Eszter Encsy spowiada się zmarłemu kochankowi ze swojego życia. Pozornie płomienne wyznanie miłości, w którym nie brakuje czułości, z jaką opisuje kolory, smaki i cudze spojrzenia, stanowi przejaw obsesji na punkcie mężczyzny. Jej pożądanie bywa chorobliwe, skoro nie powstrzymuje się przed myślą o śmierci ukochanego, w czym dostrzega jedyny sposób na wyrwanie go z objęć innej kobiety. Ponure wyobrażenia towarzyszą Eszter od najmłodszych lat, czemu sama również nie zaprzecza. Potrafi przyznać się do trudności w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami i nie kryje zwyczajnej pustki, jaką pozostawia w niej śmierć rodziców. Nie ma znaczenia, że życie Eszter naznaczono biedą, wojną oraz komunizmem, gdyż żadne z tych doświadczeń nie usprawiedliwia obecnego zgorzknienia kobiety. Wytyka kochankowi błędy, jakich dopuścił się przy ocenie jej zachowania. Zarzuca mu krótkowzroczność, przez którą nigdy nie był zdolny dostrzec w Eszter prawdziwego uczucia. „Sarenka” niewiele ma wspólnego z przyznaniem się do własnych mankamentów. Społeczny awans aktorki węgierskiego teatru, dla której powojenna rzeczywistość okazała się dość łaskawa, nie rozgrzesza Eszter w oczach czytelnika. Przekroczenie granicy miłości z czysto egoistycznych pobudek jest wyjątkową niegodziwością, za co winna ją spotkać surowa kara. „Sarenka” sprawia wrażenie zakazanego listu, który nie powinien wpaść w niepowołane ręce. Szybko przepadłem w tej psychologicznej powieści o pragnieniu drugiego człowieka, jakie nigdy nie powinno się spełnić.

Eszter Encsy spowiada się zmarłemu kochankowi ze swojego życia. Pozornie płomienne wyznanie miłości, w którym nie brakuje czułości, z jaką opisuje kolory, smaki i cudze spojrzenia, stanowi przejaw obsesji na punkcie mężczyzny. Jej pożądanie bywa chorobliwe, skoro nie powstrzymuje się przed myślą o śmierci ukochanego, w czym dostrzega jedyny sposób na wyrwanie go z objęć...

Wspaniała lektura. Może i trudna w odbiorze przez skoki czasowe,ale napisana dobrym stylem, muśnięta delikatnie historią,żeby wiedzieć w jakich czasach opowieść się toczy. Napisana jakby jednym tchem,kiedy to Eszter opowiada dlaczego właśnie jest taka,a nie inna. Tyle smutku w tej historii,woli przetrwania.
Perełka.

Wspaniała lektura. Może i trudna w odbiorze przez skoki czasowe,ale napisana dobrym stylem, muśnięta delikatnie historią,żeby wiedzieć w jakich czasach opowieść się toczy. Napisana jakby jednym tchem,kiedy to Eszter opowiada dlaczego właśnie jest taka,a nie inna. Tyle smutku w tej historii,woli przetrwania.
Perełka.

Magda Szabo...nie ma już takich książek,albo umykają mi w natłoku produkcyjniaków...to majstersztyk stylu,języka,obserwacji życia,a emocje...od pierwszego do ostatniego słowa...poszukajcie w antykwariatach,bo jest to warte zachodu.

Magda Szabo...nie ma już takich książek,albo umykają mi w natłoku produkcyjniaków...to majstersztyk stylu,języka,obserwacji życia,a emocje...od pierwszego do ostatniego słowa...poszukajcie w antykwariatach,bo jest to warte zachodu.

Eszter Encsy główna bohaterka powieści '' Sarenka '' to aktorka teatru im.Lendvayego , laureatka nagrody im.Kossutha . Osoba '' znana '' i podziwiana , ale czy na pewno znana swojej publiczności ? Czytelnik poznaje ją dopiero przez spowiedź - monolog skierowany do swojego 38 letniego kochanka i to dopiero kiedy ten już nie żyje . Eszter opowiada mu o wszystkim czego mu nie powiedziała , o swoim dzieciństwie , gdzie wiecznie chory ojciec adwokat , hodował roślinki przemawiając do nich , o matce , która wiecznie grała na pianinie i miała strasznie długie arystokratyczne nazwisko . O Beli dezerterze którego ukrywała na strychu , a który potem został dyrektorem w Ministerstwie Kultury Ludowej . O swoich studiach i pisaniu prac za pieniądze . Eszter uważała że w życiu zawsze jest coś za coś . Nigdy nikogo nie lubiła i nikt nie lubił jej , słowa które mnie bardzo poruszyły to : '' Nie lubili mnie ani nauczyciele , ani koleżanki , nie byłam ani miła , ani łatwa do przyjaźni '' i jeszcze '' Zawsze byłam podejrzliwa w stosunku do dobrych ludzi . Nigdy,nawet w dzieciństwie , nie wierzyłam że dobroć jest naturalnym stanem .'' (str.59) Jak bardzo trzeba mieć w dzieciństwie mało miłości by tak oglądać świat ? Kiedy na miasto spadały bomby Eszter się cieszyła że będą chętni do wynajęcia pokoju , kiedy umarła jej matka , płakała i gwizdała z radości , że już o nikogo nie musi się martwić . Opowiadała też o jarmarku , gdzie wszystko było po 24 fillery , których ona nigdy nie miała i o czerwonych koralach i za ciasnych butach z noskami od ciotki Irmy , od których później przez całe życie miała odciski , ale też o Angeli , której nienawidziła jak nikogo na świecie , bo Angela zawsze miała więcej niż ona . Dużo mogłabym pisać na temat '' Sarenki '' i w ogóle powieści Pani Magdy Szabó . Uwielbiam jej '' pokręcone '' psychologicznie postacie i ich życia i przemyślenia . Uwielbiam jej powolny język w którym jakby nie ma emocji ,a wywołuje wielkie emocje , przynajmniej u mnie . Nie często daję książce taką ocenę (najwyższą z możliwych) ale '' Sarenka '' w moim subiektywnym odczuciu zdecydowanie na tę ocenę zasługuje

Eszter Encsy główna bohaterka powieści '' Sarenka '' to aktorka teatru im.Lendvayego , laureatka nagrody im.Kossutha . Osoba '' znana '' i podziwiana , ale czy na pewno znana swojej publiczności ? Czytelnik poznaje ją dopiero przez spowiedź - monolog skierowany do swojego 38 letniego kochanka i to dopiero kiedy ten już nie żyje . Eszter opowiada mu o wszystkim czego mu nie...