach pisarskim talentem.

Jestem oczarowana zachwycającym melanżem emocji, namiętności i zdarzeń potocznych.

Tym bardziej, że książka ta startowała z poziomu kaprysu, terapii na przeżycie, z czystej, egoistycznej potrzeby zaistnienia.
A wyszła uczta!
Bal!

P.S. W książce przedrukowano ponadto nagrodzony onegdaj reportaż brata Zofii Kucówny o PRLowskich wojskowych górniczych batalionach pracy, tych z wczesnych lat PRLu, które w teorii były stricte wojskowe, a dla cywili co najwyżej dobrowolne, a w praktyce często służyły do gnębienia i „łamania” wrogów klasowych Polski Ludowej, np. dzieci inteligencji czy dyplomatów. Mocna to opowieść, gorzka i bolesna, niebywale plastyczna i silnie zapadająca w pamięć, więc choćby dla niej warto sięgnąć po ten tom.

Harda to książka, pozbawiona silenia się na jakiekolwiek ustępstwa, a jednocześnie brak tu choćby najmniejszych przejawów pieniactwa.

Kotłuje się tu za to od zmysłów wszelakich, ciekawych obserwacji, katalogów wartości i ocen, zachwytów nad światem, śmiesznych anegdot, wzruszających wspomnień i pięknych szkiców autorstwa samej aktorki.

Stosunkowo mało jest tu natomiast...

Nie przekonała mnie ta książka. Wątki raczej nudnawe. Treść Nie wytrzymuje próby czasu. Nie udało się tego czasu zatrzymać. Nie polecam. Strata czasu.

Nie przekonała mnie ta książka. Wątki raczej nudnawe. Treść Nie wytrzymuje próby czasu. Nie udało się tego czasu zatrzymać. Nie polecam. Strata czasu.

To takie pójście na łatwiznę. Spisane notatki z kalendarza z kilkoma dodatkami. Może jest obrazem tamtych czasów, ale obrazem tamtych czasów widzianych oczami kogoś, kto tak naprawdę nie miał kontaktu z prawdziwym życiem, z prawdziwymi ludźmi. I to jest mocno irytujące.

Szczególnie, że i dziś widzimy takich ludzi, którym wydaje się, że są realni, a tak naprawdę żyją w zamkniętej bańce nie wiedząc nic o świecie normalnych ludzi.

Bo na przykład w 1977 nikt normalny w Polsce nie spędzał pięciotygodniowych wakacji samochodem w Hiszpanii, Francji, Szwajcarii, Austrii i Niemczech... Normalnych ludzi nie było na to stać!

Irytujące jest też pokazanie uwikłania w ówczesne układy i układziki z komunistami i traktowanie tego jako czegoś "naturalnego", czegoś, co w żadnym razie nie może być nazwane wstydliwym. A BYŁO wstydliwe, nawet wtedy!

Książka słaba.

To takie pójście na łatwiznę. Spisane notatki z kalendarza z kilkoma dodatkami. Może jest obrazem tamtych czasów, ale obrazem tamtych czasów widzianych oczami kogoś, kto tak naprawdę nie miał kontaktu z prawdziwym życiem, z prawdziwymi ludźmi. I to jest mocno irytujące.

Szczególnie, że i dziś widzimy takich ludzi, którym wydaje się, że są realni, a tak naprawdę żyją w...

O tym, że Zofia Kucówna pisze świetnie, miałam okazję przekonać się jakiś czas temu, czytając jej książkę "Zdarzenia potoczne".
"Zatrzymać czas" to także lektura, którą pochłonęłam jednym tchem.

Aktorka sporo miejsca poświęca swojej pracy i osobistemu życiu, często racząc czytelnika różnymi anegdotami, ale ani razu nie przekracza granicy dobrego smaku. Jeśli ktoś spodziewa się taniej sensacji, od razu powinien odłożyć książkę na półkę.

"Zatrzymać czas" to zbiór różnych, dłuższych i krótszych tekstów, napisanych piękną polszczyzną, z nutką sentymentu i nostalgii, gdyż autorka wspomina młodość i dzieciństwo, sięgając nawet czasów drugiej wojny światowej.
Pani Kucówna plastycznie i barwnie opisuje zapamiętane miejsca, osoby, smaki, zapachy... Robi to z literackim zacięciem, jakiego nie powstydziłby się zawodowy pisarz.

Dużo miejsca aktorka poświęca także kulturze, sprawom społecznym, polityce, zwłaszcza latom 80. oraz 90. minionego wieku.
W jej wspomnieniach pojawiają się konkretne osoby, wśród których nie brakuje bliskich znajomych, przyjaciół, mistrzów, ale i przygodnie spotkanych ludzi, którzy w jakiś szczególny sposób zapisali się w jej pamięci.

Dla mnie największym plusem książki jest sposób, w jaki Zofia Kucówna pisze o przemijaniu, o upływie czasu, którego nie można zatrzymać. Można jednak kultywować wspomnienia, ocalać od zapomnienia to, co ważne, piękne, wzruszające i warte zapamiętania.

Wysłuchałam całości w formie audiobooka czytanego przez Annę Seniuk i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że była to wspaniała i niezapomniana lektura.

Na marginesie dodam, że podczas słuchania audiobooka nieraz porównywałam go z niedawno odsłuchaną książką Kasi Nosowskiej "A ja żem jej powiedziała".
Niby podobna forma, ale treść oraz poziom z dwóch różnych światów. Sądzę, że wielu współczesnych artystów powinno pozostać przy tym, co robi świetnie, a nie na siłę sięgać za pióro, bo samo nazwisko to za mało, by zrobić literacką karierę, czego Nosowska jest podręcznikowym przykładem.

O tym, że Zofia Kucówna pisze świetnie, miałam okazję przekonać się jakiś czas temu, czytając jej książkę "Zdarzenia potoczne".
"Zatrzymać czas" to także lektura, którą pochłonęłam jednym tchem.

Aktorka sporo miejsca poświęca swojej pracy i osobistemu życiu, często racząc czytelnika różnymi anegdotami, ale ani razu nie przekracza granicy dobrego smaku. Jeśli ktoś...

Dużo ciepła, optymizmu, żartu, mądrości i delikatności. Serdecznie polecam, szczególnie na jesienne wieczory.

Dużo ciepła, optymizmu, żartu, mądrości i delikatności. Serdecznie polecam, szczególnie na jesienne wieczory.

Uwielbiam książki Pani Kucówny za jej mądrość życiową, dystans do siebie i świata.
Wciągająca lektura. Cieszę się,że trafiła w moje ręce.

Uwielbiam książki Pani Kucówny za jej mądrość życiową, dystans do siebie i świata.
Wciągająca lektura. Cieszę się,że trafiła w moje ręce.

Jak sama artystka napisała jest to "lament nad przemijaniem".

Jak sama artystka napisała jest to "lament nad przemijaniem".

Nuda

Nuda