Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka „Szara godzina” Zofii Kucówny którą czyta sama autorka, to piękno, elegancja, ciepłe wspomnienia, bez jadu i goryczy w odniesieniu do czasów przeszłych i teraźniejszości. Raczej nie czytam wspomnień osób żyjących, które są zbyt wybiórcze i często pozbawione autentyczności. Zofia Kucówna i Krystyna Janda są wyjątkami. Nie ma w ich książkach taniego sentymentalizmu i zgorzknienia w miarę upływu lat życia. Zofia Kucówna snuje swą opowieść o latach dzieciństwach spędzonych w Komorowie, działalności na rzecz Domu Seniora Aktora w Skolimowie, swojej pracy zawodowej, ludziach o których już nikt dzisiaj nie pamięta. O każdym wydarzeniu, osobie, mówi bardzo ciepło, stara się pokazać tylko te dobre strony. Jak sama mówi, złe myśli, wspomnienia, stara się wymazywać z pamięci. Nie ma w tej książce skandali, niedyskrecji. Zofia Kucówna doskonale wie co wypada a co nie, i tego się trzyma. Aktorka dzieli się też swoim niepokojem związanym ze współczesnymi obyczajami życia społecznego i kulturowego. Przeraża ją wszędobylskie chamstwo i wulgaryzm. Do spraw związanych z polityką się nie odnosi, ponieważ nie identyfikuje się z żadną partią polityczną. Jest to książka w której autorka zamyka pewien okres życia. Jest zgoda na upływ czasu, trwanie, w którym doskonale się odnajduje. „Patrzę w lustro i nie przerażają mnie bruzdy i zmarszczki. Przeciwnie. Nadają twarzy rangę, znamię czegoś, co jest zużyciem i zmęczeniem, ale stało się to z bezwzględnego nakazu czasu i zwyczajnej kolei rządzącej ludzką egzystencją. Nie wstydzę się, nie narzekam, nie mam do niczego pretensji. Życie toczy się i rzeźbi nie tylko moją twarz, ale duszę, i świadomość wyznaczonego mi miejsca w tym nadzwyczajnie dziwnym świecie.” Dla mojego pokolenia to również powrót do czasów młodości, kiedy było nam dane na bieżąco oglądać w teatrze czy w filmach wspaniałe role Pani Zofii. Wspomnienia zawarte w książce, piękny język, styl i ciepły, spokojny głos autorki wywołują nostalgię za czasem minionym.