Piękna, wzruszająca kontynuacja "Pożegnania z Afryką". Czuć, że Karen nigdy nie pogodziła się z powrotem do Danii i zawsze tęskniła za Afryką. Szanowała swoich służących, bez względu na to, skąd pochodzili i w co wierzyli.

Piękna, wzruszająca kontynuacja "Pożegnania z Afryką". Czuć, że Karen nigdy nie pogodziła się z powrotem do Danii i zawsze tęskniła za Afryką. Szanowała swoich służących, bez względu na to, skąd pochodzili i w co wierzyli.

Obawiam się, że to jest książka typu szybko przeczytasz i o niej zapomnisz. Daję ocenę 6 z tego względu, że pisarka Karen Blixen chciała dalej pociągnąć temat plantacji kawy i pobytu w Kenii lub Afryce, jak kto woli. Pasjonuje mnie Czarny Kontynent, jak już zresztą niektórzy o tym wiedzą. Współczułem głównej bohaterce, że szybko musiała opuścić swoją ukochaną farmę. Mimo bogatej roślinności, ja nie potrafiłbym odnaleźć tam szczęścia na dłużej. Bo punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Ale i tak "Pożegnanie z Afryką" wypada dużo lepiej. Oczywiście mówię o książce, gdyż film z 1985 był dla mnie ciężkostrawny.

Obawiam się, że to jest książka typu szybko przeczytasz i o niej zapomnisz. Daję ocenę 6 z tego względu, że pisarka Karen Blixen chciała dalej pociągnąć temat plantacji kawy i pobytu w Kenii lub Afryce, jak kto woli. Pasjonuje mnie Czarny Kontynent, jak już zresztą niektórzy o tym wiedzą. Współczułem głównej bohaterce, że szybko musiała opuścić swoją ukochaną farmę. Mimo...

'Niestety, mimo sympatii do autorki i jej cudownego "Pożegnania z Afryką" nie mogę dać więcej gwiazdek. Za pochwałę myślistwa, za rasistowskie opinie o rdzennych mieszkańcach Kenii. Ja wiem, że to inne czasy i okoliczności, ale niesmak pozostaje.

'Niestety, mimo sympatii do autorki i jej cudownego "Pożegnania z Afryką" nie mogę dać więcej gwiazdek. Za pochwałę myślistwa, za rasistowskie opinie o rdzennych mieszkańcach Kenii. Ja wiem, że to inne czasy i okoliczności, ale niesmak pozostaje.

Tęsknota za farmą, którą kochała i musiała opuścić. Niesamowite, że miejsce tak odległe geograficznie i kulturowo może ogazać się twoim miejscem na ziemii, miejscem gdzie odnajdujesz szczęście.

Tęsknota za farmą, którą kochała i musiała opuścić. Niesamowite, że miejsce tak odległe geograficznie i kulturowo może ogazać się twoim miejscem na ziemii, miejscem gdzie odnajdujesz szczęście.

Książka chyba nawet lepsza niż "Pożegnanie z Afryką". Przepiękne portrety ludzi i literackie pejzaże. Opowiedziane z miłością i uczuciem.

Książka chyba nawet lepsza niż "Pożegnanie z Afryką". Przepiękne portrety ludzi i literackie pejzaże. Opowiedziane z miłością i uczuciem.

Jest to kontynuacja "Pożegnania z Afryką", któremu poświęciłem pracowitą recenzję i obdarzyłem sześcioma gwiazdkami. I tak wskazane jest wcześniejsze przeczytanie "Pożegnania..", więc tutaj powtórzę mały fragment:
"..Nie będę powiększał ilości pochlebnych recenzji, zresztą całkiem słusznych, tylko że pozbawionych jednej uwagi, ze punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Chodzi o to, że ta książka wpisuje się w rwący nurt literatury brytyjskiej charakteryzujący się MENTALNOŚCIĄ KOLONIALNĄ. I nawet przy deklaracjach autorki o własnej szlachetności i dobrej woli, nie jest w stanie ona przekroczyć granic wyznaczonych przez ten rodzaj świadomości, bo rządzi nią aksjomat o własnej wyższości. Przypomnijmy tu klasykę tej mentalności czyli "Robinsona Crusoe", jak i "naszego" Conrada, krytykowanego za pogardę do Afrykanerów i rasizm.
Aby przyjmować omawianą książkę bez zastrzeżeń, trzeba zapomnieć o zbrodniach kolonializmu, dewastacji fauny i flory, jak i udawać, że się nie widzi obecnej sytuacji ludności zamieszkującej tereny akcji książki...."

Niestety, te cztery wspomnieniowe opowiadania to popłuczyny po "Pożegnaniu z Afryką", a różnią się zadufaniem, bo do pychy Białej Pani doszła próżność autorki bestselleru, do którego zresztą co chwila się odwołuje. Oczywiście wszyscy powinni kochać Białą Panią, tym bardziej, że prowadziła szpital dla tubylców. Zwierzęta też powinny ją kochać choć (s. 46):
".....Kiedy po raz pierwszy przybyłam do Afryki, nie potrafiłam żyć, nie ustrzeliwszy przynajmniej jednej wspaniałej sztuki z każdego gatunku afrykańskiej zwierzyny...."
Myśliwi to w ogóle dewianci, a w przypadku Blixen prawdopodobny jest dodatkowy wpływ syfilisa. Szkoda czasu na jej dyrdymały!

Jest to kontynuacja "Pożegnania z Afryką", któremu poświęciłem pracowitą recenzję i obdarzyłem sześcioma gwiazdkami. I tak wskazane jest wcześniejsze przeczytanie "Pożegnania..", więc tutaj powtórzę mały fragment:
"..Nie będę powiększał ilości pochlebnych recenzji, zresztą całkiem słusznych, tylko że pozbawionych jednej uwagi, ze ...

Dobre uzupełnienie dla osób, które mają za sobą lekturę "Pożegnania z Afryką" i taką kolejność czytania sugeruję.

Dobre uzupełnienie dla osób, które mają za sobą lekturę "Pożegnania z Afryką" i taką kolejność czytania sugeruję.

Pełna uroku książka. Ciekawie wypada możliwość porównania niektórych opisanych tu zdarzeń z tym, co autorka przedstawia w "Pożegnaniu z Afryką". Oczywiście na tle "Pożegnania z Afryką" książka wypada nieco słabiej, ale z pewnością warto ją przeczytać.

Pełna uroku książka. Ciekawie wypada możliwość porównania niektórych opisanych tu zdarzeń z tym, co autorka przedstawia w "Pożegnaniu z Afryką". Oczywiście na tle "Pożegnania z Afryką" książka wypada nieco słabiej, ale z pewnością warto ją przeczytać.

Dobra lektura nawiązująca do pobytu autorki w Afryce. Jednak czytając ją odczuwałam pewien niedosyt, a momentami miałam wrażenie, że umykają mi istotne wartości z niej płynące. Być może dlatego zabierałam się do jej przeczytania kilkakrotnie. Nie mniej jednak, nie żałuję. Bardzo zaciekawiła mnie postać Faraha, jego tajemniczość doskonale uzupełniała obraz Czarnego Lądu.

Dobra lektura nawiązująca do pobytu autorki w Afryce. Jednak czytając ją odczuwałam pewien niedosyt, a momentami miałam wrażenie, że umykają mi istotne wartości z niej płynące. Być może dlatego zabierałam się do jej przeczytania kilkakrotnie. Nie mniej jednak, nie żałuję. Bardzo zaciekawiła mnie postać Faraha, jego tajemniczość doskonale uzupełniała obraz Czarnego Lądu.

Czytałam dość dawno, ale do tej pory pamiętam piękny rozdział, o człowieku, który wszedł w życie autorki jako służący, a został przyjacielem, tłumaczem Afryki, wsparciem.

Z Karen Blixten chciałabym się spotkać, gdyby to było "możliwe".

Czytałam dość dawno, ale do tej pory pamiętam piękny rozdział, o człowieku, który wszedł w życie autorki jako służący, a został przyjacielem, tłumaczem Afryki, wsparciem.

Z Karen Blixten chciałabym się spotkać, gdyby to było "możliwe".