Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W Londynie mieszka Winston Smith. Pracuje jako urzędnik Ministerstwa Prawdy, gdzie zajmuje się "poprawianiem" artykułów prasowych (dopasowuje je do aktualnych potrzeb). Świat w którym żyje jest zniewolony i osaczony, pełen szpiegów, zdrajców, nieczułych ludzi...Pewnego dnia Winston udaje się do dzielnicy tzw. proli (najuboższej ludności) i w jednym ze sklepów kupuje zeszyt. Zaczyna pisać pamiętnik, gdzie opisuje spotkanie z Julią, urzędniczką Ministerstwa Sprawiedliwości (fałszuje dzieła literackie). Bohaterowie zakochują się w sobie... a to oznacza, że dopuszczają się zbrodni przeciwko Wielkiemu Bratu.

W tym świecie nie ma jednak miejsca na miłość ani szczęście...

*"Świat strachu, zdrady i cierpienia, świat depczących i deptanych, świat, który w miarę rozwoju staje się nie mniej, lecz bardziej okrutny."


Londyn, ukazany przez Orwella, jest tak przerażającym i obrzydliwym miejscem, że czytelnikowi robi się czasami po prostu niedobrze. Nie chodzi tu wyłącznie o szatę zewnętrzną, bardziej odrażający jest klimat tego miasta. Tutaj rządzi Wielki Brat (Partia) i on ustala zasady. Władza należy do niego. Nikomu nie wolno i działać, a nawet myśleć przeciw niemu, bo to uważa się za zbrodnię. Jedyne uczucia jakie powinny istnieć, to strach, nienawiść, pogarda dla drugiego człowieka. Nie ma miejsca na przyjaźń, miłość, szacunek, pożądanie... Człowiek jest tam jedynie bezmyślną kukiełką, manipulowaną i pod porządkowaną systemowi. Wielki Brat kreuje swój własny świat. Świat pełen fałszu. Świat grozy. Świat który ma trwać wiecznie.


*"Rządzimy materią, bo rządzimy umysłami. Rzeczywistość mieści się w mózgu."

Tematem tej powieści , antyutopii, jest tragedia ludzi żyjących w systemie totalitarnym. Autor opisał tu upiorność rzeczywistości, w której ludzie są traktowani o wiele gorzej niż niewolnicy.

Przyznać muszę, że nigdy nie lubiłam tego typu powieści. Gdy zaczynałam czytać, spodziewałam się, że będzie to nudna gadanina o systemie. Nie będę ukrywać - początek może zniechęcić. Ciężko przez niego przebrnąć, ta partyjna paplanina bywa męcząca.

Nie mniej jednak...

Powtórzę więc to po raz kolejny, nie żałuję ani trochę, że przeczytałam tę książkę! Trafia do zasłużonej TOPki.

W Londynie mieszka Winston Smith. Pracuje jako urzędnik Ministerstwa Prawdy, gdzie zajmuje się "poprawianiem" artykułów prasowych (dopasowuje je do aktualnych potrzeb). Świat w którym żyje jest zniewolony i osaczony, pełen szpiegów, zdrajców, nieczułych ludzi...Pewnego dnia Winston udaje się do dzielnicy tzw. proli (najuboższej ludności) i w jednym ze sklepów kupuje zeszyt....

Cudowna książka opowiadająca nie tylko o przyjaźni, ale również o naturze człowieka. Bo ludzie to marne, kruche istoty zagubione we własnych sprawach, nie zwracające uwagi na rzeczy drobne i piękne.

Mały Książę uczy nas wrażliwości, szacunku do innych, jak i również wytrwałości - szczególnie w przyjaźni.

Drugiej takiej książki nigdzie nie znajdziecie!
Polecam!

Cudowna książka opowiadająca nie tylko o przyjaźni, ale również o naturze człowieka. Bo ludzie to marne, kruche istoty zagubione we własnych sprawach, nie zwracające uwagi na rzeczy drobne i piękne.

Mały Książę uczy nas wrażliwości, szacunku do innych, jak i również wytrwałości - szczególnie w przyjaźni.

Drugiej takiej książki nigdzie nie znajdziecie!
Polecam!

"Folwark zwierzęcy" to kolejna książka, którą czytałam po części z przymusu. Jak to już bywa z lekturami szkolnymi w gimnazjum, nie zawsze są one dobrze dobrane i zazwyczaj uczniom trudno jest zrozumieć
zawarte w niej prawdy życiowe i moralne. Tak, to właśnie jeden z takich przypadków.


George Orwell był nietuzinkowym pisarzem, nie bał się pisać prawdy, ukazywać coś takie jakie jest w rzeczywistości. "Folwark zwierzęcy" napisał w ciągu kilku miesięcy: od listopada 1943r. do lutego 1944r., ale drukiem ukazał się dopiero w sierpniu 1945r. Dopóki trwała II wojna światowa nikt nie zdecydował się na wydanie tej książki w obawie przed gniewem Stalina. Dla ludzi wtedy żyjących aluzja literacka była bardzo jasna i czytelna - nikt nie miał wątpliwości, że utwór jest alegorią rewolucji październikowej i tego wszystkiego co się działo w ZSRR po 1917r.


W zależności od tego jaką wiedzą i inteligencją czytelnik dysponuje, będzie na swój sposób odbierał treść utworu. Akurat w tym przypadku dzieło ma swoje drugie dno. Poza znaczeniem dosłownym posiada też znaczenie ukryte.


O czym wiec mówi książka? Na pierwszy rzut oka jest to historia zwierząt, żyjących na Folwarku Dworskim. Ich panem jest człowiek, niejaki pan Jones, który pewnego razu zaniedbuje swoje obowiązki względem zwierząt. Wybucha powstanie, w rezultacie człowiek zostaje wygnany, a dowództwo przejmują świnie. Ich początkowym celem jest stworzenie utopijnego świata, w którym wszyscy będą równi i szczęśliwi. Człowiek automatycznie staje się ich największym wrogiem, kimś do kogo nigdy nie powinny się upodabniać. Po krótkim czasie okazuje się jednak, że nic nie jest tak kolorowe, jak się na pierwszy rzut oka wydaje. Zaczyna się hierarchizowanie społeczeństwa: świnie wykorzystując ciemnotę zwierząt pozbawiają ich jakichkolwiek przywilejów zmuszając do ciężkiej pracy, terroryzują innych, niszczą symbole zwierząt, aż w końcu łamią wszystkie prawa i upodabniają
się do człowieka.


Teraz wyobraźmy sobie, że bohaterowie książki to ludzie, którym miało być lepiej. Wiedzą on, że sprzeciw karany jest śmiercią, wiedzą, że jest im gorzej niż za dawnych czasów, wiedzą, ze pierwotne zasady demokratyczne w krótkim czasie zostały zmienione w dyktaturę i terror.


Książka chwyta za serce, moi drodzy. Wystarczy tylko postawić się na miejscu bohaterów, którym przyszło tak cierpieć.

"Folwark zwierzęcy" polecam czytelnikom, którzy dorośli do takich tematów i dla których nie będzie to tylko historyjka o gadających zwierzątkach.



*recenzja opublikowana na blogu http://www.magica-mundi.blogspot.com/

"Folwark zwierzęcy" to kolejna książka, którą czytałam po części z przymusu. Jak to już bywa z lekturami szkolnymi w gimnazjum, nie zawsze są one dobrze dobrane i zazwyczaj uczniom trudno jest zrozumieć
zawarte w niej prawdy życiowe i moralne. Tak, to właśnie jeden z takich przypadków.


George Orwell był nietuzinkowym pisarzem, nie bał się pisać prawdy, ukazywać coś takie...

Nie ma tu chyba osoby, która by nie słyszała o kimś takim jak Harry Potter. Dawno na świat nie przyszło bowiem tak dziwne dziecko jak on...Nasz bohater, odkąd sięga pamięcią, "wychowywał" się pod dachem znienawidzonego wuja i ciotki oraz ich rozpieszczonego synka - czyli państwa Dyrsley`ów. Od małego wpajano mu do głowy fałszywą wersję jego przeszłości i śmierci rodziców, aż do niespodziewanego...dnia. Pewnego poranka, ot tak po prostu, przyszedł do niego list z zawiadomieniem, iż od września rozpoczyna się nowy rok w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Zaraz po tym na jaw wychodzą kolejne sprawy: po pierwsze - Harry jest czarodziejem, po drugie - jego rodzice również nimi byli i po trzecie - chłopak kiedyś już spotkał Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać...

Niestety należę do grona tych osób, które z Potterem pierwszy raz zetknęły się przy filmie, a nie książce. Dlatego też do czytania tego cyklu podeszłam z pewnym dystansem, chcąc uważnie przyjrzeć się całości i zrozumieć zachwyt nad tą powieścią i jej kontynuacjami. Bo coś takiego musi w "Harrym Potterze..." być, że podbił serca czytelników na calutkim świecie.

Pierwsza rzecz, która mi się od razu spodobała to idealnie dopracowani bohaterowie. Każdy z nich posiada naprawdę wyjątkowy charakter (pomijając zwariowanych bliźniaków Weasley`ów, którzy są w równym stopniu stuknięci), jakieś specyficzne cechy zarówno w wyglądzie jak w sposobie bycia. Jedni są wykreowani w taki sposób, by wzbudzić sympatię czytelnika (taki Hagrid na przykład - potężny gajowy Hogwartu, z dość nietypowym sposobem wyrażania się i tendencją do przekręcania wyrazów), drudzy by czytelnika skutecznie
zrazić. Rudego Rona pokochałam za jego odwagę i porywczość (niestety w filmie pokazany jest jak typowa ciamajda i okropny tchórz), ale moimi ulubieńcami są zdecydowanie jego bracia bliźniacy - Fred i George, którzy skutecznie przywoływali uśmiech na mojej twarzy. Niestety zauważyłam również pewną przedziwną cechę większości bohaterów - przesadna dojrzałość jak na swój wiek. Taki Harry, Ron i Hermiona mieli po 11 lat, gdy zaczynali naukę w Hogwarcie, a z ich zachowania, sposobu myślenia itd. można by wywnioskować, że wiedzieli minimum 15 wiosen. Na niektóre pomysły nawet Sherlock by nie wpadł, a im przychodziło to tak łatwo, że aż za łatwo.

Niewiele mogę powiedzieć na temat zaskakującej akcji, bo dla mnie, która już widziała ekranizację, nic niespodziewanego się nie wydarzyło. Przyznać jednak muszę, że klimat książka ma niesamowity i strasznie przyjemnie się ją czyta. Rowling bardzo sprytnie wymyśla coraz to nowe zagadki, których rozwiązywanie w całości pochłaniają zarówno jej bohaterów jak i czytelnika. Nie brakuje tu zabawnych scenek - zwłaszcza z wyżej wymienionymi bliźniakami, ale także rewelacyjnym komentatorem Gryfonów w grze zwanej Quidditch`em. Przyznaję się również, że w pewnym momencie uroniłam nawet kilka łez... O dziwo!

Przyczepić mogłabym się do świata wykreowanego przez autorkę, albo raczej do sposobu ukazania go czytelnikowi. Mam bowiem wrażenie, że pani Rowling nie chciało się poświęcić więcej uwagi na wytłumaczenie jakim cudem ze świata ludzi można szybko przedostać się do świata czarodziei, na jakiej podstawie przenikają się oba te wymiary. Troszkę nad tym ubolewam.

Na koniec pochwalę jeszcze tłumacza, bo odwalił kawał dobrej roboty
i dziękuję mu bardzo za przydatny słowniczek na końcu książki. Widać, że pan Polkowski jest wielkim fanem serii o Harrym Potterze, bo z wielką dokładnością i zaangażowaniem starał się dopracować wszystkie rzeczy, ze szczególnym względem na to, by niesamowity klimat książki pozostał nienaruszony. Poza tym bardzo podoba mi się jego poczucie humoru, którym wykazał się właśnie na ostatnich stronach lektury.

Cóż tu więcej pisać? Zdecydowanie polecam... nie tylko dzieciom. :)


recenzja opublikowana na http://magica-mundi.blogspot.com/

Nie ma tu chyba osoby, która by nie słyszała o kimś takim jak Harry Potter. Dawno na świat nie przyszło bowiem tak dziwne dziecko jak on...Nasz bohater, odkąd sięga pamięcią, "wychowywał" się pod dachem znienawidzonego wuja i ciotki oraz ich rozpieszczonego synka - czyli państwa Dyrsley`ów. Od małego wpajano mu do głowy fałszywą wersję jego przeszłości i śmierci rodziców,...

Nie ma to jak zabrać się za książkę o godzinie 19.00 i skończyć ją bardzo późnym wieczorem tego samego dnia. Tak właśnie było z "Tajemniczym ogrodem". Książkę miałam w podstawówce jako lekturę, ale wtedy czytanie nie było mi jeszcze w głowie i ją sobie odpuściłam. Tak więc postanowiłam w końcu nadrobić zaległości.

Na samym początku poznajemy dziesięcioletnią Mary - sierotę, której rodzice zginęli podczas epidemii cholery w Indiach. Nigdy zaznała ona jednak ciepła i prawdziwej miłości, stała się więc agresywnym, niegrzecznym dzieckiem, niepotrafiącym nawiązać normalnych kontaktów z ludźmi. Po śmierci rodziców opiekę nad nią przejmuje jej wuj - Archibald Craven. Mery musi więc zamieszkać w jego ponurym,
tajemniczym i ogromnym domu, gdzie co noc słychać czyjeś krzyki i płacz...

Choć ta powieść dziecięca zapowiadała się na mroczny thriller (lektura dla dzieci z podstawówki :P ), to nie zraziła mnie do siebie. Z początku wieje grozą, czytelnik czuje smutny, przygnębiający klimat wielkiego dworu. Ludzie w nim mieszkający/pracujący również nie wykazują się na początku żadnymi pozytywnymi cechami. Sytuacja całkowicie się zmienia, gdy Mery odkrywa tytułowy Tajemniczy ogród. Szybko zmienia się światopogląd dziewczynki, a autorka książki ukazuje nam drugie oblicza reszty bohaterów.

Mam pewien mały uraz do powieści dziecięcych (po "Księciu i żebraku"), bałam się, że akcja w ogóle mnie nie porwie i będę się męczyć przy czytaniu tej lektury. Jestem jednak pozytywnie zaskoczona. Autorka nie przynudzała, zachwycała mnie swoim kunsztem pisarskim i widać, że tworzenie literackich obrazów było dla niej bułką z masłem. Bardzo spodobało mi się również przesłanie książki i różne postawy bohaterów, ale o tym pisać już nie będę, by za dużo wam nie zdradzić.

Choć nie mam już 10 lat, to książka całkiem mi się spodobała. Gdybym
przeczytała ją w podstawówce, byłabym nią niewątpliwie zachwycona.


recenzja opublikowana na http://magica-mundi.blogspot.com/

Nie ma to jak zabrać się za książkę o godzinie 19.00 i skończyć ją bardzo późnym wieczorem tego samego dnia. Tak właśnie było z "Tajemniczym ogrodem". Książkę miałam w podstawówce jako lekturę, ale wtedy czytanie nie było mi jeszcze w głowie i ją sobie odpuściłam. Tak więc postanowiłam w końcu nadrobić zaległości.

Na samym początku poznajemy dziesięcioletnią Mary -...

Książka nie jest dla mnie jakąś znowu rewelacją, jest po prostu o.k. Owszem, niektórzy bohaterowie podkręcali powieść i byli naprawdę warci sympatii czytelnika, choćby tytułowa Ania, którą polubiłam głównie ze względu na jej bujną wyobraźnię i szalone, trochę niebezpieczne pomysły.

Pochwalić należy również opisy przyrody, które były doprawdy rewelacyjne! I to chyba one podobały mi się w książce najbardziej. :)

Książka nie jest dla mnie jakąś znowu rewelacją, jest po prostu o.k. Owszem, niektórzy bohaterowie podkręcali powieść i byli naprawdę warci sympatii czytelnika, choćby tytułowa Ania, którą polubiłam głównie ze względu na jej bujną wyobraźnię i szalone, trochę niebezpieczne pomysły.

Pochwalić należy również opisy przyrody, które były doprawdy rewelacyjne! I to chyba one...

Moje zdanie?- Początek tragiczny ;/ Po przeczytaniu pierwszych rozdziałów miałam ochotę wyrzucić tą książkę przez okno. Kolejna sprawa - nie wiem czemu, ale jakoś nie mogłam znaleźć sobie swojego ulubionego bohatera ;/ Wprawdzie pod koniec spodobał mi się jeden z
krasnoludów - Balin, a poza nim nikt więcej ;| Next - nie lubię smoków (w tym przypadku Smauga), które pożerają dziewice itp. - ale to już moja sprawa ;P Następne - Tolkien coś mizernie opisał gobliny, o wyglądzie krasnoludów również niewiele napisał (poza tym, że mają długie brody),albo ja już nic nie pamiętam ;P Dobrze, że oglądałam "Władcę Pierścieni" to wiem, jak owe istoty wyglądały ;) Kolejny minus - jakoś nie bardzo wczułam się w te "emocjonujące" momenty.
Owszem, od 1/2 książki naprawdę fajnie mi się czytało...Mam wrażenie, że Tolkien wziął się w garść dopiero w połowie "Hobbita". Może wcześniej miał jakieś gorsze dni? No dobra, co mi się więc podobało?
Tolkien wymyślił (no cóż, muszę to przyznać) nowy, fantastyczny świat i cudowne, magiczne stworzenia. Narracja pierwszoosobowa - bardzo fajnie ;) No i sam fragment z Gollumem i jego zagadkami i ze smokiem
Smaugiem był dość ciekawy ;) Aaaa i tytuł również mi się podoba - jest oryginalny :)Co więcej mogę powiedzieć? - Drodzy fani literatury fantasy! Nie czytajcie "Hobbita...", jako waszą pierwszą książkę z zakresu tego gatunku, bo możecie się zniechęcić i stwierdzić, że
fantasy to badziew. "Hobbita...", owszem, należy przeczytać...ale dopiero po jakimś czasie ;P

Moje zdanie?- Początek tragiczny ;/ Po przeczytaniu pierwszych rozdziałów miałam ochotę wyrzucić tą książkę przez okno. Kolejna sprawa - nie wiem czemu, ale jakoś nie mogłam znaleźć sobie swojego ulubionego bohatera ;/ Wprawdzie pod koniec spodobał mi się jeden z
krasnoludów - Balin, a poza nim nikt więcej ;| Next - nie lubię smoków (w tym przypadku Smauga), które pożerają...

Nasz ukochany Bilbo - hobbit, który przypadkiem staje się właścicielem potężnej broni Wroga, postanawia skończyć z hucznym życiem. Wyrusza więc do Riwendell, siedziby elfa Erlonda, ale
wcześniej przekazuje "skarb" swojemu siostrzeńcowi Frodowi. Na szczęście czarodziej Gandalf, przyjaciel hobbitów, domyśla się, że nie jest to zwykła błyskotka, lecz najpotężniejszy z Pierścieni Władzy, który należy jak najszybciej zniszczyć.

Zaczyna się wyścig z czasem. Czy niedoświadczony hobbit, Frodo, wraz z Drużyną Pierścienia pokona przeciwności losu? Czy Pierścień zostanie zniszczony? A może powróci z powrotem do swojego Pana - Saurona? Tego w pewnym sensie nie wiem nawet ja... Dalsze losy bohaterów jeszcze przede mną.

Sposób pisania pana Johna jest dość skomplikowany, ale z czasem da się do niego przyzwyczaić. Jeśli chodzi o narrację, całkiem, a nawet bardzo przypadła mi do gustu. Rzadko bowiem spotyka się książki pisane w ten sposób. Wielki plus dla autora za oryginalność.

Jeśli chodzi o samą fabułę: nie wiem czemu, ale początki wszystkich książek Tolkiena są dla mnie trochę nudnawe. Akcja zawsze rozkręca się pod koniec. Trochę szkoda, bo powieść, moim zdaniem, traci
w ten sposób na wartości. Co do niespodziewanych zwrotów akcji: oglądałam wcześniej film, więc na ten temat niewiele mogę się wypowiedzieć, bowiem w pewnej mierze znałam już przebieg misji powierzonej naszej Drużyny Pierścienia.

Bohaterowie powieści są niezwykle zróżnicowani. Każdy z nich ma inny charakter. Frodo: z powodu brzemienia jakie musi nosić, jest skryty i nieufny. Dzięki właściwościom Pierścienia wyostrzają mu się zmysły, potrafi widzieć rzeczy, które istnieją na pograniczu dwóch światów (w szczególności wtedy, gdy bezpośrednio używa broni Wroga). Trzej pozostali niziołkowie: Sam, Pippin i Merry bardzo przypadli mi do gustu. Są bowiem w pewnym sensie pocieszycielami nie tylko dla swojego Pana - Froda, ale również dla mnie. Bardzo skutecznie potrafią poprawić mi humor. Aragorn: bardzo tajemnicza postać. To doświadczony życiowo człowiek. Nazywany jest Strażnikiem lub Obieżyświatem, jak się potem okazuje jest on kimś więcej, niż zwykłym wędrowcem. Boromir: człowiek wysokiej rangi. Nie przypadł mi do gustu, od początku czułam, że coś z nim nie tak. Poza tym straszny z niego maruda. Gandalf: mądry, potężny czarodziej, skory do poświęceń, ale mimo swego wieku potrafił pokazać pazurki :D Krasnolud Gimli i
elf Legolas to mimo wszystko moi ulubieńcy (książkowi i filmowi) :D Ich charaktery są różne, a mimo wszystko potrafili się oni ze sobą zaprzyjaźnić. :) Oto cała Drużyna Pierścienia.

Śródziemie - świat wykreowany przez Tolkiena nadal mnie zaskakuje. Wprawdzie akcja powieści rozgrywa się w większej mierze jesienią i zimą, a mimo wszystko opisy krajobrazu przyprawiały mnie o dreszcze:
te "negatywne" spowodowane wyobrażeniami mrocznych krain, jak i te, które były przyjemne i niezwykłe mocno utkwiły mi w pamięci.

Podsumowując całość: pierwsza część tolkienowskiej trylogii to naprawdę świetna powieść, którą serdecznie polecam w szczególności wszystkim miłośnikom literatury fantasy i ogólnie marzycielom. Gdy już
raz po nią sięgniecie, nie zapomnicie o niej szybko :)

Ashera.

Nasz ukochany Bilbo - hobbit, który przypadkiem staje się właścicielem potężnej broni Wroga, postanawia skończyć z hucznym życiem. Wyrusza więc do Riwendell, siedziby elfa Erlonda, ale
wcześniej przekazuje "skarb" swojemu siostrzeńcowi Frodowi. Na szczęście czarodziej Gandalf, przyjaciel hobbitów, domyśla się, że nie jest to zwykła błyskotka, lecz najpotężniejszy z...