Zakonnice odchodzą po cichu

Niby ciekawie, niby dobrze, ale czegoś mi tu brakuje… ale czego nie wiem. Relacje, to ponoć autentyki. Rozumiem, że w dużej mierze bohaterki chcą zachować anonimowość i stąd brak jednoznacznych danych, które mogą identyfikować odchodzące. Mam jednak wątpliwości ile z tych opowieści, to zdarzenia niezniekształcone. Nie wiem czemu. Czuję to jakby podskórnie. A co do meritum i mechanizmów… Tak to bywa. Fakty, sytuacja, zbiegi okoliczności, perspektywa, wiedza itd. potrafią doprowadzić człowieka do sytuacji, w której nie można przymknąć oczu, położyć uszu po sobie, podkulić ogona. Wtedy idzie się na zderzenie czołowe lub rzuca wszystko co się ceniło. Wiara nacechowana zbyt dużą gorliwością, zaślepieniem, niedojrzałością bez wiedzy i wyważenia jest egzaltacją, która rozmaicie się kończy. W wypadku bohaterek odejściem i skazą. Trudno po podobnych przeżyciach w coś uwierzyć. Smutne.

Niby ciekawie, niby dobrze, ale czegoś mi tu brakuje… ale czego nie wiem. Relacje, to ponoć autentyki. Rozumiem, że w dużej mierze bohaterki chcą zachować anonimowość i stąd brak jednoznacznych danych, które mogą identyfikować odchodzące. Mam jednak wątpliwości ile z tych opowieści, to zdarzenia niezniekształcone. Nie wiem czemu. Czuję to jakby podskórnie. A co do meritum...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, która na długo pozostanie w mojej pamięci. Pokazuje manipulacje i przemoc psychiczną, której poddawane są siostry zakonne w Polsce. A wszystko to pod przykrywką wiary i pod cynicznymi spojrzeniami przełożonych, które uzurpują sobie prawo do przemawiania w imieniu Boga. Zastanawia mnie jeszcze jak żyją siostry misjonarki. Jedna znajoma została zwerbowana przez duszpasterstwo akademickie. Od zawsze podróżowała, była osobą uduchowioną, a potem trafiła do zakonu i wyjechała na misję. Czuję teraz niedosyt i po tej lekturze chciałabym dowiedzieć się więcej. Świetnie wykonana praca.

Książka, która na długo pozostanie w mojej pamięci. Pokazuje manipulacje i przemoc psychiczną, której poddawane są siostry zakonne w Polsce. A wszystko to pod przykrywką wiary i pod cynicznymi spojrzeniami przełożonych, które uzurpują sobie prawo do przemawiania w imieniu Boga. Zastanawia mnie jeszcze jak żyją siostry misjonarki. Jedna znajoma została zwerbowana przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historie polskich zakonnic, które w pewnym momencie nie wytrzymały i opuściły swoje zgromadzenia. Bo zakonnicą niełatwo być. Zwłaszcza w Polsce. Zakony kobiece w naszym kraju to ślepe posłuszeństwo, ciężka fizyczna praca, brak wytchnienia, a przede wszystkim brak jakiegokolwiek stanowienia o samej sobie. Czyta się z zadziwieniem, bo choć każdy z nas ma w głowie jakiś obraz życia w zakonie, to gwarantuję Wam, że ten obraz nijak się ma do tego, jak to wyglada naprawdę. Tego jak wyglada życie polskich zakonnic, nie rozumieją nawet bracia zakonni. Bo w zakonach męskich wygląda to zupełnie inaczej. Po ludzku. A zakonnice żyją by się umartwiać i zmuszać do umartwiania się innych sióstr. Po lekturze tej książki niestety skłaniam się ku zdaniu, że to nie tylko hierarchowie mężczyźni tak uprzedmiotowili zakonnice, ale że stało się tak też dlatego, że one tego chcą. Nie chcą reform, jak to miało miejsce w innych zakonach żeńskich za granicą. Chcą żyć w tym dziwnym świecie, które same sobie stworzyły. Tylko nieliczne z nich mają w sobie tyle siły i odwagi, aby odejść....
6,5/10

Historie polskich zakonnic, które w pewnym momencie nie wytrzymały i opuściły swoje zgromadzenia. Bo zakonnicą niełatwo być. Zwłaszcza w Polsce. Zakony kobiece w naszym kraju to ślepe posłuszeństwo, ciężka fizyczna praca, brak wytchnienia, a przede wszystkim brak jakiegokolwiek stanowienia o samej sobie. Czyta się z zadziwieniem, bo choć każdy z nas ma w głowie jakiś obraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Zakony psują dobrych ludzi, idealistów, którzy chcą czegoś więcej. Jesteś zachęcana, by ślepo wierzyć, nawet jeśli się nie zgadzasz. Czarne jest białe, białe czarne. Masz to przyjąć w imię ślepego posłuszeństwa. Ja tak robiłam. To był gwałt na umyśle”.

Kiedy sięgałam po „Zakonnice odchodzą po cichu”, niby wiedziałam, co mnie czeka, ale i tak ciśnienie podnosiło mi się z każdą przewróconą kartką. Na ledwo dwustu stronach autorka zgromadziła masę danych na temat, który wcześniej niewielu miało odwagę poruszyć: życie w żeńskim zakonie – i po nim. Trudno stwierdzić, który etap był trudniejszy do zbadania, wiadomo jedynie, że to tabu. Byłym zakonnicom „brakuje czasu”, żeby o tym rozmawiać. Matki przełożone patrzą surowo i odradzają pisanie, bo „nic dobrego z tego nie wyniknie”. Bracia, którzy zgodzili się wypowiedzieć, proszą, żeby nie podawać nazwy ich zakonu.

Na początku autorka wyjaśnia, jak przebiegał proces zbierania materiałów. Jak trudno jej było skontaktować się z bohaterkami. Byli księża mają swoje stowarzyszenia i portale, byłe zakonnice nie mają nic. Byli duchowni spotykają się ze sobą i wspierają, a byłe zakonnice znikają. Są potępiane i wstydzą się, jakby zawiodły. Tylko kogo? Siebie? Zakon? Boga?

Kiedy ksiądz zrzuci sutannę, wybucha mniejszy lub większy skandal i po jakimś czasie cichnie. Gdy habit zrzuca zakonnica, chce się zapaść pod ziemię, jakby zrobiła coś straszliwego. A ona wreszcie pojęła, że ją oszukano. Młode dziewczyny kusi się podczas tzw. powołaniówek i snuje opowieści o radosnej służbie Bogu. Po przekroczeniu klasztornej bramy czeka je monotonia modłów, niedojadanie, wyzysk i samotność.

Marta Abramowicz wykonała ogrom pracy, a finalnie udało jej się dotrzeć do dwudziestu kobiet, które opuściły zakon z własnej (bądź nie) woli. Przytoczyła historie siedmiu z nich oraz fragmenty historii pozostałych trzynastu. Poznałam losy dziewcząt, które szukały w klasztorze Boga i/lub ucieczki przed światem. Ich niedojrzałe umysły poddano indoktrynacji, wmawiając, że im mniej mówią, myślą i czują, tym bliżej im do Boga. Im są pokorniejsze, im bardziej dają się poniżać, im mniej szczęścia dopuszczają do swojego życia, tym lepiej służą Jezusowi.

„Życie każdej zakonnicy miało być nieustannym wyrzeczeniem, ale tak, żeby nikt tego nie widział. Żeby przypadkiem nie służyło wyścigowi do świętości. Przechwalaniu, która bardziej się dziś umartwiła”.

Siostry powinny „radować się poprzez cierpienie”. Aż chce się przypomnieć Matkę Teresę, która nie odmawiała chorym bólu, ale sama popędziła kurcgalopkiem do najlepszego szpitala, kiedy jej własne zdrowie zaczęło szwankować. Może i cierpienie zbliża do Boga, ale ona wolała okrężną drogę. Jak widać, wszędzie są świnki równe i równiejsze. Jednym wolno mieć komórki i laptopy, inne muszą prosić o pieniądze na podpaski. Myć się raz w miesiącu, a habit prać dwa razy w roku.

Ciężko mi było zachować spokój, czytając o tłamszeniu osobowości, tłumieniu głodu wiedzy, zachęcaniu do umartwiania się, wmawianiu, że miłe Bogu jest posłuszeństwo, brak własnego zdania na jakikolwiek temat i odmawianie sobie jakiejkolwiek przyjemności... Nie samodoskonalenie, a samodręczenie. Trafnie komentują to bracia zakonni:

„Żyją w religijnym matriksie. Powołaniem nazywają to, że się zaharowywują”. „Wiarę sprowadzają do obrzędów”. „Katują się religijnie. Zasypiają nad różańcem, ale jeszcze muszą nadrobić pół adoracji i zaległości z wczoraj. Siedzą, aż skończą. Liczy się obecność ciałem, a nie zaangażowanie duchem”. „Sami decydujemy, jak będzie najlepiej dla wszystkich. A one boją się cokolwiek postanowić, żeby nie naruszyć żadnego z odwiecznych przepisów”.

Poznajemy nie tylko byłe siostry, ale i historię reform w zakonach. Autorka stara się odpowiedzieć na pytania, czemu Sobór Watykański II przewietrzył męskie klasztory, a nie ruszył żeńskich. A przynajmniej nie wszystkie – wiele wciąż trzyma się reguł ze średniowiecza.

Reportaż rzuca też więcej światła na hipokryzję i obłudę duchownych (włącznie z polskim papieżem), którzy od wieków wykorzystują pracę zakonnic, traktując je jak niewolnice. Czytając, pomyślałam, że gdyby kobiety znały te fakty, wyludniłyby się kościoły i klasztory. No bo jak można gorliwie uczestniczyć w mszy, skoro wie się, jakie KK ma zdanie na temat kobiet? Później stwierdziłam, że jestem naiwna. Skoro istnieją krulewny, wpatrzone jak w obraz w polityka, który otwarcie mówi, że kobiety są głupsze od mężczyzn, czemu miałoby być inaczej z parafiankami widzącymi w księdzu nadczłowieka? Oj, na pewno nie uważa mnie za gorszą, to wyjęte z kontekstu.

„To ojcowie Kościoła mówili, że kobieta jest komnatą diabła. To święty Tomasz głosił, że jest mniej rozumna niż mężczyzna i powinna mu być podległa. To papieże zdecydowali, że kobieta w klasztorze może się tylko modlić, sprzątać i gotować. To mężczyźni przez wieki odnosili się do niej z głęboką nieufnością czy wręcz pogardą. Uważali, że im więcej kontroli, tym lepiej. Zabraniali jej wychodzić z domu, kształcić się, być u władzy, głosować w wyborach. Swoim namiętnościom folgowali bez ograniczeń, ale to jej przypisywali, że jest nierządnicą. Mężczyzna był jurny, a kobieta upadła”.

Ze swojej strony gorąco polecam „Zakonnice odchodzą po cichu”, choć nie ma co tu życzyć przyjemnej lektury. Treść zmusza do otworzenia oczu. Może zmusić też kogoś, kto bardzo tego nie chce, bo woli dalej żyć w swojej bańce.

„Zakony psują dobrych ludzi, idealistów, którzy chcą czegoś więcej. Jesteś zachęcana, by ślepo wierzyć, nawet jeśli się nie zgadzasz. Czarne jest białe, białe czarne. Masz to przyjąć w imię ślepego posłuszeństwa. Ja tak robiłam. To był gwałt na umyśle”.

Kiedy sięgałam po „Zakonnice odchodzą po cichu”, niby wiedziałam, co mnie czeka, ale i tak ciśnienie podnosiło mi się z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po prawie 1,5 roku od przeczytania dotarło do mnie, że często wspominam tą książkę i zawarte w niej historie w rozmowach ze znajomymi. Zapada w pamięć i jest przestrogą. Niestety, ale zakon nie jest dla każdego...

Po prawie 1,5 roku od przeczytania dotarło do mnie, że często wspominam tą książkę i zawarte w niej historie w rozmowach ze znajomymi. Zapada w pamięć i jest przestrogą. Niestety, ale zakon nie jest dla każdego...

Pokaż mimo to

Często mówi się, szczególnie w środowiskach religijnych, że dobra kobieta jest posłuszna. Swojemu mężowi, przełożonemu, Bogu. Co jednak dzieje się z tymi, które posłuszne być nie potrafią? Odchodzą. Najczęściej – po cichu.

W książce „Zakonnice odchodzą po cichu” poruszony zostaje temat kontrowersyjny, temat trudny i niewygodny, temat o którym ogromna część społeczeństwa wolałaby nie mówić i nie słyszeć. Abramowicz, stara się więc rozpocząć dyskusję, która otworzy nam oczy i pozwoli zrozumieć pewne mechanizmy funkcjonowania, w tym wypadku, żeńskich zakonów.

Reportaż porusza temat tabu, ale robiąc to w sposób tradycyjny, taki w jaki mnóstwo reportaży zostało już napisanych, traci w pewnym stopniu swoją unikalność. Choć być może właśnie prostotą, autorka stara się nam uświadomić jak poważna jest sytuacja. Za samą jednak odwagę w wyciągnięciu na światło dzienne sytuacji niewygodnych, Abramowicz należą się brawa i uznanie

Często mówi się, szczególnie w środowiskach religijnych, że dobra kobieta jest posłuszna. Swojemu mężowi, przełożonemu, Bogu. Co jednak dzieje się z tymi, które posłuszne być nie potrafią? Odchodzą. Najczęściej – po cichu.

W książce „Zakonnice odchodzą po cichu” poruszony zostaje temat kontrowersyjny, temat trudny i niewygodny, temat o którym ogromna część społeczeństwa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W dziecińsiwie miałam dobrą koleżankę. Szaloną, wesołą, rozśpiewaną, grającą na gitarze, niespecjalnie pobożną. Ja poszłam na studia, ona do zakonu. Była taka szczęśliwa. Kontakt się zerwał. Po kilku latach spotkałyśmy się przypadkiem. Ledwo rozpoznałam w tej smutnej, zmęczonej kobiecie dawną przyjaciółkę. Już nie była zakonnicą. Próbowała poukładać sobie życie na nowo, o przeszłości mówić nie chciała. Dlaczego?
Jeśli choć połowa z historii opisanych w książce jest prawdziwa, to już rozumiem pragnienie odcięcia się od tego świata.

W dziecińsiwie miałam dobrą koleżankę. Szaloną, wesołą, rozśpiewaną, grającą na gitarze, niespecjalnie pobożną. Ja poszłam na studia, ona do zakonu. Była taka szczęśliwa. Kontakt się zerwał. Po kilku latach spotkałyśmy się przypadkiem. Ledwo rozpoznałam w tej smutnej, zmęczonej kobiecie dawną przyjaciółkę. Już nie była zakonnicą. Próbowała poukładać sobie życie na nowo, o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tematyka naprawdę fascynująca, a Marta Abramowicz podeszła do niej z szacunkiem, bez koloryzowania i naginania faktów. Jednak nie do końca odpowiada mi forma, troszkę chaotyczna, przez co miałam pewne kłopoty z samym czytaniem. Historię każdej z byłych zakonnic rozbito na dwie części, łatwo się pogubić, dlatego warto zapamiętać imiona.

Rozumiem, że dotarcie do tych kobiet było trudne, co autorka wyjaśniła, choć zabrakło mi większej ilości świadectw. Ale to już moje czepialstwo.

Tematyka naprawdę fascynująca, a Marta Abramowicz podeszła do niej z szacunkiem, bez koloryzowania i naginania faktów. Jednak nie do końca odpowiada mi forma, troszkę chaotyczna, przez co miałam pewne kłopoty z samym czytaniem. Historię każdej z byłych zakonnic rozbito na dwie części, łatwo się pogubić, dlatego warto zapamiętać imiona.

Rozumiem, że dotarcie do tych kobiet...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawa tematyka.

Ciekawa tematyka.

Pokaż mimo to

Trudny temat życia w zakonach żeńskich. Ponieważ nie znam bliżej żadnej zakonnicy nie wyobrażałam sobie, że ich życie wygląda w taki sposób. Absolutna władza matki przełożonej. Posłuszeństwo do granic absurdu, walka z własną wiarą, praca ponad siły, brak kontaktu z rodziną.... W zakonach żeńskich świat się zatrzymał. Jakże inne jest życie w zakonach męskich.
Bardzo dobry i zarazem mocny reportaż. Wielki ukłon dla autorki za zgłębienie tak trudnego i "zakazanego" tematu.
Polecam

Trudny temat życia w zakonach żeńskich. Ponieważ nie znam bliżej żadnej zakonnicy nie wyobrażałam sobie, że ich życie wygląda w taki sposób. Absolutna władza matki przełożonej. Posłuszeństwo do granic absurdu, walka z własną wiarą, praca ponad siły, brak kontaktu z rodziną.... W zakonach żeńskich świat się zatrzymał. Jakże inne jest życie w zakonach męskich.
Bardzo dobry i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to