Była sobie rzeka

W Radcot, w Gospodzie „Pod Łabędziem”, nieopodal Tamizy, ludzie spotykają się by coś zjeść i wypić, a czas umilają sobie opowiadaniem przeróżnych historii. Jedni, dopiero stawiają pierwsze kroki w gawędziarskiej działalności, inni nabyli już umiejętność przykuwania uwagi tłumów, a trzeci tylko czekają, aż ci drudzy zaczną mówić.

Ale... Ta noc jest inna.

Wieczorne spotkanie przerywa przybycie rannego mężczyzny, niosącego lalkę, która okazuje się być... martwą dziewczynką, która cudem wraca do życia...
Wici rozchodzą się po okolicy i już wkrótce do Radcot przybywają przedstawiciele trzech rodzin twierdzących, że z odnalezioną dziewczynką łączą ich więzy krwi.

Dziewczynka milczy i wzbudza we wszystkich, którzy w jakiś sposób się z nią stykają, ciepłe uczucia. Wszyscy chcą się nią zająć, pomóc, kochać.
Czuje to mężczyzna, który ją uratował, czuje to Rita, kobieta, która niejako obudziła ją do życia, czuje to nawet chłopiec, który pierwszy jej dotknął.
Losy trzech rodzin splatają się za sprawą milczącej dziewczynki.
Każdy z bohaterów ma własną historię i każdy z nich ją opowie.

„Była sobie rzeka” Diane Setterfield przypomina swoją budową tytułowy ciek wodny. Bierze swoje źródło i poszerza swe koryto zgodnie z wpadającymi do niej dopływami - odrębnymi historiami każdego z bohaterów. Nie wszystko co nurt niesie jest czyste, ale wszystko się zmienia, tak jak płynąca woda w rzece.

Cała powieść jest osadzona w baśniowym, jednak nieprzesadzonym, klimacie.
Autorka sięga do mitów, legend, szeroko pojętego folkloru, przekazywanego ustnie. Każda z odrębnych opowieści niesie ze sobą morał. Stanowią one ułamek całości prowadzący do odkrycia tego, co się tak naprawdę wydarzyło, a przy okazji opowiadają: o naturze człowieka, o pociągu do łatwych pieniędzy, o braku umiejętności rozmowy, o nawarstwiających się problemach, które zamiast rozwiązywać, to ignorujemy, o udawaniu, kogoś kim nie jesteśmy, o szeroko pojętym zepsuciu. Okazuje się, że nie zawsze to co pamiętamy, jest faktycznie tym czym było. Ulegamy wpływom, zasłyszeniom, ubarwiamy wspomnienia, kłamiemy.

Nie da się też nie zauważyć metafory przemiany, jaką niesie ze sobą płynącą fabuła. Stopniowe odchodzenia od tego, co niemal magiczne, jak opowieści starego już bajarza, przez rolę, którą pełni Rita, kobieta trudniąca się początkami medycyny położniczej, czy Pani Constantine, błędnie postrzegana jako praktykująca spirytyzm. Nawet kiedy nauka przejmuje dominującą rolę w naszym życiu, zawsze znajdziemy coś, w co chcemy wierzyć, bo jeszcze nie potrafimy tego wytłumaczyć.

Diane Setterfield przejęła zapomnianą rolę bajarza i za pomocą ładnie połączonych zdań zabrała mnie w wędrówkę po prawdziwej rzece opowieści.
Za Jej sprawą poczułam się tak, jak wtedy, kiedy byłam jeszcze dzieckiem i opowiadano mi różne historyjki z przesłaniem. Z zabarwionej smutkiem, ciemnej, czasem mrocznej opowieści zawsze przebija się światło. Może zbyt wiele mnie one nie nauczyły, ale wtedy były czymś magicznym. Podejrzewam, że podobnie będzie i z tą książką, jednak czytałam z naprawdę dużą przyjemnością i ciekawością, która bardzo rzadko już mi się zdarza. Ten rwący nurt, przesyconej treścią, i postaciami, rzeki oderwał mnie od codzienności, która obecnie wydaje mi się jak wyjęta z fantastyki postapokaliptyc

W Radcot, w Gospodzie „Pod Łabędziem”, nieopodal Tamizy, ludzie spotykają się by coś zjeść i wypić, a czas umilają sobie opowiadaniem przeróżnych historii. Jedni, dopiero stawiają pierwsze kroki w gawędziarskiej działalności, inni nabyli już umiejętność przykuwania uwagi tłumów, a trzeci tylko czekają, aż ci drudzy zaczną mówić.

Ale... Ta noc jest inna.

Wieczorne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniała historia, która wciąga jak nurt tytułowej bohaterki. Wspaniale oddaje klimat tamtych czasów, aż żal, że to już koniec.

Wspaniała historia, która wciąga jak nurt tytułowej bohaterki. Wspaniale oddaje klimat tamtych czasów, aż żal, że to już koniec.

Pokaż mimo to

Warsztat Diane Setterfield jest nieoceniony. Nie ma drugiej takiej autorki, której słowa pisane doprowadzałyby mnie do łez, a czytając przenosiłabym się do opisywanej krainy. Choć leżałam z tą książką w łóżku to dzięki talentowi autorki momentami czułam kojący szum Tamizy i orzeźwiającą bryzę, a oczami wyobraźni wręcz widziałam ten idylliczny krajobraz. Była sobie rzeka to wspaniale opowiedziana historia nadrzecznej społeczności XIX wieku, a także znakomity portret osobowościowy. Postacie tak barwne - Henry, Rita, Margot, Bessie, mądre - Robert Armstrong, pani Constatine i tajemnicze - Cichy i dziewczynka, jak w najlepszej baśni świata. I myślę, że tak należy traktować tę historię - jak baśń. Baśń, która ma w sobie bardzo duży ładunek emocjonalny, jest opisana wspaniałym językiem i zatacza kręgi po wielu gatunkach literackich, co czyni ją niezwykle wyjątkową lekturą. Była sobie rzeka to również potwierdzenie, że nie czyni wielkim autorem ilość, lecz jakość napisanych powieści.

Fragment opinii pochodzi z bloga pannajagiellonka.blogspot.com i jest w pełni mojego autorstwa.

Warsztat Diane Setterfield jest nieoceniony. Nie ma drugiej takiej autorki, której słowa pisane doprowadzałyby mnie do łez, a czytając przenosiłabym się do opisywanej krainy. Choć leżałam z tą książką w łóżku to dzięki talentowi autorki momentami czułam kojący szum Tamizy i orzeźwiającą bryzę, a oczami wyobraźni wręcz widziałam ten idylliczny krajobraz. Była sobie rzeka to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W Radcot, mieścinie położonej nad brzegiem Tamizy, znajdowało się wiele zajazdów i tawern. Jedna z nich, gospoda „Pod Łabędziem", znana była przede wszystkim z opowiadanych tam historii i gawęd. Prowadzona przez małżeństwo Blissów, ich dwanaścioro córek oraz jednego, specyficznego syna Jonathana, w dzień zimowego przesilenia zmienia życie mieszkańców i gości nie do poznania. Wieczorem, podczas standardowych rozważań nad różnorakimi opowieściami, przez drzwi gospody wpadł ciężko ranny mężczyzna z martwą dziewczynką w ramionach. Gdy istotka ożywa, a wieść się roznosi, trzy rodziny ujawniają swoje historie, a w każdej figuruje zaginiona, czteroletnia dziewczynka, tak pasująca do odnalezionej.

Diane Setterfield jest brytyjską pisarką, która zadebiutowała w 2006 roku z książką „Trzynasta opowieść”. Dzieło było opublikowane w 38 krajach oraz trafiło na pierwsze miejsce na liście New York Timesa. „Trzynasta opowieść” odznaczała się niepowtarzalnym klimatem tajemnicy i niedopowiedzenia. Jej druga powieść, „Człowiek, którego prześladował czas”, wydana w 2013 roku (polska wersja trafiła na półki w 2014) nie dała się wpisać w żadne ramy gatunkowe, a skupiała się na problemie pracoholizmu.

Pomimo niewielkiego dorobku autorki, Setterfield w wydanej w 2019 roku książce „Była sobie rzeka” ujawnia przed czytelnikiem wiktoriański klimat, nieodgadnione rytuały oraz legendy, które tworzy w ludzkich umysłach natura, w tym wypadku rzeka Tamiza. Powieść łączy w sobie kilka gatunków, między innymi fantastykę, kryminał czy historię obyczajową. Czytaniu towarzyszy nieodzowny baśniowy nastrój, wyczuwalne są też elementy opowiadania historycznego.

„Była sobie rzeka” to historia dla osób chcących czytać z prądem Tamizy, raz rwącą, raz spokojną, umiejącą zaskoczyć w najmniej oczekiwanym momencie. Nie da się przeczytać jednego rozdziału, czy tylko kilku stron, gdyż ta powieść jest wciągająca, zaciekawia osobę, która raz się przekona do otwarcia stron.

Język, w którym napisano to dzieło, jest lekki, jednakże ma coś w sobie z podniosłości charakterystycznej dla liryki czy dramatu. Każde opowiadanie, każdy bohater ma swoje połączenie z Tamizą, więc siłą tej książki są porównania i alegorie. Styl jest gawędziarski; podczas czytania wydaje się, że słuchamy opowieści przedstawianej przy kubku gorącej herbaty lub rozpalonym w środku lasu ognisku. W książce autorka porusza problemy różnej natury, zarówno tej, która nie jest bardzo powszechna wśród zwykłych ludzi, jak i tej, którą zna każdy z nas. Opisywane są kwestie między innymi ciąży oraz strachu przed nią, rodzicielstwa, radzenia sobie z tragedią, wyparcia z ludzkiej świadomości traumatycznych wydarzeń, trudności w podejmowaniu decyzji, szczególnie tych dotyczących naszych bliskich, a także zagadnienia filozoficzne o pochodzeniu człowieka i jego miejsca czy funkcji na świecie.

Moim zdaniem „Była sobie rzeka” to dzieło wyjątkowe. Nie raz „łapałam się” na dosłownym okazywaniu emocji podczas czytania. Lektura w idealnym tempie rozwija przed czytelnikiem swoją tajemnicę, pozwala przyswoić sobie fakty i ułożyć w głowie historię, z którą właśnie się zapoznało. Zarówno młodzież, jak i dorośli czy starsi mogą skorzystać na zapoznaniu się z tą powieścią, każdy na indywidualny, właściwy dla jego wieku czy charakteru sposób. Po przeczytaniu człowiek odczuwa przemianę, zaczyna patrzeć na wiele spraw pod innym kątem, a świat fantastyczno-baśniowy połączony z tym realnym przeplata się z prądami Tamizy. Jest on tak przedstawiony przez autorkę, że nie ma się ochoty opuszczać stron książki, a jednocześnie ciągle chce się iść dalej, by poznać zakończenie tych niezwykłych wydarzeń.
MaRy, lat 17
źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl

W Radcot, mieścinie położonej nad brzegiem Tamizy, znajdowało się wiele zajazdów i tawern. Jedna z nich, gospoda „Pod Łabędziem", znana była przede wszystkim z opowiadanych tam historii i gawęd. Prowadzona przez małżeństwo Blissów, ich dwanaścioro córek oraz jednego, specyficznego syna Jonathana, w dzień zimowego przesilenia zmienia życie mieszkańców i gości nie do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do lektury podchodziłam dość sceptycznie, głównie przez jej nachalną promocję... Jak zawsze przy takiej ilości "achów" i "ochów" boję się zawieść... Tym razem nawet okładka była ładna ;)
Polecam wszystkim tym którzy lubią baśnie, motywy folkowe i Anglię z końca XIX wieku. Na minus: długość (chociaż ani chwili się nie nudziłam), pewna przewidywalność oraz naiwność. Z plusów doceniam zwłaszcza ilość pracy jaką autorka włożyła w zbudowanie wiarygodnego tła historycznego.

Do lektury podchodziłam dość sceptycznie, głównie przez jej nachalną promocję... Jak zawsze przy takiej ilości "achów" i "ochów" boję się zawieść... Tym razem nawet okładka była ładna ;)
Polecam wszystkim tym którzy lubią baśnie, motywy folkowe i Anglię z końca XIX wieku. Na minus: długość (chociaż ani chwili się nie nudziłam), pewna przewidywalność oraz naiwność. Z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Niektóre rzeczy wydają się niepojęte nocą, a stają się jasne, kiedy wzejdzie słońce.”
.
Podczas najdłuższej w roku nocy w gospodzie nad Tamizą zjawia się ciężko ranny nieznajomy, który na rękach przynosi martwą dziewczynkę. Jakiś czas później dziecko niespodziewanie zaczyna oddychać. Niedługo przed tym wydarzeniem zaginęły 3 dziewczynki. Czy dziecko jest którąś z zaginionych? Okazuje się, że dziewczynka jest niema i nie może pomóc w rozwiązaniu tej zagadki.
Trzy rodziny myślą, że dziecko należy do nich. Bogata młoda kobieta widzi w dziewczynce swoją zaginioną przed dwoma laty córkę. Rodzina farmerów myśli, że to córka ich syna, który miał sekretny romans, a skryta i skromna gospodyni proboszcza uważa, że to jej młodsza siostra.
Każdy z nich ma nadzieję, że dziecko jest jego i snuje swoją własną opowieść.
.
.
Uwielbiam książki, które nie są oczywiste, wielowymiarowe oraz pełne magii i tajemnic. A „Była sobie rzeka” zdecydowanie do takich należy i właśnie dlatego, że jest tak specyficzna nie każdemu może przypaść do gustu. Wielu czytelnikom może wydawać się dziwna, a ja akurat czasem lubię czytać takie „inne” książki.
Ale zacznijmy od początku. Zwróciłam na nią uwagę głównie przez przepiękne wydanie. Okładka bardzo przyciąga wzrok czytelnika dzięki kolorom i złotym zdobieniom. Zdecydowanie należy do najpiękniejszych w mojej biblioteczce.
Książka jest dość sporych gabarytów, bo liczy blisko 500 stron, ale dzięki językowi, którym posługuje się Autorka kompletnie tego nie czuć. Jest bardzo przystępny i bogaty i dosłownie się przez niego płynie.
Bywały momenty trochę przegadane i opowieść trochę mi się dłużyła, ale z drugiej strony Diane Setterfield powoli chciała wyjaśnić czytelnikowi zawiłości i tajemnice tej niezwykłej historii. A trochę ich było, podobnie jak bohaterów, dzięki czemu początkowo musiałam bardzo się skupić, aby zapamiętać kto jest kim. Po jakimś czasie jednak wcale mi to nie przeszkadzało i sprawiło jedynie, że historia była bardziej tajemnicza i ciekawa. Akcja powieści płynie niespiesznie, momentami przyspiesza, by na koniec zwalić z nóg. Przez cały czas czujemy wątpliwości co jest prawdą, a co jedynie wymysłem ludzkiego umysłu, jednak na samym końcu wszystkie trybiki wskakują na swoje miejsce i wyłania nam się ostateczna i zaskakująca wersja całej opowieści.
„Była sobie rzeka” jest pełną bólu historią o stracie ukochanej osoby i trudzie pogodzenia się z tym. Kiedy w gospodzie pojawia się tajemnicza niema dziewczynka każdy, kto stracił dziecko pragnie ją do siebie przygarnąć i widzi w niej swoją bliską osobę. Mimo, iż gdzieś tam podświadomie wie, że może to być niemożliwe.
Mamy tu bardzo zróżnicowanych bohaterów. Bogatych i biednych, mądrych i głupich, szlachetnych i zbirów. Spotykamy także rzecznego sędziego, który jednym pomaga wyjść na brzeg, natomiast innych zabiera na drugą stronę, by nigdy nie wrócili do świata żywych.
Wszystkie historie, o których mowa w tej powieści łączy rzeka, która jest tajemnicza, mroczna i niebezpieczna.
Jeżeli tak, jak ja lubicie historie nieoczywiste, mroczne i tajemnicze, w których prawda miesza się z magią i mitami, to jest to historia dla Was. Ja bardzo miło spędziłam z nią czas i ze swojej strony polecam.

„Niektóre rzeczy wydają się niepojęte nocą, a stają się jasne, kiedy wzejdzie słońce.”
.
Podczas najdłuższej w roku nocy w gospodzie nad Tamizą zjawia się ciężko ranny nieznajomy, który na rękach przynosi martwą dziewczynkę. Jakiś czas później dziecko niespodziewanie zaczyna oddychać. Niedługo przed tym wydarzeniem zaginęły 3 dziewczynki. Czy dziecko jest którąś z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znacie to uczucie, kiedy widząc piękną okładkę Wasz instynkt podpowiada, że to tylko przykrywka? Że pod złoceniem i intensywnym kolorem czai się coś przeciętnego? Swój własny zagłuszyłam wspomnieniem lektury „Trzynastej opowieści” Diane Setterfield i co z tego wyszło? Nie będzie zachwytów

„Była sobie rzeka” to bardzo rozgadana, bogata we wszelkie motywy i wątki, a chwilami też nudna przez swoją przewidywalność historia. Mamy cudem ożywione dziecko owiane tajemnicą, które szybko trafia do kochającej rodziny. Właściwej? Nie do końca, z resztą to zmienia się co kilkadziesiąt stron. Mamy niegdyś oddaną bogu lekarkę, która wydawała się naprawdę ciekawą postacią, dopóki nie została sprowadzona do idącej prosto do celu, stereotypowej kobiety znajdującej w końcu swoje prawdziwe ja. Poprzednie przekonania szybko minęły. Mamy też mężczyznę gotowego na wiele poświęceń dla tej jednej, jedynej pani serca, którą znalazł w niespokojnym czasie. Jest tu zagadka kryminalna dotycząca porwanego niegdyś dziecka. Jest powtarzana często legenda i wątek rzecznego sędziego, który dobrym pomaga, a złych karze. Jest bardzo ciekawa historia czarnoskórego właściciela ziemskiego, który pomaga zhańbionej kobiecie. Widać podział na biednych i bogatych, dobrych i złych, a także mądrych i głupich. I wszystkie te historie słyszymy z ust samych zainteresowanych, ale też rozgadanych miejscowych zgromadzonych w starej gospodzie nad Tamizą. A każdej z tych opowieści pewien rytm nadaje rzeka.

Szczerze? Tego jest zwyczajnie za dużo. Przy kolejnych zwrotach akcji pytałam sama siebie co jeszcze może się wydarzyć. To mogła być naprawdę dobra historia z elementami realizmu magicznego, a wyszło wielokształtne, napaćkane coś. Przerysowani bohaterowie, których ciężko lubić, bo też ciężko im uwierzyć. Wiele wątków prowadzących donikąd, kilka przewidywalnych i jeden naprawdę dobry. I ten motyw rzeki, jej biegu i życia, które daje i zabiera, jakby trochę zmarnowany.

Rozumiem co mogło się podobać, bo to pokrzepiająca opowieść o miłości, tęsknocie, stracie i o tym, że życie nie jest sprawiedliwe. Tylko w tym wypadku mniej zrobiłoby większe wrażenie. Przynajmniej na mnie.

Znacie to uczucie, kiedy widząc piękną okładkę Wasz instynkt podpowiada, że to tylko przykrywka? Że pod złoceniem i intensywnym kolorem czai się coś przeciętnego? Swój własny zagłuszyłam wspomnieniem lektury „Trzynastej opowieści” Diane Setterfield i co z tego wyszło? Nie będzie zachwytów

„Była sobie rzeka” to bardzo rozgadana, bogata we wszelkie motywy i wątki, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nietuzinkowość z jaką Setterfield zabiera nas w podróż wzdłuż Tamizy zachwyca głębią i pięknem kreującego się świata. Proza usiana jest historią, która zdaje się płynąć jak rzeka. Potrafi być urocza i ckliwa, ale bywa i mroczna, aż nadto upiorna! Postacie w różnorodny sposób pokazują jasną oraz ciemną stronę natury człowieka. Jednak barwa z jaką została poprowadzona powieść, zachwyciła mnie niesłychanie, aż nie mogłam wyrwać się od czytania, póki nie skończyłam w całości książki! Ogromnie polecam.

Nietuzinkowość z jaką Setterfield zabiera nas w podróż wzdłuż Tamizy zachwyca głębią i pięknem kreującego się świata. Proza usiana jest historią, która zdaje się płynąć jak rzeka. Potrafi być urocza i ckliwa, ale bywa i mroczna, aż nadto upiorna! Postacie w różnorodny sposób pokazują jasną oraz ciemną stronę natury człowieka. Jednak barwa z jaką została poprowadzona...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna, dobra opowieść, tocząca się swoim niespiesznym tempem. Otulająca jak wody rzeki, o której opowiada. Wspaniała odskocznia od życia codziennego, przenosząca czytelnika w minione czasy i objęcia cudownej mistycznej historii.

Piękna, dobra opowieść, tocząca się swoim niespiesznym tempem. Otulająca jak wody rzeki, o której opowiada. Wspaniała odskocznia od życia codziennego, przenosząca czytelnika w minione czasy i objęcia cudownej mistycznej historii.

Pokaż mimo to

Są książki, które ciężko upchnąć w jedną kategorię...takie ani to bajki ani obyczajowe, romanse czy kryminały.
Taką książką jest właśnie "Była sobie rzeka" Diane Setterfield.
Przyznam się, że kupując ją kierowałam się nie tylko wysoką oceną na lubimyczytac.pl ale też przepiękna okładką.
Tutaj powiedzenie "nie oceniaj książki po okładce" nie ma znaczenia.
Książka jest tak samo piękna.

Nazwałabym ją obyczajową baśnią, bo miesza się tutaj niezwykła, tajemnicza historia z ludzkim życiem.

Nocą, w środku zimy z Tamizy wyłowiony zostaje mężczyzna z martwym dzieckiem.
Bywalcy starej gospody nie mogą uwierzyć kiedy po kilku godzinach dziewczynka ożywa.
Magia. Cud. Niesamowitość.

Prawo do dziecka roszczą sobie dwie rodziny, a samotna starsza kobieta uważa, że to jej dawno zmarła siostra.

Czterolatka niestety milczy i z wielką tęsknotą spogląda na rzekę.

Kim jest tajemnicza mała istota?
Porwaną dwa lata wcześniej córeczką?
Zaginioną córką samobójczyni, której ojciec i dziadek szukają bez skutku?
Może zjawą wypominającą przeszłość?
A może przyszłością i promykiem nadziei?

Kim jest milcząca drobna dziewczynka?

Piękna opowieść o nadziei, smutku, radości i miłości.

Są książki, które ciężko upchnąć w jedną kategorię...takie ani to bajki ani obyczajowe, romanse czy kryminały.
Taką książką jest właśnie "Była sobie rzeka" Diane Setterfield.
Przyznam się, że kupując ją kierowałam się nie tylko wysoką oceną na lubimyczytac.pl ale też przepiękna okładką.
Tutaj powiedzenie "nie oceniaj książki po okładce" nie ma znaczenia.
Książka jest tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to