Zakonnice odchodzą po cichu

Co to za religia, która robi z kobiety niewolnicę

Co to za religia, która robi z kobiety niewolnicę

Interesujący i poruszsjący reportaż skłaniający do refleksji o sytuacji sióstr w zgromadzeniach zakonnych. Autorka stara się dać głos nie tylko głównym bohaterkom - byłym zakonnicom. Pozwala również poznać zdanie zakonników o życiu sióstr, o różnicach między zgromadzeniami męskimi i żeńskimi. Wskazuje ponadto na polską specyfikę wprowadzania zmian posoborowych, związaną z warunkami ustrojowymi PRL. Bardzo ciekawa była również część dotycząca rozmów z przewodniczącą Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce na temat problemów, z jakimi stykają się zakonnice.

Interesujący i poruszsjący reportaż skłaniający do refleksji o sytuacji sióstr w zgromadzeniach zakonnych. Autorka stara się dać głos nie tylko głównym bohaterkom - byłym zakonnicom. Pozwala również poznać zdanie zakonników o życiu sióstr, o różnicach między zgromadzeniami męskimi i żeńskimi. Wskazuje ponadto na polską specyfikę wprowadzania zmian posoborowych, związaną z...

Jakie to przykre czytać takie rzeczy i mieć świadomość ile te kobiety wycierpiały i ile jeszcze wycierpią. Cały ten gang w czarnych sutannach powinien zostać rozbity. Za dużo krzywdy, za dużo ciepień. Książka fascynująca. Powinien ją przeczytać każdy kto nadal wierzy w instytucie kościoła

Jakie to przykre czytać takie rzeczy i mieć świadomość ile te kobiety wycierpiały i ile jeszcze wycierpią. Cały ten gang w czarnych sutannach powinien zostać rozbity. Za dużo krzywdy, za dużo ciepień. Książka fascynująca. Powinien ją przeczytać każdy kto nadal wierzy w instytucie kościoła

Książka pisana przez osobę nie znającą i nie rozumiejącą Kościoła, a w dodatku nieprzychylnie do katolicyzmu nastawioną. Dobór rozmówczyń, może nie do końca z winy autorki, jest jednak specyficzny i moim zdaniem niereprezentatywny.
Życie w zakonie to jazda bez trzymanki, ciągłe wyrzeczenie. W końcu u korzeni monastycyzmu są mnisi żyjący na pustyni, łączący się z czasem we wspólnoty cenobityczne. Czy można mówić o dojrzałości religijnej osób, które porzucają wiarę po wyjściu z zakonu, albo nawet żyją niezgodnie z naturą, w grzechu?

Książka pisana przez osobę nie znającą i nie rozumiejącą Kościoła, a w dodatku nieprzychylnie do katolicyzmu nastawioną. Dobór rozmówczyń, może nie do końca z winy autorki, jest jednak specyficzny i moim zdaniem niereprezentatywny.
Życie w zakonie to jazda bez trzymanki, ciągłe wyrzeczenie. W końcu u korzeni monastycyzmu są mnisi żyjący na pustyni, łączący się z czasem we...

Godna polecenia. Napisana bez uprzedzeń a także bez nagonki i nienawiści. Rozkładająca na czynniki pierwsze powody odejścia z zakonów. Wszystko się ładnie składa w jedną spójną całość.

Autorka też porównuje zakony żeńskie do męskich i trafnie wnioskuje, że po Soborze Watykańskim II zakony męskie przeszły odnowę i transformację, dostosowując się do obecnych czasów. Natomiast siostry pozostały w archaicznych, śmiesznych, zacofanych XIX wiecznych przepisach, które niszczyły od środka ich osobowości robiąc z nich osoby niezdolne do podejmowania jakichkolwiek decyzji. Zwabiano młode dziewczyny pięknymi rekolekcjami, cudowną ciepłą atmosferą i gitarowymi śpiewami. "To działa jak sekta. Zakonnice są wysyłane w teren, żeby wyłapywać dziewczyny w szkołach średnich, wabić, bombardować miłością.Wszystko po to, żeby było jak najwięcej powołań. Była konkurencja między prowincjami, trzeba było się wykazać. " Potem następowała gorzka rzeczywistość. Matki Przełożone zamieniały je w bezwolne jednostki pozbawione zupełnie samostanowienia, przepracowane, zestresowane, przemęczone, wyczerpane i nieszanowane. Wszystko w imię Miłości - Chrystusa - Oblubieńca. Dziewczyny nie miały odwagi się przeciwstawiać, były bardzo młode, miały nieukształtowany charakter, który nie miał szansy się rozwinąć. I pomyśleć, że kiedyś mnie pociągały te klimaty...

Godna polecenia. Napisana bez uprzedzeń a także bez nagonki i nienawiści. Rozkładająca na czynniki pierwsze powody odejścia z zakonów. Wszystko się ładnie składa w jedną spójną całość.

Autorka też porównuje zakony żeńskie do męskich i trafnie wnioskuje, że po Soborze Watykańskim II zakony męskie przeszły odnowę i transformację, dostosowując się do obecnych czasów....

Czytając ten reportaż zastanawiałam się czy siostra Bernadeta była niespełna rozumu? Bo przecież nie da się świadomie popełnić takiego okrucieństwa. Mocne i bez cenzury.

Czytając ten reportaż zastanawiałam się czy siostra Bernadeta była niespełna rozumu? Bo przecież nie da się świadomie popełnić takiego okrucieństwa. Mocne i bez cenzury.

Smutna prawda o ludziach, którzy mają władzę w Kościele. Przełożony, też człowiek...? Ta książka tego nie broni, wręcz nasuwa jeszcze gorsze wnioski... Pokazuje, jak można w imię posłuszeństwa zniszczyć powołanie...

Smutna prawda o ludziach, którzy mają władzę w Kościele. Przełożony, też człowiek...? Ta książka tego nie broni, wręcz nasuwa jeszcze gorsze wnioski... Pokazuje, jak można w imię posłuszeństwa zniszczyć powołanie...

“Zakonnice odchodzą po cichu” Marty Abramowicz to reportaż, który przyciągnął moją uwagę przez liczne, bardzo zróżnicowane opinie, ale również przez temat, który do tej pory pozostawał dla mnie w dużej mierze nieznany - życie zakonne w Polsce.

Książka opisuje świat byłych sióstr zakonnych. Pozwala poznać ich codzienność, relacje z Bogiem, dylematy moralne, nakazy i zakazy oraz proces adaptacji do życia poza klasztorem. Warto podkreślić, że główny nacisk w książce został położony na siostry klauzurowe, które żyją w klasztorach zamkniętych od świata zewnętrznego. Historie tych kobiet są niekiedy szokujące i odległe od współczesnych standardów społecznych.

Jednak, choć temat jest intrygujący, sposób jego przedstawienia przez autorkę nie zawsze mnie przekonywał. W wielu miejscach miałam wrażenie, że Abramowicz, próbując zilustrować trudne doświadczenia polskich zakonnic, niefortunnie porównuje je z innymi zakonami, które kierują się innymi zasadami. Moja wiedza na temat życia zakonnego w dużej mierze opiera się właśnie na tej książce, co skłania mnie do refleksji nad autentycznością przedstawionych przez nią faktów.

Autorka wiele razy podkreśla problemy w nawiązaniu kontaktu z byłymi zakonnicami. Choć wierzę w jej trudności, mam wrażenie, że dodatkowy czas i zaangażowanie mogłyby przynieść więcej ciekawych historii. Niestety, po kilku rozdziałach książka zaczyna nieco monotonicznie brzmieć, a kolejne opowieści zdają się powtarzać schemat poprzednich.

Mimo to, książka ma swoje dobre strony. Szczególnie wartościowe są rozdziały końcowe, w których autorka analizuje struktury władzy w Kościele, reformy w różnych zgromadzeniach zakonnych, zarówno na świecie, jak i w Polsce, oraz ruchy zakonnic feministycznych.

“Zakonnice odchodzą po cichu” to pozycja, która moim zdaniem wymaga pewnej krytycznej refleksji i samodzielnego przemyślenia przedstawionych w niej treści. Nie żałuję, że poznałam historie tych kobiet. Uważam, że ich decyzje wymagały ogromu siły i wiary, co jest inspirujące. Myślę jednak, że forma tego reportażu nieco upłyciła temat.

“Zakonnice odchodzą po cichu” Marty Abramowicz to reportaż, który przyciągnął moją uwagę przez liczne, bardzo zróżnicowane opinie, ale również przez temat, który do tej pory pozostawał dla mnie w dużej mierze nieznany - życie zakonne w Polsce.

Książka opisuje świat byłych sióstr zakonnych. Pozwala poznać ich codzienność, relacje z Bogiem, dylematy moralne, nakazy i zakazy...

Bedac blisko zwiazana z zakonem siostr za dziecka ta ksiazka byla dla mnie szokiem i zaskoczeniem. Autorka oddaje glos kobietom, bylym zakonnicom i w ten sposob opowiada ich dramatyczne historie. Spodziewalam sie czegos co bedzie zakrawac na ideologiczne pastwienie sie nad kosciolem i jego dogmatami, tymczasem jest to obiektywny przekroj historyczny przeobrazen religijnych na przelomie ostatnich dzisiecioleci, ktore pozostawia wiele do myslenia.

Bedac blisko zwiazana z zakonem siostr za dziecka ta ksiazka byla dla mnie szokiem i zaskoczeniem. Autorka oddaje glos kobietom, bylym zakonnicom i w ten sposob opowiada ich dramatyczne historie. Spodziewalam sie czegos co bedzie zakrawac na ideologiczne pastwienie sie nad kosciolem i jego dogmatami, tymczasem jest to obiektywny przekroj historyczny przeobrazen religijnych...

Jak na książkę wydaną przez Krytykę Polityczną, ten reportaż jest zaskakująco łagodny wobec KRK. Kojarzę obruszenie środowisk fundamentalistów po jego publikacji i spodziewałam się tutaj jazdy bez trzymanki co najmniej w tonie "Boga urojonego". Tymczasem autorka głównie oddaje pole byłym zakonnicom, a później próbuje przeprowadzić analizę zjawiska zakonów (i odejść z nich) w nieco szerszym kontekście, rozmawiając z zakonnikami i nawet czynną zakonnicą.
Ja czuję w tej książce dużo empatii, obaw, prób zrozumienia, ale też czuć, że pisała ją osoba, dla której zjawisko fanatyzmu religijnego jest czymś nowym i nieznanym.

Niestety reguły quasi-zakonne mogą nieformalnie obowiązywać w innych wspólnotach religijnych, a nawet rodzinach, jeśli jednostka centralna ma fetysz posłuszeństwa.

Jak na książkę wydaną przez Krytykę Polityczną, ten reportaż jest zaskakująco łagodny wobec KRK. Kojarzę obruszenie środowisk fundamentalistów po jego publikacji i spodziewałam się tutaj jazdy bez trzymanki co najmniej w tonie "Boga urojonego". Tymczasem autorka głównie oddaje pole byłym zakonnicom, a później próbuje przeprowadzić analizę zjawiska zakonów (i odejść z nich)...