„Szara godzina”. Tytuł dobrze oddaje, o czym jest ta książka.
„Szara godzina dnia. Szara godzina życia. Esencja raczej i jakaś mądrość, zatrzymana i obejrzana. Mój czas obecny. Dojrzały. Bez złudzeń. Z innymi już obowiązkami i pragnieniami. To jest dobra godzina, mimo wszystko…” (str.365)
Mnie również zaczęła szara godzina nachodzić, więc przeczytałam tę książkę z premedytacją, choć wiedziałam, że wesoła nie będzie. Wzruszyła mnie i poruszyła.
Autorka pisze o starzeniu się, przemijaniu, pożegnaniu z zawodem, bliskimi, którzy coraz liczniej odchodzą… Wspomina ludzi, którzy byli dla niej ważni. Odbywa nostalgiczne podróże do miejsc dzieciństwa i młodości. Komentuje również bieżące wydarzenia (książka była pisana w latach 2001-ok.2007).
Zofia Kucówna pięknie pisze. Niezwykle obrazowo maluje miejsca, wydarzenia, opisuje ludzi. Ma wielką wrażliwość, kulturę i klasę właściwą chyba tylko artystom „przedwojennym”. Do nich chce się zaliczać, bo nie pasuje do czasów współczesnych, z wszechobecnym chamstwem, prymitywizmem i agresją.
Szkoda, że tak mało grała w filmach. Była aktorką głównie teatralną, także Teatru TV, więc jej role żyją jedynie w pamięci coraz mniej licznej grupy widzów, którzy je oglądali. Zachowały się tylko nieliczne, wyblakłe taśmy telerecordingu ze starych programów i przedstawień TV. Dla mnie na zawsze pozostanie Żoną z „Opowieści mojej żony” Żuławskiego i niedoścignioną wykonawczynią piosenki „Kaziu, zakochaj się” z Kabaretu Starszych Panów. I autorką pięknych „memuarów”. Muszę jeszcze jakąś jej książkę przeczytać.

„Szara godzina”. Tytuł dobrze oddaje, o czym jest ta książka.
„Szara godzina dnia. Szara godzina życia. Esencja raczej i jakaś mądrość, zatrzymana i obejrzana. Mój czas obecny. Dojrzały. Bez złudzeń. Z innymi już obowiązkami i pragnieniami. To jest dobra godzina, mimo wszystko…” (str.365)
Mnie również zaczęła szara godzina nachodzić, więc przeczytałam tę książkę z...

Choć między autorką a mną są dwa pokolenia przepaści, wyraźnie poczułam atmosferę jej dzieciństwa. Piękny język książki dodaje szlachetności i bardzo rzadko spotykanej dziś kultury.

Choć między autorką a mną są dwa pokolenia przepaści, wyraźnie poczułam atmosferę jej dzieciństwa. Piękny język książki dodaje szlachetności i bardzo rzadko spotykanej dziś kultury.

Chwilami ciekawa, chwilami męcząca przeskokami z tematu na temat, w sposób dla minie bezładny. Same wspomnienia ciekawe, niektóre z przemyśleń autorki również. Przeczytałam, ale raczej nie wrócę do tej książki.

Chwilami ciekawa, chwilami męcząca przeskokami z tematu na temat, w sposób dla minie bezładny. Same wspomnienia ciekawe, niektóre z przemyśleń autorki również. Przeczytałam, ale raczej nie wrócę do tej książki.

Książka „Szara godzina” Zofii Kucówny którą czyta sama autorka, to piękno, elegancja, ciepłe wspomnienia, bez jadu i goryczy w odniesieniu do czasów przeszłych i teraźniejszości. Raczej nie czytam wspomnień osób żyjących, które są zbyt wybiórcze i często pozbawione autentyczności. Zofia Kucówna i Krystyna Janda są wyjątkami. Nie ma w ich książkach taniego sentymentalizmu i zgorzknienia w miarę upływu lat życia.

Zofia Kucówna snuje swą opowieść o latach dzieciństwach spędzonych w Komorowie, działalności na rzecz Domu Seniora Aktora w Skolimowie, swojej pracy zawodowej, ludziach o których już nikt dzisiaj nie pamięta. O każdym wydarzeniu, osobie, mówi bardzo ciepło, stara się pokazać tylko te dobre strony. Jak sama mówi, złe myśli, wspomnienia, stara się wymazywać z pamięci. Nie ma w tej książce skandali, niedyskrecji. Zofia Kucówna doskonale wie co wypada a co nie, i tego się trzyma. Aktorka dzieli się też swoim niepokojem związanym ze współczesnymi obyczajami życia społecznego i kulturowego. Przeraża ją wszędobylskie chamstwo i wulgaryzm. Do spraw związanych z polityką się nie odnosi, ponieważ nie identyfikuje się z żadną partią polityczną. Jest to książka w której autorka zamyka pewien okres życia. Jest zgoda na upływ czasu, trwanie, w którym doskonale się odnajduje.

„Patrzę w lustro i nie przerażają mnie bruzdy i zmarszczki. Przeciwnie. Nadają twarzy rangę, znamię czegoś, co jest zużyciem i zmęczeniem, ale stało się to z bezwzględnego nakazu czasu i zwyczajnej kolei rządzącej ludzką egzystencją. Nie wstydzę się, nie narzekam, nie mam do niczego pretensji. Życie toczy się i rzeźbi nie tylko moją twarz, ale duszę, i świadomość wyznaczonego mi miejsca w tym nadzwyczajnie dziwnym świecie.”

Dla mojego pokolenia to również powrót do czasów młodości, kiedy było nam dane na bieżąco oglądać w teatrze czy w filmach wspaniałe role Pani Zofii. Wspomnienia zawarte w książce, piękny język, styl i ciepły, spokojny głos autorki wywołują nostalgię za czasem minionym.

Książka „Szara godzina” Zofii Kucówny którą czyta sama autorka, to piękno, elegancja, ciepłe wspomnienia, bez jadu i goryczy w odniesieniu do czasów przeszłych i teraźniejszości. Raczej nie czytam wspomnień osób żyjących, które są zbyt wybiórcze i często pozbawione autentyczności. Zofia Kucówna i Krystyna Janda są wyjątkami. Nie ma w ich książkach taniego sentymentalizmu i...

"Szara godzina" Zofii Kucówny to wspomnienia z pewnych etapów i zdarzeń w życiu aktorki napisane pięknym językiem z dystansem do życia i siebie. Czytając słyszałam charakterystyczny głos aktorki.
Są to wspomnienia o sztuce, o relacjach międzyludzkich w świecie artystów, ale też w życiu prywatnym. O tym jak zmienia się stosunek do sztuki. O krytyce, która z prawdziwej konstruktywnej opinii będącej wyznacznikiem dla artysty - zmienia się w krytykanctwo i negację; o upadku szkoły posługiwania się pięknym językiem polskim, który wyznaczał standardy odbiorcy, a teraz stawia się na język pospolity "bliski każdemu "; o upadku "kindersztuby " w najlepszym znaczeniu.
Wspomnienia przeczytałam w jeden urlopowy dzień. Sama uleglam wspomnieniom i tęsknocie za codzienną elegancją i szacunkiem w relacjach międzyludzkich.
Moją przyjemność czytania burzyła chronologia zdarzeń i pewien chaos we wspomnieniach. Być może to tylko moje odczucia.
Ogólnie jeśli ktoś lubi biografie i wspomnienia to polecam "Szarą godzinę ".

"Szara godzina" Zofii Kucówny to wspomnienia z pewnych etapów i zdarzeń w życiu aktorki napisane pięknym językiem z dystansem do życia i siebie. Czytając słyszałam charakterystyczny głos aktorki.
Są to wspomnienia o sztuce, o relacjach międzyludzkich w świecie artystów, ale też w życiu prywatnym. O tym jak zmienia się stosunek do sztuki. O krytyce, która z prawdziwej...

Książka ,która mnie zachwyciła, zauroczyła.
Zofia Kucówna zabiera nas w podróż, do świata dzieciństwa, które tak brutalnie przerwała wojna. Opowiada o domu rodzinnym, snuje opowieść o ludziach dla niej ważnych.
Szczerze mówi o swojej samotności.
Analizuje świat ,który ją otacza, rozlicza się ze swoimi porażkami i wadami.
Opowiada o przyjaciołach. Z miłością opowiada o studentach i Skolimowie, któremu poświęciła pół życia.
Książka mądra,zabawna, refleksyjna, prawdziwa. Warto po nią sięgnąć.

Książka ,która mnie zachwyciła, zauroczyła.
Zofia Kucówna zabiera nas w podróż, do świata dzieciństwa, które tak brutalnie przerwała wojna. Opowiada o domu rodzinnym, snuje opowieść o ludziach dla niej ważnych.
Szczerze mówi o swojej samotności.
Analizuje świat ,który ją otacza, rozlicza się ze swoimi porażkami i wadami.
Opowiada o przyjaciołach. Z miłością opowiada o...

11/2014 (A)

11/2014 (A)

Lubię czytać książki biograficzne, autobiograficzne. Dla mnie to szukanie zwyczajności w ludziach niezwyczajnych, znanych z kart historii, ekranów kina, telewizji, prasy. Utwierdzanie się w pewności, że są z krwi i kości, że mają takie same problemy, smutki, radości jak my wszyscy tzw. prości ludzie, jak ja. Można się z nimi w ten sposób w jakimś stopniu zaprzyjaźnić, pobyć chwilkę...Zrozumieć.

Lubię czytać książki biograficzne, autobiograficzne. Dla mnie to szukanie zwyczajności w ludziach niezwyczajnych, znanych z kart historii, ekranów kina, telewizji, prasy. Utwierdzanie się w pewności, że są z krwi i kości, że mają takie same problemy, smutki, radości jak my wszyscy tzw. prości ludzie, jak ja. Można się z nimi w ten sposób w jakimś stopniu zaprzyjaźnić,...

Bardzo ciekawa.

Bardzo ciekawa.

Książka trochę mnie rozczarowała. Za dużo tu niedomówień i ogólników. Jak dla mnie P. Kucówna ślizga się po niektórych tematach, a ja czuję się, jakbym nie przeczytała jakieś wcześniejszej książki, której ta jest uzupełnieniem.

Książka trochę mnie rozczarowała. Za dużo tu niedomówień i ogólników. Jak dla mnie P. Kucówna ślizga się po niektórych tematach, a ja czuję się, jakbym nie przeczytała jakieś wcześniejszej książki, której ta jest uzupełnieniem.