Cytat dnia
Wierzę w wyjątkowość tej sztuki. W jej wyższość nad wszystkimi innymi. Tylko w teatrze żywy człowiek obcuje z innym żywym człowiekiem. Teatr...
Najnowsze artykuły
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC- Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2012
2012
2012
2008
2001
1993
Kobiety, które igrały z PRL-em Zofia Turowska 
Kolejna książka, która wiozę do kasy między papryką, sałatą i ryżem.
Czytana w rozleniwieniu chorobą, z przerwami na duszenie się od kaszlu i zdjęcia zmieniającego się w zależności od pory dnia nieba za oknem.
Pozornie sama, a tu nagle w gości pojawia się aż 16 kobiet, a wraz z nimi czas od 1917 roku (i to w ogarniętym rewolucją Kijowie) aż po dziś. Z reflektorami ustawionym na lata PRL. Budzi uśmiech, podziw dla czyjejś siły duchowej, ale i smutek, bo historie życia niektórych bohaterek już się zakończyły, bo kogoś zawiodły, bo z czymś się rozminęły, bo je porzucono, bo kogos stracily. Przedstawiono nam tu w wywiadach lub opowieściach wspominających je osób
- 5 aktorek
- 3 śpiewające kobiety
- fotograf, tworzącą gobeliny, prowadzącą 40 lat Wielką Grę, kreatorkę mody, osoby rysujace, piszące. Silne kobiety, te od trudu i bycia widzianym.
Można sobie pozgadywać, kogo tu spotkamy, choć nie sugerujcie się tytułem. Nie igrały z PRL. Próbowały w szarzyznie - koloru, w kłamstwie - zachowania godności. I tyle. Aż tyle.
Czyta się lekko, szybko biegnąc przez 269 stron, na których opisano życie kilkunastu kobiet parających się sztuką.
Chwilami czułam poruszenie. Na przykład, gdy słyszałam, jak ktoś jednocześnie musi zmierzyć się z diagnozą raka i wieścią o opuszczeniu przez męża, lub, gdy konfronotowano mnie z obrazem starej kobiety dopytujacej się w zagubieniu o swojego od lat nieżyjącego męża "Gdzie jest Jurek?"
Zatrzymać czas Zofia Kucówna 
O tym, że Zofia Kucówna pisze świetnie, miałam okazję przekonać się jakiś czas temu, czytając jej książkę "Zdarzenia potoczne".
"Zatrzymać czas" to także lektura, którą pochłonęłam jednym tchem.
Aktorka sporo miejsca poświęca swojej pracy i osobistemu życiu, często racząc czytelnika różnymi anegdotami, ale ani razu nie przekracza granicy dobrego smaku. Jeśli ktoś spodziewa się taniej sensacji, od razu powinien odłożyć książkę na półkę.
"Zatrzymać czas" to zbiór różnych, dłuższych i krótszych tekstów, napisanych piękną polszczyzną, z nutką sentymentu i nostalgii, gdyż autorka wspomina młodość i dzieciństwo, sięgając nawet czasów drugiej wojny światowej.
Pani Kucówna plastycznie i barwnie opisuje zapamiętane miejsca, osoby, smaki, zapachy... Robi to z literackim zacięciem, jakiego nie powstydziłby się zawodowy pisarz.
Dużo miejsca aktorka poświęca także kulturze, sprawom społecznym, polityce, zwłaszcza latom 80. oraz 90. minionego wieku.
W jej wspomnieniach pojawiają się konkretne osoby, wśród których nie brakuje bliskich znajomych, przyjaciół, mistrzów, ale i przygodnie spotkanych ludzi, którzy w jakiś szczególny sposób zapisali się w jej pamięci.
Dla mnie największym plusem książki jest sposób, w jaki Zofia Kucówna pisze o przemijaniu, o upływie czasu, którego nie można zatrzymać. Można jednak kultywować wspomnienia, ocalać od zapomnienia to, co ważne, piękne, wzruszające i warte zapamiętania.
Wysłuchałam całości w formie audiobooka czytanego przez Annę Seniuk i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że była to wspaniała i niezapomniana lektura.
Na marginesie dodam, że podczas słuchania audiobooka nieraz porównywałam go z niedawno odsłuchaną książką Kasi Nosowskiej "A ja żem jej powiedziała".
Niby podobna forma, ale treść oraz poziom z dwóch różnych światów. Sądzę, że wielu współczesnych artystów powinno pozostać przy tym, co robi świetnie, a nie na siłę sięgać za pióro, bo samo nazwisko to za mało, by zrobić literacką karierę, czego Nosowska jest podręcznikowym przykładem.
