Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozpisana na wiele głosów opowieść o losach latarników pracujących na samotnej oddalonej od lądu skale i ich rodzin. Wyszywane piórem autorki oddzielnie fragmenty złączone razem dają intrygującą całość.

Rozpisana na wiele głosów opowieść o losach latarników pracujących na samotnej oddalonej od lądu skale i ich rodzin. Wyszywane piórem autorki oddzielnie fragmenty złączone razem dają intrygującą całość.

Przy mnóstwie autorów, treść i poziom opowiadań prezentują się bardzo różnie. Kilka świątecznych historii napisanych jest po mistrzowsku, inne bardzo łatwo ulatują z pamięci zaraz po przeczytaniu, niemniej jednak warto przeczytać i wyrobić sobie własną opinię.

Przy mnóstwie autorów, treść i poziom opowiadań prezentują się bardzo różnie. Kilka świątecznych historii napisanych jest po mistrzowsku, inne bardzo łatwo ulatują z pamięci zaraz po przeczytaniu, niemniej jednak warto przeczytać i wyrobić sobie własną opinię.

"Atlas lądów niebyłych" jest świetną książką dla bibliofili-detektywów lubujących się w śledzeniu literackich i kartograficznych manipulacji, intryg, zakłamań a także... zwyczajnych pomyłek.

Autor sprawnie nawiguje po morzach i lądach zamieszczonych na mapach będących prawdziwymi arcydziełami kartografii jeśli chodzi o formę, a w zasadzie także o treść, bo czymże są niewielkie powierzchniowo pomyłki przy rzetelnie wykonanej przeważającej większości arkusza mapy.

Bogactwo informacji na temat pochodzenia pomyłek kartograficznych plus szeroki kontekst historyczny i kulturowy tychże to kolejne atuty tej niezwykłej książki, która powinna znaleźć się na regale każdego szanującego się erudyty.

"Atlas lądów niebyłych" jest świetną książką dla bibliofili-detektywów lubujących się w śledzeniu literackich i kartograficznych manipulacji, intryg, zakłamań a także... zwyczajnych pomyłek.

Autor sprawnie nawiguje po morzach i lądach zamieszczonych na mapach będących prawdziwymi arcydziełami kartografii jeśli chodzi o formę, a w zasadzie także o treść, bo czymże są...

Piękna przypowieść o poszukiwaniu własnej drogi życia, bez moralizatorstwa i banalnych porad. Do tego niezwykle pięknie ilustrowana, za co daję gwiazdkę wyżej.

Piękna przypowieść o poszukiwaniu własnej drogi życia, bez moralizatorstwa i banalnych porad. Do tego niezwykle pięknie ilustrowana, za co daję gwiazdkę wyżej.

Interesujące spojrzenie na duchowość Japończyków. Nie jest to zwyczajne wakacyjne czytadło o duchach, tylko całkiem przyzwoicie napisana próba zrozumienia zjawisk wymykających się zero-jedynkowej klasyfikacji na to co racjonalne czy nieracjonalne. Książkę postrzegam bardziej jako studium z antropologii kultury niż parapsychologii.

Interesujące spojrzenie na duchowość Japończyków. Nie jest to zwyczajne wakacyjne czytadło o duchach, tylko całkiem przyzwoicie napisana próba zrozumienia zjawisk wymykających się zero-jedynkowej klasyfikacji na to co racjonalne czy nieracjonalne. Książkę postrzegam bardziej jako studium z antropologii kultury niż parapsychologii.

A ja się wyłamię i powiem, że król jest nagi. No cóż, treść mi się generalnie nie podobała, jest jak dla mnie zbyt "poradnikowa" i trąci strasznym banałem rodem z literatury motywacyjnej. Może jestem za stary na tego typu książki, no ale przecież namiętnie czytam literaturę dziecięcą i młodzieżową i potrafię docenić genialne Tove Jansson czy Astrid Lindgren, zachwycam się książkami Marcina Szczygielskiego i Andrzeja Maleszki. Będę się upierał przy swoim: treść jest zbyt miałka i po prostu mało interesująca, przygód zwierząt jest za mało, za to za dużo oklepanych sentencji.

Gdyby nie naprawdę piękne ilustracje , to oceniłbym tę książkę bardzo nisko, na dwie, maksymalnie trzy gwiazdki. Szata graficzna zdecydowanie ratuje tę opowiastkę i za same rysunki wystawiłbym co najmniej osiem gwiazdek, ale skoro to jest, jakby nie było książka, to po uwzględnieniu wszystkiego co powyżej ostatecznie wystawiam ocenę 5/10.

A ja się wyłamię i powiem, że król jest nagi. No cóż, treść mi się generalnie nie podobała, jest jak dla mnie zbyt "poradnikowa" i trąci strasznym banałem rodem z literatury motywacyjnej. Może jestem za stary na tego typu książki, no ale przecież namiętnie czytam literaturę dziecięcą i młodzieżową i potrafię docenić genialne Tove Jansson czy Astrid Lindgren, zachwycam się...

Wspaniale napisana opowieść o dziejach kilkunastu gatunków morskich ptaków. Książka nie tylko dla biologów i osób interesujących się ornitologią ale także dla humanistów i właśnie za to niezwykle udane połączenie biologi z szeroko rozumianą antropologią kultury wystawiam najwyższą ocenę - "Krzyk morskich ptaków" to prawdziwe arcydzieło w kategorii literatury przyrodniczej.

Wspaniale napisana opowieść o dziejach kilkunastu gatunków morskich ptaków. Książka nie tylko dla biologów i osób interesujących się ornitologią ale także dla humanistów i właśnie za to niezwykle udane połączenie biologi z szeroko rozumianą antropologią kultury wystawiam najwyższą ocenę - "Krzyk morskich ptaków" to prawdziwe arcydzieło w kategorii literatury...

Świetne wprowadzenie do medytacji chrześcijańskiej. Polecam wszystkim poszukującym innych wymiarów duchowości a także tym, którzy trzymają się ortodoksyjnie kanonu literatury katolickiej i pewnie skłonni są pomyśleć, że chrześcijanin uczący się a potem nauczający modlitwy w postaci mantr jest heretykiem. Naprawdę ciekawe i oryginalne opracowanie.

Świetne wprowadzenie do medytacji chrześcijańskiej. Polecam wszystkim poszukującym innych wymiarów duchowości a także tym, którzy trzymają się ortodoksyjnie kanonu literatury katolickiej i pewnie skłonni są pomyśleć, że chrześcijanin uczący się a potem nauczający modlitwy w postaci mantr jest heretykiem. Naprawdę ciekawe i oryginalne opracowanie.

Zaskakująco dobrze czyta się dzisiaj tę XIX-wieczną powieść fantastyczną. Może nie ma tu jakichś wielkich fajerwerków i lektura nie zwala z nóg, ale jej wizjonerstwo dotyczące świata przyszłości jest godne podziwu a wykreowana atmosfera ma swój romantyczny urok.

Zaskakująco dobrze czyta się dzisiaj tę XIX-wieczną powieść fantastyczną. Może nie ma tu jakichś wielkich fajerwerków i lektura nie zwala z nóg, ale jej wizjonerstwo dotyczące świata przyszłości jest godne podziwu a wykreowana atmosfera ma swój romantyczny urok.

"Hamlet" w pełni ukazuje jak wielkim geniuszem pióra był Szekspir. Szczególnie uderza mistrzostwo wykreowania motywacji i zachowań postaci, ale właściwie, jakikolwiek element sztuki poddać by analizie, to jej wyniki wskazują na obcowanie z prawdziwym arcydziełem.

Przyznaję, że czytałem tę sztukę po raz pierwszy - zaskoczyła mnie mnogość fraz, które funkcjonują jako cytaty w późniejszych dziełach kultury.

"Hamlet" w pełni ukazuje jak wielkim geniuszem pióra był Szekspir. Szczególnie uderza mistrzostwo wykreowania motywacji i zachowań postaci, ale właściwie, jakikolwiek element sztuki poddać by analizie, to jej wyniki wskazują na obcowanie z prawdziwym arcydziełem.

Przyznaję, że czytałem tę sztukę po raz pierwszy - zaskoczyła mnie mnogość fraz, które funkcjonują jako cytaty...

"W Patagonii" to efekt sześciomiesięcznego pobytu na krańcach Ameryki Południowej. Autor opisuje swoje wędrówki na południe od Buenos Aires w stylu najznakomitszych relacji dawnych odkrywców. Oczywiście nie odkrył on może niczego szczególnego dla przyszłych pokoleń ale to jak opisał odkrywanie Patagonii dla samego siebie dało mu miejsce w panteonie wielkich twórców literatury podróżniczej. Na kartach książki utrwalił on dziesiątki z pozoru zwyczajnych historii spotkań z ludźmi, których losy rzuciły na skraj znanego świata. Jest w nich niesamowity, wręcz poetycki urok.

"W Patagonii" to efekt sześciomiesięcznego pobytu na krańcach Ameryki Południowej. Autor opisuje swoje wędrówki na południe od Buenos Aires w stylu najznakomitszych relacji dawnych odkrywców. Oczywiście nie odkrył on może niczego szczególnego dla przyszłych pokoleń ale to jak opisał odkrywanie Patagonii dla samego siebie dało mu miejsce w panteonie wielkich twórców...

Taki sobie komiks do przeczytania w trakcie jednego posiedzenia w księgarni. Bez specjalnej głębi chociaż pewnie dobry dla młodszych licealistów.

Taki sobie komiks do przeczytania w trakcie jednego posiedzenia w księgarni. Bez specjalnej głębi chociaż pewnie dobry dla młodszych licealistów.

Chatwin zabiera czytelników w podróż do Australii. Z dala od wielkich metropolii zostaniemy poprowadzeni ścieżkami śpiewu Aborygenów, gdzie każda pieśń stwarza świat, a każdy śpiewający jest bardem na miarę Homera. Autor, w typowym dla siebie stylu przeplata relacje ze spotkań z dziesiątkami ludzi, często ekscentryków i pasjonatów, jak również rodzimych mieszkańców Australii, raczej unikających białych gości; tworzy wielobarwny pointylistyczny patchwork wyśpiewujący historię kontynentu.

Chatwin zabiera czytelników w podróż do Australii. Z dala od wielkich metropolii zostaniemy poprowadzeni ścieżkami śpiewu Aborygenów, gdzie każda pieśń stwarza świat, a każdy śpiewający jest bardem na miarę Homera. Autor, w typowym dla siebie stylu przeplata relacje ze spotkań z dziesiątkami ludzi, często ekscentryków i pasjonatów, jak również rodzimych mieszkańców...

W drugiej części przygód Harry'ego Pottera tempo akcji ani trochę nie spowalnia. Przyjaźń głównych bohaterów zacieśnia się chociaż ich lojalność jest poddawana ciężkim próbom. Dobry duch, niezależnie czy traktowany dosłownie czy w przenośni, zawsze stanowi nieocenioną pomoc. Pomimo trudnych wyzwań, młodzi bohaterowie nie tracą poczucia humoru. Również nauczyciele stają się bardziej wyraziści - niezmiennie od dwóch dekad, bardzo lubię te postaci.

Moje drugie czytanie tej powieści odbyło się na głos, dla pewnej zafascynowanej serią przygód Harry'ego Pottera młodej damy.

W drugiej części przygód Harry'ego Pottera tempo akcji ani trochę nie spowalnia. Przyjaźń głównych bohaterów zacieśnia się chociaż ich lojalność jest poddawana ciężkim próbom. Dobry duch, niezależnie czy traktowany dosłownie czy w przenośni, zawsze stanowi nieocenioną pomoc. Pomimo trudnych wyzwań, młodzi bohaterowie nie tracą poczucia humoru. Również nauczyciele stają się...

Po latach wracam do pierwszego tomu przygód Harry'ego Pottera. Książka nic nie traci na swojej atrakcyjności. Jest to świetna lektura na "zarażenie" czytaniem młodej osoby, co też z radością uczyniłem, a pewna ośmioletnia dama z wdzięcznością przyjęła.

Po latach wracam do pierwszego tomu przygód Harry'ego Pottera. Książka nic nie traci na swojej atrakcyjności. Jest to świetna lektura na "zarażenie" czytaniem młodej osoby, co też z radością uczyniłem, a pewna ośmioletnia dama z wdzięcznością przyjęła.

Jeden z wielu tego typu zbiorów opisów i zdjęć ciekawych zjawisk atmosferycznych. Z pewnością poszerzy wiedzę na temat chmur.

Tłumaczenie miejscami kuleje. Męczą powtórzenia.

Jeden z wielu tego typu zbiorów opisów i zdjęć ciekawych zjawisk atmosferycznych. Z pewnością poszerzy wiedzę na temat chmur.

Tłumaczenie miejscami kuleje. Męczą powtórzenia.

Ach ten Szekspir! Naprawdę niezrównany! Trzeba być geniuszem, żeby stworzyć dzieło literackie, które porusza bardzo poważne tematy, jak oszczerstwo, intrygi, hańba (i jest w tym autentyczne, gdyż bohaterowie naprawdę cierpią na naszych oczach) a jednocześnie jest niesamowicie zabawną komedią - oczywiście w odpowiednich momentach. Duet Beatrice - Benedick z ich złośliwościami i ripostami jest nie do podrobienia. Tylko mistrz pióra jest w stanie stworzyć dialogi, które się zupełnie nie zestarzeją i będą równie śmieszne w XVI wieku, jaki i przeszło czterysta lat po ich napisaniu.

Ach ten Szekspir! Naprawdę niezrównany! Trzeba być geniuszem, żeby stworzyć dzieło literackie, które porusza bardzo poważne tematy, jak oszczerstwo, intrygi, hańba (i jest w tym autentyczne, gdyż bohaterowie naprawdę cierpią na naszych oczach) a jednocześnie jest niesamowicie zabawną komedią - oczywiście w odpowiednich momentach. Duet Beatrice - Benedick z ich...

Są książki, które potrafią uwodzić. Są czytelnicy, którzy uwieść dają się rzadko, a zwłaszcza od pierwszego wejrzenia. Są książki, które potrafią uwodzić nawet tych opornych. Mają w sobie coś, co sprawia, że czytelnicy nagną swoje skostniałe zasady. Cóż zatem zdarzyło się, że uległem? Wstyd staremu słuchowcowi przyznać się, że zachowałem się jak rasowy wzrokowiec - zaintrygowała mnie okładka. Bo jest ona szczególnej urody. No ale to co piękne przecież często bywa zwodnicze… i było. Te złote refleksy na tle błękitu kusiły do przyglądania się książce jak jesiennym liściom kręcącym się na powierzchni wody. Ułożone w ażurowy wzór przypominały mi jedną z wielu wersji czołówki „Bajek z mchu i paproci” czyli opowieści o Żwirku i Muchomorku, gdzie odsłaniające się motywy roślinne i piękna muzyka zapowiadały, że już za moment przeniosę się do świata opowieści. W przypadku tej książki zdają się odsłaniać wiele obiecujący tytuł. W polskim tłumaczeniu wprawdzie został oddany tylko jeden aspekt oryginału ale za to bardzo istotny. Angielski tytuł „Once upon a river” zdradza zarówno umiejscowienie akcji jak też to, że będzie to opowieść… o opowieściach, wszak baśnie znad Tamizy często rozpoczynają się od słów: „Once upon a time…” a potem wszystko toczy się już gładko.

Zostańmy jeszcze na moment przy okładce. Skoro minęliśmy już złote gałązki i liście a potem musnęliśmy wzrokiem odsłaniający się pomiędzy nimi tytuł, przyszła pora na skupienie się na tle. Hipnotyzuje ono – użyję oksymoronu: monochromatyczną tęczą w siedmiu odcieniach błękitu, od bladoniebieskiego na górze, aż po najciemniejszy granat na dole. Ta iluzja głębi zachęca do odwrócenia książki, a tam na takich samych warstwach błękitu zobaczymy oszczędnie napisane słowa zachęty niezdradzające jednak treści. Więc nie pozostaje nic innego jak tylko uchylić wieko okładki. Wzrok z pewnością spocznie na rycinie przedstawiającej starą mapę fragmentu biegu górnej Tamizy. Po odwróceniu kolejnych stron czytelnik znajdzie typową dla baśni zachętę: „Za granicami tego świata leżą inne światy. Są miejsca, w których granice można przekraczać. Oto jedno z nich”.

Ci, których nie zniechęci baśniowy wstęp, są już nad Tamizą, gdzie pierwszego wieczoru kalendarzowej zimy, bliżej nieokreślonego roku drugiej połowy XIX wieku do gospody Pod Łabędziem w Radcot wchodzi dość upiornie wyglądający mężczyzna niosący na rękach…

I tu zaczyna się właściwa opowieść. Opowieść ta rodzi kolejne, a te jak dopływy, łączą się z głównym strumieniem, meandrują, zmieniają kierunek i tempo płynięcia, czasem leniwie, kiedy indziej gwałtownie i z zawirowaniami. Baśń - dla dorosłych jednak - ukazuje czytelnikowi liczne odsłony rozgrywającej się historii: o życiu i śmierci, szczęściu i nieszczęściu, odnajdywaniu i utracie, dobru i złu, szlachetności i niegodziwości, pragnieniu miłości i strachu przed nią, bliskości i samotności, realnym i nadprzyrodzonym. Chociaż, podobnie jak rzeka, pomimo wielu zmian kierunku, ostatecznie niesie swe wody do ujścia, tak i ta powieść, po różnych zwrotach akcji w końcu wszystko (no, prawie wszystko) wyjaśnia. Nie jest to wszakże wadą, bo przecież możemy porównać „Była sobie rzeka” do „Księgi tysiąca i jednej nocy”, gdzie dość przewidywalne losy Szeherezady nie są najważniejsze. Ważna jest sama tocząca się opowieść.

Są książki, które potrafią uwodzić. Są czytelnicy, którzy uwieść dają się rzadko, a zwłaszcza od pierwszego wejrzenia. Są książki, które potrafią uwodzić nawet tych opornych. Mają w sobie coś, co sprawia, że czytelnicy nagną swoje skostniałe zasady. Cóż zatem zdarzyło się, że uległem? Wstyd staremu słuchowcowi przyznać się, że zachowałem się jak rasowy wzrokowiec -...