Węgierscy pisarze potrafią wejść głęboko pod skórę i oszczędnymi środkami malować prawdę. Szabo również nie zawodzi; z opowieści relacji dwóch kobiet wysnuwa niemal grecką tragedię, refleksje o słuszności życiowych wyborów , granic poznania, zasadności i etycznych granic ingerowania w życie drugiego człowieka. Czy istnieją granice otwierania zamkniętych przed nami drzwi ? Jak daleko mamy prawo wchodzić w cudzą psychikę? Do jakich granic ma sięgać poszanowanie cudzych decyzji? Czy zawsze czyjeś NIE znaczy NIE? Czy ratowanie życia drugiego człowieka stoi ponad wszystkimi innymi imperatywami? Z dwóch bohaterek powieści Emerenc jest zdecydowanie bardziej fascynująca, dramatyczna i zagadkowa. Emerenc ma tak trudny charakter, że aż się prosi żeby ją omijać z dala. Ale z drugiej strony jest wspaniała i niezwykła - idealny model filmowej kobiecej roli, godnej najwyższej nagrody, dla wybitnej aktorki. Postać prosta i skomplikowana jednocześnie, osobowość, którą można obłuskiwać bez końca i nigdy nie zrozumieć ani nie dotrzeć do sedna. Magda raczej nie dotarła, bo wciąż gnębią ją wyrzuty sumienia za decyzje podjęte w sprawie Emerenc. Ale dzięki relacji z tą starszą kobietą na pewno będzie patrzeć na świat zupełnie innymi oczami.

Węgierscy pisarze potrafią wejść głęboko pod skórę i oszczędnymi środkami malować prawdę. Szabo również nie zawodzi; z opowieści relacji dwóch kobiet wysnuwa niemal grecką tragedię, refleksje o słuszności życiowych wyborów , granic poznania, zasadności i etycznych granic ingerowania w życie drugiego człowieka. Czy istnieją granice otwierania zamkniętych przed nami drzwi ?...

No znakomite! Zabawne, smutne, przenikliwe! Świetna mieszanka, mistrzowsko napisana , bardzo gęsto upleciony mi postaciami, zdarzeniami, emocjami. Nie wiem czy nie ociera się o arcydzielo. Brawa dla tłumacza bo takie skomplikowane konstrukcje przetłumaczyć zgrabnie, ładnie i zrozumiale to wielka sztuka!

No znakomite! Zabawne, smutne, przenikliwe! Świetna mieszanka, mistrzowsko napisana , bardzo gęsto upleciony mi postaciami, zdarzeniami, emocjami. Nie wiem czy nie ociera się o arcydzielo. Brawa dla tłumacza bo takie skomplikowane konstrukcje przetłumaczyć zgrabnie, ładnie i zrozumiale to wielka sztuka!

Piękna opowieść o zwykłych ludziach i ich relacjach. Dwie silne, ale zupełnie inne kobiety i ich losy. Uwielbiam pisarke i szkoda że tak mało książek zostało przetłumaczonych i wydanych w Polsce.

Piękna opowieść o zwykłych ludziach i ich relacjach. Dwie silne, ale zupełnie inne kobiety i ich losy. Uwielbiam pisarke i szkoda że tak mało książek zostało przetłumaczonych i wydanych w Polsce.

123/180/2022
Niewiele powieści Szabo zostało przetłumaczonych na polski, więc muszę sobie dawkować. A bardzo szkoda. Byłoby miło, jakby jakieś wydawnictwo się wzięło i wydało wszystko w jednolitej szacie graficznej. Jak Kunderę na przykład. Takie piękne powieści o ludziach ta kobieta pisała, o targających nimi namiętnościach. Nawet jak któryś bohater był niewzruszony to udawał! Wewnątrz się gotował jak wulkan. Albo garnek z pyrami.

123/180/2022
Niewiele powieści Szabo zostało przetłumaczonych na polski, więc muszę sobie dawkować. A bardzo szkoda. Byłoby miło, jakby jakieś wydawnictwo się wzięło i wydało wszystko w jednolitej szacie graficznej. Jak Kunderę na przykład. Takie piękne powieści o ludziach ta kobieta pisała, o targających nimi namiętnościach. Nawet jak któryś bohater był niewzruszony to...

„Zamknięte drzwi” Magdy Szabó odwołują się do problemu międzyludzkich relacji. Odnosząca sukces pisarka decyduje się przeprowadzić do większego mieszkania, a w związku z tym postanawia zatrudnić pomoc domową. Zachęcona opiniami innych osób wynajmuje Emerenc, od początku wzbudzającą u literatki mieszane uczucia, co z czasem zmusi ją do weryfikacji dotychczasowego sposobu myślenia o drugim człowieku. Poprzestając na powyższym powieść Magdy Szabó należałoby ocenić jako powtórkę z literackiej rozrywki, dość przewidywalnej, a przez to nużącej, skoro zmierzałaby do rozliczenia własnej przeszłości z pomięciem wszystkiego, co doprowadziło do podobnego stanu rzeczy. Szczęśliwie w „Zamkniętych drzwiach” zrezygnowano z szeroko zakreślonej fabuły na rzecz osobliwej relacji pomiędzy pisarką a gosposią. Kobiety silne, noszące inny bagaż doświadczeń, reprezentujące odmienne postawy wobec życia oraz napotkanych ludzi. Tak należałoby opisać pisarkę i Emerenc. Skoncentrowanie powieści na rodzącej się między kobietami więzi nie oznacza zrównania ich pozycji, albowiem w centrum powieści Magdy Szabó osadzono Emerenc, stanowiącą lustro, na połyskującej tafli którego odbija się niepokój i pewna nieoględność pisarki w kontaktach z drugim człowiekiem, tak jakby od zawsze pozostawała w nieznośnym zawieszeniu między doczesnością a światem ideałów, podczas gdy gosposia reprezentuje postawę osoby silnie osadzonej w rzeczywistości. Międzyludzkie relacje w wydaniu Magdy Szabó nieustannie ewoluują, czego upatruję w dynamicznej i niepozwalającej czytelnikowi na zbędne przemyślenia narracji powieści. Momentami autorka ociepla relacje bohaterek, a następnie wznosi między nimi coraz trwalszy mur, co czyni ludzkie więzi niezwykle skomplikowanymi i niepoddającymi się sztywnym schematom, jakie chciałby im nadać odbiorca. „Zamknięte drzwi” doskonale obrazują instynktowną potrzebę zbliżenia z drugim człowiekiem oraz wynikającej z tego nauki samego siebie oczami pozornie obcej osoby. Akceptując powyższe, każda relacja, choćby najbardziej niedojrzała, przeobrazi się w owoc o niepowtarzalnym smaku, docenionym dopiero z odejściem człowieka pielęgnującego roślinę, która wydała ten owoc na świat.

„Zamknięte drzwi” Magdy Szabó odwołują się do problemu międzyludzkich relacji. Odnosząca sukces pisarka decyduje się przeprowadzić do większego mieszkania, a w związku z tym postanawia zatrudnić pomoc domową. Zachęcona opiniami innych osób wynajmuje Emerenc, od początku wzbudzającą u literatki mieszane uczucia, co z czasem zmusi ją do weryfikacji dotychczasowego sposobu...

W pierwszym zdaniu tej opinii, muszę napisać, że " Zamknięte drzwi" uderzają wręcz prostotą fabuły, która niesamowicie wciąga, choć wcale nie powinna. Któregoś dnia, w życiu pewnego małżeństwa pojawia się osobliwa pomoc domowa - Emerenc. Jest małomówna i tajemnicza. Stopniowo jednak uchyla rąbka tajemnicy o swoim trudnym dzieciństwie, które zdecydowanie zdeterminowało jej późniejsze losy. Historia jej życia jest tak absurdalna, że aż nieprawdopodobna. A jednak im bliżej poznajemy jej osobę, tym wszystko coraz bardziej staje się dla nas spójne. Zaczynamy rozumieć. Fenomen tej książki, polega na tym, że motorem napędowym całej akcji, rozgrywającej się de facto w głowie głównej bohaterki, jest przeszłość Emerenc, która to wcale nie jest rozpisana na długie stronice, a jedynie "cedzona" co jakiś czas w kilku zdaniach. Czytając, chcemy jej wciąż więcej i więcej.... Myślę, że trzeba być mistrzem pióra, by zbudować autentyczne napięcie, pisząc tak niewiele.
Jest jeszcze jedno skojarzenie, które bezwiednie przychodzi mi na myśl po przeczytaniu tej książki - to taka "Mary Poppins" w wersji dla dorosłych. Emerenc, podobnie jak Mary, jest tak samo opiekuńcza, dziwna, nieobliczalna i wymagająca. Od dziecięcej niani, różni ją najbardziej to, że zamiast otwierać drzwi, to je zamyka...
Zdecydowanie polecam przeczytać " Zamknięte drzwi". Bogaty język, mnóstwo poetyckich, nad wyraz trafnych porównań i absurdalna, a jednocześnie boleśnie urealniona postać Emerenc, czyni z tej książki pozycję wartą uwagi.

W pierwszym zdaniu tej opinii, muszę napisać, że " Zamknięte drzwi" uderzają wręcz prostotą fabuły, która niesamowicie wciąga, choć wcale nie powinna. Któregoś dnia, w życiu pewnego małżeństwa pojawia się osobliwa pomoc domowa - Emerenc. Jest małomówna i tajemnicza. Stopniowo jednak uchyla rąbka tajemnicy o swoim trudnym dzieciństwie, które zdecydowanie zdeterminowało jej...

Książka pełna napięcia, choć nie ma tu ani wielkich napadów, ani tragicznych wojen, ani morderstwa.

Trudno tu mówić nawet o akcji, bo w pierwszej części książki możemy mieć problem ze wskazaniem, które wydarzenia następują po sobie. Szybko okazuje się zresztą, że nie jest to wcale problem. Relacja pisarki i Emerenc jest tak złożona i tak pełna napięcia, że porywająca fabuła nie jest nam nawet potrzebna.

i często sama już nie wiedziałam, komu kibicować, bo mądra Pisarka bywała tak samo nieporadna, jak antyinteligencka Emerenc.


Sceny jedyne w swoim rodzaju - spotkanie Pisarki i Emerenc w Wielki Piątek (przemowa Emerenc, a nie to, co nastąpiło później) i scena w szpitalu (aaaa, jeszcze mam ciarki, mam te same uczucia, co Pisarka, choć to "tylko" bohaterka książki).
Polecam!

Książka pełna napięcia, choć nie ma tu ani wielkich napadów, ani tragicznych wojen, ani morderstwa.

Trudno tu mówić nawet o akcji, bo w pierwszej części książki możemy mieć problem ze wskazaniem, które wydarzenia następują po sobie. Szybko okazuje się zresztą, że nie jest to wcale problem. Relacja pisarki i Emerenc jest tak złożona i tak pełna napięcia, że porywająca...

Ta ksiazka do mnie nie trafila. Poczatek byl calkiem ciekawy, ale potem zupelnie nie rozumialam do czego ta ksiazka zmierza i po co tam. Nudzilam sie i nie mialam w ogole mobilizacji, aby to skonczyc, ale jakos dobrnelam. To nie jest literatura dla mnie.

Ta ksiazka do mnie nie trafila. Poczatek byl calkiem ciekawy, ale potem zupelnie nie rozumialam do czego ta ksiazka zmierza i po co tam. Nudzilam sie i nie mialam w ogole mobilizacji, aby to skonczyc, ale jakos dobrnelam. To nie jest literatura dla mnie.

Historia relacji pisarki i jej gospodyni (według opisu) - to za mało. Zamknięte drzwi to opowieść o relacji człowieka dosłownego z rozmemłanym światem. Magda Szabó stworzyła węgierski odpowiednik Don Kichota, szalonego w swej prawości i przyzwoitości, żyjącego bardziej i mocniej.

Ładna to, wielowarstwowa i egzystencjalna opowieść, z której wyczytać można sporo. Dobrze jest też napisana - zamknięta w oniryczną klamrę, rozwijająca się w nie za długiej czasoprzestrzeni kartek, zanurzona jednym palcem w okołowojenną historię Węgier, a drugim w okołokarpacki realizm magiczny.

Historia relacji pisarki i jej gospodyni (według opisu) - to za mało. Zamknięte drzwi to opowieść o relacji człowieka dosłownego z rozmemłanym światem. Magda Szabó stworzyła węgierski odpowiednik Don Kichota, szalonego w swej prawości i przyzwoitości, żyjącego bardziej i mocniej.

Ładna to, wielowarstwowa i egzystencjalna opowieść, z której wyczytać można sporo. Dobrze jest...

Doskonała lektura. Wciągająca, enigmatyczna intrygująca historia. Jedyna w swoim rodzaju.

Doskonała lektura. Wciągająca, enigmatyczna intrygująca historia. Jedyna w swoim rodzaju.