Zakonnice odchodzą po cichu

Czytalem najnowsze wydanie tej ksiazki, zawierajace dodatowe rozdzialy. Spodziewalem sie ksiazki duzo mocniejszej, duzo bardziej dramatycznej, oskarzycielskiej, zastalem ksiazke ktora pobudza u czytelnika refleksje i wspolczucie o wiele bardziej niz oburzenie, ksiazke ktora daje szanse czytelnikowi zrozumiec jakie procesy doprowadzily do obecnej sytuacji. Autorka szanuje decyzje podejmowane przez jej bohaterki, podobalo mi sie ze nigdy nie ocenia dokonywanych wyborow. Prawdopodobnie byloby to wszystko ujete inaczej gdyby autorka sama byla osobą ktora najpierw byla czlonkinia a potem sama opuscila zgromadzenie. Są momenty w tej ksiazce ktore miały dla mnie specjalne znaczenie, poruszają samą kwintesencje tego tematu. Posluzę się dwoma cytatami: "Ten kto sprawuje wladze nie powinien zachecac do postaw infantylnych" to cytat z najnowszych zalecen koscielnych dla zakonow zenskich. Inny cytat to cytat jednej z byłych zakonnic: "Brakuje mu Boga ktory jest zaprzeczeniem ludzkiego o Nim wyobrażenia..,Chcę zeby byl w ludzkiej bezsilnosci, opuszczeniu, samotnosci, lęku, niezrozumieniu, w chwili uniesienia, radości, żalu, smutku i śmierci". W przesyconym sensacjami rynku wydawniczym ksiazka Marty Abramowicz wydala mi sie pozycja wyjaktkowa. Podziwiam autorke za to bedac "z zewnatrz" umiala tak umiejetnie wejsc w te koscielne klimaty i problemy.

Czytalem najnowsze wydanie tej ksiazki, zawierajace dodatowe rozdzialy. Spodziewalem sie ksiazki duzo mocniejszej, duzo bardziej dramatycznej, oskarzycielskiej, zastalem ksiazke ktora pobudza u czytelnika refleksje i wspolczucie o wiele bardziej niz oburzenie, ksiazke ktora daje szanse czytelnikowi zrozumiec jakie procesy doprowadzily do obecnej sytuacji. Autorka szanuje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"W imię świętego posłuszeństwa...". To właściwie sedno tych opowieści. Wyobrażenia nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Żadnego wsparcia, tylko stłamszenie , Obłuda !!!

"W imię świętego posłuszeństwa...". To właściwie sedno tych opowieści. Wyobrażenia nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Żadnego wsparcia, tylko stłamszenie , Obłuda !!!

Pokaż mimo to

W książce mamy opisane wstrząsające historie, które dotyczą tylko pewnych zakonów. Ciężko uwierzyć w to co się czyta. Nie ma tu fikcji, z obserwacji wynika że to prawda. Pozycja godna zainteresowania.

W książce mamy opisane wstrząsające historie, które dotyczą tylko pewnych zakonów. Ciężko uwierzyć w to co się czyta. Nie ma tu fikcji, z obserwacji wynika że to prawda. Pozycja godna zainteresowania.

Pokaż mimo to

Świetnie, że książka okazała się nie być jedynie zapisem wspomnień byłych zakonnic. Ważna, choćby dlatego, że wskazuje, że perspektywa polskich katolików to niekoniecznie perspektywa uniwersalna, wiec powinniśmy ją podważać. Na pewno zachęciła też do przeczytania "Kościoła kobiet". Potrzebne są takie głosy, nie możemy ciągle tkwić w mentalności XIX-wiecznej, moralność ewoluuje i całe szczęście, "moralność" Kościoła jest przestarzała, szkodliwa.

Świetnie, że książka okazała się nie być jedynie zapisem wspomnień byłych zakonnic. Ważna, choćby dlatego, że wskazuje, że perspektywa polskich katolików to niekoniecznie perspektywa uniwersalna, wiec powinniśmy ją podważać. Na pewno zachęciła też do przeczytania "Kościoła kobiet". Potrzebne są takie głosy, nie możemy ciągle tkwić w mentalności XIX-wiecznej, moralność...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szok. I pomyśleć, że o mały włos nie wpadłam w to szambo.

Szok. I pomyśleć, że o mały włos nie wpadłam w to szambo.

Pokaż mimo to

Dla Autorki, Marty Abramowicz, znalezienie bohaterek tej książki, było ekstremalnie trudnym zadaniem. Byłe zakonnice żyją w ukryciu i ciągłej obawie, że ktoś pozna sekret ich przeszłości. Nie grupują się w żadnym stowarzyszeniu, nie opowiadają o powodach swojego wystąpienia publicznie. Próżno też szukać ich obecności na forach internetowych.

Udało się jednak odszukać dwadzieścia byłych zakonnic, które odważyły się opowiedzieć o swoim życiu za murami klasztorów.

Joanna i Magdalena pewnego dnia zadecydowały, że nie wracają już do zakonu- chcą być razem. Ich pragnienie spełniło się: są parą od kilkunastu lat. Angażują się w przeróżne akcje społeczne. Pomagają chorym, porzuconym zwierzętom- same mają trzy psy i dziesięć kotów. Weganki, feministki. Po odejściu z Kościoła- również ateistki...
Dorota poprzez ciągłe umartwianie się i walkę z ,,pokusami” popadła w głęboką depresję. Zdecydowano o wydaleniu jej z zakonu. Jej zdaniem: ,,Zakony psują dobrych ludzi, idealistów, którzy chcą czegoś więcej. Jesteś zachęcana, by ślepo wierzyć, nawet jeśli się nie zgadzasz. Czarne jest białe, białe czarne. Masz to przyjąć w imię świętego posłuszeństwa. Ja tak robiłam. To był gwałt na umyśle."
Podobnie jak u Doroty było w przypadku Justyny, za którą- również z powodu depresji i konieczności jej leczenia w szpitalu psychiatrycznym- zamknięto raz na zawsze bramy klasztoru.
Dla Iwony jedną z niewielu ,,ludzkich” istot w zgromadzeniu była jednooka kura. Podobnie jak inne Bohaterki tej książki, po powrocie do świeckiego życia, została ateistką.
Ze względu na bóle w dłoniach i stopach Izabeli uznano, że ,,nie ma powołania”.

Historie byłych zakonnic są dramatyczne; pełne smutku, żalu, niekiedy tęsknoty. Od młodych, pełnych energii, zapału i wiary kobiet wymagano ciężkiej, fizycznej pracy, służalstwa, całkowitego podporządkowania się przestarzałym regułom i ślepego posłuszeństwa przełożonym. Sposoby, w jakie starano się ukształtować charaktery dziewcząt i wpłynąć na ich psychikę, są wstrząsające.

Autorka przytacza przykłady wskazujące na to, że postrzeganie kobiet (w tym zakonnic) w Kościele Katolickim nie zmieniło się właściwie od średniowiecza. Podczas gdy księża i zakonnicy mogli się kształcić (a wręcz było to pożądane), prowadzić apteki, szpitale i szkoły, siostrom pozwalano jedynie na modlitwę i pracę za murami klasztorów.

Do dzisiejszego dnia niewiele się w tej kwestii zmieniło. Wszelkie dążenia kobiet do rozwoju i decydowania o sobie samej są postrzegane jako próba buntu i ucieczki od roli, jaką wyznaczył jej Bóg: skromnej, cichej, pokornej, podporządkowanej mężczyźnie, niewiasty. Podczas gdy księża opływają w luksusy, zwiedzają świat w markowych ubraniach lub bawią się na swoich nowocześnie urządzonych plebaniach, siostrom przystoi jedynie prać ich ,,uświęconą” bieliznę i sprzątać zakrystię.

Kim są kobiety, które w imię miłości do Boga rezygnują właściwie z wszystkiego: własnej seksualności, fizycznej bliskości, macierzyństwa i doczesnych dóbr? Czym kierują się, wybierając życie w zakonie? Jak na ich decyzję reagują najbliżsi?

Jak wygląda powrót do ,,normalności” po kilku (kilkunastu, kilkudziesięciu...) latach życie w klasztorze? Co sprawia byłym siostrom największy problem? Jak sobie radzą?

Ciekawa książka na temat, który w katolickiej Polsce wciąż jest tabu.

Dla Autorki, Marty Abramowicz, znalezienie bohaterek tej książki, było ekstremalnie trudnym zadaniem. Byłe zakonnice żyją w ukryciu i ciągłej obawie, że ktoś pozna sekret ich przeszłości. Nie grupują się w żadnym stowarzyszeniu, nie opowiadają o powodach swojego wystąpienia publicznie. Próżno też szukać ich obecności na forach internetowych.

Udało się jednak odszukać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uważam to za istotny głos w niemym świecie kobiet za murami klasztorów. Będę konfrontować to jeszcze z innymi publikacjami o podobnej tematyce

Uważam to za istotny głos w niemym świecie kobiet za murami klasztorów. Będę konfrontować to jeszcze z innymi publikacjami o podobnej tematyce

Pokaż mimo to

Mocna książka o byłych zakonnicach. Nie tylko przedstawione są tam historie kobiet, które były zakonnicami, ale również ukazana jest sytuacja zakonów żeńskich i w Polsce i na świecie i chyba to jest najbardziej wstrząsające, jak w porównaniu z życiem księży, ojców, czy braci zakonnych takie życie zakonnicy wypada.
Ze względu na bardzo ograniczony dostęp do informacji na temat życia sióstr zakonnych (prawdziwego życia) nie można tej książki przyjąć jako informację o tym, co się dzieje w każdym zakonie żeńskim i że życie każdej zakonnicy wygląda tak jak opisane jest to w książce. Jednakże informacje zawarte w niej dają do myślenia i nasuwają jedno pytanie - dlaczego kobiety fundują innym kobietom taki los?
Jak dla mnie pozycja warta uwagi i polecenia.

Mocna książka o byłych zakonnicach. Nie tylko przedstawione są tam historie kobiet, które były zakonnicami, ale również ukazana jest sytuacja zakonów żeńskich i w Polsce i na świecie i chyba to jest najbardziej wstrząsające, jak w porównaniu z życiem księży, ojców, czy braci zakonnych takie życie zakonnicy wypada.
Ze względu na bardzo ograniczony dostęp do informacji na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie doznałam szoku podczas słuchania tej książki, o większości niestety wiedziałam. Natomiast na nowo uświadomiła mnie o okrucieństwie tego świata.
Potrzebna książka.

Nie doznałam szoku podczas słuchania tej książki, o większości niestety wiedziałam. Natomiast na nowo uświadomiła mnie o okrucieństwie tego świata.
Potrzebna książka.

Pokaż mimo to

Ta książka jest wstrząsająca! 10/10

Czytając byłam przerażona! Bo "Zakonnice odchodzą po cichu" to reportaż, który wchodzi głęboko pod skórę. Każda dziewczyna, której przyjdzie na myśl, żeby wstąpić do zakonu powinna przeczytać to dzieło.

To przerażające jak można komuś wyprać mózg, jak pod pozorem służenia Bogu można człowieka zniewolić, wyprać z marzeń i chęci samorealizacji. W tej książce powtarza się jak mantra słowo "posłuszeństwo", nie ma miejsca na myślenie krytyczne, filozofię i miłosierdzie.

Poraziła mnie samotność bohaterek. Samotność i posłuszeństwo to najważniejsze cechy drogi zakonnej. Lektura obowiązkowa, niektórym może otworzy oczy.

Ta książka jest wstrząsająca! 10/10

Czytając byłam przerażona! Bo "Zakonnice odchodzą po cichu" to reportaż, który wchodzi głęboko pod skórę. Każda dziewczyna, której przyjdzie na myśl, żeby wstąpić do zakonu powinna przeczytać to dzieło.

To przerażające jak można komuś wyprać mózg, jak pod pozorem służenia Bogu można człowieka zniewolić, wyprać z marzeń i chęci...

więcej

mniej

Pokaż mimo to