Marianne Fredriksson (1927 – 2007) - szwedzka autorka, spłodziła 15 pozycji, ta z 2001. Wikipedia podaje, że:
„…A central theme in her writings is friendship because, as she maintained, "friendship will be more important than love" in the future…”
Gratuluję moim kolegom z LC, że wyczuli pismo nosem i dzięki temu po 17 latach ta książka ma na LC 5,97 (33 ocen i 4 opinie)
Różne szmiry w życiu czytałem, a tym najlepszym dawałem 10/10 w tym gatunku. Ta nie zasługuje nawet na połowę tego.
Bohaterem jest odrażające psychopatyczne bydlę, w dodatku pijaczyna, jeśli nie alkoholik, imieniem Jack, który katuje swoją żonę, jak i partnerkę, tytułową Katarinę. Do tego matka Katariny, Elisabeth, była podobnie katowana, przez swojego męża. Aby ten wątek odfajkować zamieszczam dwa cytaty z końcowych stron pokazujące reakcję podłego psychopaty na przyjście na świat jego dziecka:
„Jack przypomniał sobie wspaniałe piersi Katariny i z obrzydzeniem pomyślał o tym, że cieknie z nich mleko……”
„..W połowie schodów pomyślała: W ogóle nie spytał o dziecko, nawet nie chciał go zobaczyć…”
Ale bicie kobiet i morze krwi to za mało na PAŁĘ. Ona jest za „high society”. Jack jest wykładowcą uniwersytetów w USA i Szwecji, pobite kobiety - wszystkie wyedukowane i „strasznie mądre”. I to w tym towarzystwie mamy systematyczne mordobicie, ociekanie krwią, jednym słowem rynsztok i równocześnie poważne, intelektualne dyskusje o sensie życia, poszukiwaniu samego siebie, a już jak schorowane psychicznie kobiety, bojące się własnego cienia, pojechały górnolotnie „miłoszowskim” Swedenborgiem, to dostałem paroksyzmu śmiechu i radość, że zdobyłem pełne uzasadnienie do postawienia „PAŁY”. 1/10

Marianne Fredriksson (1927 – 2007) - szwedzka autorka, spłodziła 15 pozycji, ta z 2001. Wikipedia podaje, że:
„…A central theme in her writings is friendship because, as she maintained, "friendship will be more important than love" in the future…”
Gratuluję moim kolegom z LC, że wyczuli pismo nosem i dzięki temu po 17 latach ta książka ma na ...

Po lekturze tej powieści jestem naprawdę poruszona losami tytułowych bohaterek - Elisabeth Elg i jej córki Katariny. Marianne Fredriksson - szwedzka pisarka i dziennikarka nakreśliła bardzo dobre portrety psychologiczne obu kobiet, które zmagają się z traumą z przeszłości. Elisabeth wyszła za mąż za mężczyznę, który swoje frustracje wyładowywał na żonie. Kilkuletnia wówczas Katarina musiała przyglądać się domowej przemocy, a w wieku sześciu lat opiekować się matką i małym bratem po tym jak doszło w ich domu do rękoczynów. Kiedy udało im się wreszcie uwolnić od psychopatycznego ojca, dziewczyna miała żal do matki o to, że pozwalała się tak traktować.
Teraz, kiedy sama oczekuje dziecka i została w ten sam sposób potraktowana przez swojego partnera, Katarina doznała podobnych uczuć jak jej matka. Zwierzenia Elisabeth przekazane jej w formie listów pomogły zrozumieć i wybaczyć. Zastanawiając się nad swoim losem i analizując przeszłość kobieta zauważa pewne mechanizmy, które lubią się powtarzać. Bohaterka kompletnie przewartościowuje swoje życie, zaczyna dostrzegać wartości, które wcześniej były jej zupełnie obce i staje się inną kobietą. W tej przemianie pomagają jej fantastyczni ludzie, których spotyka na swojej drodze. Dzięki temu istnieje szansa, że jej dziecko będzie miało kochający dom wolny od przemocy.

"Elisabeth i Katarina" to mądra powieść, która wnika głęboko w zakamarki duszy. Losy tytułowych bohaterek mogą być przestrogą dla wszystkich kobiet, które zadają się, bądź związały swoje życie z "damskimi bokserami". Można tu znaleźć pewne powtarzające się wzorce zachowań, alarmujące symptomy, które często umykają, a powinny zaniepokoić, zanim będzie za późno. Wartka akcja, ciekawe wątki, wyraziste sylwetki bohaterów, którzy przedstawiają sobą psychologiczne wzorce to jak na razie same plusy tej książki. Jeśli dodamy do tego zimne skandynawskie klimaty ogrzewane ciepłem bijącym od niektórych bohaterów, prosty, ale sugestywny język i sporo emocji to naprawdę trudno tej powieści zarzucić jakieś braki. Mogłabym się czepić jedynie szczęśliwych zbiegów okoliczności, które nie do końca mnie przekonują, ale z drugiej strony pomagają znieść ciężki w opisach los maltretowanych kobiet.

Jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z piórem Pani Marianne Fredriksson, to myślę, że ta powieść nieźle się do tego nadaje. Polecam.

Po lekturze tej powieści jestem naprawdę poruszona losami tytułowych bohaterek - Elisabeth Elg i jej córki Katariny. Marianne Fredriksson - szwedzka pisarka i dziennikarka nakreśliła bardzo dobre portrety psychologiczne obu kobiet, które zmagają się z traumą z przeszłości. Elisabeth wyszła za mąż za mężczyznę, który swoje frustracje wyładowywał na żonie. Kilkuletnia wówczas...

Sięgając po tę powieść nie spodziewałam się tego, co otrzymałam. Wnioskując z opisu, sądziłam... W sumie nie mam pojęcia, co myślałam, jednak moje wyobrażenie znacznie odbiegało od realiów. To nie była książka łatwa, lekka, na jedno popołudnie.
Pisarka świetnie operuje słowem. Cechuje ją minimalizm - nie można tu doświadczyć bardzo rozbudowanych opisów, malowania obrazu człowieka poprzez wyrazy. I, o dziwo, jest to zabieg bardzo udany. Nie potrzeba pół stronicowych opisów co do wyglądu danej osoby, miejsca... Wyobraźnia sama podsuwa właściwe - a może i nie, w końcu nie wiadomo co autorce siedzi w głowie. Rzadko spotyka się powieści, gdzie jeden akapit składa się z trzech, czterech krótkich zdań.
Jestem pod wrażeniem i nie mogę się doczekać, by sięgnąć po kolejną jej powieść.

Sięgając po tę powieść nie spodziewałam się tego, co otrzymałam. Wnioskując z opisu, sądziłam... W sumie nie mam pojęcia, co myślałam, jednak moje wyobrażenie znacznie odbiegało od realiów. To nie była książka łatwa, lekka, na jedno popołudnie.
Pisarka świetnie operuje słowem. Cechuje ją minimalizm - nie można tu doświadczyć bardzo rozbudowanych opisów, malowania obrazu...

Szwedzi mają w sobie coś takiego, że potrafią napisać życiowe historie w dość prosty, czasami brutalny sposób. Uwielbiam ten styl pisania. Mimo, iż jest szorstki, to równocześnie jest czuły i prawdziwy.
Sięgając po książkę "Elisabeth i Katarina" z serii "Historie Ludzkie", nie wiedziałam czego się spodziewać. Przyznam, że opis na okładce jest mylący.
Książka opowiada zarówno o miłości jak i nienawiści, współczuciu, więzach rodzinnych tych dobry i tych złych. O krzywdzie jaką może wyrządzić matka i radości jaką może dać dziecko. O wyrzutach sumienia i braku pocieszenia. O ucieczkach i stawianiu życiu czoła. Nie jest to jednak ciąg zdarzeń. Jak wspomniałam,ja lubię taki styl, ale wiem, że bywa dosyć męczący.

Szwedzi mają w sobie coś takiego, że potrafią napisać życiowe historie w dość prosty, czasami brutalny sposób. Uwielbiam ten styl pisania. Mimo, iż jest szorstki, to równocześnie jest czuły i prawdziwy.
Sięgając po książkę "Elisabeth i Katarina" z serii "Historie Ludzkie", nie wiedziałam czego się spodziewać. Przyznam, że opis na okładce jest mylący.
Książka opowiada...

http://czytankianki.blogspot.com/2010/03/elisabeth-i-katarina-marianne.html

http://czytankianki.blogspot.com/2010/03/elisabeth-i-katarina-marianne.html