Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam wrażenie, że w tym reportażu jest bałagan. Nie wiem jak to lepiej określić. Jest on po prostu rozmemłany.

Przez całą książkę miałam wrażenie, że to się wszystko kupy nie trzyma. Nie mam tu na myśli historii sióstr, a formę reportażu. Są fragmenty, gdzie szukałam sensu i go nie znalazłam. Czytałam kolejne zdania czekając na coś zaskakującego, poważnego, deprawującego i historia się kończy zostawiając mnie w tym oczekiwaniu. Niektóre z wypowiedzi na siłe próbują być skandaliczne, miałam wrażenie, że wpycha mi się miedzy słowami żal i współczucie, a sama historia nie była w żaden sposób wyjątkowa. Rozumiem, że nie wolno im mówić tego co myślą, opowiadać jak było, a przeszłość dalej zostawiła je w stanie zawieszenia, ale nie widzę też sensu wkładania takiej zwykłej i prostej opowieści o kobiecie, która normalnie żyje w reportaż, gdzie powinny znajdować się historię skrajne. Jeżeli miało to pokazać kontrast życia kobiet, które odeszły od zakonu to ok, ale takich historii bez wyrazu jest tu więcej.
Nie neguję tutaj absolutnie powagi sytuacji. Reportaż dobrze pokazuje jak kobietom odbierany jest głos i poczucie wartości. Jak często oprócz stłamszenia przez zakon obrywają też ze strony rodziny. Muszą mierzyć się z brakiem wsparcia, wytykaniem palcami, wstydem i często odbieraniem godności. Widać, że odchodząc zostają absolutnie z niczym. Nie tylko nie mają rzeczy materialnych, ale często są obdarte z emocji i uczuć. Problem jest taki, że większość z tych rzeczy jest napisana w taki mało wyraźny sposób. Albo wylewa się rozpacz z wypowiedzi od razu, albo trzeba się mocno wczytać i zastanowić nad daną historią, żeby dojść do wniosków. Osobno to działa fajnie, ale w całości reportaż jako książka jest bardzo nierówny, średnio spójny i czasem mało, a czasem przesadnie konkretny.
Może miałam za duże wymagania, bo czytałam ją zaraz po zakończeniu "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie" i ten przeskok w wydarzeń, które momentami zmuszają do odłożenia książki, do historii zawartych w reportażu był na tyle duży, że odczuwam spory zawód. Ale po przeczytaniu uważam, że taki temat zasługuje na coś lepszego.

Mam wrażenie, że w tym reportażu jest bałagan. Nie wiem jak to lepiej określić. Jest on po prostu rozmemłany.

Przez całą książkę miałam wrażenie, że to się wszystko kupy nie trzyma. Nie mam tu na myśli historii sióstr, a formę reportażu. Są fragmenty, gdzie szukałam sensu i go nie znalazłam. Czytałam kolejne zdania czekając na coś zaskakującego, poważnego, deprawującego i...